Ο Π Ο Λ Ε Μ Ο Σ > Τ Ο Ε Π Ο Σ Τ Ο Υ '40

Κανείς  δέν εἶναι πλασμένος γιά πόλεμο. Ὅλοι μας ὅμως εἴμαστε πολεμιστές. Γιά τήν πατρίδα μας, τό σπίτι, τά ἱερά μας, γιά τήν ζωή!

>>Ἕνας Στρατιώτης Μουρμουρίζει Στό Ἀλβανικό Μέτωπο<<

Ποιός θά μᾶς φέρει λίγον ὕπνο ἐδῶ πού βρισκόμαστε;

Θά μπορούσαμε τότες τοὐλάχιστον, τοὐλάχιστον 

νά ἰδοῦμε πώς ἔρχεται τάχατε ἡ μάνα μας

βαστάζοντας στή μασχάλη της ἕνα σεντόνι λουλακιασμένο

μέ μιά ποδιά ζεστασιά καί κατιφέδες ἀπό τό σπίτι μας.

Ἕνα φθαρμένο μονόγραμμα στήν ἄκρη τοῦ μαντιλιοῦ: ἕνας κόσμος χαμένος.

Τριγυρίζουμε πάνω στό χιόνι μέ τίς χλαῖνες κοκαλιασμένες.

Ποτέ δέν βγῆκε ὁ ἥλιος σωστός ἀπ' τά ὑψώματα τοῦ Μοράβα,

ποτέ δέν ἔδυσε ὁ ἥλιος ἀλάβωτος ἀπ' τ' ἀρπάγια τῆς Τρεμπεσίνας.

Τρεκλίζω στόν ἄνεμο χωρίς ἄλλο ροῦχο, 

διπλωμένος μέ τό ντουφέκι μου, παγωμένος καί ἀσταθής.

(Σάν ἤμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στά ρυάκια τῆς πατρίδας μου

δέν ἤμουν πλασμένος γιά τόν πόλεμο).

Δέ θά μοῦ πήγαινε αὐτή ἡ προσβολή περασμένη ὑπό μάλης,

δέ θά μοῦ πήγαινε αὐτό τό ντουφέκι ἄν δέν ἤσουν ἐσύ,

γλυκό χῶμα πού νιώθεις σάν ἄνθρωπος,

ἄν δέν ἤτανε πίσω μας λίκνα καί τάφοι πού μουρμουρίζουν

ἄν δέν ἤτανε ἄνθρωποι κι ἄν δέν ἦταν βουνά μέ περήφανα

μέτωπα, κομμένα θαρρεῖς ἀπ' τό χέρι τοῦ θεοῦ

νά ταιριάζουν στόν τόπο, στό φῶς καί τό πνεῦμα του.

Ἡ νύχτα μᾶς βελονιάζει τά κόκαλα μέσα στ' ἀμπριά.

ἐκεῖ μέσα μεταφέραμε τά φιλικά μας πρόσωπα καί τ' ἀσπαζόμαστε

μεταφέραμε τό σπίτι καί τήν ἐκκλησιά τοῦ χωριοῦ μας 

τό κλουβί στό παράθυρο,

τά μάτια τῶν κοριτσιῶν, το φράχτη τοῦ κήπου μας, 

ὅλα τά σύνορα μας, τήν Παναγία μέ τό γαρούφαλο, ἀσίκισσα, 

πού μᾶς σκεπάζει τά πόδια πρίν ἀπ' τό χιόνι,

πού μᾶς διπλώνει στή μπόλια της πρίν ἀπ' τό θάνατο.

Μά ὅ,τι κι ἄν γίνει ἐμεῖς θά ἐπιζήσουμε.

Ἄνθρωποι κατοικοῦν μές στό πνεῦμα τῆς Ἐλευθερίας ἀμέτρητοι,

Ἄνθρωποι ὄμορφοι μές στή θυσία τους, Ἄνθρωποι.

Τό ὅτι πέθαναν, δέν σημαίνει πώς ἔπαψαν νά ὑπάρχουν ἐκεῖ,

μέ τίς λῦπες, τά δάκρυα καί τίς κουβέντες τους.

Ὁ ἥλιος σας θά 'ναι ἀκριβά πληρωμένος.

Ἄν τυχόν δέν γυρίσω, ἄς εἶστε καλά, 

σκεφτεῖτε γιά λίγο πόσο μοῦ στοίχισε.

(Σάν ἤμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στά ρυάκια τῆς πατρίδας μου

δέν ἤμουν πλασμένος γιά τόν πόλεμο).

Νικηφόρος Βρεττάκος