Η σιωπή του Λαζάρου.
Ένα ακόμα μυστηριακό σημείο.
Είδε κάτι; Ή όχι; Αν ναι, τι ακριβώς και γιατί δε μίλησε;
Η σιωπή είναι ενίοτε πιο εκκωφαντική από τα λόγια.
Γι' αυτό και δε μίλησε. Ήταν ήδη μύστης της άλλης όχθης.
Και αυτό ήταν αρκετό, ειδικά όταν άκουσε τη φωνή του παντοκράτορα, αυτού που κρατά στα χέρια και τα κλειδιά της αβύσσου στην οποία κατέρχονται οι ψυχές: ήταν η γνώριμη φωνή του ταπεινού ως νόμιζε μέχρι τη στιγμή εκείνη διδάσκαλου και φίλου του Ιησού.
Τώρα όμως που άκουσε την εξουσιαστική ως φωνή υδάτων πολλών προσταγή του να βγει από τον κάτω κόσμο κατενόησε περισσότερο από όλους ποιος κρυβόταν κάτω από το ταπεινό σχήμα του ανυπόδητου – ως ισχυρίζετο – υιού του ανθρώπου. Και πραγματικά το επεισόδιο του Λαζάρου είναι από τα πιο μεστά στην αποκάλυψη του μυστηρίου του Χριστού ως Θεού και ανθρώπου συνάμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου