ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ Ή ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ;

  Γιατί η σύγχρονη κρατούσα ιατρική αδυνατεί σε μεγάλο βαθμό να θεραπεύσει τον ανθρώπινο πόνο; Γιατί πολλές φορές προκαλεί κατά την εφαρμογή της περισσότερα προβλήματα από αυτά που καλείται να θεραπεύσει; Γιατί τα αποτελέσματα, ιδιαίτερα στις χρόνιες διαταραχές και νόσους δεν έχουν μόνιμο χαρακτήρα;

Πώς κρίνεται η πορεία του επιπέδου υγείας της ανθρωπότητας τους τελευταίους αιώνες όπου στη θέση των παλαιότερων περισσότερο εξωτερικών νοσημάτων (δερματικών, λοιμωδών, κλπ) που “νικήθηκαν”, εμφανιστήκαν βαρύτερα, βαθύτερα και πιο καταστροφικά νοσήματα (εκφυλιστικά νοσήματα, νεοπλασίες, βαριές ψυχοπάθειες κ.α.); Όπου ο μέσος όρος ζωής επιμηκύνθηκε αλλά η ποιότητα ζωής έπεσε δραματικά, όλα αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να απασχολούν σοβαρά κάθε θεραπευτή που μοχθεί για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο βασικός λόγος γι’ αυτά είναι ότι η σύγχρονη κρατούσα θεραπευτική κατεύθυνε τη δράση της στο χώρο των αποτελεσμάτων και όχι στο χώρο των αιτίων. Παντού στο Σύμπαν υπάρχουν οι κόσμοι των αποτελεσμάτων και οι κόσμοι των αιτίων. Μια σειρά αιτίων και αποτελεσμάτων, εκδιπλώνονται ιεραρχικά από αυτό που δεν φαίνεται ως σε αυτό που φαίνεται και απαιτούν στην προσέγγισή τους όχι μόνο την αναλυτική συγκριτική σκέψη του σύγχρονου -συχνά αλαζόνα- επιστήμονα αλλά και την βαθιά συνθετική προσέγγιση του ταπεινού θεραπευτή και ανθρώπου.

Η σύγχρονη κρατούσα ιατρική επιμένοντας να αγνοεί την πραγματικότητα του Νόμου των Αιτίων ή εκλαμβάνοντας ως αίτια τις αφορμές που δρουν ως επιβαρυντικοί παράγοντες στον έξω κόσμο, αγνοεί την πραγματική δομή και λειτουργία του ανθρώπινου όντος στην κατάσταση της υγείας και της ασθένειας. Αγνοεί τις βαθύτερες αόρατες δυσαρμονίες των νόσων και διαταραχών, όσες δεν μπορεί να συλλάβει η αντικειμενοφόρος πλάκα και ο δοκιμαστικός σωλήνας, περιοριζόμενη να “διορθώσει” όσα δυσαρμονικά φαινόμενα συλλαμβάνουν οι εξωτερικές του αισθήσεις, λησμονώντας ότι αυτά είναι τα τελικά εξωτερικά αποτελέσματα βαθύτερων δυσαρμονιών. Και αυτά πάλι τα ερμηνεύει κάτω από το πρίσμα μιας δισδιάστατης καρτεσιανής λογικής. Έτσι καταλήγει σε συμπεράσματα απλοϊκά και περιορισμένα σχετικά με τον ανθρώπινο πόνο και την ανακούφισή του.

Η κρατούσα ιατρική αγνοεί ότι το ανθρώπινο ον είναι συγκροτημένο από τρεις υποστάσεις - πνεύμα, ψυχή και σώμα – οι οποίες συνεργάζονται αρμονικά και επιδρούν η μία επί της άλλης διότι ζωοποιούνται από την μία και ενιαία έκφραση ζωής μέσα στον άνθρωπο. Σήμερα οι ασχολούμενοι με το σώμα του ανθρώπινου όντος και τις διαταραχές που εκδηλώνονται σε αυτό, θέλουν σε μεγάλο βαθμό να αγνοούν τι συμβαίνει στο ψυχοδιανοητικό του επίπεδο και αντιστρόφως. Συνήθως δε, οι ασχολούμενοι με ένα όργανο ή οργανικό σύστημα του σώματος, θέλουν να αγνοούν τι συμβαίνει σε ένα άλλο οργανικό σύστημα, λες και δεν είναι όλα αυτά μέρη ενός ενιαίου συνόλου. Έτσι, οι διάφορες ειδικότητες στη σύγχρονη ιατρική δρουν και “θεραπεύουν” ξεχωριστά, αποκομμένες η μία από την άλλη και συχνά συγκρουόμενες η μία με την άλλη. Η σύγχρονη επιστήμη προχώρησε πολύ στην ανάλυση αλλά στερείται δραματικά συνθετικού τρόπου σκέψης. Και το τραγικό αποτέλεσμα είναι το ανθρώπινο ον – μέρος ενός αδιάσπαστου συνόλου της φύσης, του Πλανήτη, του Σύμπαντος, ενός συνόλου που μαρτυρεί παντού και πάντα την αδιάσπαστη ενότητα – να ζει, να λειτουργεί και να αντιμετωπίζεται θεραπευτικά διασπασμένα και αποσπασματικά, γι’ αυτό και αναποτελεσματικά.

Σήμερα η κρατούσα Ιατρική θέλει να αγνοεί μια αυταπόδεικτη πραγματικότητα: Ότι ο άνθρωπος ως ενιαίο σύνολο γεννιέται και αναπτύσσεται, ως σύνολο υγιαίνει και ως σύνολο νοσεί. Επομένως ως σύνολο έχει ανάγκη να προσεγγισθεί θεραπευτικά.

Έκφραση, ο ίδιος ο άνθρωπος αλλά συγχρόνως και πηγή μιας Πνευματικής υπόστασης, εκδιπλώνεται κάθετα και εκδηλώνεται οριζόντια στους κόσμους του Παντός – πνευματικό, ψυχικό και υλικό – έχοντας πλήρη συναίσθηση του Ενιαίου της φύσεως του. Γιατί όταν λέει “πονά το σώμα μου” ή “υποφέρει η ψυχή μου” ή “βρίσκεται σε σύγχηση το μυαλό μου”, ως σύνολο – το Εγώ του – τα αισθάνεται αυτά. Και το Εγώ του φέρει τρία επενδύματα: Νοητικό, ψυχικό, σωματικό. Αυτά ζωοποιούνται και συντονίζονται από την ίδια Ζωτική Αρχή – Δύναμη, έκφραση της Συμπαντικής Ζωής, που το διαπερνά και η οποία αποτελεί και τον θεμελιώδη ομοιοστατικό παράγοντα διατήρησης της Ζωής και της Τάξης μέσα στο ανθρώπινο ον, τάξης που συνεπάγεται την ομαλή ροή της Ζωής δηλαδή την Υγεία.

Αυτή η Ζωτική Αρχή – Δύναμη είναι παρούσα και δημιουργική από την ενδομήτρια ζωή του ανθρωπίνου όντος κατά τους εννέα μήνες της κύησής του, από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι τη συμπλήρωση της ανάπτυξής του, εποπτεύοντας, ενεργοποιώντας και συντονίζοντας την όλη εξελικτική διαδικασία.

Γι’ αυτό και φέρει τα “ίχνη” (κληρονομικές προδιαθέσεις) της Ζωτικής Αρχής – Δύναμης των δύο φυσικών του γεννητόρων και υφίσταται όλες εκείνες τις θετικές ή αρνητικές επιδράσεις, μηχανικές (κακώσεις), χημικές (τροφές ή φάρμακα), μμικροβιακές ή ηλεκτρομαγνητικές (ακτινοβολίες), όπως επίσης και ψυχικές (διάφορα στρες). Και υφίσταται τις επιδράσεις αυτές μέσω της Ζωτικής Αρχής -Δύναμης της μητέρας, που το κυοφορεί, με την οποία αποτελεί ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο.

Από όλα τα παραπάνω καταδεικνύεται η μεγάλη σημασία και συμβολή του επιπέδου υγείας των γονιών κατά τη στιγμή της σύλληψης του νέου όντος, ιδιαίτερα δε του επιπέδου υγείας της μητέρας κατά την περίοδο της κύησης. Κληρονομικά στίγματα, ατομικές και οικογενειακές προδιαθέσεις των γονιών, ψυχικά και σωματικά στρες και νοσήματα της μητέρας κατά την περίοδο της κύησης, παράγοντες μηχανικοί, χημικοί, ηλεκτρομαγνητικοί, μμικροβιακοί κ.α.

Όλα μέσω της μητέρας επιδρούν στο υπό διάπλαση ον. Μαζί με τα φυσικά ή ψυχικά στρες, που μοιραία το ίδιο το ον υφίσταται κατά την ώρα της γέννησής του, σχηματίζουν ένα “χάρτη” προδιαθέσεων εγγεγραμένων στην Ζωτική Αρχή -Δύναμη του νέου όντος, που κατ’ αυτό τον τρόπο ξεκινά επιβαρημένο από πλευράς επιπέδου υγείας από τα πρώτα ήδη βήματα της γήινης ύπαρξης του.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει, ότι πολλές από τις προδιαθέσεις και τάσεις του ανθρωπίνου όντος, που θα επηρεάσουν δυνητικά στο μέλλον της εξέλιξης της υγείας του, είναι εγγεγραμμένα στο ατομικό του γονιδίωμα, το DΝΑ. Όμως το γονιδίωμα αυτό δεν αποτελεί παρά γενετική σύντηξη των γονιδιωμάτων των δυο φυσικών γεννητόρων. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει απλά ένα στατικό “χαρτογραφικό” χαρακτήρα, γιατί το ίδιο είναι έκφραση της ζωής, που εγκλείει όλη τη δύναμή της για εξέλιξη, είναι επομένως έκφραση της ζωτικής Αρχής – Δύναμης και ζωοποιείται από αυτήν. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός της αυτόνομης και αυτόματης κυτταρικής και ιστικής ανάπτυξης και οργανογένεσης επί εννέα μήνες μέχρι του τελείου ανθρωπίνου οργανισμού.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν το Ενιαίο του ανθρωπίνου όντος και η παρουσία της Ζωτικής Αρχής - Δύναμης ως έκφρασης της ζωής μέσα σε αυτό αποτελούν τις δύο αδιαμφισβήτητες πραγματικότητες, τις οποίες δεν είναι δυνατό να αγνοήσει μια όποια αληθινή θεραπευτική προσέγγιση. Εν συνεχεία καθώς το ανθρώπινο ον αναπτύσσεται μέσα στον υλικό κόσμο, η Ζωτική Αρχή – Δύναμη, που το ζωοποιεί γίνεται αποδέκτης όλων των εξωτερικών επιδράσεων του κόσμου μέσα στον οποίο ζει. Επιδράσεις ποικίλες όπως αναφέραμε προηγουμένως, φυσικές είτε ψυχικές (στρες κ.α.). Όλες αυτές οι επιδράσεις, λαμβανομένου υπόψη και του προϋπάρχοντος κατά τη στιγμή της γέννησης “χάρτη” προδιαθέσεων διαμορφώνουν ένα επίπεδο υγείας με ισχυρότερες ή ασθενέστερες δυνατότητες επαναφοράς της υγείας.

Ταυτόχρονα, αντιδράσεις του ιδίου του ανθρωπίνου όντος επί του εαυτού του (ελαττωματικές καταστάσεις, νοσηρές έξεις, μηχανισμοί άμυνας στις βαθύτερες ανασφάλειές του, στάση ζωής γενικά και ένα σωρό αστάθμητοι παράγοντες) επιδρούν μέσω του ψυχικού ή σωματικού επιπέδου πάνω στην Ζωτική Αρχή – Δύναμη και τη λειτουργία της. Ιδιαίτερα αυτές οι τελευταίες στη σημερινή εποχή αποτελούν τις πιο συχνές νοσογόνες αιτίες διαταραχής της Ζωτικής Αρχής -Δύναμης. Έτσι η νόσηση είναι αποτέλεσμα μιας ανισορροπίας σε βαθύτερο δυναμικό επίπεδο, που έρχεται σαν συνέπεια στάσεων ή αντιδράσεων του ανθρωπίνου όντος, οι οποίες διασπούν την ενότητά του. Και θα ρωτούσε κάποιος: Είναι λοιπόν το επίπεδο υγείας ενός ατόμου συνάρτηση και του βαθμού εσωτερικής συγκρότησης ενότητας και κατ’ επέκταση συνειδητότητάς του;

Νομίζουμε πως ναι.

Είχαμε τονίσει στο προηγούμενο μέρος του άρθρου μας ότι το ενιαίο του ανθρωπίνου όντος και η παρουσία της Ζωτικής Αρχής – Δύναμης μέσα σε αυτή σαν έκφραση της ζωής, αποτελούν τις δύο αδιαμφισβήτητες πραγματικότητες, τις οποίες δεν μπορεί να αγνοεί οποιαδήποτε ολιστική προσέγγιση.

Είχαμε επίσης τονίσει ότι το επίπεδο υγείας ενός ατόμου είναι συνάρτηση του βαθμού εσωτερικής ενότητας και συγκρότησης. Και αυτό γιατί η εσωτερική ενότητα και συγκρότηση συνεπάγεται την αρμονική συμμαχία των τριών επενδυμάτων – του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος – με αποτέλεσμα την μεταξύ τους εναρμόνιση.

Η εναρμόνιση αυτή οδηγεί στην βαθύτερη εκ μέρους του ανθρώπου προσέγγιση της Οντικής του Φύσεως, της ζωής μέσα του, επομένως στην ύψωση του βαθμού της συνειδητότητάς του.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί η καθοριστική σημασία του έργου της Αγάπης σαν ενωτική ς φύσης -που εκφράζεται σαν συγχώρεση, δεκτικότητα, απλοποίηση- και που οδηγεί στην επίτευξη της συμμαχίας των τριών επενδυμάτων που προαναφέραμε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται κατανοητό ότι η Ζωτική Αρχή – Δύναμη σαν έκφραση της ζωής μέσα στον άνθρωπο, ρέει απρόσκοπτα και αρμονικά, διατηρώντας υψηλό το επίπεδο της υγείας. Επομένως, η υπόθεση της υγείας του ανθρώπινου όντος αποκτά διάσταση υπαρξιακή. Υγεία εν μέσω αταξίας και δυσαρμονίας σκέψεων και πράξεων δεν είναι νοητή. Κάτω από το φως των πιο πάνω στοιχείων, μια ολοκληρωμένη ολιστική θεραπευτική προσέγγιση πρέπει να διέπεται από ορισμένες Αρχές.

Αυτές είναι:

Αρχή πρώτη:

Μια ολοκληρωμένη ολιστική θεραπευτική προσέγγιση πρέπει να είναι πνευματική. Υπό τον όρο πνευματική δεν εννοούμε καθόλου μία αποσπασματική γνωσιολογική προσέγγιση διανοητικών ή ψυχολογικών προβλημάτων. Εννοούμε μία προσέγγιση βιωματική, υπαρξιακή θα έλεγε κανείς, του πάσχοντας ανθρωπίνου όντος, ώστε να προσεγγισθούν οι εκφράσεις της Ζωής μέσα του στο υλικό, ψυχικό και πνευματικό επίπεδο με τη βοήθεια της Ζωτικής Αρχής – Δύναμης. Αυτό βέβαια απαιτεί ένα βαθμό συνειδητότητας του θεραπευτή αλλά και του θεραπευόμενου.

Αρχή δεύτερη:

Μία ολοκληρωμένη ολιστική θεραπευτική προσέγγιση δεν νοείται να είναι αποσπασματική. Δεν νοείται να επεμβαίνει μεμονωμένα στα συμπτώματα των επενδυμάτων που είναι ομοιοστατικοί μηχανισμοί έκφρασης και εξισορρόπησης της Ζωτικής Αρχής- Δύναμης, αγνοώντας τη συνολική διαταραχή της, είτε αυτή είναι οξεία, είτε είναι χρόνια. Σε αυτή την περίπτωση αποτελεί μια αυθαίρετη πιεστική παρέμβαση στους μηχανισμούς εξισορρόπησης της Ζωτικής Αρχής – Δύναμης, μία παρεμβατική ενεργειακή “παραφωνία” που θα περιπλέξει τα πράγματα και όχι μια αληθής θεραπευτική παρέμβαση.

Αρχή τρίτη:

Σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω, μία ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση δεν νοείται να ασκεί βία πάνω σε οποιοδήποτε από τα επενδύματα του ανθρωπίνου όντος. Δυστυχώς η άσκηση βίας πάνω στο πάσχον ανθρώπινο ον και κατ’ επέκταση στην Ζωτική του Αρχή – Δύναμη είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στη σημερινή “θεραπευτική” πρακτική.

Η άγνοια της δομής του ανθρώπινου όντος ως συνόλου (πνεύματος – ψυχής – σώματος), η μη αποδοχή της βαθύτερης πνευματικής φύσεώς του, η μη αποδοχή εννοιών όπως της Ζωτικής Αρχής- Δύναμης μέσα σε αυτό και η αλαζονεία που διακρίνει τους περισσότερους από τους εκπροσώπους της σημερινής ιατρικής επιστήμης, οδηγούν στο αποτέλεσμα αυτό. Το θέμα είναι τεράστιο και για να αναπτυχθεί αναλυτικά θα απαιτούσε ίσως τη συγγραφή ξεχωριστής εργασίας.

Είναι προφανές ότι η ταχεία πρόοδος στην απόκτηση γνώσεων και τεχνικών της σύγχρονης ιατρικής έφερε μία ψευδαίσθηση παντοδυναμίας, που σε συνδυασμό με την τάση του σύγχρονου ανθρώπου να θέλει να επικυριαρχήσει πάνω στη φύση, οδήγησε και οδηγεί καθημερινά στην παραβίαση των νόμων που διέπουν το ανθρώπινο ον και τη λειτουργία του.

Όμως η ζωή μέσα στον άνθρωπο διαθέτει “μνήμη” και μέσω αυτής προσπαθεί να διατηρηθεί και να επιτελέσει τον σκοπό της ύπαρξής της -έστω και βαθύτερα διαταραγμένη- με συμπτώματα από βαθύτερα επίπεδα. Σαν τραγική επιβεβαίωση των πιο πάνω έρχεται τα τελευταία χρόνια η κατακόρυφη αύξηση σοβαρών ή και θανατηφόρων νοσημάτων σε όλο και νεαρότερες ηλικίες, όπως επίσης και η δραματική αύξηση των ψυχο-διανοητικών διαταραχών.

Είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι αρκούν οι επιβαρύνσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος (μολύνσεις, αλλαγή κλίματος, τρόπος ζωής και διατροφής κλπ), οι οποίες οπωσδήποτε παίζουν το ρόλο τους γι’ αυτές όλες τις διαταραχές. Λησμονούμε ότι η μόλυνση και η καταστροφή του εξωτερικού μας περιβάλλοντος συνοδεύεται καθημερινά από μόλυνση και καταστροφή του εσωτερικού μας περιβάλλοντος. Σε αυτό πολλοί αντιτείνουν την αύξηση του μέσου όρου ζωής, αλλά με ποια ποιότητα;

Νικόλαος Κορακίτης

Ιατρός Παθολόγος – Ομοιοπαθητικός

ΠΗΓΗ:http://enallaktikidrasi.com/