«Στὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, εἶχε γίνη μιὰ πρότασις νὰ ταυτιστῇ τὸ πορτρέτο ποὺ ἀπεικονίζει τὸν Πυθαγόρα, μὲ βάση συγκρίσεως τὸ περίγραμμα ἐνὸς ἅλλου πορτρέτου στὸ ὁποῖο φέρει κεφαλόδεσμο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο θὰ ὁδηγοῦσε στὸσυμπέρασμα ὅτι ὁ μεγάλος μαθηματικὸς εἶχε ἀποδεχθῆ τὴν ἀνατολικοῦ τύύπου ἐνδυμασία.
Ἡ πρότασις ἀκόμη καὶ τώρα ἀποτελεῖ ἀντικείμενο ζωηροῦ διαλόγου ἀνάμεσα στοὺς ἐπιστήμονες».
Μὲ μιὰ μικρὴ ὅμως ἔρευνα στὸ safem.gr, βρίσκω τὰ ἑξῆς:
Ὁ μαῦρος κεφαλόδεσμος ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Πορφύριο στὴν δεύτερη φάση τῆς μυήσεως τοῦ Πυθαγόρα, κοντὰ στοὺς Κουρῆτες τῆς Κρήτης καὶ μᾶλλον ἀποτελεῖ διακριτικό τους χαρακτηριστικό, ὅπου περιγράφει ὅτι ὁ φιλόσοφος μὲ μαῦρο μάλλινο στέφανο, (κεφαλόδεσμο), παραμένει ἐπὶ μία νύκτα ξαπλωμένος μὲ τὸ πρόσωπο στὴν γῆ, στὴν παραλία καὶ κατόπιν ὁδηγεῖται στὸ Ἰδαῖον Ἄνδρον, ὅπου μετὰ ἀπὸ τρία ἕνατα (27 ἡμέρες), καταλήγει στὴν τρίτη φάση, τὴν φάση τοῦ θρονισμοῦ, μὲ τὸν θρόνο νὰ ἐμφανίζεται ἀρχικὰ κεκαλυμμένος.
Ὁ περίεργος κεφαλόδεσμος ποὺ περιγράφεται στὸ κείμενο ἐπιβιώνει καὶ στὴν ἐποχή μας στὴν Κρήτη, ἀποτελώντας ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς τοπικῆς παραδοσιακῆς ἐνδυμασίας.
συνέχεια ΕΔΩ
