"ΑΛ ΡΟΥΜ" Οι Ρωμιοί του Κορανίου και η Υπερούσια Ρωμιοσύνη

Νίκου Χειλαδάκη

Δημοσιογράφου-Συγγραφέα-Τουρκολόγου

Υπάρχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο Κοράνι που επιγράφεται, "Αλ Ρούμ", δηλαδή οι Ρωμιοί, δηλαδή οι Έλληνες. Το κεφάλαιο αυτό, (που σκόπιμα οι μουσουλμάνοι συχνά αποφεύγουν να το σχολιάσουν), είναι το τριακοστό κεφάλαιο του Κορανίου, έχει ιδιαίτερη εσχατολογική σημασία και για πολλούς θεολόγους είναι προφητικό.  

Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μιλάει για την 

ανάσταση των ανθρώπων και το μεγάλο της νόημα στη ζωή των πιστών. Όλα αυτά συνδέονται με την ιστορική παρουσία των Αλ Ρουμ, δηλαδή των Ρωμιών και τον υπερούσιο ρόλο που θα κληθούν να παίξουν μέσα στον συγκεκριμένο χώρο που άκμασε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (δηλαδή περίπου η σημερινή Ελλάδα και η σημερινή Τουρκία), στο τέλος των καιρών και στην εποχή της μεγάλης αποστασίας.

Το κεφάλαιο αρχίζει με τα εξής ενδιαφέροντα λόγια, (σούρες), για τους Έλληνες ή Αλ Ρούμ και φυσικά μιλάει αλληγορικά, όπως άλλωστε για τους μυστικούς του Ισλάμ και ολόκληρο το Κοράνι:

Αλέφ Λάμ, Μιμ. Οι Έλληνες νικήθηκαν.  Νικήθηκαν στα σύνορα. Θα εξαγοράσουν την ήττα τους με νίκη.  Μέσα σε λίγα χρόνια ο Θεός κανονίζει την τύχη των μαχών. Η ημέρα που θα θριαμβεύσουν, θα είναι μέρα χαράς για τους πιστούς. 

Το ίδιο το κοράνι δηλαδή προφητεύει τον θρίαμβο της Ρωμιοσύνης. 

Είναι σαφές ότι στο πολύ σημαντικό και με μεγάλη συμβολή σημασία αυτό κεφάλαιο, το Κοράνι με τον όρο Αλ Ρούμ δεν εννοεί τους Έλληνες όπως τους εννοούμε εμείς σήμερα στα στενά τους γεωγραφικά πλαίσια και όπως συνήθως το μεταφράζουν, αλλά εννοεί το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, που ένα μεγάλο του μέρος σήμερα καλύπτει η σημερινή Τουρκία και συνεπώς και ο κόσμος που ζει σήμερα στην Μικρά Ασία. Αν εξετάσουμε προσεκτικά το Κεφάλαιο αυτό,θα δούμε ότι αναφέρεται σε μια "περίεργη" σειρά πολεμικών γεγονότων κατά τα οποία, πρώτα το εκλεκτό κράτος των Αλ Ρουμ θα ηττηθεί, αλλά στη συνέχεια με ένα εσχατολογικό τρόπο που έχει πνευματικές προεκτάσεις, το κράτος αυτό θα νικήσει. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την έμφαση στην επισήμανση ότι η ημέρα της νίκης του, "θα είναι μια ημέρα χαράς για τους πιστούς", σύμφωνα πάντα με το ίδιο το κείμενο του Κορανίου. 

Μια τυπικά συμβατική και δυτική, ορθολογιστική ερμηνεία του σημαντικού αυτού κεφαλαίου, δέχεται ότι υπάρχουν στην προκειμένη περίπτωση υπαινιγμοί πως το κείμενο αναφέρεται στις περσορωμαϊκές συγκρούσεις της εποχής εκείνης. Όμως, από τη στιγμή που τα λόγια αυτά προφέρθηκαν από τον ίδιο τον Μωάμεθ, το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος στην τότε σύγχρονη συγκυρία δεν υπέστη καμμία, έστω και μικρή ήττα στις σχέσεις του με την Περσία. Ακόμη πιο πολύ, γνωρίζουμε ότι η βυζαντινή νίκη επί της Περσίας, (του αυτοκράτορα Ηρακλείου), δεν ήταν δυνατό να εκληφθεί σαν "μέρα χαράς" από τους πιστούς, που βεβαίως για το Ισλάμ ήταν οι Μουσουλμάνοι. Άρα υπάρχει ένας βαθύτερος συμβολισμός που ανάγεται στις εσχατολογικές θεωρήσεις του κεφαλαίου όπως θα δούμε παρακάτω. Πράγματι πίσω από τις έννοιες αυτές υπάρχει ένας πολύ ενδιαφέρων συμβολισμός, με ιδιαίτερη αποκαλυπτική σημασία. Έτσι στο κεφάλαιο αυτό γίνεται αναφορά για τον ιδιαίτερο εσχατολογικό και κρίσιμο ρόλο των Αλ Ρούμ και της χώρας τους στο "τέλος των καιρών". Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τη συνέχεια του κεφαλαίου που ανάγει ξανά σε εσχατολογικές θεωρήσεις.

Το ίδιο κεφάλαιο λοιπόν συνεχίζει παρακάτω με τα εξής χαρακτηριστικά λόγια:

6. Μεθυσμένοι από τις γήϊνες απολαύσεις οι άνθρωποι ξεχνούν την μέλλουσα ζωή

7. Αγνοούν μήπως ο ουρανός και η γή και το καθετί που υπάρχει στο διάστημα είναι αληθινό έργο του Θεού; Και πως έχει ορίσει το όριο της διάρκειας του; Και όμως οι περισσότεροι αρνούνται την ανάσταση

Η σαφής αναφορά της ανάστασης σε συνάρτηση με την νίκη των Αλ Ρούμ, δηλαδή των Ρωμιών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, είναι το συμπερασματικό επιστέγασμα, θα λέγαμε το "ζουμί", αυτού του προφητικού για το Ισλάμ κεφαλαίου για τον ρόλο των Ρωμιών στα έσχατα αυτού του κτιστού κόσμου. 

Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε πως το κεφάλαιο αυτό έχει κάποιες σοβαρές ομοιότητες με την Χριστιανική Αποκάλυψη. Στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης γίνεται μια εξαγγελία νίκης του Μεσσία και την πτώση της Βαβυλώνας-Ρώμης, (παραλληλισμός με τη σημερινή Δύση και τα πνευματικά της πρότυπα). Η πτώση αυτή δεν γίνεται τότε αλλά στο πλήρωμα του χρόνου και μετά από περίοδο επικράτησης του Αντιχρίστου. Δηλαδή θα προηγηθεί η νίκη των πιστών, αλλά μετά θα έρθει η τελική νίκη που δεν είναι άλλη από τη Δευτέρα Παρουσία. Στο ίδιο κεφάλαιο της Αποκάλυψης μνημονεύονται και οι τρόποι ελέγχου των πιστών από το καθεστώς του Αντιχρίστου. Εκεί γίνεται λόγος και για το περίφημο χάραγμα. Γι αυτό το χάραγμα δεν έχει σημασία ο τρόπος που θα γίνει, (ακτίνες λέϊζερ ή οτιδήποτε άλλο που θα προέλθει από τη σύγχρονη τεχνολογία), αλλά το τι πραγματικά θα είναι αυτό. 

Όλα αυτά όπως έχουν εξηγηθεί από πολλούς ερμηνευτές θα σημάνουν την εποχή της κυριαρχίας του θηρίου, αλλά και την αρχή του τελικού θριάμβου του Χριστού, ένα βασικό σημείο το οποίο δεν υπάρχει καθόλου στην πρότερη εβραϊκή - Ιουδαϊκή παράδοση και γι αυτό ο Χριστιανισμός, αλλά και στη συνέχεια το Ισλάμ που "'έκλεψε" πάρα πολλά από τη διδασκαλία του Χριστού, διαφοροποιείται ριζικά από αυτήν.

Ο κόσμος έτσι θα "καθαρίσει" από κάθε αρνητική δύναμη για πάνω από 1000 συμβολικά χρόνια. 

Ξαναγυρίζοντας όμως στο κοράνι και στο ενδιαφέρον αυτό κεφάλαιο για τους Αλ Ρούμ, βλέπουμε πως η λύτρωση του Κόσμου και η ανάσταση θα έρθει από τους Ρωμιούς (Έλληνες), δηλαδή από τη χαμένη Ρωμιοσύνη που υπέστη μια μεγάλη ήττα αλλά στη συνέχεια ανασυγκροτήθηκε και τελικά νίκησε. Νίκησε το "θηρίο της αποκάλυψης". Εδώ έγκειται και η σημασία των Αλ Ρούμ και της Ρωμιοσύνης, αλλά με την ορθόδοξη χριστιανική θεώρηση της Αποκάλυψης. Η νίκη αυτή θα έρθει πραγματικά από αυτούς όπως προφητικά αναφέρεται στον κατά Ιωάννη: 

"΄Ησαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των ανθρώπων των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. Ούτοι λοιπόν ήλθον προς Φίλιππον τον από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και παρεκάλουν αυτόν λέγοντες: ¨Κύριε θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησού".

"Έρχεται ο Φίλιππος και λέγει προς τον Ανδρέα και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουσιν προς τον Ιησού. Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς λέγων: "Ήλθεν η ώρα να δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου. Αληθώς λέγω. Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις γήν και αποθάνει,  αυτός μένει. Εάν όμως αποθάνει πολύν καρπόν φέρει. 

Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού θέλει απολέσει αυτής και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω εις ζωής αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν". Το Κατά Ιωάννη, κεφάλαιο ιβ' 20. 

Αλλά πως θα γίνει αυτό; Εδώ έγκειται και το μεγάλο ιστορικό αίνιγμα για το οποίο έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι. Δεν θα σωθούν όλοι αλλά μόνο οι λίγοι που θα έχουν πιστέψει. Θα σωθούν σε ένα ιδεατό κράτος όλων των τμημάτων του "εκλεκτού λαού" που θα αντισταθεί και θα πολεμήσει ενάντια στην πνευματική και εσωτερική άλωση, (βλέπε αλλοτρίωση) της ανθρωπότητας. Ο φυσικός χώρος αυτού του Κράτους ή καλύτερα αυτής της περιοχής που έχει άγρια και ιερή αποστολή, δεν είναι άλλος από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή από τη χώρα της Ορθοδοξίας, των Αλ Ρούμ, που αναφέρει το τριακοστό κεφάλαιο του Κορανίου, από την χώρα των επτά εκκλησιών της Αποκάλυψης που όλες, όπως είναι γνωστό, βρίσκονται στην δυτική Μικρά Ασία της Ρωμιοσύνης. 

Αυτή η "χώρα της ανάστασης", συμπίπτει στο μεγαλύτερο μέρος της με τη σημερινή Τουρκία, (η φυσική πύλη της Ευρασίας, κέντρο μεγάλων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών εξελίξεων στις αρχές του 21ου αιώνα). Αλλά ποιά Τουρκία; Όχι την κεμαλική την Φονταμενταλιστική ισλαμική Τουρκία, αλλά την πραγματική εσωτερική Τουρκία, δηλαδή την Τουρκία της "Ρωμιοσύνης" που σαν ηφαίστειο κοχλάζει κάτω από την επιφάνεια της σύγχρονης Τουρκίας, όπου εκατομμύρια ανθρώπων αναζητάνε την χαμένη τους ταυτότητα. Δηλαδή την Τουρκία που αφού διαλυθεί, (πάτερ Παϊσιος), ένα μεγάλο τμήμα της θα βρεί στη συνέχεια την χαμένη της ταυτότητα και θα ενωθεί με τη χαμένη Ρωμιοσύνη στην αναστημένη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η χώρα αυτή, δηλαδή η νέα αυτοκρατορία, η νέα Ρωμιοσύνη, θα αναδυθεί και θα κυριαρχήσει στα όρια της παλιάς αυτοκρατορίας για να προσφέρει στο κόσμο την Δευτέρα Παρουσία του αναμενόμενου Μεσσία. 

Η "αυτοκρατορία" αυτή της Δευτέρας Παρουσίας, θα έχει σαν πνευματικό της "οδηγό" την Ορθοδοξία, την μόνη καθολική και αποστολική εκκλησία και την αποκαλυπτική παράδοση του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, μια παράδοση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια μαρτυρική, (εξ ου και οι αλλεπάλληλες κρίσεις), πνευματική ποιότητα που περιέχει ο ιστορικός αυτός χώρος "εις τους αιώνες των αιώνων". 

ΠΗΓΗ