Και τώρα για μια παγκόσμια κυβέρνηση

«Εάν υπήρχε ανάγκη ποτέ για έκκληση για συλλογική δράση, έκκληση για παγκόσμια ηγεσία, είναι τώρα»,

Μπαν Γκι Μουν, Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Σεπτέμβριος 2008, στον πυρετό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Το παρακάτω είναι μετάφραση του «And Now For A World Government» του Gideon Rachman, που δημοσιεύτηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2008, (προ εκλογής Ομπάμα) στην ανεξάρτητη αμερικάνικη ιστοσελίδα http://www.informationclearinghouse.info

Και τώρα για μια παγκόσμια κυβέρνηση

Δεν πίστεψα ποτέ ότι υπάρχει ένα μυστικό σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών για να αναλάβουν τον έλεγχο των ΗΠΑ.

Δεν έχω δει ποτέ μαύρα ελικόπτερα στον ουρανό επάνω από τη Μοντάνα (σύμφωνα με «θεωρίες συνομωσίας», μαύρα ελικόπτερα, χωρίς διακριτικά, πετούν μυστικά πάνω από τις ΗΠΑ κάνοντας περιπολίες, με τελικό σκοπό την υποταγή μέρους ή και ολόκληρης της Αμερικής στην δικαιοδοσία του ΟΗΕ ή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης).

Αλλά, για πρώτη φορά στη ζωή μου, σκέφτομαι ότι ο σχηματισμός κάποιου είδους παγκόσμιας κυβέρνησης είναι εύλογος.

Μια «παγκόσμια κυβέρνηση» θα ασχολιόταν (με τα παγκόσμια προβλήματα) πολύ καλύτερα από μια συνεργασία μεταξύ εθνών. Θα ήταν μια οντότητα με τα χαρακτηριστικά κράτους – υποστηριζόμενη από μια σειρά νόμων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη οργανώσει μια κεντρική διακυβέρνηση αποτελούμενη για 27 χώρες, η οποία θα μπορούσε να είναι ένα μοντέλο. Η ΕΕ έχει ένα ανώτατο δικαστήριο, ένα νόμισμα, χιλιάδες νομοσχέδια, μια μεγάλη δημόσια υπηρεσία και τη δυνατότητα να αναπτύξει στρατιωτική δύναμη.

Λοιπόν, θα μπορούσε το Ευρωπαϊκό μοντέλο να γίνει παγκόσμιο; Υπάρχουν τρεις λόγοι που πιστεύω ότι θα μπορούσε.

Κατ' αρχάς, είναι όλο και περισσότερο σαφές ότι τα πιο δύσκολα θέματα που απασχολούν τις εθνικές κυβερνήσεις είναι διεθνή στη φύση τους: υπάρχει παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, μια παγκόσμια οικονομική κρίση και ένας «παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία».

Δεύτερον, κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό. Η επανάσταση στις μεταφορές και τις επικοινωνίες έχουν συρρικνώσει τον κόσμο τόσο, ώστε, όπως γράφει ο Geoffrey Blainey, (φωτο), διαπρεπής Αυστραλός ιστορικός: «Για πρώτη φορά στη ιστορία της ανθρωπότητας, η παγκόσμια κυβέρνηση κάποιου είδους είναι τώρα δυνατή».

Ο κ. Blainey προβλέπει μια προσπάθεια να σχηματιστεί μια παγκόσμια κυβέρνηση σε κάποιο βαθμό στους επόμενους δύο αιώνες, το οποίο είναι ένας ασυνήθιστα μακρινός χρονικός ορίζοντας για μια συνηθισμένη στήλη εφημερίδας.

Αλλά - το τρίτο σημείο - μια αλλαγή στη πολιτική ατμόσφαιρα υποδεικνύει ότι η «παγκόσμια διακυβέρνηση» θα μπορούσε να έρθει πολύ πιο σύντομα από αυτό.

Η οικονομική κρίση και η αλλαγή του κλίματος ωθεί τις εθνικές κυβερνήσεις σε παγκόσμιες λύσεις, ακόμη και σε χώρες όπως η Κίνα και οι ΗΠΑ που είναι παραδοσιακά άγριοι φρουροί της εθνικής κυριαρχίας.

Ο (νέος πρόεδρος) Barack Obama, δεν συμμερίζεται την περιφρόνηση που επέδειξε η κυβέρνηση Μπους προς τις διεθνείς συμφωνίες και τις συνθήκες. Στο βιβλίο του, «The Audacity of Hope» (στα ελληνικά κυκλοφόρησε ως «Τολμώ να ελπίζω»), υποστήριξε ότι: «Όταν η μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη συγκρατεί πρόθυμα τη δύναμή της και τηρεί τα διεθνώς συμφωνημένα πρότυπα συνεργασίας, στέλνει ένα μήνυμα ότι αυτοί είναι κανόνες άξιοι για να τηρούνται.»

Η σημασία που ο Obama αποδίδει στα Ηνωμένα Έθνη φαίνεται από το γεγονός ότι έχει διορίσει την Susan Rice, (φώτο), μία από τους πιο στενούς βοηθούς του, ως πρέσβειρα της Αμερικής στα Η.Ε, και της έχει δώσει μια θέση στο επιτελείο του.

Μια γεύση των ιδεών που τριγυρίζουν στους κύκλους του Obama υπάρχει σε μια πρόσφατη έκθεση από το πρόγραμμα Managing Global Insecurity (MGI) (‘Διαχείριση της Παγκόσμιας Ανασφάλειας’), του οποίου η μικρή Αμερικανική συμβουλευτική ομάδα περιλαμβάνει τον John Podesta, (φωτο), τον άνθρωπο που υπήρξε ο προεκλογικός επιτελάρχης του Obama και τον Strobe Talbott, Πρόεδρο του Ιστιτούτου Brookings Institution, από το οποίο μόλις ανέκυψε η κα Rice.

Η έκθεση του MGI υποστηρίζει τη δημιουργία ενός υψηλόβαθμου ακόλουθου των Ηνωμένων Εθνών για την αντιτρομοκρατική δράση, μιας δεσμευτικής, νομικά, συμφωνίας για την κλιματική αλλαγή που θα συζητηθεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών (Η.Ε.) και της δημιουργίας μιας δύναμης των Η.Ε ισχύος 50.000 στρατιωτών για τη διατήρηση της ειρήνης.

Μόλις δεσμεύσουν οι χώρες τα στρατεύματα για αυτόν τον εφεδρικό στρατό, τα Η.Ε θα πρέπει θα έχουν το πρώτο πρόσταγμα σε αυτόν.

Αυτό είναι το είδος ιδεών εκείνων που κάνουν τους ανθρώπους να αρπάζουν τα τουφέκια στις ραδιοφωνικές συζητήσεις στην καρδιάς της Αμερικανικής. Ενήμερη για την πολιτική ευαισθησία των ιδεών της, η έκθεση MGI επιλέγει την κατευναστική γλώσσα. Υπογραμμίζει την ανάγκη για Αμερικανική ηγεσία και χρησιμοποιεί τον όρο, «υπεύθυνη κυριαρχία» -όταν καλεί για διεθνή συνεργασία- παρά τη ριζοσπαστική στο άκουσμα φράση που προτιμάται στην Ευρώπη, «κοινή κυριαρχία».

Μιλά επίσης για τη «παγκόσμια διακυβέρνηση» παρά για την παγκόσμια κυβέρνηση.

Αλλά μερικοί ευρωπαϊκοί στοχαστές θεωρούν ότι αναγνωρίζουν τι συμβαίνει. Ο Jacques Attali, (φωτο), σύμβουλος του Προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, υποστηρίζει ότι: Η «παγκόσμια διακυβέρνηση είναι απλά ένας ευφημισμός για την παγκόσμια κυβέρνηση.»

Κατά τη γνώμη του, μια μορφή παγκόσμιας κυβέρνησης δεν μπορεί να έρθει πάρα πολύ σύντομα.

Ο κ. Attali θεωρεί ότι ο «πυρήνας της διεθνούς οικονομικής κρίσης είναι ότι έχουμε την παγκόσμια χρηματοοικονομική αγορά αλλά όχι παγκόσμια ευνομία».

Οπότε, φαίνεται ότι όλα είναι τακτοποιημένα.

Για πρώτη φορά από τότε που ο homo sapiens άρχισε να χαράζει στους τοίχους των σπηλιών, υπάρχει ένα έρεισμα, μια ευκαιρία και ένας τρόπος να γίνουν πιο σοβαρά βήματα προς μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Αλλά ας μην παρασυρθούμε από αυτό. Ενώ φαίνεται εφικτό ότι κάποιο είδος παγκόσμιας κυβέρνησης μπορεί να προκύψει κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα, οποιαδήποτε πίεση για την «παγκόσμια διακυβέρνηση» εδώ και τώρα, θα είναι μια επίπονη και αργή διαδικασία.

Υπάρχουν καλοί και κακοί λόγοι για αυτό.

Ο κακός λόγος είναι μια έλλειψη βούλησης και αποφασιστικότητας εκ μέρους των εθνικών πολιτικών ηγετών που -ενώ ίσως θα επιθυμούσαν να μιλήσουν για «έναν πλανήτη σε κίνδυνο»- τελικά εστιάζονται πολύ περισσότερο στην επόμενη εκλογή τους, στη χώρα τους.

Αλλά αυτό το «πρόβλημα» επίσης υπαινίσσεται και μια πιο εύλογη αιτία που η πρόοδος στην παγκόσμια διακυβέρνηση θα είναι αργή. Ακόμη και στην Ε.Ε., τη ζωτική περιοχή της -βασισμένης στο Νόμο- διεθνούς κυβέρνησης, η ιδέα παραμένει μη δημοφιλής.

Η ΕΕ έχει υποστεί μια σειρά ταπεινωτικών ηττών στα δημοψηφίσματα, όταν τα σχέδια για τη «διαρκώς πιο στενή ένωση» αναφέρθηκαν στους ψηφοφόρους.

Γενικά, η Ε. Ένωση έχει προχωρήσει γρηγορότερα όταν έχουν γίνει συμφωνίες μετά από μακρές διαπραγματεύσεις από τους τεχνοκράτες και τους πολιτικούς - και μετά επιβλήθηκαν χωρίς άμεση αναφορά στους ψηφοφόρους.

Η διεθνής διακυβέρνηση τείνει να είναι αποτελεσματική, μόνο όταν είναι αντιδημοκρατική.

Τα πιο πιεστικά πολιτικά προβλήματα παγκοσμίως, μπορεί πράγματι να είναι διεθνή στη φύση τους, αλλά η πολιτική ταυτότητα του μέσου πολίτη παραμένει επίμονα τοπική.

Έως ότου σπάσει κάποιος αυτό το πρόβλημα, αυτό το σχέδιο για παγκόσμια κυβέρνηση μπορεί να χρειαστεί να παραμείνει κλειδωμένο μακριά σε ένα χρηματοκιβώτιο στα Ηνωμένα Έθνη.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ