Ἡ μοναδική ἀπεργία ποὺ θὰ κλόνιζε τὸ σύστημα, εἶναι ἡ ἀπεργία δίχως ἠμερομηνία λήξεως κι ὅποιος ἀντέξει...!!!

Ἡ μοναδική, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἀπεργία ποὺ θὰ κλόνιζε τὸ σύστημα, εἶναι ἡ ἀπεργία δίχως ἠμερομηνία λήξεως κι ὅποιος ἀντέξει.
Τὰ 24ωρα, 48ωρα, 72ωρα εἶναι γιὰ τὴν πλάκα καὶ γιὰ νὰ ἐκτονώνονται οἱ καταστάσεις. Τὸ παιχνίδι τὸ γνωρίζουν πολὺ καλὰ οἱ συνδικαλιστές, ποὺ ἐλέγχονται ἀπολύτως ἀπὸ τοὺς …ὑψηλούς τους λογαριασμούς!!!
Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἡ μία ὄψις τοῦ νομίσματος. Ἡ ἄλλη ὄψις ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὰ πραγματικά μας ἀπεργιακὰ δικαιώματα καὶ τὴν δύναμιν ποὺ κρύβεται πίσω τους.
Ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα τοῦ ἰσχυρισμοῦ μου εἶναι τὸ ἐξῆς: Ποιός θυμᾶται τούς διευθύνοντες συμβούλους τῶν πολυεθνικῶν πού ἀξίωναν να παγιωθοῦν οἱ μισθοί στά 300 εὐρῶ;
 Ποιός ἀπό ἐμᾶς ὅμως ἔπαυσε νά χρησιμοποιῇ τά προϊόντα τους; Πηγαίνεις στὸ τελευταῖο καφενεῖο μίας βουνοκορφούλας καὶ μόνον τὰ προϊόντα τῆς ΝΕΣΤΛΕ διατίθενται, διότι αὐτὰ ζητοῦν οἱ πελάτες. Νὰ οἱ φραπεδιές, οἱ φρέντο, οἱ μέντο καὶ τὸ κακὸ συναπάντημα. Ποιός ἀπό ἐμᾶς ἔπαυσε νά καταναλώνῃ τά προϊόντα αὐτά; Πόσο μειώθηκε ἡ ζήτησίς τους γιά νά «τσούξῃ» πραγματικά τούς …«ἐπενδυτές» κάτι τέτοιο; Πηγαίνεις στὸ πολυκατάστημα τῆς περιοχῆς σου (νεοελληνικά: «σούπερ μάρκετ» ἤ ἁπλοποιημένα: «σούπερ») καὶ διαπιστώνεις πὼς ἡ κατανάλωσις ἀφορᾶ ἀκριβῶς σὲ προϊόντα ΜΟΝΟΝ πολυεθνικῶν. Νὰ οἱ κοκακόλες, νὰ οἱ μπῦρες, νὰ τὰ εἴδη προσωπικῆς περιποιήσεως, τὰ σαπούνια, τὰ ἀποῤῤυπαντικά, νὰ τὰ τρόφιμα. Τὰ ἑλληνικὰ προϊόντα, ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν, ὅταν ὑπάρχουν, εἶναι ὁλίγον …μπανάλ! Λὲς καὶ οἱ χυλοπίτες ἤ τὰ ζυμαρικὰ τῆς Χὶ ἤ Ψὶ μικροβιοτεχνίας, ποὺ ἀκόμη παράγει, εἶναι κατωτέρας ποιότητος ἀπὸ τὰ ζυμαρικὰ τῆς Ὠμέγα πολυεθνικῆς. Ἤ, ἀκόμη χειρότερα, τὰ ἀποῤῥυπαντικὰ καὶ τὰ σαπούνια καὶ τὰ εἴδη προσωπικῆς περιποιήσεως τοῦ μπάρμπα Μήτσου, ποὺ τὰ γνωρίζουν μερικοὶ κοντινοί του πελάτες μόνον, εἶναι κατωτέρας ποιότητος ἀπὸ τὰ ἀποῤῥυπαντικὰ καὶ τὰ σαπούνια τῆς Unilever.
... Ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς αὐτοὶ οἱ ἴδιοι, ποὺ κατέχουν τὶς πολυεθνικές, εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ κατέχουν τὶς τράπεζες, οἱ ἴδιοι ποὺ δωροδοκοῦν κι ἐξαγοράζουν τὰ κουδουνισμένα, οἱ ἴδιοι ποὺ μὲ μία ἐντολή τους σφραγίζουν ΟΛΕΣ τὶς ἑλληνικὲς ἐπιχειρήσεις, οἱ ἴδιοι ποὺ ἐξαγοράζουν τοὺς συνδικαλιστὲς κι ἀκριβῶς οἱ ἴδιοι ποὺ ἀποφασίζουν γιὰ τὸ ἐὰν θὰ πεθάνουμε ἤ ἐὰν θὰ ἐπιβιώσουμε, ἐὰν θὰ διαμαρτυρηθοῦμε, πότε καὶ πῶς κι ἐὰν θὰ ἐπιβιώσουμε, ἤ ὄχι, στὸν τόπο μας.
... Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ΔΕΝ ἔκλεισαν δρόμους ἀλλά πῆγαν στό Ψυχικό καί στήν Κηφισιά καί στήν Πολιτεία γιά νά διαμαρτυρηθοῦν; Πόσοι ἀπέκλεισαν ὑπουργούς στά σπίτια τους ἤ στά γραφεῖα τους; (Ναί, συνέβη κι αὐτὸ ἀπὸ τοὺς ἀγρότες, ἀλλὰ ἦταν μεμονωμένον περιστατικό!!!) Μετρημένοι στὰ δάκτυλα καὶ συνήθως ἀπαξιωμένοι. Μήπως ὅμως ἐκεῖ ἀκριβῶς εἶναι μία ἀπό τίς παραμέτρους πού ἐνοχλεῖ τούς κρατοῦντες; Ποῦ τοποθετοῦνται οἱ δυνάμεις καταστολῆς; (Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν βο(υ)λή τους φυσικά.) Μὰ στὶς γειτονιὲς διαμονῆς τῶν κουδουνισμένων, τῶν δημοσιοκάφρων καὶ τῶν ἐπιτηρητῶν. Πότε τούς ἐπισκεφθήκαμε γιά τελευταία φορά εἴπαμε;
Καὶ αὐτά, στὰ ὁποῖα σήμερα ἀναφέρομαι, εἶναι ἐλαχιστα ἀναφορικῶς μὲ αὐτὰ ποὺ μποροῦμε πράγματι νὰ κάνουμε. Ἐλάχιστα. Ἰδέες ὑπάρχουν ἀλλὰ ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, μιμούμεθα αὐτὰ ποὺ μᾶς ὑπαγορεύουν.
Ἡ διαδρομὴ εἶναι: «Πανεπιστημίου, Σύνταγμα, στὰ σπίτια μας».
Τὰ δὲ συνδικαλιστικὰ ὄργανα (ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ κλπ κλπ κλπ) μαζεύουν τὸν κόσμο, ἀκριβῶς σὲ αὐτὲς τὶς διαδρομές, μὰ οἱ ἐπὶ κεφαλῆς τους φθάνοντας στὴν πλατεία τοῦ Συντάγματος ἐξαφανίζονται, ἀφήνοντας τὸν κοσμάκη νὰ φάῃ μόνος του τὰ χημικὰ καὶ τὸ ξῦλο. Ἡ μοναδικὴ περίπτωσις ποὺ παρέμεινε ἐκεῖ τὸ ΠΑΜΕ ἦταν ὅταν ἔλαβε ἐντολὴ νὰ ὑπερασπισθῇ τὴν βο(υ)λὴ τῶν τοκογλύφων:
συνέχεια ΕΔΩ