Η Σχολή του Σικάγο υποστηρίζει τον άκρο φιλελευθερισμό. Στόχος της Πολιτικής του Ανταγωνισμού οφείλει να είναι μόνο η αύξηση της αποτελεσματικότητας χωρίς να εξετάζεται αν ο καταναλωτής επωφελείται άμεσα από αυτήν την αύξηση. Μια συγχώνευση που οδηγεί σε μείωση του κόστους παραγωγής είναι επιθυμητή, ακόμα κι αν η προκύπτουσα εταιρία θα έχει μονοπωλιακή θέση στην αγορά, αφού η μείωση του κόστους παραγωγής σημαίνει αύξηση της αποτελεσματικότητας.
Τα μόνα επικίνδυνα για τον ανταγωνισμό είναι η συμπαιγνία μεταξύ ανταγωνιστών και η κρατική παρέμβαση.
Πολλές συμπεριφορές που ως τότε θεωρούνταν αντιανταγωνιστικές υποστήριξε η Σχολή του Σικάγο ότι είτε οδηγούν σε αύξηση της αποτελεσματικότητας είτε είναι απλά ουδέτερες. Οι επιχειρήσεις με δεσπόζουσα θέση στην αγορά δεν είναι σε θέση να εκμεταλλευτούν και να απομυζήσουν τον καταναλωτή, γιατί, αν αυξήσουν τις τιμές υπερβολικά, θα προσελκύσουν ανταγωνιστές, που θα θέλουν κι αυτοί να κερδίσουν από τις υψηλές τιμές και τελικά θα επιβληθούν πάλι συνθήκες ανταγωνισμού.
Η Σχολή του Σικάγο καηγορείται ότι ακολουθεί μια απλοϊκή θεώρηση της αγοράς. Μπορεί μια επιχείρηση με δεσπόζουσα θέση να χρεώνει υπερβολικές τιμές και παρ’ όλα αυτά να μην προσελκύσει ανταγωνιστές, επειδή το κόστος εισόδου στην αγορά είναι απαγορευτικό (π.χ.απαιτούνται ακριβές εγκαταστάσεις παραγωγής).
Η Σχολή του Σικάγο συνδέεται ιδεολογικά με τους Ρεπουμπλικάνους, επικράτησε στις ΗΠΑ επί προεδρίας Ρήγκαν και παραμένει η κρατούσα Σχολή Πολιτικής του Ανταγωνισμού.
Πολλές από τις ιδέες της κατερρίφθησαν από πολυπλοκώτερα οικονομικά μοντέλα, αλλά η συνεισφορά της είναι αναμφισβήτητη στην καταπολέμηση του φορμαλισμού στο Δίκαιο κατά των περιορισμών του Ανταγωνισμού, καθώς εξανάγκασε τους εφαρμοστές του Δικαίου να εμβαθύνουν τις οικονομικές τους αναλύσεις.
Βικιπαίδεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου