Για να πάμε μπροστά πρέπει να πάμε προς τα πίσω…

Οι παππούδες μας, πριν την ηλεκτροδότηση της επαρχίας, ζούσαν σε αυτήν σχεδόν όπως ζούσαν οι δωριείς για χιλιάδες χρόνια με μικρές ουσιαστικές διαφορές. Όπως έχουμε αναφέρει ξανά, η ζωή τους ήταν έρμαιο της καλής σοδειάς, της υγείας των κοπαδιών τους και η πίστη στον Θεό ήταν δεδομένη αφού Αυτός ήταν το μοναδικό τους στήριγμα.

Ήταν μια πίστη ασυνείδητη. Θα μπορούσε να πει κανείς ακόμη ότι στην συντριπτική πλειοψηφία του λαού ήταν μία πίστη εξ’ ανάγκης που έδινε υπόσταση στην θέληση για προστασία απέναντι στην αβεβαιότητα της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πέρνανε τον εαυτό τους τόσο στα σοβαρά όσο εμείς σήμερα γιατί το εγώ τους κατ’ επανάληψη είχε συντριβεί από τις δυσκολίες του βίου και τους πολέμους – εμφυλίων ενίοτε.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, της ζωής στην φύση, οι άνθρωποι πίστευαν. Κατόπιν, όπως ξαναγράψαμε (ΕΔΩ), με τον ερχομό της ηλεκτροδότησης και της μηχανοκίνησης αλλάξανε όλα. Η ζωή έγινε πιο εύκολη και η οικονομία άλλαξε άρδειν, με αποτέλεσμα ο κόσμος να συγκεντρωθεί στα αστικά κέντρα και σιγά-σιγά να ατονίσει η πίστη τους στον Θεό γιατί πίστεψαν ασυνείδητα ότι πλέον δεν Τον χρειαζόντουσαν…

Κάποιοι που πίστευαν συνειδητά όμως κράτησαν! Εδώ νομίζω πως είναι ένα κρίσιμο σημείο για να καταλάβουμε κάτι σημαντικό :

η πίστη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού που ζούσε στην ύπαιθρο ήταν ασυνείδητη και προερχόταν από την αναγκαιότητα ενός Θεού προστάτη απέναντι στην αβεβαιότητα της ζωής τους, γι’ αυτό μόλις διευκολύνθηκε η ζωή τους ατόνισε κι η πίστη τους.

Η φύση είναι δημιουργία του Θεού και πιστεύω πως είναι το μέσο για να Τον πλησιάσουμε κι όχι ο τελικός στόχος όπως πιστεύουν πολλά νεοποχίτικα κινήματα. Η ζωή στην πόλη υπακούει στους νόμους της διαστροφής του ανθρώπου, του κέρδους και της επιβολής απέναντι στον άλλον. Επειδή η πόλη από μόνη της δεν προσφέρει τον πλούτο της φύσης, της υπαίθρου, σε αναγκάζει σε βάθος χρόνου, με τον έναν ή άλλο τρόπο, να επιβιώνεις εις βάρος της δυνατότητας επιβίωσης του δίπλα σου. Αντίθετα, έξω στην φύση ο καθένας παράλληλα έχει να κάνει με την γη και γι’ αυτό ίσως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι τόσο ανταγωνιστικές.

Ήρθε η οικονομική κρίση και όλα τα αδιέξοδα αναδείχθηκαν και βγήκαν οι σκελετοί από τα ντουλάπια όπου ήταν κλεισμένοι. Ο καθένας αγωνιά και σκέφτεται πού οδηγούμαστε. Προσωπικά, πιστεύω πως μια επαναφορά της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου πίσω στην φύση θα είναι μία επιστροφή πίσω στον Θεό. Θα μας εξανθρωπίσει για να μας ξαναδώσει περισσότερες προϋποθέσεις για την θέωση. Γιατί πλέον ο κόσμος που θα γυρίσει πίσω, αφού θα έχει περάσει η δαιμονική μπόρα που βιώνουμε, θα πιστέψει συνειδητά σε αντίθεση με τους παλιότερους κι αυτό νομίζω πως είναι πολύ ουσιαστικό.

Το πώς θα ζήσουμε υλικά θα μας τον υποδείξουν οι ανάγκες μας. Το παν και το διακύβευμα είναι να αποκτήσουμε ξανά την πίστη μας, ακόμη κι αν χριεαστεί να ζήσουμε χωρίς …χρυσά κουτάλια παρά μόνο με την λαβίδα της θείας μετάληψης κάθε Κυριακή…

Για να πάμε μπροστά πρέπει να πάμε προς τα πίσω…

 Πηγή