Η Δύση κατακτά την ψυχή της ανθρωπότητος μέσω της εικόνος, της εικονικής πραγματικότητος, σαν παγκοσμιοποίηση και οικουμενισμός.

Το πολιτισμικό ή καλύτερα το πολιτικό φαινόμενο που ονομάζεται Δύση ή Δυτικός πολιτισμός, που σήμερα παγκοσμιοποιείται αφού έχει νικήσει κατά κράτος την Ανατολή, που συμβολικά σημαίνει την Δύση του πνεύματος, ακριβέστερα δέ την απώλεια του Νού, και την τοποθέτηση στην θέση του, του ειδώλου του πνεύματος, της νεωτερικής συνειδήσεως δηλαδή, της ατομικής ταυτότητος, του ΕΓΩ, δημιουργήθηκε κατ’αναλογίαν ενός φυσικού φαινομένου απουσίας. Όπως ακριβώς δηλαδή στην Φύση, ο ορίζοντας δημιουργεί κατά την διάρκεια της δύσεως, το είδωλο του ηλίου, ενώ ο πραγματικός ήλιος έχει ήδη δύσει. [το Χαϊντεγκεριανό ‘‘Είναι’’ παρεπιμπτόντως, τό είδωλο τής απουσίας].

Το χαρακτηριστικό τού ειδώλου αυτού είναι ότι μπορεί να τό ατενίσει κατάματα, πρόσωπο με πρόσωπο, και ο κοινός άνθρωπος, τονίζοντας την αξιοπρέπεια του, ενώ τον αληθινό ήλιο, μπορεί να ατενίσει κατάματα, να θεωρήσει, μόνον ο Νούς.

Αυτή η Δύση λοιπόν κατακτά την ψυχή της ανθρωπότητος μέσω της εικόνος, της εικονικής πραγματικότητος που προσφέρει η πηγή της, το είδωλο του πνεύματος, που συμβολικά παριστάται επίσης με τον αετό, το μόνο πλάσμα που αρέσκεται να κυττά κατάματα το είδωλο του πνεύματος, στο υψιπετές πέταγμά του, για όλη την διάρκεια του χρόνου που διαρκεί η ζωή αυτού του ειδώλου, και το οποίο αντλεί απο το είδωλο αυτό, την συνείδηση της υπεροχής του, ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ, ξεχνώντας ότι με το σβύσιμο του ειδώλου, είναι υποχρεωμένο να τραφεί απο τη γή, όπως τα πάντα.

Αυτή η Δύση λοιπόν, η οποία κηρύχθηκε μετά τον ‘θάνατο του Θεού’, σαν ροδαυγή, όχι σαν αυγή, ούτε σαν φώς, αλλά σαν το είδωλο της Ανατολής, της Αρχής, ολοκληρώνεται σήμερα με το Λυκόφως, το είδωλο του τέλους, της Δύσεως του ηλίου. Διέγραψε πλήρως την πορεία της, από τον Χέγκελ και τον προφήτη του τόν Νίτσε, μέχρι τον Χάιντεγκερ τον προφήτη του θανάτου, ο οποίος κήρυξε καθαρά και ταύτισε το Είναι, την ζωή, με το είδωλο της, όπως εμφανίζεται στην πληρότητά της, λίγο πρίν κυριαρχήσει το σκότος.

Αυτό τό είδωλο επιβάλλεται και στην πατρίδα μας, (όχι στο έθνος μας), σαν εκσυγχρονισμός και Μεταπατερική θεολογία. Σαν παγκοσμιοποίηση και οικουμενισμός.

Φυσικά γεννήθηκε απο τον Χέγκελ, ο οποίος ολοκλήρωσε φιλοσοφικά την έννοια της Ιστορίας, αφομοιώνοντας πλήρως την φιλοσοφία της θρησκείας, στην φιλοσοφία της Ιστορίας.

Η αιώνια επανάληψη του ιδίου, του ειδώλου. Διότι μόνον το είδωλο διαθέτει ταυτότητα, όχι ενότητα, που ήταν το πνευματικό κέντρο της αρχαιότητος. Μία ταυτότητα που είναι Ιστορία, όπως την πρωτοδίδαξε ο Αυγουστίνος. Μία ιστορική ατομικότητα που βρίσκει σήμερα την κοινωνία της και ολοκληρώνεται σαν πρόσωπο πού αποθεώνεται στήν Σύναξη. Μία ταυτότητα που βασίζεται στην Νίκη της Φύσεως από τόν άνθρωπο και σήμερα ονομάζεται Επι-βίωση. Το νεωτερικό επέκεινα της ουσίας. Που σήμερα προσδιορίζεται σαν εξωγήϊνη ζωή και κηρύσσεται σάν συνέχεια και εξέλιξη της ζωής, σαν το Μέλλον, στην κατοίκηση άλλων πλανητών, μετά την επικείμενη καταστροφή της ζωής της γής. Πού σημαίνει ταυτόχρονα καί την βέβαιη κυριαρχία του αντιχρίστου.

Ο νεωτερικός  αυτός πολιτισμός, γεννήθηκε με την ανατροπή όλων των αξιών της ιστορίας. Ας προσέξουμε όμως, όχι των αρετών αλλά των αξιών. Με την ανατροπή της αξιοκρατίας που προσέφερε το Ευρωπαϊκό κράτος, και την γέννηση ενός νέου πολιτισμού, σε μία Νέα Γή της επαγγελίας, που στηρίχθηκε στην εξατομίκευση, όπως περιλαμβάνεται στο σύνταγμα των ΗΠΑ, δηλαδή στον ταλαντούχο υπεράνθρωπο, στον Χαρισματικό. Σ’ αυτόν που διαθέτει το gift το δώρο της υπεροχής! Στον προορισμένο του Αυγουστίνου. Όχι πλέον στον άνθρωπο που γράφει ιστορία αλλά σ’αυτόν που κατευθύνει την Ιστορία. Σ’αυτόν που ταυτίζει την συνείδηση του Εγώ με τον Εαυτό. Έναν νέο υπερανθρώπινο εαυτό, την δημιουργία του οποίου μας περιέγραψε ο Γιούνγκ και η σχολή του, σαν self. Την ενότητα όλων των θρησκειών, των θρησκευτικών οραμάτων μέσω του συγκρητισμού και την δράση αυτού του υπερανθρώπου στην Φιλοσοφία της Ιστορίας πλέον, όχι στην Ιστορία. Στήν αποκάλυψη του νοήματος και του τέλους της ιστορίας.

πηγή