Αγάπη για τά ζώα και τά φυτά σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 Ο  Ιωάννης Πολέμης  έχει αποδώσει με πολύ ευαισθησία   την αγάπη του για τά ζώα και τά φυτά πού πιστεύω πώς εκφράζει  τά συναισθήματα κάθε  αληθινού  άνθρωπου . 

Ο Ι. Πολέμης,γεννήθηκε στην Αθήνα το 1862 , άρχισε να γράφει από 13 ετών.Το 1918 τιμήθηκε με το αριστείο γραμμάτων για την ποιητική του συλλογή "σπασμένα μάρμαρα".Υπήρξε εργατικός, πολύ παραγωγικός, ευαίσθητος, ερωτικός και τρυφερός. Έγραψε ποίηση  σε γλώσσα κατανοητή,  κάποτε διδακτική - πατριωτική - ηθικοπλαστική και κάποτε με ρομαντικό επίχρισμα. Πέθανε στην Αθήνα το 1924 και μ' έρανο των αναγνωστών του περιοδικού "ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ" στήθηκε η προτομή του στο Ζάππειο.

ΤΑ ΖΩΑ

Ποτέ δε θα πειράξω

τα ζώα τα καημένα,

μην τάχα σαν εμένα

κι εκείνα δεν πονούν;

Θα τα χαϊδεύω πάντα,

προστάτης τους θα γίνω.

Ποτέ δε θα τ' αφήνω

στους δρόμους να πεινούν.

Ακόμα κι όταν βλέπω

πως τα παιδεύουν άλλοι,

εγώ θα τρέχω πάλι

με θάρρος σταθερό,

θα προσπαθώ με χάδια

τον πόνο τους να γιάνω

κι ό,τι μπορώ θα κάνω

να τα παρηγορώ. 

 

ΣΚΛΑΒΙΑ

Βλέπω στ' αντικρινό μου παραθύρι

όσες φορές το μάτι μου στραφεί

μια γλάστρα στο πλατύ του ακουμπιστήρι

κι ένα κλουβί ψηλά στην κορυφή.

Στη γλάστρα ανθοβολούν χιονάτοι κρίνοι

κι αργοσαλεύουν φύλλα σπαθωτά

και στο κλουβί κλεισμένο καναρίνι

γλυκολαλεί κι ανήσυχο πετά.

Βλέπω το καναρίνι και τους κρίνους

κι άθελα νιώθω λύπη στην καρδιά.

Παίρνω τα κελαδήματα για θρήνους,

παίρνω για στεναγμούς την ευωδιά.

Φαντάζομαι στους κήπους τ΄άνθη τ' άλλα

ελεύθερα ν΄ ανθίζουν, να μαδούν,

τα' άλλα πουλιά στα δένδρα τα μεγάλα

ασκλάβωτα, τρελά να κελαδούν.

Φαντάζομαι και θλίβομαι κι ακόμα

νοιώθω, πως ειν` απάνθρωπη σκλαβιά

για τ' άνθη οι γλάστρες με το λίγο χώμα,

για τα πουλιά τα ολόκλειστα κλουβιά.