ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ.
Ναι, αυτή η ιδιόμορφη αίσθηση είναι που έκανε τον Έλληνα διαφορετικό. Όταν συζητάς με έναν Άγγλο, έναν Ιταλό, ή ένα Γερμανό, σου δημιουργούν την εντύπωση ότι ζουν σε ένα «επίπεδο κόσμο»,... Ο Έλληνας αυτή την αίσθηση την είχε για καθετί, τον συνόδευε στην καθημερινή ζωή του. Για τον ευρωπαίο τα πάντα συντελούνται «εδώ και τώρα». Αυτοί, όταν παρατηρούν αυτό «που υπάρχει», δεν μεταθέτονται σε κάτι άλλο που σχετίζεται με αυτό αλλά το ξεπερνά. Αντίθετα, όταν ο Έλληνας, για παράδειγμα, συναντούσε τον φίλο του, δεν τον συναντούσε «τώρα», ήταν «ο από πάντα φίλος», ήταν η ίδια «η φιλία» που ήλθε να τον συναντήσει. Όταν ο Έλληνας έβλεπε τις ροδιές μέσα στο περιβόλι του, δεν έβλεπε τις ροδιές που φύτεψε πριν κάποιο καιρό. Αντίκριζε τα παιδιά που η πανάρχαια ροδιά γέννησε και εναπόθεσαι στο περιβόλι του. Όταν ο παππούς έλεγε στον εγγονό του να «είσαι πάντα φιλότιμος», δεν του έλεγε αυτό που απαιτούσε η ηθική ή η κοινωνία, αλλά αυτό που γνώριζε ότι αποτελεί αξία από πολύ παλιά, τόσο παλιά που και ο ίδιος δεν θυμόταν πότε και που.
γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς
Αυτές τις ημέρες σκεφτόμουν τι
θα απαντούσα, αν κάποιος με ρωτούσε τι
ήταν αυτό που ξεχώριζε τους Έλληνες,
πριν σαράντα χρόνια, από τους άλλους λαούς. Ίσως η παιδεία και το μορφωτικό τους επίπεδο; Δεν θα το
έλεγα. Μήπως η ευγένεια τους; Ούτε αυτό. Η συναισθηματική θερμότητα τους; Αυτό
το χαρακτηριστικό το συναντούμαι και σε άλλους νότιους πληθυσμούς. Και όμως,
είχαν κάτι, που αν και είναι δύσκολο να το προσδιορίσεις με ακρίβεια, τους
έκανε πολύ διαφορετικούς από τους άλλους λαούς, στα μάτια ενός ευαίσθητου
παρατηρητή. Προσπαθώντας λοιπόν να εντοπίσω
και περιγράψω αυτό το χαρακτηριστικό, το ονόμασα: ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ.
Ναι, αυτή η ιδιόμορφη αίσθηση είναι που έκανε τον Έλληνα διαφορετικό. Όταν συζητάς με έναν Άγγλο, έναν Ιταλό, ή ένα Γερμανό, σου δημιουργούν την εντύπωση ότι ζουν σε ένα «επίπεδο κόσμο»,... Ο Έλληνας αυτή την αίσθηση την είχε για καθετί, τον συνόδευε στην καθημερινή ζωή του. Για τον ευρωπαίο τα πάντα συντελούνται «εδώ και τώρα». Αυτοί, όταν παρατηρούν αυτό «που υπάρχει», δεν μεταθέτονται σε κάτι άλλο που σχετίζεται με αυτό αλλά το ξεπερνά. Αντίθετα, όταν ο Έλληνας, για παράδειγμα, συναντούσε τον φίλο του, δεν τον συναντούσε «τώρα», ήταν «ο από πάντα φίλος», ήταν η ίδια «η φιλία» που ήλθε να τον συναντήσει. Όταν ο Έλληνας έβλεπε τις ροδιές μέσα στο περιβόλι του, δεν έβλεπε τις ροδιές που φύτεψε πριν κάποιο καιρό. Αντίκριζε τα παιδιά που η πανάρχαια ροδιά γέννησε και εναπόθεσαι στο περιβόλι του. Όταν ο παππούς έλεγε στον εγγονό του να «είσαι πάντα φιλότιμος», δεν του έλεγε αυτό που απαιτούσε η ηθική ή η κοινωνία, αλλά αυτό που γνώριζε ότι αποτελεί αξία από πολύ παλιά, τόσο παλιά που και ο ίδιος δεν θυμόταν πότε και που.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου