Ο θεόπνευστος Άγιος Σπυρίδων , είναι των πενήτων προστάτης , των αμαρτανόντων ψυχαγωγός , των ασθενούντων και πασχόντων ο ιατρός .

Ο θεόπνευστος άγιος είναι των πενήτων προστάτης , των αμαρτανόντων ψυχαγωγός , των  ασθενούντων, και πασχόντων ο ιατρός . Η Χούντα εθνικοποίησε το σεπτό του σκήνωμα
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)Ἦχος α’.

Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων Πατὴρ ἡμῶν· διὸ νεκρᾷ σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργούντάς σοι Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε στα κατεχόμενα της Κύπρου (Άσσια) το 270 μ.Χ. και ήταν Τσομπάνης. Νυμφεύθηκε και απέκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Όταν όμως, η σύζυγός του πέθανε χειροτονήθηκε ιερέας και όταν χήρεψε η επισκοπή Τριμυθούντος, (σημερινή Τρεμετουσιά) δια βοής λαός και κλήρος τον εξέλεξαν επίσκοπο.
Διακρίθηκε στην Α' Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας.Κοιμήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 350 μ.Χ.
Το  648 μ.χ. ο ιουστινιανός μετέφερε το ιερό σκήνωμα στην Βασιλεύουσα και τοποθετήθηκε στον Ναό των Αγίων Αποστόλων μαζί με το λείψανο της Αυγούστας Θεοδώρας .
Το 1453 ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος πήρε τα δύο λείψανα και τα μετέφερε μέσω Σερβίας, Θράκης και Μακεδονίας στη Παραμυθιά της Ηπείρου. Τρία χρόνια περιπλανήθηκε από τόπο σε τόπο μέχρις ότου φτάσει στην Κέρκυρα. Το 1456 μ.Χ. έφτασε στην Κέρκυρα που βρίσκονταν κάτω από την εξουσία των Ενετών. Ο Πολύευκτος κληροδότησε το λείψανο του Αγίου στον Κωνσταντινοπολίτη πρόσφυγα Γεώργιο Καλοχαιρέτη .
Ο Καλοχαιρέτης άφησε κληρονομιά το λείψανο του Άγιου Σπυρίδωνα στους γιούς του στο Λουκά και Φίλιππο οι οποίοι αδελφοί θέλησαν να πουλήσουν το λείψανο στην Βενετία.
Η Ενετική Γερουσία αποφάσισε ότι το λείψανο αποτελεί ιδιοκτησία των αδελφών, άρα διατηρούν το αναφαίρετο δικαίωμα να το μεταφέρουν όπου εκείνοι επιθυμούν. Τελικά όμως η μεταφορά δεν πραγματοποιήθηκε λόγω του λαϊκού ξεσηκωμού. 
Το 1512 μ.Χ. συντάχθηκε στην Άρτα  δωρητήριο συμβόλαιο στο όνομα της Ασημίνας Καλοχαιρέτη, κόρης του Φιλίππου, η οποία παντρεύτηκε τον Σταματέλλο Βούλγαρη και η οποία με τη σειρά της άφησε διαθήκη που χρονολογείται από τις 25 Νοεμβρίου 1571 μ.Χ. και ορίζει πως το Ιερό Λείψανο του Αγίου παραμένει ως κληρονομιά στους γιούς της και στους απογόνους τους.
Οι γιοι του Σταματέλλου και της Ασημίνας, ιερείς Αρτέμιος και Νικόλαος Βούλγαρης έκτισαν το 1589 μ.Χ. τον σημερινό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, αναλαμβάνοντας και τη διαχείρισή του, δικαίωμα που πέρασε και στους κληρονόμους τους.
Το επί αιώνες «ιδιωτικό καθεστώς», του σκηνώματος αμφισβητήθηκε το 1925 από τη μητρόπολη και τη νομαρχία Κερκύρας και τελικά ο Άγιος εθνικοποιήθηκε από την Χούντα με το Προεδρικό Διάταγμα, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ της 20-7-1971 με το οποίο προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνα έγινε Ν.Π.Δ.Δ υπό την επωνυμία «Ιερόν Προσκύνημα Αγίου Σπυρίδωνος Κερκύρας» με δικό του κανονισμό λειτουργίας και διοικούσα επιτροπή στην οποία προΐσταται ο εκάστοτε μητροπολίτης Κερκύρας. Έτσι ο άγιος έγινε (νομικά) ισότιμος του ΚΙΣ.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως και στο Ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας.
πηγή