Η παπική αθώωση των Εβραίων ίσως να είναι σημαντική σε ένα κόσμο που διολισθαίνει προς θρησκευτικούς πολέμους
Στο περιθώριο δραματικών γεγονότων παγκοσμίως, είδαμε ένα μικρή, φαινομενικά ασήμαντη είδηση σχετικά με την αθώωση των Εβραίων από τον Πάπα για τη θανάτωση του Ιησού.
Με αυτά τα γεγονότα, είναι μάλλον μια είδηση χωρίς καμία θεαματικότητα, εν μέσω μιας θύελλας στη Μέση Ανατολή, με καθεστώτα να καταρρέουν και τον κόσμο να αλλάζει μπροστά στα μάτια μας. Η προκατάληψη για το ποιανού λάθος ήταν η θανάτωση του Ιησού μοιάζει αρχαϊκό, ακαδημαϊκό και ξεκάρφωτο.
Ωστόσο, αυτός ο τίτλος είδησης είναι εξαιρετικά σημαντικός ακριβώς σ' αυτή τη συγκυρία.
Η εμφάνιση του Ισλάμ κατά τον 7ομαιώνα έφερε τον κόσμο σε μια κατάσταση όπου υπάρχουν δύο μείζονες θρησκείες – ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ. Ο Ιουδαϊσμός παρέμεινε μια μικρή θρησκεία με αριθμητικούς όρους αλλά παρόλα αυτά σημαντικός και κεντρικός και για τις άλλες θρησκείες, καθώς κατά την άποψή τους υπήρξε η πηγή και η ρίζα τους.
Ο κόσμος συνίστατο εκείνη την εποχή περισσότερο από θρησκευτικούς σχηματισμούς παρά από εθνικούς και πολιτικούς. Η ταυτότητα και η ένταξη ήσαν περισσότερο θρησκευτικό θέμα παρά γεωγραφικό και εδαφικό. Ο παγκόσμιος διάλογος ήταν θρησκευτικός και θρησκευτικές ήσαν και οι εντάσεις. Οι πόλεμοι ήσαν ιεροί πόλεμοι.
Πολλά συνέβησαν έκτοτε και Εβραϊκό αίμα χύθηκε στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο. Πέρασαν περίπου 1.300 χρόνια μετά την εμφάνιση του ισλάμ και ο κόσμος μετατοπίστηκε προς πολιτικές και εθνικές οντότητες. Ωστόσο, παγκόσμια γεγονότα των τελευταίων ετών που διαδραματίζονται στο Ισλάμ και τις μουσουλμανικές χώρες μας πάνε πολλά χρόνια πίσω στον Μεσαίωνα.
Όχι ακριβώς πολιτική πάλη
Η πάλη ενάντια στο Ισραήλ και τον Ιουδαϊσμό δεν είναι ακριβώς πολιτική πάλη. Όταν ακούμε τον Αχμαντινετζάντ και τον Νασράλα να μιλούν για Εβραίους, Αμερικανούς και για “απίστους” και όταν ακούμε τα λόγια Ισλαμικών στοιχείων -που αρχίζουν από την Μουσουλμανική Αδελφότητα και φθάνουν μέχρι την Τουρκική ηγεσία και τις ομιλίες στην πλατεία Ταχρίρι του Καΐρου- δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε ότι το Ισλάμ έχει καταλάβει τον πολιτικό σκελετό.
Δεν πρόκειται απλά για πολιτική διαφωνία σχετικά με εδάφη και δικαιώματα προσφύγων. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ένας βαθύς θρησκευτικός πόλεμος μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ισλάμ με την πολιτική επιχειρηματολογία να συνιστά μόνο την εξωτερική επίστρωση ενός θρησκευτικού πολέμου.
Το μίσος του Ισλάμ για τον Ιουδαϊσμό είναι από πολλές απόψεις διαφορετικό από το μίσος του για τον Χριστιανισμό παρά τις όποιες ομοιότητές του. Κατά την άποψη του Ισλάμ, τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Χριστιανοί είναι άπιστοι και αξίζουν την ίδια τύχη.
Για περίπου 2.000 χρόνια ο Ιουδαϊσμός υπέφερε από το Χριστιανικό μίσος, που βασιζόταν στην πεποίθηση ότι η Εβραίοι ευθύνονται για τη θανάτωση του Ιησού.
Με την πάροδο των χρόνων, ο Αντισημιτισμός διαφόρων μορφών αρύεται από αυτήν τη δυσφήμηση. Και έτσι, βρέθηκε ο Ιουδαϊσμός να αντιμετωπίζει τα κύματα μίσους Χριστιανών και Εβραίων, οι οποίοι δεν συνδέονται μεταξύ τους με τίποτα άλλο παρά από την κοινή τους βδελυγμία προς τους Εβραίους και τον Ιουδαϊσμό.
Νέα Τάξη πραγμάτων
Το Ισλάμ έχει ξεκάθαρη αποστολή, την οποία δεν προσπαθεί να κρύψει: να καταλάβει τον κόσμο. Η Ευρώπη κατακτάται σταδιακά. Λονδίνο, Παρίσι, Μόναχο και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες άρχισαν να φαίνονται σαν τους Κασμπά στη Ναμπλούς. Αυτή ακριβώς τη χρονική συγκυρία, οι λόγοι του Ποντίφηκα έχουν σημασία. Δισεκατομμύρια πιστοί τον θεωρούν αυθεντία.
Καθώς το 2.000 ετών μίσος δεν εξαφανίζεται συνεπεία μιας δήλωσης και με δεδομένου πως δεν χρειαζόμαστε πιστοποιητικό kosher από τον Πάπα, τα λόγια του έχουν σημασία για δισεκατομμύρια πιστούς του.
Η Νέα Τάξη πραγμάτων που μορφοποιείται αυτή τη στιγμή υπό την έμπνευση του Ιρανικού “μεγάλου αδερφού” -στις πλατείες της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης, της Υεμένης και του Μπαχρέιν- ίσως να παρασύρει τον κόσμο πίσω στους θρησκευτικούς πολέμους: Τον μουσουλμανικό κόσμο στην Ανατολή και την Αφρική εναντίον του Χριστιανικού κόσμου στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Και, ως συνήθως, οι Εβραίοι βρίσκονται στη μέση. Δέχονται χτυπήματα και από τις δύο πλευρές. Ως εξ τούτου, ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος προσφεύγει σε θρησκευτικούς και πολιτιστικούς πολέμους -δημοκρατία εναντίον μοναρχίας και ελευθερία εναντίον καταπίεσης- τα λόγια του Πάπα έχουν θεολογική και πολιτική σημασία. Περίπου 2.000 χρόνια πογκρόμ, ιερών εξετάσεων και αιματηρών λιβέλων τροφοδοτήθηκαν από αυτή τη δυσφήμηση.
ΟΠάπας τώρα αποκαθιστά αυτήν την ιστορική αδικία, με καθυστέρηση περίπου 2.000 ετών.
Μακροπρόθεσμα ο ισχυρισμός του πάπα ίσως αποδειχθεί άνευ νοήματος και να εξαερωθεί. Ωστόσο, είναι πιθανό και το αντίθετο. Στο τέλος, με τον μουσουλμανικό κόσμο να φθάνει σε σημείο αναβρασμού και την πραγματικότητα να αλλάζει το πρόσωπό του, η δήλωση του Πάπα ίσως να αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία από αυτή που φαίνεται να έχει αυτή τη στιγμή, στο πλαίσιο πολιτικών, διπλωματικών και θρησκευτικών διαδικασιών που που λαμβάνουν χώρα παγκοσμίως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου