Το κόλπο είναι πολύ απλό. Δημιούργησαν πανικό και κινδυνολογούσαν με τα ΜΜΕ στην πρώτη γραμμή, έτσι ώστε στη κατάσταση που μας οδήγησαν, να μην μπορούμε να βρούμε λύσεις πέρα από αυτές που μας προτείνουν. Έτσι μας αρπάζουν όλα τα περιουσιακά μας στοιχεία. Αυτό είναι το κόλπο του ΔΝΤ.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ... οι αναπτυσσόμενες χώρες υπέστησαν είκοσι πέντε τέτοια σοκ μεταξύ 1981 και 1983, ενώ στο αποκορύφωμα της κρίσης μεταξύ 1984 και 1987, υπέστησαν εκατόν σαράντα τέτοια σοκ, που τις βύθισαν ακόμα πιο βαθιά στο χρέος.
Όχι λοιπόν δεν είμαστε πειραματόζωα!. Απλά το ΔΝΤ δεν είχε εφαρμόσει σε χώρα της Ευρωζώνης, το μέγα κόλπο!
ΕΕ και ΔΝΤ χεράκι χεράκι εφαρμόζουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να δημιουργούν τεχνητές κρίσεις έτσι ώστε να δώσουν τις λύσεις που εκείνοι επιθυμούν.
Οι λύσεις είναι το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, κατάργηση κοινωνικού κράτους, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων. Έτσι αντί το συγκεκριμένο πρόγραμμα να το εφαρμόζουν σε κάθε χώρα ξεχωριστά, αφού μπήκαν στην Ευρωζώνη το εφαρμόζουν ενιαία. Σε αυτή την πολιτική υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ για το ποιος θα πάρει μεγαλύτερο μερίδιο από τα λάφυρα!
Σε αυτή την διαφωνία μπήκαν και τα δικά μας κόμματα. Κόμματα θα διαλυθούν, κόμματα θα ενωθούν όχι για το καλό μας, αλλά για το ποιος θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος, το δολάριο ή το ευρώ.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Σαμαράς και οι υπουργοί του άρχισαν επαφές με πολυεθνικές. Ξεπουλάνε τα πάντα σαν καλοί μεσίτες. Δείτε τι θα ακολουθήσει και στην Ελλάδα.
Σε αυτό το άρθρο θα δείτε μόνο ότι αφορά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της κάθε χώρας όπου πήγε το ΔΝΤ.
Τις κοινωνικές επιπτώσεις από αυτό το ξεπούλημα, ανεργία, θνησιμότητα πληθυσμού, ανασφάλιστοι, άστεγοι, από αυτήν την πολιτική που ακολουθεί το ΔΝΤ και στην Ελλάδα θα τις δούμε σε επόμενο άρθρο.
Τα στοιχεία για τις χώρες αυτές τα πήραμε από το βιβλίο της Naomi Klein με τίτλο ‘’ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ’’ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Αξίζει να το αγοράσετε, θα σας λυθούν πολλές απορίες.
Τα σχόλια ενδιάμεσα σε ότι αφορά την χώρα μας είναι δικά μας.
Ελλάδα
|
Βολιβία 1985
|
Διαβάστε εδώ τι πληρώνουμε για τόκους, δάνεια και φόρους
Φόροι: Το 97% ο λαός, το 3% οι πλουτοκράτες! |
Το
χρέος της χώρας ήταν τόσο μεγάλο, ώστε το ποσό που έπρεπε να καταβάλει
για τοκοχρεολύσια ξεπερνούσε το σύνολο του κρατικού προϋπολογισμού.
|
Οκτώβριος 2012
Η τριτοκομματική κυβέρνηση Σαμαρά-Κουβέλη-Βενιζέλου τα έφερε όλα σε ένα άρθρο.
|
Αντί να θέσει σε εφαρμογή κάθε μέτρο του σχεδίου µε μεμονωμένους νόμους (ο νέος φορολογικός κώδικας, ο νέος νόμος για τις τιμές κτλ.), η ομάδα του Πας επέμεινε να συντελεστεί ολόκληρη η «επανάσταση» µε ένα µόνο εκτελεστικό διάταγμα, το D.S. 21060. Το διάταγμα περιλάμβανε 22 ξεχωριστούς νόμους και κάλυπτε κάθε πτυχή
της οικονομικής ζωής της χώρας, γεγονός που το καθιστούσε, όσον αφορά
το εύρος και τους φιλόδοξους στόχους του, κάτι αντίστοιχο προς το
«Τούβλο», το προσχέδιο που είχαν συντάξει τα Παιδιά του Σικάγου όταν
προετοιμαζόταν το πραξικόπημα του Πινοσέτ
|
«Το
δίδαγμα είναι προφανές: Για να προβλέψετε πού θα αναδυθεί μια νέα γενιά
δισεκατομμυριούχων στρέψτε το βλέμμα σας προς τις χώρες όπου ανοίγουν
οι αγορές»
Ένας από τους ανθρώπους που το γνώριζε αυτό πολύ καλά ήταν ο Γκονσάλο Σάντσες δε Λοσάδα (Γκόνι ), ο επιχειρηματίας στο σαλόνι της έπαυλης του οποίου σχεδιάστηκε το 1985 το πρόγραμμα για τη θεραπεία-σοκ στη
Βολιβία.
Ως Πρόεδρος της χώρας στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Σάντσες δε
Λοσάδα πούλησε την εθνική Πετρελαϊκή εταιρεία της Βολιβίας, αλλά και τις
εθνικές επιχειρήσεις αερομεταφορών σιδηροδρόμων ηλεκτρισμού και
τηλεφωνίας.
Σε αντίθεση με ότι συνέβη σrη Ρωσία, όπου τα έπαθλα δόθηκαν σε ντόπιους, οι νικητές σrη διαδικασία εκποίησης της δημόσιας περιουσίας της Βολιβίας ήταν οι Enron,Royal Dutch/Shell, Amoco Corp. και Citicorp-και οι πωλήσεις έγιναν απευθείας, χωρίς να προκύψει ανάγκη για διαμεσολάβηση-συνεργασία με εγχώριες εταιρείες.
Οι ιδιωτικοποιήσεις πυροδότησαν μια σειρά από «πολέμους» στη Βολιβία: Αρχικά τον « πόλεμο του νερού» εναντίον της Bechtel, που είχε αγοράσει το σύστημα ύδρευσης και είχε αυξήσει τις τιμές κατά 300%.
Έπειτα, τον «πόλεμο των φόρων» εναντίον του σχεδίου του ΔΝΤ που προέβλεπε τη φορολόγηση των φτωχών για να
μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, και τέλος, τον «πόλεμο του φυσικού
αερίου» εναντίον των σχεδίων εξαγωγής φυσικού αερίου στις ΗΠΑ.
Τελικά, ο Γκόνι υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Προεδρικό Μέγαρο και να ζήσει εξόριστος στις ΗΠΑ, όμως (όπως και στην περίπτωση του Φερνάντο δε λα Ρουά) όχι προτού χαθούν πολλές ζωές.
Ελλάδα
|
Αργεντινή
|
Μήπως
θυμάστε ανάλογες περιπτώσεις και στην Ελλάδα όπου μίλαγε ο
Παπακωνσταντίνου για τον τιτανικό της ελληνικής οικονομίας, ο
Παπανδρέου κυβερνώ ένα διεφθαρμένο κράτος…
|
Στην Αργεντινή το
«Σχέδιο του Καβάγιο», όπως ονομάστηκε, βασιζόταν στο ευφυές τέχνασμα
το οποίο είχαν τελειοποιήσει τόσο η Παγκόσμια Τράπεζα όσο και το ΔΝΤ:
να χρησιμοποιούν το χάος και την απελπισία που προκαλούσε μια κρίση
υπερπληθωρισμού για να προωθήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις ως αναπόσπαστο
τμήμα της αποστολής διάσωσης της οικονομίας.
|
Το ίδιο ακριβώς έγινε και στον Καναδά, όπου πήγε το ΔΝΤ
Τον Σεπτέμβριο του 1995 διέρρευσε στον Καναδικό Τύπο ένα βίντεο στο οποίο απεικονιζόταν ο Τζον Σνόμπελεν, υπουργός Παιδείας του Οντάριο, να λέει κατά τη διάρκεια μιας κεκλεισμένης των θυρών συνεδρίασης δημόσιων λειτουργών ότι, πριν ανακοινωθούν περικοπές στην εκπαίδευση και άλλες μη δημοφιλείς μεταρρυθμίσεις,
''θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κλίμα πανικού μέσω της διαρροής πληροφοριών που θα παρουσίαζαν μια πολύ πιο ζοφερή εικόνα από ό,τι ο ίδιος θα ήμουν διατεθειμένος να παραδεχτώ. Αποκαλούσε αυτή τη στρατηγική δημιουργία μιας χρήσιμης κρίσης.
Ο Μάικλ Μπρούνο, επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας για τις αναπτυσσόμενες οικονομίες είχε δηλώσει
''Πράγματι, καθώς μια κρίση βαθαίνει, το κράτος συρρικνώνεται σταδιακά. Αυτή η εξέλιξη έχει ένα θετικό αποτέλεσμα: Όταν αρχίζουν οι μεταρρυθμίσεις, οι ομάδες που αντιδρούν θα έχουν αποδυναμωθεί και ένας ηγέτης που επιλέγει μια μακροπρόθεσμη λύση αντί τη βραχυπρόθεσμη ευκολία θα κερδίσει την αναγκαία υποστήριξη για τις μεταρρυθμίσεις’’.
Στην Αργεντινή για να σταθεροποιηθεί το νομισματικό σύστημα, ο Καβάγιο επέβαλε μαζικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και έθεσε σε κυκλοφορία ένα νέο νόμισμα, το αργεντίνικο πέσο, το οποίο ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το αμερικανικό δολάριο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 το κράτος ξεπούλησε τον πλούτο της Αργεντινής τόσο γρήγορα και τόσο ολοκληρωτικά, ώστε το σχέδιο υπερέβη κατά πολύ όσα είχαν συμβεί στη Χιλή τις προηγούμενες δεκαετίες.
Μέχρι το 1994 το 90% των κρατικών επιχειρήσεων είχαν πουληθεί σε ιδιωτικές εταιρείες, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν η Citibank, η Bank Boston, οι γαλλικές Suez και Vivendi, οι ισπανικές Repsol καιΤeΙefόnίca.
Πριν γίνουν οι πωλήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, οι Μένεµ και Καβάγιο είχαν γενναιόδωρα προσφέρει µια πολύτιμη εξυπηρέτηση στους νέους ιδιοκτήτες, απολύοντας σχεδόν 700.000 εργαζόμενους, σύμφωνα µε τους υπολογισμούς του ίδιου του Καβάγιο κάποιοι πιστεύουν ότι ο αριθμός των απολυμένων ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Μόνο από την εταιρεία πετρελαίου απολύθηκαν 27.000 άτομα στα χρόνια της διακυβέρνησης του Μένεµ.
Τον Ιανουάριο του 2006, πολλά χρόνια αφότου ο Καβάγιο και ο Μένεµ είχαν αποχωρήσει από την εξουσία, οι Αργεντινοί πληροφορήθηκαν µια εκπληκτική είδηση: Αποδείχτηκε ότι το «Σχέδιο του Καβάγιο» δεν ήταν καν του Καβάγιο, ούτε του ΔΝΤ. Ολόκληρο το πρόγραμμα της θεραπείας· σοκ που επιβλήθηκε στην Αργεντινή στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε εκπονηθεί κρυφά από την JPMorgan και τη Citibank, τους δύο μεγαλύτερους ιδιώτες πιστωτές της Αργεντινής.
Όσο για την περίοδο της περιβόητης διαφθοράς και των ιδιωτικοποιήσεων στην Αργεντινή, αυτή εξυμνήθηκε σε μια επενδυτική έκθεση της Goldman Sachs ως η δημιουργία ενός «Γενναίου Νέου Κόσμου».
Ο ΚάρλοςΜένεμ, ο Περονιστής Πρόεδρος που είχε ανέλθει σrην εξουσία να είναι η φωνή των εργαζομένων πραγματοποίησε απολύσεις και στη συνέχεια πούλησε την πετρελαϊκή βιομηχανία, το τηλεφωνικό δίκτυο, την αεροπορική εταιρεία, τους σιδηροδρόμους, το αεροδρόμιο, το εθνικό οδικό δίκτυο, το σύστημα ύδρευσης, ο Ζωολογικό κήπο του Μπουένος Άιρες και τελικά τα ταχυδρομεία και τα εθνικά συνταξιοδοτικά ταμεία.
Καθώς ο πλούτος της χώρας μεταφερόταν στο εξωτερικό, ο τρόπος ζωής των Αργεντινών πολιτικών γινόταν ολοένα και πιο πολυτελής.
Δείτε τι έγινε στη Ρωσία και ίσως αποκωδικοποιήσουμε αυτά που λένε στη χώρα μας για ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας που λέει ο Σαμαράς.
Το 1991 διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, ακολούθησαν χρόνια μεγάλων πολιτικών αλλαγών. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι εχθροί του Κομμουνισμού δεν φαντάζονταν ότι με τον καπιταλισμό-νεοφιλελευθερισμό θα υπήρχε τόσο μεγάλη φτώχεια και δυστυχία στη Ρωσία. Το ΔΝΤ για να δώσει τα δάνεια στη Ρωσία, τους υποχρέωσε σε μια σειρά από νόμους και μεταρρυθμίσεις.
Στη Ρωσία ο πλούτος που διακυβευόταν ήταν τεράστιος: Μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου, το 30% των παγκόσμιων αποθεμάτων φυσικού αερίου, το 20% των παγκόσμιων αποθεμάτων νικελίου, εργοστάσια όπλων και ο κρατικός μηχανισμός των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με τον οποίο το Κομμουνιστικό Κόμμα έλεγχε το πληθυσμό της χώρας.
Δείτε τι πουλήθηκε.
Το 40% µιας πετρελαϊκής εταιρείας που το μέγεθός της ήταν συγκρίσιμο µε εκείνο της γαλλικής Total πουλήθηκε έναντι 88 εκατομμυρίων δολαρίων (το 2006 οι συνολικές πωλήσεις της Total ανέρχονταν σε 193 δισεκατομμύρια δολάρια).
Η Οrilsk Nickel, η οποία παρήγε το ένα πέμπτο του παγκόσμιου νικελίου, πουλήθηκε έναντι 170 εκατομμυρίων δολαρίων (παρόλο που σύντομα τα κέρδη της θα εκτοξεύονταν στο 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως).
Η πετρελαϊκή εταιρεία Yukos,που ελέγχει περισσότερο πετρέλαιο από ό,τι το Κουβέιτ, πουλήθηκε έναντι 309 εκατομμυρίων δολαρίων (σήμερα τα έσοδά της υπερβαίνουν τα 3 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως).
Το 51% της γιγαντιαίας πετρελαϊκής εταιρείας Sidanko πουλήθηκε έναντι 130 εκατομμυρίων δολαρίων (δύο χρόνια μετά οι διεθνείς αγορές θα αποτιμούσαν αυτό το μετοχικό μερίδιο σε 2,8 δισεκατομμύρια δολάρια).
Ένα τεράστιο εργοστάσιο όπλων πουλήθηκε έναντι 3 εκατομμυρίων δολαρίων, όσο κοστίζει µια εξοχική κατοικία στο Άσπεν.
Ο οικονομολόγος Άντερς Άσλαντ είχε ισχυριστεί ότι οι «πειρασμοί του καπιταλισμού» αρκούσαν για να μεταμορφωθεί η Ρωσία, ότι η δύναμη της απληστίας θα πρόσφερε την αναγκαία ορμή για να ανοικοδομηθεί η χώρα.
Όταν λίγα χρόνια μετά τον ρώτησαν ποιος ήταν ο λόγος που τα πράγματα δεν είχαν εξελιχτεί καλά, απάντησε: «Η διαφθορά, η διαφθορά και η διαφθορά» λες και η διαφθορά είναι κάτι διαφορετικό από την αχαλίνωτη έκφραση των «πειρασμών του καπιταλισμού» σύμφωνα με το Forbes,δημιούργησαν είκοσι τρεις νέους δισεκατομμυριούχους.
Όχι άλλα πειράματα ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή συνθήματα που γράφονταν στους τείχους της Μόσχας εκείνη την εποχή.
Ένας από τους στόχους που είχε το ΔΝΤ μαζί με τις τοπικές κυβερνήσεις της κάθε χώρας ήταν να διαλύσουν τον συνδικαλισμό. Έτσι στη Μεγάλη Βρετανία η Θάτσερ, επέλεξε να συγκρουστεί αρχικά με τους ανθρακωρύχους. Το πιο ισχυρό συνδικάτο στη χώρα.
Όταν το 1984 απήργησαν οι ανθρακωρύχοι, η Θάτσερ παρουσίασε την αντιπαράθεση ως µια συνέχεια του πολέμου µε την Αργεντινή, απαιτώντας µια εξίσου βίαιη επίλυση. Είναι πλέον διάσημη η δήλωσή της: «Έπρεπε να πολεμήσουμε τον εξωτερικό εχθρό στα Φόκλαντ και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος είναι ένας πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος, αλλά εξίσου επικίνδυνος για την ελευθερία."
Έχοντας καταγράψει τους Βρετανούς εργάτες ως «εσωτερικό εχθρό», η
Θάτσερ εξαπέλυσε όλη την ισχύ του κράτους εναντίον των απεργών.
Μέχρι το τέλος του 1985 η Θάτσερ είχε κερδίσει και αυτό τον πόλεμο: Οι εργάτες πεινούσαν και δεν μπορούσαν να αντέξουν. Τελικά, απολύθηκαν 996 άνθρωποι.
Μεταξύ 1984 και 1985 η κυβέρνησή της ιδιωτικοποίησε, μεταξύ άλλων, τις British Telecom, British Gas, British Airways, British Airport Authority και British Steel, ενώ πούλησε τις μετοχές της British Petroleum που διέθετε το κράτος.
Πως το κατάφερε αυτό η Θάτσερ;
Όπως συμβαίνει με όλες τι χώρες που έχουν υποστεί το δόγμα του σοκ.
Όταν σε έναν άνθρωπο συμβεί κάποια μεγάλη καταστροφή πχ οικονομική μπορεί να το αντέξει. Όταν του συμβούν όλες οι καταστροφές μαζί δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, παραιτείται. Το δόγμα του ΣΟΚ που εφαρμόζεται και στην χώρα μας έχει ακριβώς την ίδια λογική. Φέρνουν όλα τα νομοσχέδια μαζί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έτσι ώστε η κοινωνία να μην αντιδράσει. Παράλληλα μέσω των μέσων μαζικής εξημέρωσης καλλιεργούν τον φόβο της οικονομικής κατάρρευσης και το αίσθημα της ματαιότητας έτσι ώστε να μην αντιδράσει η κοινωνία.
«Ζούσαμε σε µια κατάσταση σύγχυσης και άγχους, πειθήνιοι και πρόθυμοι να συμμορφωθούμε µε τις διαταγές. [ ... ] Οι άνθρωποι είχαν παλινδρομήσει σε προγενέστερα στάδια ύπαρξης, φοβούνταν και ήταν εξαρτημένοι, θυμάται ο Χιλιανός ψυχίατρος Μάρκο Αντόνιο δε λα Πάρα. Με άλλα λόγια, βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ. Έτσι, όταν τα οικονομικά σοκ εκτόξευσαν στα ύψη τις τιμές και μείωσαν τους μισθούς, οι δρόμοι της Χιλής, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης παρέμειναν άδειοι και ήρεμοι. Δεν έγιναν εξεγέρσεις, δεν κηρύχτηκαν γενικές απεργίες.
Αυτό συνέβη και στην Ελλάδα.
Τις τελευταίες ημέρες άρχισε στην χώρα μας να μεγαλώνει η προπαγάνδα
υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, τραμπούκοι και άλλοι χαρακτηρισμοί έκαναν την
εμφάνιση τους στα τηλεοπτικά πάνελ. Υπάλληλοι και συνδικαλιστές που
αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις θα είναι στο στόχαστρο. Αυτό δεν γίνεται
για το γενικότερο καλό αλλά για το κέρδος των ντόπιων και ξένων
επιχειρηματιών.
Έτσι θα πατήσουν επάνω σε πραγματικές αδυναμίες του Δημοσίου με μοναδικό σκοπό να ξεπουληθεί το Δημόσιο και όχι να διορθωθεί.
Ο Ντέιβισον Μπαντού, υψηλόβαθμος οικονομολόγος του ΔΝΤ που καθ’ όλη τη δεκαετία του 1980 σχεδίαζε τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής για τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, παραδέχτηκε αργότερα ότι «όλα όσα κάναμε από το 1983 και μετά βασίζονταν σε μια αίσθηση ότι έπρεπε να εκπληρώσουμε μια αποστολή: Ο Νότος έπρεπε να “ιδιωτικοποιηθεί” ή να πεθάνει. Για το λόγο αυτόν προκαλέσαμε αδιάντροπα ένα οικονομικό χάος στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική από το 1983 μέχρι το 1988»
ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ
Όταν πήραν οι Αφρικανοί στα χέρια τους την εξουσία είχαν την εντύπωση ότι θα είχαν τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο. Πριν δώσουν την εξουσία οι λευκοί, το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο παγιδεύτηκε σε νέο είδος ιστού από μυστηριώδεις κανόνες και ρυθμίσεις που αποσκοπούσαν στο να περιχαρακώσουν και να περιορίσουν την εξουσία των εκλεγμένων ηγετών. Ενώ ο ιστός τύλιγε τη χώρα ελάχιστοι το πρόσεξαν.
Προσέξετε τι έγινε όταν ήρθαν στην εξουσία:
Ήθελαν να αναδιανείμουν τη γη; Ήταν αδύνατο, καθώς την τελευταία στιγμή οι διαπραγματευτές αποδέχτηκαν ένα άρθρο που προστάτευε την ατομική ιδιοκτησία, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την αγροτική μεταρρύθμιση.
Ήθελαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας για εκατομμύρια ανέργους; Δεν μπορούσαν να το κάνουν, καθώς εκατοντάδες εργοστάσια ήταν έτοιμα να κλείσουν επειδή το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο είχε υπογράψει την Γενική Συμφωνία Δασμών και εμπορίου(τον προάγγελο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), η οποία απαγόρευε την κρατική επιδότηση των αυτοκινητοβιομηχανιών και των υφαντουργείων.
Ήθελαν να θέσουν σε κυκλοφορία περισσότερο χρήμα; Έπρεπε να έχουν τη σύμφωνη γνώμη του επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, του ίδιου ανθρώπου που τη διοικούσε και επι απαρτχάιντ.
Ήθελαν να επιβάλουν ελέγχους στις συναλλαγματικές ισοτιμίες προκειμένου να προστατέψουν το νόμισμα της χώρας από την κερδοσκοπία. Μια τέτοια απόφαση παραβίαζε τους όρους της συμφωνίας ύψους 850 εκατομμυρίων με το ΔΝΤ, η οποία συμπτωματική είχε υπογραφεί λίγο πριν τις εκλογές.
Ήθελαν να αυξήσουν τους μισθούς για να κλείσει το χάσμα που υπήρχε επί απαρτχάιντ; Όχι κύριοι, καθώς η συμφωνία με το ΔΝΤ προέβλεπε συγκράτηση των μισθών. Η οποιαδήποτε αλλαγή πολιτικής θα θεωρούνταν απόδειξη επικίνδυνης εθνικής αφερεγγυότητας, έλλειψη αφοσίωσης στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Όλα αυτά τα είχαν υπογραφεί πριν παραδώσουν την εξουσία οι λευκοί. Το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο είχε την εντύπωση ότι αυτά ήταν τεχνικά θέματα και όταν θα έπαιρναν την εξουσία αυτοί θα μπορούσαν να τα αλλάξουν.
Μας έβγαλαν τις αλυσίδες από τον λαιμό και μας τις έβαλαν στους αστραγάλους, είπε ο Ρασούλ Σνάιμαν, επί πολλά έτη ακτιβιστής εναντίον του απαρτχάιντ.
Δείτε τα αποτελέσματα μετά από μια δεκαετία.
* Τουλάχιστον το 40% των νέων τηλεφωνικών γραμμών δε λειτουργούσαν το 2003.
Όσο για «τα ορυχεία, τις τράπεζες και τις μονοπωλιακές βιομηχανίες-, των οποίων την εθνικοποίηση ζητούσε ο Μαντέλα, παρέμειναν στα χέρια των τεσσάρων ελεγχόμενων από λευκούς εταιρικών κολοσσών, που ελέγχουν επίσης το 80% του Χρηματιστηρίου Αξιών του Γιοχάνεσμπουργκ.
Το 2005 μόνο το 4% των εισηγμένων εταιρειών ανήκαν ή ελέγχονταν από μαύρους. Το 2006 οι λευκοί εξακολουθούσαν να κατέχουν το 70% της καλλιεργήσιμης γης της Νότιας Αφρικής, παρόλο που αποτελούν μόνο το10% του πληθυσμού.
Μεταξύ 1997 και 2004 η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής πούλησε δεκαοχτώ κρατικές εταιρείες, συγκεντρώνοντας 4 δισεκατομμύρια δολάρια, όμως σχεδόν από τα μισά αυτά χρήματα θα πήγαιναν για την εξυπηρέτηση του χρέους. Ενώ το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο όχι μόνο αθέτησε την υπόσχεση του Μαντέλα για ‘’εθνικοποίηση των ορυχείων των τραπεζών και ων μονοπωλιακών βιομηχανιών’’ αλλά έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Άρχισε να εκποιεί τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία για να πληρώσει τα χρέη των πρώην καταπιεστών. Παρότι υπάρχουν ισχυρά νομικά επιχειρήματα ότι το χρέος είναι επαχθές.
Ο Ντάνι Ρόντρικ, διάσημος οικονομολόγος του Πανεπιστημίου της Κολούμπια που εργάστηκε για πολλά χρόνια στην Παγκόσμια Τράπεζα, περιγράφει ολόκληρο το οικοδόμημα της διαρθρωτικής προσαρμογής ως μια ιδιοφυή στρατηγική μάρκετινγκ.
Ωστόσο τα όσα παραδέχτηκε ο Ρόντρικ αποτελούσαν μια ομολογία, και μάλιστα εκ των ένδον του κατεστημένου της Ουάσινγκτον, ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες υποτάσσονταν σε αυτούς μόνο εξαιτίας ενός συνδυασμού προ σχηματικών ισχυρισμών και ωμού εκβιασμού: Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε τη.
Ο Ρόντρικ έφτασε στο σημείο να παραδεχτεί ότι οι ιδιωτικοποιήσεις και το ελεύθερο εμπόριο, δύο κομβικές παράμετροι στο πακέτο της διαρθρωτικής προσαρμογής, δεν έχουν άμεση σχέση με τη σταθεροποίηση. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το να υποστηρίζει κάποιος το αντίθετο είναι ≪κακά οικονομικά≫
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της περιβόητης παγκοσμιοποίησης. Διεθνείς οργανισμοί που καταλύουν κάθε έννοια ανεξάρτητου κράτους, έτσι το ΔΝΤ με το που μπήκε στην Ευρωζώνη έχει ένα πεδίο για να δράσει πολύ μεγαλύτερο από ότι πριν.
ΔΝΤ και ΕΕ πάνε χέρι χέρι στο να πτωχεύσουν τους λαούς, οι τράπεζες είναι το εργαλείο αφαίμαξης την οικονομίας προς χάριν των μονοπωλίων.
Αρκεί να θυμίσουμε τι σημαίνει ανάπτυξη για αυτούς.
Μέχρι το τέλος του 1985 η Θάτσερ είχε κερδίσει και αυτό τον πόλεμο: Οι εργάτες πεινούσαν και δεν μπορούσαν να αντέξουν. Τελικά, απολύθηκαν 996 άνθρωποι.
Μεταξύ 1984 και 1985 η κυβέρνησή της ιδιωτικοποίησε, μεταξύ άλλων, τις British Telecom, British Gas, British Airways, British Airport Authority και British Steel, ενώ πούλησε τις μετοχές της British Petroleum που διέθετε το κράτος.
Πως το κατάφερε αυτό η Θάτσερ;
Όπως συμβαίνει με όλες τι χώρες που έχουν υποστεί το δόγμα του σοκ.
Όταν σε έναν άνθρωπο συμβεί κάποια μεγάλη καταστροφή πχ οικονομική μπορεί να το αντέξει. Όταν του συμβούν όλες οι καταστροφές μαζί δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, παραιτείται. Το δόγμα του ΣΟΚ που εφαρμόζεται και στην χώρα μας έχει ακριβώς την ίδια λογική. Φέρνουν όλα τα νομοσχέδια μαζί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έτσι ώστε η κοινωνία να μην αντιδράσει. Παράλληλα μέσω των μέσων μαζικής εξημέρωσης καλλιεργούν τον φόβο της οικονομικής κατάρρευσης και το αίσθημα της ματαιότητας έτσι ώστε να μην αντιδράσει η κοινωνία.
«Ζούσαμε σε µια κατάσταση σύγχυσης και άγχους, πειθήνιοι και πρόθυμοι να συμμορφωθούμε µε τις διαταγές. [ ... ] Οι άνθρωποι είχαν παλινδρομήσει σε προγενέστερα στάδια ύπαρξης, φοβούνταν και ήταν εξαρτημένοι, θυμάται ο Χιλιανός ψυχίατρος Μάρκο Αντόνιο δε λα Πάρα. Με άλλα λόγια, βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ. Έτσι, όταν τα οικονομικά σοκ εκτόξευσαν στα ύψη τις τιμές και μείωσαν τους μισθούς, οι δρόμοι της Χιλής, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης παρέμειναν άδειοι και ήρεμοι. Δεν έγιναν εξεγέρσεις, δεν κηρύχτηκαν γενικές απεργίες.
Αυτό συνέβη και στην Ελλάδα.
Έτσι θα πατήσουν επάνω σε πραγματικές αδυναμίες του Δημοσίου με μοναδικό σκοπό να ξεπουληθεί το Δημόσιο και όχι να διορθωθεί.
Ο Ντέιβισον Μπαντού, υψηλόβαθμος οικονομολόγος του ΔΝΤ που καθ’ όλη τη δεκαετία του 1980 σχεδίαζε τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής για τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, παραδέχτηκε αργότερα ότι «όλα όσα κάναμε από το 1983 και μετά βασίζονταν σε μια αίσθηση ότι έπρεπε να εκπληρώσουμε μια αποστολή: Ο Νότος έπρεπε να “ιδιωτικοποιηθεί” ή να πεθάνει. Για το λόγο αυτόν προκαλέσαμε αδιάντροπα ένα οικονομικό χάος στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική από το 1983 μέχρι το 1988»
ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ
Όταν πήραν οι Αφρικανοί στα χέρια τους την εξουσία είχαν την εντύπωση ότι θα είχαν τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο. Πριν δώσουν την εξουσία οι λευκοί, το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο παγιδεύτηκε σε νέο είδος ιστού από μυστηριώδεις κανόνες και ρυθμίσεις που αποσκοπούσαν στο να περιχαρακώσουν και να περιορίσουν την εξουσία των εκλεγμένων ηγετών. Ενώ ο ιστός τύλιγε τη χώρα ελάχιστοι το πρόσεξαν.
Προσέξετε τι έγινε όταν ήρθαν στην εξουσία:
Ήθελαν να αναδιανείμουν τη γη; Ήταν αδύνατο, καθώς την τελευταία στιγμή οι διαπραγματευτές αποδέχτηκαν ένα άρθρο που προστάτευε την ατομική ιδιοκτησία, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την αγροτική μεταρρύθμιση.
Ήθελαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας για εκατομμύρια ανέργους; Δεν μπορούσαν να το κάνουν, καθώς εκατοντάδες εργοστάσια ήταν έτοιμα να κλείσουν επειδή το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο είχε υπογράψει την Γενική Συμφωνία Δασμών και εμπορίου(τον προάγγελο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), η οποία απαγόρευε την κρατική επιδότηση των αυτοκινητοβιομηχανιών και των υφαντουργείων.
Ήθελαν να θέσουν σε κυκλοφορία περισσότερο χρήμα; Έπρεπε να έχουν τη σύμφωνη γνώμη του επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, του ίδιου ανθρώπου που τη διοικούσε και επι απαρτχάιντ.
Ήθελαν να επιβάλουν ελέγχους στις συναλλαγματικές ισοτιμίες προκειμένου να προστατέψουν το νόμισμα της χώρας από την κερδοσκοπία. Μια τέτοια απόφαση παραβίαζε τους όρους της συμφωνίας ύψους 850 εκατομμυρίων με το ΔΝΤ, η οποία συμπτωματική είχε υπογραφεί λίγο πριν τις εκλογές.
Ήθελαν να αυξήσουν τους μισθούς για να κλείσει το χάσμα που υπήρχε επί απαρτχάιντ; Όχι κύριοι, καθώς η συμφωνία με το ΔΝΤ προέβλεπε συγκράτηση των μισθών. Η οποιαδήποτε αλλαγή πολιτικής θα θεωρούνταν απόδειξη επικίνδυνης εθνικής αφερεγγυότητας, έλλειψη αφοσίωσης στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Όλα αυτά τα είχαν υπογραφεί πριν παραδώσουν την εξουσία οι λευκοί. Το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο είχε την εντύπωση ότι αυτά ήταν τεχνικά θέματα και όταν θα έπαιρναν την εξουσία αυτοί θα μπορούσαν να τα αλλάξουν.
Μας έβγαλαν τις αλυσίδες από τον λαιμό και μας τις έβαλαν στους αστραγάλους, είπε ο Ρασούλ Σνάιμαν, επί πολλά έτη ακτιβιστής εναντίον του απαρτχάιντ.
Δείτε τα αποτελέσματα μετά από μια δεκαετία.
* Τουλάχιστον το 40% των νέων τηλεφωνικών γραμμών δε λειτουργούσαν το 2003.
Όσο για «τα ορυχεία, τις τράπεζες και τις μονοπωλιακές βιομηχανίες-, των οποίων την εθνικοποίηση ζητούσε ο Μαντέλα, παρέμειναν στα χέρια των τεσσάρων ελεγχόμενων από λευκούς εταιρικών κολοσσών, που ελέγχουν επίσης το 80% του Χρηματιστηρίου Αξιών του Γιοχάνεσμπουργκ.
Το 2005 μόνο το 4% των εισηγμένων εταιρειών ανήκαν ή ελέγχονταν από μαύρους. Το 2006 οι λευκοί εξακολουθούσαν να κατέχουν το 70% της καλλιεργήσιμης γης της Νότιας Αφρικής, παρόλο που αποτελούν μόνο το10% του πληθυσμού.
Μεταξύ 1997 και 2004 η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής πούλησε δεκαοχτώ κρατικές εταιρείες, συγκεντρώνοντας 4 δισεκατομμύρια δολάρια, όμως σχεδόν από τα μισά αυτά χρήματα θα πήγαιναν για την εξυπηρέτηση του χρέους. Ενώ το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο όχι μόνο αθέτησε την υπόσχεση του Μαντέλα για ‘’εθνικοποίηση των ορυχείων των τραπεζών και ων μονοπωλιακών βιομηχανιών’’ αλλά έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Άρχισε να εκποιεί τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία για να πληρώσει τα χρέη των πρώην καταπιεστών. Παρότι υπάρχουν ισχυρά νομικά επιχειρήματα ότι το χρέος είναι επαχθές.
Ο Ντάνι Ρόντρικ, διάσημος οικονομολόγος του Πανεπιστημίου της Κολούμπια που εργάστηκε για πολλά χρόνια στην Παγκόσμια Τράπεζα, περιγράφει ολόκληρο το οικοδόμημα της διαρθρωτικής προσαρμογής ως μια ιδιοφυή στρατηγική μάρκετινγκ.
Ωστόσο τα όσα παραδέχτηκε ο Ρόντρικ αποτελούσαν μια ομολογία, και μάλιστα εκ των ένδον του κατεστημένου της Ουάσινγκτον, ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες υποτάσσονταν σε αυτούς μόνο εξαιτίας ενός συνδυασμού προ σχηματικών ισχυρισμών και ωμού εκβιασμού: Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε τη.
Ο Ρόντρικ έφτασε στο σημείο να παραδεχτεί ότι οι ιδιωτικοποιήσεις και το ελεύθερο εμπόριο, δύο κομβικές παράμετροι στο πακέτο της διαρθρωτικής προσαρμογής, δεν έχουν άμεση σχέση με τη σταθεροποίηση. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το να υποστηρίζει κάποιος το αντίθετο είναι ≪κακά οικονομικά≫
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της περιβόητης παγκοσμιοποίησης. Διεθνείς οργανισμοί που καταλύουν κάθε έννοια ανεξάρτητου κράτους, έτσι το ΔΝΤ με το που μπήκε στην Ευρωζώνη έχει ένα πεδίο για να δράσει πολύ μεγαλύτερο από ότι πριν.
ΔΝΤ και ΕΕ πάνε χέρι χέρι στο να πτωχεύσουν τους λαούς, οι τράπεζες είναι το εργαλείο αφαίμαξης την οικονομίας προς χάριν των μονοπωλίων.
Αρκεί να θυμίσουμε τι σημαίνει ανάπτυξη για αυτούς.
Πούλησαν τα ορυχεία
στη Χαλκιδική χωρίς να πάρει το δημόσιο ούτε ενα ευρώ απο την πώληση
αλλά και ούτε ένα ευρώ από τα δικαιώματα χρυσού.
Να θυμίσουμε την πώληση της Δωδώνης, του ΟΠΑΠ, της Αγροτικής.
Η δημόσια περιουσία θα πάει στα χέρια πολυεθνικών και ντόπιων εταιρειών.
Να θυμίσουμε την πώληση της Δωδώνης, του ΟΠΑΠ, της Αγροτικής.
Η δημόσια περιουσία θα πάει στα χέρια πολυεθνικών και ντόπιων εταιρειών.
Θα δίνουν 300 ευρώ μισθούς και θα πληρώνουν μειωμένη εφορία στο όνομα
της ανάπτυξης. Αυτή είναι η επόμενη ημέρα που μας υποσχέθηκε ο Σαμαράς.
Ο Πελόσκι, ο στρατηγικός αναλυτής της Morgan Stanley, υπήρξε ιδιαίτερα ειλικρινής για την Ασία: Αν η κρίση αφηνόταν να επιδεινωθεί, η περιοχή θα στέγνωνε από ξένο συνάλλαγμα και οι ασιατικές εταιρείες θα υποχρεώνονταν είτε να κλείσουν είτε να εξαγοραστούν από Δυτικές εταιρείες τόσο η μια όσο και η άλλη έκβαση θα ήταν επωφελείς για τη Morgan Stanley.
‘’θα ήθελα να δω εταιρείες να κλείνουν και περιουσιακά στοιχεία να εκποιούνται. [ ... ] Η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων δεν είναι εύκολο πράγμα.
Συνήθως οι ιδιοκτήτες δεν πουλούν, εκτός αν υποχρεωθούν να το κάνουν. Επομένως, χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερες κακές ειδήσεις, ώστε να συνεχίσουμε να πιέζουμε αυτούς τους ομίλους να πουλήσουν τις εταιρείες τους’’.
logiakaiskepseis
http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/2012/12/blog-post_3610.html
http://ioablognews.blogspot.gr/Ο Πελόσκι, ο στρατηγικός αναλυτής της Morgan Stanley, υπήρξε ιδιαίτερα ειλικρινής για την Ασία: Αν η κρίση αφηνόταν να επιδεινωθεί, η περιοχή θα στέγνωνε από ξένο συνάλλαγμα και οι ασιατικές εταιρείες θα υποχρεώνονταν είτε να κλείσουν είτε να εξαγοραστούν από Δυτικές εταιρείες τόσο η μια όσο και η άλλη έκβαση θα ήταν επωφελείς για τη Morgan Stanley.
‘’θα ήθελα να δω εταιρείες να κλείνουν και περιουσιακά στοιχεία να εκποιούνται. [ ... ] Η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων δεν είναι εύκολο πράγμα.
Συνήθως οι ιδιοκτήτες δεν πουλούν, εκτός αν υποχρεωθούν να το κάνουν. Επομένως, χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερες κακές ειδήσεις, ώστε να συνεχίσουμε να πιέζουμε αυτούς τους ομίλους να πουλήσουν τις εταιρείες τους’’.
logiakaiskepseis
http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/2012/12/blog-post_3610.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου