ΠΩΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.
Ή εκκλησία λέει πώς ό πρώτος παράδεισος ήταν φυσικός. Ένας
συγκεκριμένος τόπος. Αυτό πού λέμε σήμερα παράδεισος, ονομάζεται συνήθως στήν
Καινή Διαθήκη (αιώνια) ζωή, βασιλεία Τού Θεού, σωτηρία κ.α. Συχνά οί πατέρες τής Εκκλησίας επαναλαμβάνουν
ότι όπου είναι Ό Χριστός είναι καί ό Παράδεισος, ενώ κόλαση είναι ή απουσία Τού
Θεού.
«Γέροντα, πώς είναι ό Παράδεισος;
– Είναι ένα ευλογημένο μέρος,
χαρούμενο, έχει ποτάμια μέ νερά μέσα. Τόπος απέραντος, χωρίς κόπο, χωρίς
στενοχώρια. Ανάπαυση ψυχής, ελευθερία πνεύματος. Καί θά χαίρεσαι εκεί, δέν θά
κλαίς, δέν θά πονάς. Χαρά, αγαλλίαση, ευφροσύνη ψυχών. Εκεί μέσα μπαίνουν όσοι
φύλαξαν εδώ τήν ζωή τους στήν καθαρότητα.»
Καί ό Ιωάννης στήν Αποκάλυψη μιλάει γιά τήν αιώνια πόλη τού παραδείσου
όπου ό Θεός είναι μαζί μέ τούς ανθρώπους
.
«Αυτό πού ό
περισσότερος κόσμος αποκαλεί “παράδεισο” είναι στήν πραγματικότητα μιά αιώνια
πόλη πού ή Αγία Γραφή τήν αποκαλεί “Νέα Ιερουσαλήμ” (Αποκάλυψη 21:2). Αυτή ή
αιώνια πόλη περιγράφεται ώς εξής:
“Άκουσα καί μιά δυνατή φωνή απ’ τόν
ουρανό νά λέει: “Τώρα πιά ή κατοικία τού Θεού είναι μαζί μέ τούς ανθρώπους. Θά
κατοικήσει μαζί τους, κι αυτοί θ’ αποτελούν τόν λαό του. Ό ίδιος ό Θεός θά
είναι μαζί τους. Θά διώξει κάθε δάκρυ από τά μάτια τους, κι ό θάνατος δέν θά
υπάρχει πια˙ ούτε πένθος ούτε κλά νος θά υπάρχει πια, γιατί τά παλιά πέρασαν”.
(Αποκάλυψη 21:3-5) . Επίσης είναι
γραμμένο ότι όλοι οί άνθρωποι θά αναστηθούν σωματικά από τούς νεκρούς καί όλοι
θά σταθούν μπροστά στό φοβερό βήμα τής κρίσης τού Χριστού (Αποκάλυψη 20:11-13).»
Τί λέει ό Πλάτωνας στόν
«Πολιτικό» του; Τι άλλο παρά τά ίδια μέ τά τής εκκλησίας. Ότι ό κόσμος πού δοιηκεί ό Θεός είναι ένας παράδεισος καί οί άνθρωποι δέν γεννιόνται όπως σ΄αυτόν τον κόσμο , αλλά βγαίνουν από την
γή {
οί άνθρωποι θά αναστηθούν σωματικά από τούς νεκρούς}.
269a ΞΕ. …άλλα
γιά τήν μεταβολή τής δύσεως καί τής ανατολής, τοϋ ήλιου καί τών άλλων άστρων, ότι
δηλαδή ά π' όπου ανατέλλει τώρα, σ' αυτόν τόν τόπο βασίλευε τότε καί έβγαινε
άπό τήν αντίθετη πλευρά,… Ακόμη έχομε πάλι άκούσει άπό πολλούς τήν ιστορία τής
βασιλείας τοΰ Κρόνου. .. Κι' αυτό ακόμα ότι οί άνθρωποι τής προηγούμενης ηλικίας γεννήθηκαν άπό
τή γή , καί δέν έγεννήθηκαν ό ένας άπό τόν άλλο… Αυτό
τό σύμπαν, πού βρισκόμαστε, άλλοτε
ό ίδιος ό Θεός τό όδηγεΐ στήν πορεία του καί συνεργεί στήν περιστροφή του, καί
άλλοτε τό αφήνει νά πορεύεται, όταν οί περίοδοι τοΰ χρόνου, πού τοΰ
εΐναι ορισμένες έχουν πιά τελειώσει τήν πορεία τους, καί τό σύμπαν ξαναρχίζει
τότε άπό μόνο του τήν αντίστροφη πορεία, επειδή έχει ζωή καί έχει προικιοθή μέ
φρόνηση άπ’ εκείνον πού τό σύνθεσε
απαρχής. Καί αυτή ή διάθεση πρός τήν παλινδρομική του πορεία τοΰ εϊναι
αναγκαστικά έμφυτη γι' αυτόν ακριβώς τό λόγο.»
ΞΕ. ΄’Ηταν επόμενο οί γέροντες νά
επανέρχονται στήν κατάσταση τών παιδιών, οί πεθαμένοι πάλι καί θαμμένοι στή γή
επόμενο ήταν νά ξανασχηματίζωνται έκεΐ καί νά ξανάρχονται στή ζωή, παρασυρμένοι
άπό τήν έπαναστροφή, πού τούς έκανε νά παλινδρομούν άντίθετα πρός τή γέννηση,
καί επειδή γι' αυτόν τό λόγο γεννιώνταν αναγκαστικά άπό τή γη, έτσι πήραν άπ'
έκει τό όνομά τους καί τήν ιστορία τους
…»
Ή εκκλησία μάς λέει : « Όπως στη ζωή αυτή η αγάπη των
δικών μας, η στοργή και το ενδιαφέρον τους, έτσι και στην άλλη ζωή θα «ζούμε»
απολαμβάνοντας την αγάπη του Θεού. Θα βλέπουμε το Θεό και τους αγγέλους και θα
δοξολογούμε το Θεό για τη δόξα Του, για τα μεγαλεία Του.»
Ή Πλατωνική περιγραφή του
προηγούμενου κόσμου είναι ένας
παράδεισος.
«…τότε πρώτα - πρώτα
αύτη τήν περιστροφή τήν κυβερνοΰσε καί τήν φρόντιζε όλη ό θεός, όπως πάλι κατά
τόπους τό ίδιο συνέβαινε, άφοΰ όλα τά μέρη τοΰ κόσμου ήταν μοιρασμένα άπό τούς
θεούς { οί άγγελοι κατά τήν εκκλησία} τούς επιφορτισμένους νά τά κυβερνοΰν. Και
μάλιστα καί τά ζώα τά εϊχαν μοιραστή κατά γένη καί αγέλες, σάν βοσκοί, θεΐα πνεύματα,
άπό τά όποΐα καθένα, μή έχοντας ανάγκη τού άλλου, μόνο προνοούσε γιά όλες τίς
ανάγκες τους, ώστε κανένα δέν ήταν άγριο ούτε άλληλοτρώγονταν, καί δέν ύπήρχε
μεταξύ τους ούτε πόλεμος ούτε κανενός είδους φιλονικία καί άλλα εύεργετήματα
όσα εϊναι επακόλουθα αυτής τής τακτοποιήσεως, θά μπορούσε κανείς νά διηγηθή
χιλιάδες…. ‘0 ίδιος ό θεός τούς εποίμαινε καί ό ϊδιος τούς κυβερνούσε, καθώς
ακριβώς τώρα οί άνθρωποι, πού εϊναι ζώο πιό θεϊκό,-κυβερνοϋν άλλα εϊδη ζώων
κατώτερα άπ ‘αυτούς. "Οταν τούς κυβερνούσε έκεϊνος, δέν υπήρχαν πολιτικά
συστήματα ούτε κανένας εϊχε δικές του
γυναίκες καί παιδιά. Γιατί άπό τήν γή ξαναγύριζαν στή ζωή όλοι, χωρίς νά
θυμούνται τίποτα άπό τήν προηγούμενη υπαρξή τους* τέτοια δέν υπήρχαν, εϊχαν
όμως άφθονους καρπούς άπό τά καρποφόρα δέντρα καί άπό πολύ άλλη βλάστηση, πού
δέν-φύτρωναν ΰστερα άπό καλλιέργεια,άλλα ή γή μόνη της τούς πρόσφερε. Καί
γυμνοί καί χωρίς κρεββάτια, ζώντας στό ΰπαιθρο…»
Γιά νά δούμε όμως τί συμβαίνει κατά τήν περιστροφή τού
σύμπαντος. Ό Ιωάννης στήν Αποκάλυψη μάς περιγράφει τά γεγονότα κατά τήν ημέρα τής κρίσεως
στήν Δευτέρα Παρουσία Του Χριστού.
«Στο 6ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης υπάρχει μια περιγραφή των
γεγονότων (σημείων) που θα συμβούν μόλις πριν από τον Ερχομό του Χριστού: “Ο
ήλιος έγινε μαύρος, σαν τρίχινος σάκος, και το φεγγάρι έγινε σαν αίμα· και τα
αστέρια του ουρανού έπεσαν στη γη, όπως η συκιά ρίχνει τα ανώριμα σύκα της,
όταν σείεται από έναν δυνατό άνεμο” (Αποκάλυψη 6:12). Αυτά είναι τα ίδια
σημεία που περιέγραψε ο Χριστός στον Ματθαίου 24:29: “Κι αμέσως, ύστερα από τη
θλίψη εκείνων των ημερών, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και το φεγγάρι δεν θα δώσει
το φως του, και τα αστέρια θα πέσουν από τον ουρανό, και οι δυνάμεις των
ουρανών θα σαλευτούν”. Η Αποκάλυψη προσθέτει μια ακόμα λεπτομέρεια: Θα
γίνει “ένας μεγάλος σεισμός… και κάθε βουνό και νησί κινήθηκαν από τους τόπους
τους” (Αποκάλυψη 6:14). Ο ίδιος σεισμός περιγράφεται και στο κεφάλαιο 16·
εκεί προστίθεται επιπλέον ότι “μεγάλο χαλάζι, μέχρι ένα τάλαντο (30 κιλά!),
κατέβαινε από τον ουρανό επάνω στους ανθρώπους” (Αποκάλυψη 16:18-21).
Τελικά, “ο ουρανός (θα) αποχωριστεί σαν τυλιγμένο βιβλίο” (Αποκάλυψη 6:14)."
Καί κατά τόν Πλάτωνα , «Σ'αύτή τήν περιστροφή καί τήν αναστροφή ό κόσμος, επιθυμώντας
κίνηση αντίθετη άπό εκείνη της αρχής καί τοϋ τέλους, σεισμό μεγάλο έκανε μέσα
του καί προξένησε πάλι άλλη καταστροφή κάθε είδους ζώων. "Επειτα άπ' αύτα,
άφοϋ πέρασε αρκετός χρόνος, οί αναστατώσεις καί ή ταραχή τελείωσα·' πιά, οί
σεισμοί καθησύχασαν καί ό κόσμος εξακολούθησε τή συνηθισμένη δική του πορεία…»
Καί κατά
τόν Λόγο τού αγίου Εφραίμ τού Σύρου…
«Θα συμβούν τόσο
μεγάλα και τρομακτικ
ά γεγονότα, που ούτε έγιναν από την κτίση του κόσμου, ούτε
θα γίνουν σ’ όλες τις γενιές. Αν μία δυνατή βροντή πολλές φορές μας τρομάζει
και μας κόβει τα πόδια, για σκεφτείτε, πώς θ’ αντέξουμε ν’ ακούσουμε τον ήχο
εκείνης της σάλπιγγας, που θα ηχήσει στα ουράνια δυνατότερα από κάθε βροντή,
για να ξυπνήσει όλους τους νεκρούς, δίκαιους και άδικους;
Τότε τα οστά των νεκρών θα συναρμολογηθούν.Θα
προστάξει ο μεγάλος Βασιλιάς, που εξουσιάζει όλη την κτίση, και ευθύς η γη και
η θάλασσα θα δώσουν με τρόμο τους νεκρούς τους. Ακόμα κι όσοι κατασπαράχθηκαν
από τα θηρία, όσοι φαγώθηκαν από τα ψάρια ή τα όρνια, όλοι, «εν ριπή οφθαλμού»,
θα παρουσιαστούν μπροστά στον αδέκαστο Κριτή. Τότε οι ποταμοί και οι πηγές θα
εξαφανιστούν, τ’ αστέρια θα πέσουν, ο ήλιος θα σβήσει, η σελήνη θα χαθεί.
Άγγελοι
σταλμένοι από το Θεό θα διασχίζουν την υφήλιο και θα συγκεντρώνουν τους
εκλεκτούς από κάθε σημείο της γης. Τότε θ’ αντικρύσουμε «καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν(:νέους
ουρανούς και νέα γη)» (Β’ Πέτρ. γ’, 13), σύμφωνα με την υπόσχεση τοῦ Κυρίου.
Τότε, αδελφοί μου, στενοχώρια και φόβος και τρόμος
θα καταλάβει κάθε άνθρωπο γι’ αυτά που θα συμβούν στην οικουμένη. Οι δυνάμεις
των ουρανών θα σαλευθούν. Οι ουρανοί θα σχιστούν. Και ο Βασιλεύς των βασιλέων,
ο άγιος και ένδοξος Θεός μας, θα παρουσιαστεί σαν αστραπή φοβερή, με εξουσία
και δόξα απερίγραπτη. Έκσταση και φρίκη θα μας κυριέψουν την ώρα εκείνη, όταν
θα καθίσει στο κριτήριο ο αμερόληπτος Κριτής και θα ανοίξει τα φοβερά βιβλία,
όπου είναι γραμμένα τα έργα και τα λόγια μας, όλα όσα κάναμε και είπαμε στην
ζωή αυτή, νομίζοντας ότι μπορούμε ν’ απατήσουμε τον καρδιογνώστη Θεό….Έτσι, όσοι έχουν καλά έργα και πνευματικούς
καρπούς, θα χωριστούν από τους άκαρπους και τους αμαρτωλούς….Όταν συλλογίζομαι τον αιώνιο εκείνο χωρισμό, νιώθω
αβάσταχτη θλίψη. Γιατί τότε αποχωρίζονται ο ένας άνθρωπος από τον άλλο και
φεύγουν σε αποδημία που δεν έχει επιστροφή. ..»
Ό Πλάτωνας επίσης μάς λέει πώς ό Θεός βλέποντας όλη αυτήν τήν ανομία καί αταξία τού αυτοκυβέρνητου κόσμου τών ανθρώπων, ξαναπέρνει υπό τόν έλεγχό του τά πράγματα γιά νά τά διορθώσει .
«ΞΕ: Τότε λοιπόν πιά ό θεός βλέποντας νά
βρίσκεται σέ δυσκολίες, άπό έγνοια μήπως, άφοΰ υποστή μεγάλες βλάβες άπό τήν
ταραχή καί διαλυθή, καταβυθιστή στόν άπειρο πόντο τής ανομοιότητας, παίρνει
πάλι τό πηδάλιο τού κόσμου, επανορθώνει εκείνα πού βρίσκονταν σέ κακή κατάσταση
καί εϊχαν διαλυθή στήν πρωτύτερη περίοδο, τόν τακτοποιεί καί, ανακαινίζοντας
τον, τόν κάνει αθάνατο καί αγέραστο. "Ετσι λοιπόν τελεώνει όλη αυτή ή
παράδοση.» {273e}
Στόν νέο
κόσμο όμως τού Παραδείσου, δέν υπάρχει χώρος γιά τούς άδικους καί αμετανόητους
πού θα χαθούν γιά πάντα.
Σ.Β.
