"Χαῖρε ΤΥΡΡΑΝΟΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΝ, ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχής". Ἀντὶ κυβερνητικοῦ ἐπιλόγου

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος  Βαρδάκας

 (...) Κοντολογὶς γιὰ νὰ μὴν σὲ ζαλίζω φίλε μου πῆγα ὁδικῶς  σὲ ἕνα ἀπομακρυσμένο ὀρεινὸ χωριουδάκι τῆς Μακεδονίας μας μὲ δύο μόνιμους κατοίκους. 

Ὁ ἕνας ἦταν ὁ συνταξιοῦχος παπὰς ποὺ δὲν θέλει νὰ "ξεκολλήσει" ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ποὺ ἱερουργοῦσε ἐπὶ 50 συναπτὰ χρόνια φτιαγμένη ἀπὸ χέρια τιμίων Μακεδόνων- Ἑλλήνων κτιστάδων στὰ χρόνια τῆς ἀκμῆς τοῦ χωριοῦ. 

Ὁ δεύτερος καὶ μοναδικὸς λαϊκὸς κατὰ ἀγαθὴ συγκυρία ἂν καὶ δὲν τελείωσε σχολεῖο ἔμαθε τὰ γράμματα στὸ Ἀναλόγιο καὶ βοηθᾶ τὸν Γέροντα Λευίτη στὴν ψαλτική.

Ὁ τρίτος του ἐκκλησιάσματος τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου ἤμουν ἐγὼ ὁ νεόφερτος ἐκ Θεσσαλονίκης. Μὲ τὸ ποὺ μπῆκα στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ  πῆγα κατευθείαν στὸ Ἀναλόγιο γιὰ νὰ βοηθήσω μὲ τὰ λίγα βυζαντινὰ  ψαλτικὰ ποὺ κατέχω.(...)

Τέλος πάντων φίλε, εἶπα μέσα μου ὅτι τελικὰ ἔκανα καλὰ ποὺ ἦρθα σὲ αὐτὴ την "ἱερὴ σιγαλιά".

- Τί ἦταν νὰ τὸ πῶ καὶ ξαφνικὰ ὅταν φτάσαμε στὴν Β' στάση (Η-Μ) τῶν ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ  καὶ ὁ Γέροντας Λευίτης ἀναγίγνωσκε μὲ τρεμάμενη φωνὴ  τὸ  "Χαῖρε τῆς Τριάδος τοὺς μύστας φωτίζουσα χαῖρε τύρρανον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς  ἀρχῆς…"

Ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ ὀλολυγμοὺς καὶ διέκοψε τὴν ἀπαγγελία τῶν Χαιρετισμῶν. Μάλιστα ἄφησε τὸ Βιβλίο ἀπὸ τὰ χέρια του, γονάτισε καὶ ἀκούμπησε τὸ πρόσωπο του πάνω στὴν Θεομητορικὴ Εἰκόνα τῆς Γλυκοφιλούσης  βρέχοντας τὴν μὲ τὰ δάκρυά του.  Γιὰ λίγη ὥρα μείναμε ἀμήχανοι ἐπάνω στὸ ψαλτήρι καὶ παρακολουθούσαμε τὸν Ἱερέα καὶ ἐμεῖς κατασυγκινημένοι.(...)

-Μετὰ τὸ τέλος τῶν Χαιρετισμῶν ἑτοιμάσαμε ἕνα βραστό τοῦ βουνοῦ καὶ ζητήσαμε , οὐσιαστικὰ ἀπαιτήσαμε ἀπὸ τὸν Ἱερέα νὰ μᾶς πεῖ τί τοῦ συνέβη; ΚΑΙ ὁ καλὸς παππούλης ἀναγκάσθηκε νὰ μᾶς πεῖ γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ τῆς ἀλλοίωσης- συγκίνησής του ποὺ μᾶς εἶχε προβληματίσει.

- Παιδιά μου μὴν νομίζεται ὅτι εἶμαι ἐδῶ πάνω ἀποκομμένος ἀπὸ τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Φίλοι συγχωριανοὶ ἀπὸ τὶς μεγαλουπόλεις, συγγενεῖς, πνευματικὰ παιδιά μου μεταφέρουν τὸ ζοφερὸ περιβάλλον τῆς σημερινῆς Ἐθνικῆς μας ἐπιβίωσης. Πολλὲς φορὲς στὴν Δέηση καὶ ὅταν ἀπαγγέλουμε ἐνώπιόν τοῦ ΚΥΡΙΟΥ ἠμῶν   "Ὑπὲρ τοῦ εὐσεβοῦς ἠμῶν ἔθνους καὶ πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας ἐν αὐτῶ…"

Ἀναρωτιέμαι ἂν τὸ Ἔθνος μας εἶναι πραγματικὰ εὐσεβές; 

Καὶ πὼς μπορῶ νὰ αἰτοῦμαι γιὰ κάθε ἀρχὴ καὶ ἐξουσία ποῦ μᾶς ἔφερε σὲ αὐτὰ τὰ χάλια; (...) 

Γιατί ἂν ἐγὼ αἰτοῦμαι γιὰ αὐτοὺς ποὺ ψηφίζουν ἀντίχριστους νόμους οὐσιαστικὰ μὲ τὴν δέησή μου αὐτὴ γίνομαι Θεομάχος.

(...) Παραμονὴ τοῦ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ἐχθὲς, ἄκουσα κτύπους στὴν πόρτα τοῦ πτωχικοῦ μου. Τρόμαξα γιατί στὶς ἡμέρες μᾶς πολλὰ συμβαίνουν καὶ μάλιστα ἐδῶ στὴν Μεθόριο. Ποιὸς νὰ ἦταν ἄραγε; Ὁ Ἀνέστης ὁ ψάλτης μου ἔλειπε στὰ πρόβατα. Ἀπὸ τὸ παραθυράκι ἔσκυψα καὶ εἶδα ἕναν ἡλικιωμένο Ἱερέα. Ἀμέσως ἀναθάρρησα καὶ ἄνοιξα τὴν πόρτα . Βάλαμε μεταξὺ μας τὴν Εὐχὴ  καὶ τὸ κοντούλικο Γεροντάκι μπῆκε στὸ σπιτικό μου μὲ τέτοια ἄνεση ποὺ λὲς καὶ ἤξερε ὅλες τὶς γωνιές του.

Τὸ παρουσιαστικὸ του κάτι μου θύμιζε ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Αὐγουστίνο  τὸν  πρώην Φλωρίνης γιατί κρατοῦσε ἕνα ραβδὶ καὶ ἦταν σκυφτό.

- Πῶς ἀπὸ τὰ μέρη μᾶς Γέροντα; τὸ ρώτησα

-Πολλὲς φορὲς ἔχω περάσει ἀπὸ αὐτὰ τὰ μέρη καὶ μάλιστα ὅταν ζοῦσαν ἐδῶ πολλοὶ χριστιανοί. Φυσικὰ ἄλλα χρόνια τότε πάτερ μου. Τότε τὰ χρόνια ἦταν Ἱεραποστολικὰ ἐνῶ σήμερα αὐτὰ ποὺ κτίσθηκαν μὲ αἷμα καὶ  ἀγῶνες οἱ ἄπιστοί τα γκρεμίζουν. Παλιὰ βγάζανε κανένα τοῦβλο γιὰ νὰ χαλαρώσει ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη, σήμερα πλέον εἶναι προαποφασισμένο ἀπὸ αὐτοὺς νὰ σωριάσουν ὅλο το ντουβάρι…

Ἐπειδὴ φτάσαμε στὴν στιγμὴ νὰ πειράζουν τὴν ΗΜΕΡΑ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ μας  δηλ. τὴν Κυριακὴ καὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα ἦρθα νὰ σοῦ πῶ νὰ μὴν σὲ πειράζει   ὁ λογισμὸς  ποὺ ἔχεις  καὶ  ὅταν λὲς τὴν εὐχὴ  "Ὑπὲρ τοῦ εὐσεβοῦς ἠμῶν ἔθνους καὶ πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας ἐν αὐτῶ…" ἀπὸ μέσα σου τότε νὰ ἀπαγγέλεις τὴν ὠδὴ τῶν Χαιρετισμῶν  "χαῖρε τύρρανον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα της  ἀρχῆς…".

Πάτερ μου ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ μας ἀποφάσισε ὅτι "αὐτὴ ἡ κατάσταση δὲν μπορεῖ νὰ πάει ἄλλο…"

Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ  τὸ καμπουριαστὸ Γεροντάκι ἐξαφανίστηκε ἀπὸ μπροστά μου. Ἀλαφιασμένος μὲ ὅτι κουράγιο εἶχα ἔτρεξα πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Μπαίνοντας ἡ ματιά μου λὲς καὶ τὴν κατεύθυνε ἄλλος καὶ ἔπεσε πάνω στὴν Ἁγιογραφία τοῦ Παπᾶ- Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ποὺ ἡ Παράδοση λέει ὅτι πέρασε ἀπὸ τὸ χωριὸ μᾶς διδάσκοντας καὶ βαπτίζοντας.

Τότε κατάλαβα ΠΟΙΟΣ ἐπισκέφτηκε ἐμένα τὸν ἀνάξιο. Φίλε μου πῆρα τὴν εὐχὴ τοῦ Γέροντα ὅταν κατεβῶ στὴν Θεσσαλονίκη  νὰ "διαλαλήσω" τὸ ἔκτακτο αὐτὸ περιστατικὸ καὶ ὅποιος πίστεψε- πίστεψε… Μᾶλλον ὁ Οὐρανὸς  φέτος μὲ τὸ "χαῖρε τύρρανον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς…" γράφει τὸν κυβερνητικὸ ἐπίλογο.

απόσπασμα, το πλήρες κείμενο εδώ 

από