του Στρατή Μαζίδη
Ας
δούμε μερικά παραδείγματα. Ψήνεις ένα καφέ στο μπρίκι. Εσύ καθορίζεις
την ποσότητα που θα βράσεις ανάλογα το φλυτζάνι, τη διάρκεια που τον θες
αλλά και το πόσο βαρύς ή γλυκός θα είναι. Αν δεν τον βγάλεις από το μάτι τη σωστή στιγμή τότε αρχίζει να χύνεται.
Πηγαίνεις σε κάποιο μέρος. Αν δεν αναχωρήσεις στην ώρα σου και δεν κατέβεις στην κατάλληλη στάση ή δε στρίψεις εκεί που πρέπει τότε βρίσκεσαι εκτός πορείας.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα δάνεια. Θα μου πείτε αυτά είναι λεφτά, δεν είναι καφές. Σωστά! Ακόμη χειρότερα δηλαδή γιατί είναι σκέτα χαρτιά με αντίκρυσμα 1 προς 9. Η χώρα μας και μια σειρά ακόμη κοινωνιών βασανίζονται για πλασματικά μεγέθη που υπάρχουν στη σφαίρα της θεωρίας. Θεωρητικά λεφτά, θεωρητικά πλεονάσματα, ελλείμματα κτλ.
Εμάς τι μας ενδιαφέρει; Η θεωρία ή η πράξη; Τα μεγέθη που διαμορφώνονται ή οι ζωές που χάνονται. Θέλουμε να πιούμε τον καφέ ή να τον δούμε να χύνεται; Θέλουμε να φτάσουμε στον προορισμό ή να πάμε τελείως αλλού για αλλού;
Οι τράπεζες για τις οποίες ματώνει η κοινωνία δε μειώνουν τα δάνεια του κοσμάκη. Και ποιος σας είπε να δανείζετε τον κάθε ένα αφερέγγυο όχι λόγω χαρακτήρα αλλά εξαιτίας της έλλειψης των δυνατοτήτων του να αποπληρώσει; Ένα αντίστοιχο άρθρο έγραψε ο Γιώργος Καισάριος στο Κεφάλαιο το οποίο θα φιλοξενηθεί και εδώ, λέει μερικά πολύ απλά πράγματα.
Την ώρα που συντάξεις κι αποδοχές έχουν όχι κουρευτεί αλλά παρθεί με την ψιλή εδώ και τρία χρόνια, τα δάνεια μεγάλωσαν και η αλογοουρά έφτασε ως το πάτωμα.
Το ζήτημα όμως είναι πως κάποιοι δεν κατανούν ορισμένα απλά πράγματα. Το ότι έχεις λαμβάνειν στη θεωρία, το ότι αυξάνεται το λαμβάνειν σου στη θεωρία, δε σημαίνει πως τελικά θα εισπράξεις.
Αντίθετα στις συνθήκες πιέσης χρειάζεται πάντα μια βαλβίδα εκτόνωσης.
Χρειάζεται λοιπόν μια γενναία σεισάχθεια μαζί με μια ακόμη σειρά υποστηρικτών μέτρων ώστε η κοινωνία να μπορέσει πάλι να δουλέψει, να παράγει και να επιβιώσει.
ΠΗΓΗ
Πηγαίνεις σε κάποιο μέρος. Αν δεν αναχωρήσεις στην ώρα σου και δεν κατέβεις στην κατάλληλη στάση ή δε στρίψεις εκεί που πρέπει τότε βρίσκεσαι εκτός πορείας.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα δάνεια. Θα μου πείτε αυτά είναι λεφτά, δεν είναι καφές. Σωστά! Ακόμη χειρότερα δηλαδή γιατί είναι σκέτα χαρτιά με αντίκρυσμα 1 προς 9. Η χώρα μας και μια σειρά ακόμη κοινωνιών βασανίζονται για πλασματικά μεγέθη που υπάρχουν στη σφαίρα της θεωρίας. Θεωρητικά λεφτά, θεωρητικά πλεονάσματα, ελλείμματα κτλ.
Εμάς τι μας ενδιαφέρει; Η θεωρία ή η πράξη; Τα μεγέθη που διαμορφώνονται ή οι ζωές που χάνονται. Θέλουμε να πιούμε τον καφέ ή να τον δούμε να χύνεται; Θέλουμε να φτάσουμε στον προορισμό ή να πάμε τελείως αλλού για αλλού;
Οι τράπεζες για τις οποίες ματώνει η κοινωνία δε μειώνουν τα δάνεια του κοσμάκη. Και ποιος σας είπε να δανείζετε τον κάθε ένα αφερέγγυο όχι λόγω χαρακτήρα αλλά εξαιτίας της έλλειψης των δυνατοτήτων του να αποπληρώσει; Ένα αντίστοιχο άρθρο έγραψε ο Γιώργος Καισάριος στο Κεφάλαιο το οποίο θα φιλοξενηθεί και εδώ, λέει μερικά πολύ απλά πράγματα.
Την ώρα που συντάξεις κι αποδοχές έχουν όχι κουρευτεί αλλά παρθεί με την ψιλή εδώ και τρία χρόνια, τα δάνεια μεγάλωσαν και η αλογοουρά έφτασε ως το πάτωμα.
Το ζήτημα όμως είναι πως κάποιοι δεν κατανούν ορισμένα απλά πράγματα. Το ότι έχεις λαμβάνειν στη θεωρία, το ότι αυξάνεται το λαμβάνειν σου στη θεωρία, δε σημαίνει πως τελικά θα εισπράξεις.
Αντίθετα στις συνθήκες πιέσης χρειάζεται πάντα μια βαλβίδα εκτόνωσης.
Χρειάζεται λοιπόν μια γενναία σεισάχθεια μαζί με μια ακόμη σειρά υποστηρικτών μέτρων ώστε η κοινωνία να μπορέσει πάλι να δουλέψει, να παράγει και να επιβιώσει.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου