Τι άλλο χρειάζονται οι δικαστές; Βέβαια θα πρέπει να υπάρχουν δικαστές έξω από τις στοές και τα κολέγια…
Του Μιχάλη Ιγνατίου
Ο «πόλεμος» ανακοινώσεων, που ξέσπασε
μεταξύ του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και του πρώην υπουργού
Ανδρέα Λοβέρδου, είναι αποκαλυπτικός των διεργασιών που ξεκίνησαν μία
εβδομάδα από τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 2009, και κατέληξαν
στην προσφυγή της Ελλάδας στο σκληρό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και
του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που οδήγησε σε εξαθλίωση τον
ελληνικό λαό.
Οι καταγγελίες του κ. Λοβέρδου, τις
οποίες μοιράζονται και άνθρωποι που είχαν γνώση των αποφάσεων του τότε
πρωθυπουργού, επιβεβαιώνουν όσα γνωρίζαμε μερικοί εξ ημών, που είχαμε
την τύχη να βρισκόμαστε στην Ουάσιγκτον τις ημέρες και τους μήνες που
προηγήθηκαν της προσφυγής. Είναι απόλυτα επιβεβαιωμένη η πληροφορία ότι ο
κ. Παπανδρέου προετοίμασε το έδαφος παράδοσης της χώρας στο ΔΝΤ, και το
πλέον σημαντικό είναι ότι ο ίδιος και ο στενός κύκλος των συνεργατών
του αντιλήφθηκαν πολύ αργά –γύρω στο Μάρτιο
του 2010– ότι, λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, η
προσφυγή στο Ταμείο ήταν σχεδόν απαγορευτική.
Επομένως, όσοι ομιλούν και
ισχυρίζονται ότι οι Ευρωπαίοι, και ειδικά οι Γερμανοί, ήταν αυτοί που
εξανάγκασαν τον πρώην πρωθυπουργό να αναζητήσει βοήθεια από τον Ντομινίκ
Στρος-Καν ρίχνουν στάχτη στα μάτια των ανύποπτων πολιτών για να μην
καταγράψω κάτι χειρότερο: ότι «βιάζουν» την αλήθεια. Άλλωστε, ο κ.
Παπανδρέου δεν έκρυψε ότι οδήγησε επί τούτου τη χώρα στο Ταμείο. Στην
ανακοίνωσή του αναφέρει τα εξής: «Την ώρα, λοιπόν, που η πολιτική μας
δικαιώνεται πλέον και από τους τότε πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης
του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Λοβέρδος “θυμήθηκε” σήμερα να αποποιηθεί τον αγώνα
μας. Αγώνα στον οποίο συμμετείχε ο ίδιος ως υπουργός με όλες του τις
δυνάμεις». Και, βεβαίως, ο «αγώνας» στον οποίο αναφέρεται είναι η
μεθοδευμένη και βάση σχεδίου πορεία προς το μηχανισμό.
Ο λόγος για τον οποίο επιτίθεται στον
πρώην υπουργό του είναι στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να
«ενοχοποιήσει» όλα τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και όλα τα στελέχη
του κόμματος. Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Ποιος
υπουργός και ποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ θα τολμούσε να αντισταθεί στον κ.
Παπανδρέου, ο οποίος είχε εκλεγεί από το 44% του ελληνικού λαού, με
στόχο –όπως υποσχόταν προεκλογικά– να αλλάξει τα πάντα; Δυστυχώς, ο τότε
πρωθυπουργός επέλεξε να αλλάξει τα πάντα μέσω ξένων μηχανισμών και
δανειστών, επειδή ΔΕΝ τόλμησε να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να
κάνει τις αλλαγές που του ζητούσαν οι Ευρωπαίοι. Όσο και να προκαλεί
εντύπωση στον αναγνώστη, αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009,
η ΕΕ αλλά και το ΔΝΤ προειδοποίησαν την ελληνική κυβέρνηση ότι πρέπει
να ληφθούν άμεσα μέτρα, διότι η ελληνική οικονομία είχε πάρει
«ασταμάτητο κατήφορο».
Είναι προκλητική η θέση του κ.
Παπανδρέου ότι η προσφυγή στο Ταμείο έσωσε την Ελλάδα, διότι η αλήθεια
είναι άλλη: Έσυρε τη χώρα ξυπόλητη στ’ αγκάθια, διότι έχασε οχτώ μήνες
να αναζητεί τρόπους και μεθόδους για να τη «δέσει» στο μηχανισμό, αντί
στο διάστημα αυτό να πάρει μέτρα, τα οποία θα ήταν πολύ πιο ανώδυνα απ’
αυτά που επέβαλαν οι δανειστές.
Και δεν ισχύει ούτε στο ένα εκατοστό
αυτό που αναφέρει στη δήλωσή του ο κ. Παπανδρέου, ότι, δηλαδή, «ολόκληρο
το Υπουργικό Συμβούλιο, πρωτοστατούντος του πρωθυπουργού, θέλησε, όλοι
θελήσαμε, να αποφύγουμε την ένταξή μας στο μηχανισμό στήριξης. Και
αγωνιστήκαμε σκληρά γι’ αυτό. Όμως, αυτή η απόφαση [Σ.Σ.: εννοεί το
μηχανισμό] αποτέλεσε την καλύτερη επιλογή, την πατριωτική επιλογή υπό
τις κρατούσες τότε συνθήκες».
Η επιλογή στην οποία αναφέρεται ο κ. Παπανδρέου ήταν η αρχική απόφασή του.
Και η μεθόδευση έγινε με τρόπο ώστε να μην έχει η χώρα άλλη επιλογή…
Και η μεθόδευση έγινε με τρόπο ώστε να μην έχει η χώρα άλλη επιλογή…
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου