«Και εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος, ως δυνατός κεκραιπαληκώς εξ οίνου.
Και επάταξε τους εχθρούς αυτού εις τα οπίσω…».
(=Και ο Κύριος σηκώθηκε, όπως ο κοιμισμένος από τον ύπνο, όπως ο δυνατός που είχε ζαλιστεί από το μεθύσι.
Και χτύπησε τους εχθρούς του προς τα πίσω…)
77ος Ψαλμός του Δαβίδ (στιχ. 65-66)
http://www.youtube.com/watch?v=dqvTkBn3OfM
Πριν από την Άλωση, υπήρχε μια παράδοση
(χρησμοί Λέοντος Στ’ Σοφού-προφητείες του αγ.Μεθοδίου Πατάρων και αγ. Ανδρέου δια Χριστόν σαλού)
για το ξύπνημα στους έσχατους καιρούς ενός ευσεβούς και πένητος βασιλιά,
που θα έδιωχνε τους Ισμαηλίτες από τα βυζαντινά εδάφη
(και ο οποίος εσχάτως ταυτίζεται από κάποιους με τον ελεήμονα αυτοκράτορα της Νίκαιας, Ιωάννη Δούκα Βατάτζη),
ενώ μετά την Άλωση, δημιουργήθηκε ο θρύλος για τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο,
τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, που κοιμάται «μαρμαρωμένος» σε μια υπόγεια σπηλιά,
μέχρι να έρθει η ώρα που θα ξυπνήσει, για να διώξει τους Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά.
«Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος»
O βασιλιάς Aρθούρος του Κάμελοτ στην Αγγλία κοιμάται σε μια μυστική σπηλιά στο Άβαλον,
ως rex quondam rexque futurus (=βασιλιάς κάποτε και βασιλιάς μελλοντικός).
Ο βασιλιάς Holger στη Δανία, που βλέπετε και στη φωτογραφία,
κοιμάται κάτω από το κάστρο Kronborg, μέχρι να τον χρειαστεί ξανά ο λαός του.
Hans Peder Pedersen-Dan “Holger Danske” (1907), Kronborg Castle, Danemark
Ο αυτοκράτορας Frederick Barbarossa στη Γερμανία κοιμάται σε μια σπηλιά κάτω από το βουνό Kyffhäuser.
Οι Τρεις Τέλλοι στην Ελβετία, που πρωτοεμφανίστηκαν το 1653,
για να επαναλάβουν το θρίαμβο του Γουλιέλμου Τέλλου εναντίον των Αψβούργων το 14ο αιώνα,
κοιμούνται σε μια σπηλιά στην περιοχή Waldstättersee.
Ο Fionn Mac Cumhaill στην Ιρλανδία κοιμάται σε μια υπόγεια σπηλιά,
μέχρι να ηχήσει τρεις φορές το κυνηγητικό του κέρας, Dord Fiann.
Ο βασιλιάς Václav στη Βοημία (Τσεχία) κοιμάται σε μια σπηλιά κάτω από το βουνό Blaník, μαζί με τους ιππότες του.
Και η λίστα με τους κοιμώμενους βασιλιάδες της Βόρειας Ευρώπης δεν έχει τελειωμό…
Στην Ανατολική Μεσόγειο πλάι στη μακραίωνη παράδοση
των ετήσιων αναστάσεων θεών της γονιμότητας (λ.χ Διονύσου, Αδώνιδος, Όσιρι κά),
αλλά και της επανόδου στη Γη ιερών προσώπων σε έσχατους καιρούς
(όπως λ.χ του Ιησού στη Δευτέρα Παρουσία κατά τη χριστιανική παράδοση
ή του Muhammad, γιου του Hassan Al-Askari, ως τελευταίου Ιμάμη-Mahdi κατά τη σιιτική μουσουλμανική παράδοση),
αναπτύχθηκε και μια παράδοση κοιμώμενων βασιλέων.
Όλοι αυτοί οι βασιλείς υπήρξαν χαρισματικά πρόσωπα μιας άλλης εποχής,
που υπερασπίστηκαν τα δίκαια του λαού τους
και έτσι ο Θεός, ανταποκρινόμενος ίσως στο μύχιο πόθο των απλών ανθρώπων,
τους επεφύλαξε μια ιδιαίτερη τύχη:
Την κρίσιμη στιγμή που θα διάβαιναν το κατώφλι του θανάτου,
Άγγελος Κυρίου ή κάποιος άλλος από το χώρο των πνευμάτων (π.χ νύμφη),
πάγωσε το χρόνο γι’ αυτούς
και τους μετέφερε σ’ ένα οριακό καταφύγιο μεταξύ ζωής και θανάτου,
όπου ούτε εχθρός ούτε ο Χάρος μπορεί να τους αγγίξει
(μόνο κάποιος αγαθός μάρτυρας μπορεί να τους δει κάπου-κάπου),
σε μια μυστική σπηλιά κάτω από το βουνό,
η οποία αποτελεί είσοδο για τον Κάτω Κόσμο,
αλλά και μεταφορικά, είσοδο στο γυναικείο σώμα της Μητέρας Γης, απ’ όπου μπορούν και να αναγεννηθούν.
Σ’ αυτήν την ουδέτερη, μεθοριακή, μεταβατική ζώνη για την ανθρώπινη ψυχή
κείτονται εν υπνώσει σαν μαρμαρωμένοι
και, όπως οι καλοί σπόροι «κοιμούνται» μέσα στη γη και περιμένουν την άνοιξη να βλαστήσουν,
όπως ο ήλιος φαίνεται να «κοιμάται» κάθε βράδυ πίσω από τα βουνά
και κάθε πρωί να «ξυπνά», για να σώσει τον κόσμο από το σκοτάδι και το κρύο,
έτσι κι αυτοί οι καλοί βασιλείς αναμένουν την κατάλληλη στιγμή, τον έσχατο κίνδυνο,
για να ξυπνήσουν θαυματουργικά και να σώσουν το λαό τους για μια τελευταία φορά.
Θα μπορούσε κανείς να πει, σκεπτόμενος απαισιόδοξα,
ότι όλοι αυτοί οι θρύλοι των μαρμαρωμένων βασιλιάδων
απηχούν τη διαχρονική ανασφάλεια των λαών,
που τους οδηγεί στην αναζήτηση της σωτηρίας σε κάποιο ηρωικό αρχέτυπο ανάμεσά τους.
Όμως, στην πραγματικότητα διασώζουν ένα πολύ πιο αισιόδοξο στοιχείο:
την ακλόνητη πίστη του ανθρώπου
ότι το Καλό δεν μπορεί να πεθάνει ούτε να εγκαταλείψει τον κόσμο στη μοίρα του.
Πάντα θα υπάρχει και πάντα θα υπερνικά στο τέλος το Κακό,
ακόμα κι αν χρειάζεται να υπερνικήσει τους νόμους της φύσης.
Γιατί, όπως είχε πει κάποτε και ο Νίκος Καζαντζάκης,
«Αν ο μυστηριώδης αυτός νόμος δεν κυβερνούσε την ανθρώπινη μοίρα,
το πνεύμα θά ’χε από χιλιάδες χρόνια συντριβεί από την ύλη.
Η ελευθερία κι η ειρήνη θα καταπνίγονταν από το Μεγάλο Φόβο.»
Τα τελευταία 24ωρα τα ελληνοτουρκικά είναι πάλι στο προσκήνιο. Η παρουσία του Barbaros στα όρια [;] της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, η κλιμάκωση από πλευράς των Τούρκων καθώς επίσης η απειλή πολέμου για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα.
«Πράγματι, οἱ Ἰουδαῖοι λατρεύουν τὸ Διάβολο. Οἱ τελετές τους εἶναι ἐγκληματικὲς καὶ ἀκάθαρτες. ...Μήπως δὲν εἶναι ἀθεράπευτοι δολοφόνοι, καταστροφεῖς, δαιμονισμένοι, τῶν ὁποίων ἡ ἀκολασία καὶ ἡ μέθη τοὺς ἔδωσε τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ γουρουνιοῦ καὶ τοῦ λάγνου τράγου. Ἕνα πρᾶγμα ξέρουν μόνο, νὰ ικανοποιοῦν τὴν κοιλιά τους, νὰ μεθοῦν, νὰ σκοτώνουν καὶ νὰ ἀκρωτηριάζουν…Ἡ θρησκεία τους ἀρρώστια. Ἡ συναγωγή τους πάλι εἶναι συνάθροιση ἐγκληματιῶν…, ἄντρο κλεφτῶν…, σπηλιὰ διαβόλων, ἄβυσσος ἀπώλειας… Μισῶ καὶ τὴ συναγωγή τους». «Ὁ Θεὸς μισεῖ τοὺς Ἰουδαίους καὶ πάντοτε μισοῦσε τοὺς Ἰουδαίους… Κι ἐγὼ ἐπίσης μισῶ τοὺς Ἰουδαίους». 
