ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ....

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ .

Μὲ χρόνους μὲ καιροὺς καὶ ἥμισυ καιροῦ,

κάποιος ἀμαθής, ἁμαρτωλὸς χυδαῖος,

καμμία γυναῖκα τοῦ λαοῦ πτωχὴ

σ’ ἐνθυμεῖται κι ἔρχεται νὰ σοῦ φέρ’

ὄχι χρυσόν, ἀλλὰ ὀλίγο λιβάνι,

ἕνα κερί κι ὀλίγο λάδι στὴν μποτίλια

σ’ ἐσὲ ποὺ εἶσαι ὅλων ὁ δοτήρ.

«Στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο» (1892), Παπαδιαμάντης.

Χριστούγεννα στό Μέγαρο μέ κρυφά μηνύματα γιά τό καλό μας....!!!!!

Κρυφὰ μηνύματα, καὶ εἰκόνες…


(Ῥέ, τί μοῦ θύμιζει…;;;)
Χριστούγεννα στὸ Μέγαρο μὲ Μπεζὰρ καὶ Μότσαρτ.
(Ῥέ, τί μοῦ θύμιζει…;;;)

Χριστούγεννα στὸ Μέγαρο μὲ Μπεζὰρ καὶ Μότσαρτ.
 Τὸ Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν ἀνοίγει τὴν αὐλαία τῶν Χριστουγέννων μὲ τὰ παγκοσμίου φήμης Μπαλέτα Bejart τῆς Λωζάννης καὶ τὸ σπουδαῖο ἔργο τοῦ Βόλφγκανγκ Ἀμαντέους Μότσαρτ «Ὁ Μαγικὸς Αὐλός».

Μόργκαν Χρῆστος

ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ... Ή ΠΩΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ,

στὸ ὄνομα τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ τοῦ ἐξευτελισμοῦ τῶν Χριστουγέννων, σὲ ἕνα βῆμα πρὶν τὴν ἰσλαμοποίηση ὁ Φιλίππου, δήμαρχος Καλυβίων σπατάλησε χρήματα τῶν δημοτῶν γιὰ τὴν τοποθέτηση ἑνὸς ἐκτρώματος στὸ Λαγονήσι στὴν εἴσοδο τῆς Λ. Καλυβίων.

Ἕνα ΚΟΚΚΙΝΟ χριστουγεννιάτικο δένδρο .

Ὁ κομμουνιστὴς δήμαρχος, πιστὸς σὲ κάθε προσπάθεια ἀπο-χριστιανοποιήσεως καὶ ἀφελληνισμοῦ , ἐπέλεξε γιὰ τὴν ὥρα ἕναν ἐνδιάμεσο τρόπο γιὰ τὸ 2020 ἔχοντας πιθανῶς κατὰ νοῦ κάτι πολὺ πιὸ δραστικὸ γιὰ τὰ ἑπόμενα Χριστούγεννα.

Αὐτὸ τὸ ἀντιαισθητικὸ ἐξάμβλωμα εὐθυγραμμίζεται μὲ ἐκεῖνο τὸ βδέλυγμα τοῦ ἀντίστοιχου δημάρχου Φαλήρου τοῦ 2018 ποὺ οἱ πολῖτες εὐτυχῶς τελικὰ δὲν ἀνέχθηκαν καὶ τὸ κατεδάφισαν. Τὸ ἴδιο πρέπει νὰ γίνῃ καὶ ἀπὸ τοὺς κατοίκους τοῦ Λαγονησίου καὶ Καλυβίων βάζοντας ἕναν φραγμὸ στὴν μηδενιστικὴ τάση ποὺ ἐπιχειρεῖ ὕπουλα καὶ μεθοδευμένα ὁ Φιλίππου.

Ὁ Μπακογιάννης στὴν Ἀθήνα - τῆς γνωστῆς οἰκογένειας,-διαγκωνίζεται στὸν ἀγῶνα τῆς προδοσίας καὶ ἐξευτελισμοῦ τῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων τῶν Ἑλλήνων προσφέροντας ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ τὸν ἀριθμὸ 666 μὲ ὀριζόντια ἀνάπτυξη γιὰ νὰ μὴν γίνεται ἄμεσα ἀντιληπτός, στὸν φωτισμὸ τῆς Ἀθήνας γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ἐπικαλεῖται ὅτι ... δὲν φταίει διότι τὸν ἀνέθεσε ὅπως λέει σὲ ἄλλους καὶ δὲν ἤξερε.

Όταν ο κοσμοπολιτισμός του Δημάρχου οδηγεί στην απεμπόληση του εθνικού χαρακτήρα της πόλης: ο "Χριστουγεννιάτικος" στολισμός στο κέντρο της Αθήνας δεν έχει τίποτα το…"Ελληνικό" και τίποτα το… "Χριστουγεννιάτικο"!/ #Αθηνα #Χριστουγεννα #Μπακογιαννης #ΝΔ

Από κοντά είναι χειρότερος πάντως! Μπράβο @KBakoyannis . Από την τόση διαφήμιση για το στολισμό της Αθήνας που ξεκίνησε το Σεπτέμβριο, καταλήξαμε εδώ! Άξιος!! Μήπως να γιορτάσουμε το ραμαζάνι για να στολισεις? #αθήνα #μπακογιαννης

Τώρα ποὺ ξέρει νὰ δοῦμε, θὰ κάνει τίποτα;

ΠΗΓΗ

ΜΕΡΟΣ Ε΄ Η ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ { Ο ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ}

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Ή εκκλησία λέει πώς ό  πρώτος παράδεισος ήταν φυσικός. Ένας συγκεκριμένος τόπος. Αυτό πού λέμε σήμερα παράδεισος, ονομάζεται συνήθως στήν Καινή Διαθήκη (αιώνια) ζωή, βασιλεία Τού Θεού, σωτηρία κ.α. Συχνά οί πατέρες τής Εκκλησίας επαναλαμβάνουν ότι όπου είναι Ό Χριστός είναι καί ό Παράδεισος, ενώ κόλαση είναι ή απουσία Τού Θεού. 

 «Γέροντα, πώς είναι ό Παράδεισος;

– Είναι ένα ευλογημένο μέρος, χαρούμενο, έχει ποτάμια μέ νερά μέσα. Τόπος απέραντος, χωρίς κόπο, χωρίς στενοχώρια. Ανάπαυση ψυχής, ελευθερία πνεύματος. Καί θά χαίρεσαι εκεί, δέν θά κλαίς, δέν θά πονάς. Χαρά, αγαλλίαση, ευφροσύνη ψυχών. Εκεί μέσα μπαίνουν όσοι φύλαξαν εδώ τήν ζωή τους στήν καθαρότητα.»

Καί ό Ιωάννης στήν Αποκάλυψη μιλάει γιά τήν αιώνια πόλη τού παραδείσου όπου ό  Θεός είναι μαζί μέ τούς ανθρώπους .

«Αυτό πού ό περισσότερος κόσμος αποκαλεί “παράδεισο” είναι στήν πραγματικότητα μιά αιώνια πόλη πού ή Αγία Γραφή τήν αποκαλεί “Νέα Ιερουσαλήμ” (Αποκάλυψη 21:2). Αυτή ή αιώνια πόλη περιγράφεται ώς εξής:

“Άκουσα καί μιά δυνατή φωνή απ’ τόν ουρανό νά λέει: “Τώρα πιά ή κατοικία τού Θεού είναι μαζί μέ τούς ανθρώπους. Θά κατοικήσει μαζί τους, κι αυτοί θ’ αποτελούν τόν λαό του. Ό ίδιος ό Θεός θά είναι μαζί τους. Θά διώξει κάθε δάκρυ από τά μάτια τους, κι ό θάνατος δέν θά υπάρχει πια˙ ούτε πένθος ούτε κλά νος θά υπάρχει πια, γιατί τά παλιά πέρασαν”. (Αποκάλυψη 21:3-5) .  Επίσης είναι γραμμένο ότι όλοι οί άνθρωποι θά αναστηθούν σωματικά από τούς νεκρούς καί όλοι θά σταθούν μπροστά στό φοβερό βήμα τής κρίσης τού Χριστού (Αποκάλυψη 20:11-13).»

Τί  λέει ό Πλάτωνας στόν «Πολιτικό» του; Τι άλλο παρά τά ίδια μέ τά τής εκκλησίας. Ότι  ό κόσμος πού δοιηκεί ό Θεός  είναι ένας παράδεισος  καί οί άνθρωποι δέν γεννιόνται  όπως σ΄αυτόν τον κόσμο , αλλά βγαίνουν από την γή { οί άνθρωποι θά αναστηθούν σωματικά από τούς νεκρούς}.

269a ΞΕ. …άλλα γιά τήν μεταβολή τής δύσεως καί τής  ανατολής, τοϋ ήλιου καί τών άλλων άστρων, ότι δηλαδή ά π' όπου ανατέλλει τώρα, σ' αυτόν τόν τόπο βασίλευε τότε καί έβγαινε άπό τήν αντίθετη πλευρά,… Ακόμη έχομε πάλι άκούσει άπό πολλούς τήν ιστορία τής βασιλείας τοΰ Κρόνου. .. Κι' αυτό ακόμα ότι οί άνθρωποι τής προηγούμενης ηλικίας γεννήθηκαν άπό τή γή  , καί  δέν έγεννήθηκαν ό ένας άπό τόν άλλο… Αυτό τό σύμπαν, πού βρισκόμαστε, άλλοτε ό ίδιος ό Θεός τό όδηγεΐ στήν πορεία του καί συνεργεί στήν περιστροφή του, καί άλλοτε τό αφήνει νά πορεύεται, όταν οί περίοδοι τοΰ χρόνου, πού τοΰ εΐναι ορισμένες έχουν πιά τελειώσει τήν πορεία τους, καί τό σύμπαν ξαναρχίζει τότε άπό μόνο του τήν αντίστροφη πορεία, επειδή έχει ζωή καί έχει προικιοθή μέ φρόνηση άπ’ εκείνον πού τό  σύνθεσε απαρχής. Καί αυτή ή διάθεση πρός τήν παλινδρομική του πορεία τοΰ εϊναι αναγκαστικά έμφυτη γι' αυτόν ακριβώς τό λόγο.»

ΞΕ. ΄’Ηταν επόμενο οί γέροντες νά επανέρχονται στήν κατάσταση τών παιδιών, οί πεθαμένοι πάλι καί θαμμένοι στή γή επόμενο ήταν νά ξανασχηματίζωνται έκεΐ καί νά ξανάρχονται στή ζωή, παρασυρμένοι άπό τήν έπαναστροφή, πού τούς έκανε νά παλινδρομούν άντίθετα πρός τή γέννηση, καί επειδή γι' αυτόν τό λόγο γεννιώνταν αναγκαστικά άπό τή γη, έτσι πήραν άπ' έκει τό όνομά τους καί τήν ιστορία  τους …»

Ή εκκλησία μάς λέει : « Όπως στη ζωή αυτή η αγάπη των δικών μας, η στοργή και το ενδιαφέρον τους, έτσι και στην άλλη ζωή θα «ζούμε» απολαμβάνοντας την αγάπη του Θεού. Θα βλέπουμε το Θεό και τους αγγέλους και θα δοξολογούμε το Θεό για τη δόξα Του, για τα μεγαλεία Του.»

Ή Πλατωνική περιγραφή του προηγούμενου κόσμου  είναι ένας παράδεισος.

 «…τότε πρώτα - πρώτα αύτη τήν περιστροφή τήν κυβερνοΰσε καί τήν φρόντιζε όλη ό θεός, όπως πάλι κατά τόπους τό ίδιο συνέβαινε, άφοΰ όλα τά μέρη τοΰ κόσμου ήταν μοιρασμένα άπό τούς θεούς { οί άγγελοι κατά τήν εκκλησία} τούς επιφορτισμένους νά τά κυβερνοΰν. Και μάλιστα καί τά ζώα τά εϊχαν μοιραστή κατά γένη καί αγέλες, σάν βοσκοί, θεΐα πνεύματα, άπό τά όποΐα καθένα, μή έχοντας ανάγκη τού άλλου, μόνο προνοούσε γιά όλες τίς ανάγκες τους, ώστε κανένα δέν ήταν άγριο ούτε άλληλοτρώγονταν, καί δέν ύπήρχε μεταξύ τους ούτε πόλεμος ούτε κανενός είδους φιλονικία καί άλλα εύεργετήματα όσα εϊναι επακόλουθα αυτής τής τακτοποιήσεως, θά μπορούσε κανείς νά διηγηθή χιλιάδες…. ‘0 ίδιος ό θεός τούς εποίμαινε καί ό ϊδιος τούς κυβερνούσε, καθώς ακριβώς τώρα οί άνθρωποι, πού εϊναι ζώο πιό θεϊκό,-κυβερνοϋν άλλα εϊδη ζώων κατώτερα άπ ‘αυτούς. "Οταν τούς κυβερνούσε έκεϊνος, δέν υπήρχαν πολιτικά συστήματα  ούτε κανένας εϊχε δικές του γυναίκες καί παιδιά. Γιατί άπό  τήν  γή ξαναγύριζαν στή ζωή όλοι, χωρίς νά θυμούνται τίποτα άπό τήν προηγούμενη υπαρξή τους* τέτοια δέν υπήρχαν, εϊχαν όμως άφθονους καρπούς άπό τά καρποφόρα δέντρα καί άπό πολύ άλλη βλάστηση, πού δέν-φύτρωναν ΰστερα άπό καλλιέργεια,άλλα ή γή μόνη της τούς πρόσφερε. Καί γυμνοί καί χωρίς κρεββάτια, ζώντας στό ΰπαιθρο…»

Γιά νά δούμε όμως τί συμβαίνει κατά τήν περιστροφή τού σύμπαντος.  Ό Ιωάννης στήν Αποκάλυψη  μάς περιγράφει τά γεγονότα κατά τήν ημέρα τής κρίσεως στήν Δευτέρα Παρουσία Του Χριστού.

«Στο 6ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης υπάρχει μια περιγραφή των γεγονότων (σημείων) που θα συμβούν μόλις πριν από τον Ερχομό του Χριστού: “Ο ήλιος έγινε μαύρος, σαν τρίχινος σάκος, και το φεγγάρι έγινε σαν αίμα· και τα αστέρια του ουρανού έπεσαν στη γη, όπως η συκιά ρίχνει τα ανώριμα σύκα της, όταν σείεται από έναν δυνατό άνεμο” (Αποκάλυψη 6:12).  Αυτά είναι τα ίδια σημεία που περιέγραψε ο Χριστός στον Ματθαίου 24:29: “Κι αμέσως, ύστερα από τη θλίψη εκείνων των ημερών, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και το φεγγάρι δεν θα δώσει το φως του, και τα αστέρια θα πέσουν από τον ουρανό, και οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευτούν”.  Η Αποκάλυψη προσθέτει μια ακόμα λεπτομέρεια: Θα γίνει “ένας μεγάλος σεισμός… και κάθε βουνό και νησί κινήθηκαν από τους τόπους τους” (Αποκάλυψη 6:14).  Ο ίδιος σεισμός περιγράφεται και στο κεφάλαιο 16· εκεί προστίθεται επιπλέον ότι “μεγάλο χαλάζι, μέχρι ένα τάλαντο (30 κιλά!), κατέβαινε από τον ουρανό επάνω στους ανθρώπους” (Αποκάλυψη 16:18-21).  Τελικά, “ο ουρανός (θα) αποχωριστεί σαν τυλιγμένο βιβλίο” (Αποκάλυψη 6:14)."

Καί κατά τόν Πλάτωνα , «Σ'αύτή τήν περιστροφή καί τήν αναστροφή ό κόσμος, επιθυμώντας κίνηση αντίθετη άπό εκείνη της αρχής καί τοϋ τέλους, σεισμό μεγάλο έκανε μέσα του καί προξένησε πάλι άλλη καταστροφή κάθε είδους ζώων. "Επειτα άπ' αύτα, άφοϋ πέρασε αρκετός χρόνος, οί αναστατώσεις καί ή ταραχή τελείωσα·' πιά, οί σεισμοί καθησύχασαν καί ό κόσμος εξακολούθησε τή συνηθισμένη δική του πορεία…»

Καί κατά τόν Λόγο τού αγίου Εφραίμ τού Σύρου…

«Θα συμβούν τόσο μεγάλα και τρομακτικ

ά γεγονότα, που ούτε έγιναν από την κτίση του κόσμου, ούτε θα γίνουν σ’ όλες τις γενιές. Αν μία δυνατή βροντή πολλές φορές μας τρομάζει και μας κόβει τα πόδια, για σκεφτείτε, πώς θ’ αντέξουμε ν’ ακούσουμε τον ήχο εκείνης της σάλπιγγας, που θα ηχήσει στα ουράνια δυνατότερα από κάθε βροντή, για να ξυπνήσει όλους τους νεκρούς, δίκαιους και άδικους;

Τότε τα οστά των νεκρών θα συναρμολογηθούν.Θα προστάξει ο μεγάλος Βασιλιάς, που εξουσιάζει όλη την κτίση, και ευθύς η γη και η θάλασσα θα δώσουν με τρόμο τους νεκρούς τους. Ακόμα κι όσοι κατασπαράχθηκαν από τα θηρία, όσοι φαγώθηκαν από τα ψάρια ή τα όρνια, όλοι, «εν ριπή οφθαλμού», θα παρουσιαστούν μπροστά στον αδέκαστο Κριτή. Τότε οι ποταμοί και οι πηγές θα εξαφανιστούν, τ’ αστέρια θα πέσουν, ο ήλιος θα σβήσει, η σελήνη θα χαθεί.

Άγγελοι σταλμένοι από το Θεό θα διασχίζουν την υφήλιο και θα συγκεντρώνουν τους εκλεκτούς από κάθε σημείο της γης. Τότε θ’ αντικρύσουμε «καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν(:νέους ουρανούς και νέα γη)» (Β’ Πέτρ. γ’, 13), σύμφωνα με την υπόσχεση τοῦ Κυρίου.

Τότε, αδελφοί μου, στενοχώρια και φόβος και τρόμος θα καταλάβει κάθε άνθρωπο γι’ αυτά που θα συμβούν στην οικουμένη. Οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευθούν. Οι ουρανοί θα σχιστούν. Και ο Βασιλεύς των βασιλέων, ο άγιος και ένδοξος Θεός μας, θα παρουσιαστεί σαν αστραπή φοβερή, με εξουσία και δόξα απερίγραπτη. Έκσταση και φρίκη θα μας κυριέψουν την ώρα εκείνη, όταν θα καθίσει στο κριτήριο ο αμερόληπτος Κριτής και θα ανοίξει τα φοβερά βιβλία, όπου είναι γραμμένα τα έργα και τα λόγια μας, όλα όσα κάναμε και είπαμε στην ζωή αυτή, νομίζοντας ότι μπορούμε ν’ απατήσουμε τον καρδιογνώστη Θεό….Έτσι, όσοι έχουν καλά έργα και πνευματικούς καρπούς, θα χωριστούν από τους άκαρπους και τους αμαρτωλούς….Όταν συλλογίζομαι τον αιώνιο εκείνο χωρισμό, νιώθω αβάσταχτη θλίψη. Γιατί τότε αποχωρίζονται ο ένας άνθρωπος από τον άλλο και φεύγουν σε αποδημία που δεν έχει επιστροφή. ..»

Ό Πλάτωνας επίσης μάς λέει πώς ό Θεός βλέποντας όλη αυτήν τήν ανομία καί αταξία τού αυτοκυβέρνητου κόσμου τών ανθρώπων, ξαναπέρνει   υπό τόν έλεγχό του τά πράγματα γιά νά τά διορθώσει . 

 «ΞΕ: Τότε λοιπόν πιά ό θεός βλέποντας νά βρίσκεται σέ δυσκολίες, άπό έγνοια μήπως, άφοΰ υποστή μεγάλες βλάβες άπό τήν ταραχή καί διαλυθή, καταβυθιστή στόν άπειρο πόντο τής ανομοιότητας, παίρνει πάλι τό πηδάλιο τού κόσμου, επανορθώνει εκείνα πού βρίσκονταν σέ κακή κατάσταση καί εϊχαν διαλυθή στήν πρωτύτερη περίοδο, τόν τακτοποιεί καί, ανακαινίζοντας τον, τόν κάνει αθάνατο καί αγέραστο. "Ετσι λοιπόν τελεώνει όλη αυτή ή παράδοση.»  {273e}

Στόν νέο κόσμο όμως τού Παραδείσου, δέν υπάρχει χώρος γιά τούς άδικους καί αμετανόητους πού θα χαθούν γιά πάντα.

Σ.Β.

Α' ΜΕΡΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ

Γ΄ΜΕΡΟΣ

Δ' ΜΕΡΟΣ

ΜΕΡΟΣ Δ΄ Η ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ { Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ}

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ . Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ.

«  "Οταν πραγματικά συμπληρώθηκε ό χρόνος, ό ώρισμένος σέ όλα αυτά τά πράγματα, καί ήρθε πιά ή ώρα νά γίνη μεταβολή, καί όταν ακριβώς τό γένος, τό φυόμενο άπό τήν γη, εξαφανίστηκε… ό κυβερνήτης τοϋ σύμπαντος, αφήνοντας, νά ποϋμε, τό πηδάλιο, ξαναγύρισε στό παρατηρητήριο του…  καί οί κατά τόπους θεοί πού συγκυβερνοϋσαν μέ τήν ύψιστη θεότητα, άφοϋ κατάλαβαν ό,τι έγινε, άφησαν πάλι τά μέρη τοϋ κόσμου, τά εμπιστευμένα στίς φροντίδες τους.» {Πλάτωνος «Πολιτικός»}

Όταν δηλαδή ή φορά τού σύμπαντος κόσμου άλλαξε, ό Θεός άφησε τά δημιουργήματά  του νά φροντίζουν μόνα τόν εαυτό τους καί τήν ζωή τους καί  γύρισε στό παρατηρητήριό του μάς λέει ό Πλάτωνας.

Κατά τήν ινδουιστική θρησκεί  ό  Βράχμαν θεωρείται  ὁ δημιουργός τῶν πάντων, ἡ ὕψιστη ἀπρόσωπη ἀρχή πού βρίσκεται πέρα ἀπό κάθε ὁρισμό, πάνω ἀπ᾿ ὅλα καί μέσα σ᾿ ὅλα, είναι τό «απόλυτο πνεύμα» τού βραχμανισμού . Όταν ό Βράχμα εισπνέει τότε ό κόσμος όλος κλείνεται μέσα του  καί  όταν εκπνέει, τότε ό κόσμος ξαναρχίζει από τήν αρχή.

  Ὁ κόσμος, γιά τήν ἰνδουιστική σκέψη, δέν δημιουργήθηκε ἀπό τό Θεό ἐκ τοῦ μηδενός, ἀλλά κινεῖται αἰωνίως μέ ἀπρόσωπους φυσικούς νόμους. Ὅ,τι ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις μας θεωρεῖται ὀφθαλμαπάτη «μάγια» κι ὄχι πραγματικότητα! Τό σύμπαν πιστεύουν ὅτι περιοδικά ἀνά 4.320.000 ἔτη καταστρέφεται καί ἀναδημιουργεῖται, οἱ κόσμοι ἀνακυκλοῦνται καί αὐτό τό ὀνομάζουν «κάλπα».

Συγκρίνοντας το μέ τού Πλάτωνα τό κείμενο, όταν εισπνέεται ό κόσμος από τόν Βράχμα δημιουργό, τότε ό κόσμος είναι υπό τόν έλεγχο  τού Θεού καί όταν εκπνέεται οδηγείται μόνος του στά έργα του.

Τώρα, στήν δική μας φορά , ό κόσμος βρίσκεται στήν εκπνοή , ή κατά τόν Πλάτωνα «…… ό κυβερνήτης τοϋ σύμπαντος, αφήνοντας, νά ποϋμε, τό πηδάλιο, ξαναγύρισε στό παρατηρητήριο του…»

Αλλά ακόμα μάς λέει,  «Αυτήν, πού λένε πώς εϊναι κατά τήν εποχή τής βασιλείας τοΰ Δία, τήν τωρινή, ζώντας την ό ϊδιος τή γνωρίζεις. Θά μπορούσες τώρα καί θά 'θελες νά κρίνης ποιά άπ’ τίς δυό εϊναι  περισσότερο ευτυχισμένη ;»  

Στόν τωρινό κόσμο , τόν ρόλο τών κατά τόπων θεών πού συγκυβερνοϋσαν μέ τήν ύψιστη θεότητα τόν παίζουν οί «εξουσιαστές» μας και «εκλεκτοί» τών λαών….{ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ}

 Ό προηγούμενος κόσμος σάν αρχή είχε τήν ανανέωση τών όντων :

«ΞΕ. Ή ήλικία πού είχε  κανένα άπό τά ζώα, αύτη πρώτα άπ’ όλα σταμάτησε τήν πορεία της,καί καθετί πού ήταν θνητό έπαυσε νά προσφέρη στά μάτια τό θέαμα ενός βαθμιαίου γηρασμοΰ, όταν όμως πάλι άλλαξε κατάσταση πρός τό αντίθετο, φύτρωσε, σά νά ποϋμε, νεώτερο καί τρυφερώτερο. Καί τότε τών γεροντότερων οί άσπρες τρίχες άρχισαν νά μαυρίζουν καί πάλι εκείνων πού εϊχαν γενειάδα οί παρειές έγιναν λεΐες καί ό καθένας ξανάρθε στήν περασμένη νεότητα του καί τά σώματα τών αγένειων, γινόμενα λεΐα καί μικρότερα άπό μέρα σέ μέρα κι' άπό νύχτα σέ νύχτα, έπανέρχονταν στήν κατάσταση τού νεογέννητου παιδιοϋ, μοιάζοντας ολότελα κατά τήν ψυχή καί τό σώμα. Ύστερα άπ’ αυτό, μαραινόμενα πιά, εξαφανίζονταν ολότελα. Καί τό νεκρό πάλι σώμα εκείνων πού πέθαιναν άπό βίαιο θάνατο τόν καιρό έκεΐνο, περνώντας άπό τήν ίδια σειρά μεταμορφώσεων μέ ταχύτητα, σέ λίγες μέρες καταστρέφονταν χωρίς ν' άφήνη ίχνη.»

Έτσι, όχι τυχαία ό Κρόνος παριστάνεται νά καταβροχθίζει παιδιά καί όχι γέροντες . Έτσι ό Κρόνος έτρωγε τά παιδιά του.  Καί ακόμα δέν είναι τυχαίο πού ό Κρόνος θεωρείται  Χρόνος.

Τώρα, ό κόσμος οδηγείται από μόνος του καί  σ΄ αντίθεση μέ τόν προηγούμενο κύκλο, αυτός τώρα είναι ό κόσμος τής φθοράς.

«ΞΕ : Σ'αύτή τήν περιστροφή καί τήν αναστροφή ό κόσμος, επιθυμώντας κίνηση αντίθετη άπό εκείνη τής αρχής καί τοϋ τέλους, σεισμό μεγάλο έκανε μέσα του καί προξένησε πάλι άλλη καταστροφή κάθε είδους ζώων.»

«ΞΕ: "Οταν πάλι ό κόσμος, μέ μιά νεα ανατροπή, ξανάρθε στό δρόμο πού οδηγεί στόν τρόπο τής τωρινής γενέσεως, ή πορεία τής ηλικίας σταμάτησε πάλι γιά δεύτερη φορά καί απόδωσε καινούργια τ' αντίθετα πρός τά τότε. Γιατί άλλα ζώα, όσα έξ αιτίας τής μικρότητας λίγο έλειψε ν’ αφανιστούν, άρχισαν νά αύξαίνουν, καί τά άπό τή γή μόλις γεννηθέντα σώματα άρχισαν πάλι νά ασπρίζουν, έπειτα νά πεθαίνουν καί νά κατεβαίνουν κάτω στή γή,καί όλα τά  άλλα μεταβάλλονταν, άπομιμούμενα καί άκολουθώντας μαζί τό πάθημα τοΰ σύμπαντος- ιδιαίτερα οί άπομιμήσεις τής εγκυμοσύνης καί τής γεννήσεως καί τής τροφής άκολουθοΰσαν έξ ανάγκης. Γιατί δέν ήταν πιά δυνατόν νά γεννιέται ζώο μέσα στά σπλάχνα τής γής άπό συνδρομή ξένων στοιχείων άλλα, όπως ακριβώς ήταν υποχρεωμένος ό κόσμος νά εϊναι απόλυτα κύριος τής δικής του πορείας, έτσι τώρα καί τά ϊδια τά μέρη του έπρεπε μέ τόν ϊδιο νόμο μόνα τους, όσο τούς ήταν δυνατόν, νά κυοφορούν καί να γεννοϋν καί νά τρέφουν.»  274a

 «ΞΕ: "Επειτα άπ' αύτα, άφοϋ πέρασε αρκετός χρόνος, οί αναστατώσεις καί ή ταραχή τελείωσαν πιά, οί σεισμοί καθησύχασαν καί ό κόσμος εξακολούθησε τή συνηθισμένη δική του πορεία, φροντίζοντας ό ίδιος καί κυβερνώντας σάν κύριος καί εκείνους πού έφερε στον κόλπο του καί τόν ίδιο τόν έαυτο του κρατούσε καλά στή μνήμη του, όσο μπορούσε, τή διδασκαλία τοϋ δημιουργοΰ του καί πατέρα.»

Βρισκόμαστε πιά στήν φορά τού δικού μας κόσμου , τών ανθρώπων τού Διός… ή αύξηση  καί ή γήρανση είναι  ή ουσία τής δομή  όλων των όντων. Δηλαδή ό κόσμος τής φθοράς.

« ΞΕ: Σ'αύτή τήν περιστροφή καί τήν αναστροφή ό κόσμος, επιθυμώντας κίνηση αντίθετη άπό εκείνη τής αρχής καί τοϋ τέλους, σεισμό μεγάλο έκανε μέσα του καί προξένησε πάλι άλλη καταστροφή κάθε είδους ζώων. "Επειτα άπ' αύτα, άφοϋ πέρασε αρκετός χρόνος, οί αναστατώσεις καί ή ταραχή τελείωσα·' πιά, οί σεισμοί καθησύχασαν καί ό κόσμος εξακολούθησε τή συνηθισμένη δική του πορεία, φροντίζοντας ό ίδιος καί κυβερνώντας σάν κύριος καί εκείνους πού έφερε στόν κόλπο του καί τόν ίδιο τόν έαυτο του, κρατούσε καλά στή μνήμη του, όσο μπορούσε, τή διδασκαλία τοϋ δημιουργοΰ του καί πατέρα. Στην αρχή λοιπόν έκτελοϋσε τά έργα του με άρκετήν ακρίβεια, στό τέλος όμως χαλαρώτερα,  αιτία ήταν ή σωματική σύσταση στή σύνθεση του, ή σύντροφος τής μιά φορά κι έναν καιρό φύσεως του, γιατί έφερε μαζί της πολλήν άταξία προτοϋ νά φτάση στόν τωρινό κόσμο. Άπό τό δημιουργό του έίχε πάρει παν ό,τι ήταν καλό- άλλα άπό τήν προηγούμενη σύσταση του  όσα κακά καί άδικα γίνονται στόν ουρανό, αυτός ό ίδιος τά έχει άπό κείνην καί τά μεταδίνει καί στά ζώα. Μέ τή συνδρομή τοΰ πηδαλιούχου, τρέφοντας τά ζώα πού ζοΰσαν στόν κόλπο του, τά μικρά καί ανάξια λόγου, μεγάλα αγαθά γεννούσε' άλλα χωριζόμενος άπ’ εκείνον {τόν Θεό} , σέ κάθε μέν περίοδο πού ακολουθεί αμέσως αυτή τήν εγκατάλειψη, κυβερνά ακόμη όλα τά πράγματα γιά τό καλύτερο,  μέ τή πρόοδο όμως τοϋ χρόνου κι όταν ή λησμονιά τόν κυριεύη .περισσότερο κυριαρχεί τό πάθος τής παλιάς ακαταστασίας, καί στό τέλος  χάνει τήν άνθηρότητά του καί μικρά εϊναι τά αγαθά καί πολλά το εναντίον , τά κακά. πού σμίγοντας τα τά συγχωνεύει, ώσπου φτάνει στόν κίνδυνο νά καταστραφη ό ϊδιος μαζί μ' εκείνα πού κλείνει μέσα του.»

« ΞΕ: Γιατί στερημένοι τή φροντίδα τοΰ δαίμονα, πού μάς είχε στήν κατοχή του καί στή φύλαξη του, άφοϋ τά πολλά θηρία μέ τήν σειρά τους, όσα άπό φυσικό τους ήταν άγρια, εξαγριώθηκαν, οί ϊδιοι οί άιθρωποι, όντας χωρίς δύναμη καί χωρίς  προστασία, γίνονταν τότε, λεία αυτών τών θηρίων, κι ακόμα ήταν στά πρώτα χρόνα χωρίς μηχανήματα καί χωρίς τέχνη, επειδή ή τροφή, πού αυτόματα προέρχεται άναβλαστάνοντας άπό τή γή, εϊχεν εκλείψει καί δέν ήξεραν ακόμη νά τήν προμηθεύωνται, έπειδή καμιά ανάγκη δέν τούς εϊχε πιέσει πρωτύτερα. Γιά όλους λοιπόν αυτούς τούς λόγους βρίσκονταν σέ μεγάλες στενοχώριες. Άπό τότε ακριβώς μάς έχουν παραχωρηθή, σύμφωνα μέ τίς άρχαϊες παραδόσεις, δώρα άπό τούς θεούς μαζί μέ τ' αναγκαία μαθήματα καί τήν απαραίτητη παιδεία : ή φωτιά άπό τόν Προμηθέα, οί τέχνες άπό τόν 'Ήφαιστο καί άπό τή σύντροφο του στην τέχνη θεά, οί σπόροι τέλος καί τά φυτά άπό άλλες θεότητες. Καί όλα, όσα εβοήθησαν στήν καλυτέρευση τοΰ ανθρώπινου βίου, άπ’ αύτούς έχουν γίνει, άφοϋ, όπως είπαμε τώρα δά, οί άνθρωποι στερήθηκαν τή φροντίδα τών θεών καί έπρεπε μόνοι τους νά όδηγοΰνται καί νά φροντίζουν οί ίδιοι γιά τούς εαυτούς τους, όπως ολόκληρο τό σύμπαν αυτό μιμούμενοι καί παντοτινά ακολουθώντας, πότε έτσι καί πότε αλλιώς, ζοϋμε καί γεννιόμαστε.»  274 C d

Όμως, τό πιό ενδιαφέρον είναι  ή αποκάλυψη του Πλάτωνα περί επιζώντων τού προηγούμενου κύκλου….

«ΞΕ. Εϊναι λοιπόν μοιραίο νά συμβαίνουν τότε καταστροφές μέγιστες καί στά άλλα ζώα καί πρό πάντων τοΰτο ,ότι τό ανθρώπινο γένος περιορίζεται σέ  λίγο άριθμό έπιζώντων. Αύτοί οί άνθρωποι δοκιμάζουν καί άλλες συμφορές, πολλές καί αλλόκοτες καί πρωτοφανείς, όμως τό πιό μεγαλύτερο καί επακόλουθο στήν τότε κυκλική επάνοδο τοΰ σύμπαντος εϊναι όταν γίνεται ή τροπή αντίθετα πρός εκείνη πού κρατεί τώρα.»

Οί λίγοι επιζώντες από τήν εποχή τού Κρόνου, στήν τού Διός εποχή , επεδίωξαν νά μεταφέρουν τόν « παράδεισο» επί τού χωροχρονικού νέου κόσμου. 

Σ.Β.

Α' ΜΕΡΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ

Γ΄ΜΕΡΟΣ

Ε΄ΜΕΡΟΣ

ΜΕΡΟΣ Γ΄ Η ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ {Η ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ}

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ Η ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Γεν. 1,29           καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ δέδωκα ὑμῖν πάντα χόρτον σπόριμον σπεῖρον σπέρμα, ὅ ἐστιν ἐπάνω πάσης τῆς γῆς, καὶ πᾶν ξύλον, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ καρπὸν σπέρματος σπορίμου, ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν·

Γεν. 1,30           καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς καὶ πᾶσι τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ καὶ παντὶ ἑρπετῷ ἕρποντι ἐπὶ τῆς γῆς, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ ψυχὴν ζωῆς, καὶ πάντα χόρτον χλωρὸν εἰς βρῶσιν. καὶ ἐγένετο οὕτως.

Γεν. 1,31           καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα ἕκτη.

Γεν. 2,1             Καὶ συνετελέσθησαν ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ πᾶς ὁ κόσμος αὐτῶν.

«ΞΕ. Άφου λοιπόν οί τρόφιμοι τοΰ Κρόνου, έχοντας τόσο πολλή άνεση καί ικανότητα γιά νά μπορούν νά συνεννοούνται όχι μόνο μέ ανθρώπους, άλλα καί μέ θηρία, έκαναν κατάχρηση όλων αυτών τών πλεονεκτημάτων γιά νά ασκούνται  στή φιλοσοφία, επικοινωνούσαν μέ θηρία καί μεταξύ τους καί ρωτούταν ‘ολα τά δημιουργήματα, γιά νά ίδοΰν άν κανένα προικισμένο μέ κάποια ιδιαίτερη δύναμη, ένοιωθε κάτι διαφορετικό άπό τά άλλα θησαυρίζοντας σοφία εύκολα καταλαβαίνομε  ότι οί άνθρωποι εκείνης τής εποχής ξεπερνοϋσαν απείρως σέ ευτυχία τούς τωρινούς. Καί ότι, χορτασμένοι υπερβολικά άπό τροφές καί ποτά, αντάλλαζαν μεταξύ τους καί μέ θηρία μύθους, όπως εκείνοι τους οποίους διηγουνται  καί τώρα, καί αυτό, σύμφωνο μέ τή γνώμη μου, εύκολα επίσης τό καταλαβαίνει κανείς. "Όμως άς τ ' αφήσουμε  τώρα αυτά, ωσότου βροΰμε κανένα ικανό ερμηνευτή γιά νά μάς πή μέ ποιό πνεϋμα  οί άνθρωποι εκείνου τοϋ καιροϋ είχαν τόν πόθο τών επιστημών καί ήξεραν τή χρησιμότητα τών συνομιλιών.»  272 d

Γεν. 2,19           καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν Ἀδάμ, ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά. καὶ πᾶν ὃ ἐὰν ἐκάλεσεν αὐτὸ Ἀδὰμ ψυχὴν ζῶσαν, τοῦτο ὄνομα αὐτῷ.

Όλα τά ζωντανά τής γής λοιπόν ήταν  σέ επικοινωνία μέ τόν Αδάμ – άνθρωπο , όπως μάς λέει καί ό Πλάτωνας «…, επικοινωνούσαν μέ θηρία καί μεταξύ τους καί ρωτούταν ‘ολα τά δημιουργήματα, γιά νά ίδοΰν άν ήταν κανένα προικισμένο μέ κάποια ιδιαίτερη δύναμη…» .

Καί βέβαια,  σύμφωνα μέ τήν Γένεση ,  κάποιο ήταν….

Γεν. 3,1             Ὁ δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός. ..εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου;

Αχ! Αυτός ό όφις….

                                   

Γεν. 3,2             καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει· ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα, ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ ξύλου, ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε.

Γεν. 3,4             καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.

Πώς θά μπορούσαμε νά τό θεωρήσουμε ότι ή παραπάνω αναφορά τού Πλάτωνα έχει τήν συνδετική έννοια μέ τήν πτώση τών πρωτόπλαστων , ίσως άν τό ερμηνεύσουμε από τό ότι οί  άνθρωποι  εκείνης τής εποχής  μέ τίς ικανότητες πού είχαν,  μέ τήν  ανησυχία τους γιά τήν γνώση τής δημιουργίας  τούς έφερε σέ επικίνδυνο σημείο. Αυτό πέρασε μέσα στίς  καταγραμμένες βιβλικές αναφορές ώς  σατανικός δάκτυλος πού ήθελε νά παρασύρει τούς ανθρώπους μέ τήν υπόσχεση ότι θά γίνουν καί οί ίδιοι θεοί,… « ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.»

Ποιός όφις όμως;  Ό όφις τό φιδάκι ό διαμαντής ή κάτι άλλο;

Και βέβαια κάτι άλλο , ό όφις αυτός είναι τό φιδάκι τού εγκεφάλου μας.  Αυτό πού διεγείρει τίς σκέψεις καί επιρρεάζει τήν λογική μας. Αυτό πού μάς βάζει τό πονηρό καί τήν αντιπαράθεση μέ τόν Θεό. Πού θέλουμε νά γίνουμε θεοί μέ τίς μηχανές μας καί τήν επιστήμη μας. Πού βάζουμε τά χεράκια μας καί βγάζουμε τά ματάκια μας.  {ΕΔΩ καίΕΔΩ}

Νά τί λέει ό μοναχός γιά τόν τρόπο πού πρέπει νά εργάζεται ό άνθρωπος γιά νά μήν τόν παρασύρει ό διαβολικός όφις μέσα του.
 "Το πάν στον μοναχό είναι η τήρησι του νου. Από εκεί γίνονται όλα. Γι’ αυτό και επιβάλλεται ο μοναχός να έχη αυστηρή προσήλωσι, τήρησι και στροφή προς τον νου του. Να τον ελέγχη, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα τα καλά και από εκεί μπαίνει φραγμός όλων των κακών. Η χρήσι και παράχρησι των νοημάτων, γεννά όλα τα υπόλοιπα. Εάν κάποιος κάνη καλή κρίσι των νοημάτων, οπωσδήποτε θα κάνη και καλή χρήσι των πραγμάτων αλλοιώς θα συμβαίνη το αντίθετο.

  Γι’ αυτό να στρέψετε όλο σας το ενδιαφέρο στην προσοχή του νου.Ένας άριστος τρόπος τηρήσεως του νου είναι η συνεχής μνήμη του Θεού. Εάν η προσοχή στραφή εις αυτόν τον στόχο, τότε ο άνθρωπος αμέσως ευρισκόμενος στην μνήμη του Θεού, δεν αμαρτάνει.Εκ προθέσεως ο υγιής άνθρωπος δεν γίνεται κακοήθης· και το ότι παρασύρεται, οφείλεται στο ότι σιγά-σιγά έφυγε ο νους από τον στόχο και έγινε θύμα της πονηρίας του σατανά και της εμπαθούς καταστάσεως του παλαιού ανθρώπου.Αν ο νους ευρίσκεται στην θέσι του, δεν θα πλανηθή ποτέ. Γιατί η αμαρτία είναι άλογος, δεν ημπορεί να πείση, μόνο απατά. Είναι δυνατό να απατήση ανθρώπους πού η γνώσι τους έχει αμβλυνθή και η έξι τους έχει παρασυρθή από το περιβάλλο τους.Το κέντρο βάρους είναι η ακρίβεια της συνειδήσεως μας στο να φυλάξωμε το θέλημα του Θεού, να τηρήσωμε πάσας τάς εντολάς Του και μέσω αυτού τού τρόπου να δεχθούμε την επίδρασι"

                                                                                                                           

Τό  τί όμως επιφυλάσσει τό μέλλον , ό χρόνος καί ή στιγμή τής 

ανατροπής τού κόσμου, τής αλλαγής φοράς , ποτέ δέν τό γνωρίζει ό άνθρωπος.   

Γεν. 3,9             καὶ ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ;

Γεν. 3,10           καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι, καὶ ἐκρύβην.

Γεν. 3,11           καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός· τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἶ, εἰ μὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες;

 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῇ γυναικὶ ..πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα, καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, καὶ αὐτός σου κυριεύσει. …τῷ δὲ Ἀδὰμ εἶπεν ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·  ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ… καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

Τί λέει ό Πλάτωνας γιά αυτήν τήν νέα γή πού κατέληξαν οί άνθρωποι 

τού παραδείσου ;

  «  "Οταν πραγματικά συμπληρώθηκε ό χρόνος, ό ώρισμένος σέ όλα αυτά τά πράγματα, καί ήρθε πιά ή ώρα νά γίνη μεταβολή, καί όταν ακριβώς τό γένος, τό φυόμενο άπό τήν γη, εξαφανίστηκε πιά ολόκληρο, άφοϋ κάθε ψυχή είχε αποδώσει όλα όσα ήταν νά γέννηση καί έπεσαν στή γή τόσα σπέρματα, όσα σε κάθε μιά τής είχαν καθοριστή, τότε πιά ό κυβερνήτης τοϋ σύμπαντος, αφήνοντας, νά ποϋμε, τό πηδάλιο, ξαναγύρισε στό παρατηρητήριο του, καί στόν κόσμο ξανάδωσε παλινδρομική στροφή τό πεπρωμένο καί ή έμφυτη κλίση. 'Όλοι λοιπόν τότε οί κατά τόπους θεοί πού συγκυβερνοϋσαν μέ τήν ύψιστη θεότητα, άφοϋ κατάλαβαν ό,τι έγινε, άφησαν πάλι τά μέρη τοϋ κόσμου, τά εμπιστευμένα στίς φροντίδες τους. Σ'αύτή τήν περιστροφή καί τήν αναστροφή ό κόσμος, επιθυμώντας κίνηση αντίθετη άπό εκείνη τής αρχής καί τοϋ τέλους, σεισμό μεγάλο έκανε μέσα του καί προξένησε πάλι άλλη καταστροφή κάθε είδους ζώων.» 272 e

"Άκουσες λοιπόν, Σωκράτη, τή ζωή πού έκαναν οί άνθρωποι τήν εποχή τής βασιλείας τοΰ Κρόνου. Αυτήν, πού λένε πώς εϊναι κατά τήν εποχή τής βασιλείας τοΰ Δία, τήν τωρινή, ζώντας την ό ϊδιος τή γνωρίζεις. "
Σ.Β.

Α' ΜΕΡΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ

Δ' ΜΕΡΟΣ