Αν υπάρχει μια εποχή που έχει καταρρίψει ΑΠΟΛΥΤΑ το περίφημο "μέτρον
άριστον" είναι τούτη δω η παράνοια που έχουν μεταφράσει σαν
καθημερινότητα οι άνθρωποι. Η υπερβολή σ΄όλο το μεγαλείο της.
Υπερβολικές, βουλιμικές επιθυμίες για το οποιοδήποτε σκατό κυκλοφορεί.
Και δεν μιλάω μόνο για τους εθισμένους αποχαυνωμένους καταναλωτές της
ύλης, στο "όλοι" συμπεριλαμβάνεται και η λεγόμενη ελιτ του πνεύματος,
της επιστήμης της τεχνολογίας. Που θέλουν να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι
επιτέλους? Τι θέλουν να αποκτήσουν? Υπάρχει ένα όριο, έστω και χαμένο
κάπου στο βάθος του ορίζοντα, που να είναι ΤΟ ΟΡΙΟ ΙΚΑΝΟΠΌΙΗΣΗΣ αυτής
της απύθμενης και αρρωστημένης απληστίας που έχει θερίσει κάθε έννοια
λογικής στον ανθρώπινο νου? Αναρωτιέμαι υπήρξε τελικά, ποτέ, ένα τέτοιο
όριο?
Γιατί κάποιος θέλει να τα έχει όλα? Γιατί κάποιος
θέλει να μάθει τα πάντα? Για να γίνει τι? ΘΕΟΣ? Και να κάνει τι όταν
γίνει θεός του χρήματος ή θεός του πνεύματος? Να υποτάξει τους
υπόλοιπους? Να τους κοιτάει από ψηλά? Να παίζει με τις μάζες? Να γίνει
το μέγιστο οικοδόμημα ανάμεσα στα χαμόσπιτα? Μας τα έχουν πρήξει στη
κυριολεξία οι κάθε είδους σωτήρες, μεσσίες, όσοι είδαν το φως το
αληθινό, μας τα έχουν πρήξει στο ίδιο βαθμό κι ίσως χειρότερα ακόμα από
εκείνους που ονειρεύονται τα ηλίθια μπιχλιμπιδια που θέλουν
ν΄αποκτήσουν.
Ο πολιτισμός της βουλιμίας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου