«Ἄν»

 Ἄν νά κρατᾶς καλά μπορεῖς τό λογικό σου, ὅταν τριγύρω σου ὅλοι

τά 'χοῦν χαμένα καί σ' ἐσέ τῆς ταραχῆς τους ρίχνουν τήν αἰτία.

Ἄν νά ὀνειρεύεσαι μπορεῖς καί νά μήν εἶσαι δοῦλος τῶν ὀνείρων,

ἄν νά στοχάζεσαι μπορεῖς δίχως νά γίνει ὁ στοχασμός σκοπός σου,

Ἄν ὅσα ἀπόχτησες μπορεῖς, σ' ἕνα σωρό μαζί νά τά μαζέψεις,

καί δίχως φόβο, μονομιᾶς, κορόνα ἤ γράμματα, ὅλα νά τά παίξεις

καί νά τά χάσεις κι ἀπαρχῆς ἀτράνταχτος νά ξεκινήσεις πάλι,

Ἄν μέ τά πλήθη νά μιλᾶς μπορεῖς καί νά κρατᾶς τήν ἀρετή σου,

Ἄν τοῦ θυμοῦ σου τίς στιγμές, πού φαίνεται ἀδυσώπητη ἡ ψυχή σου,

μπορεῖς ν' ἀφήσεις νά διαβοῦν, τήν πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,

δική σου θά 'ναι τότε ἡ Γῆ, μ' ὅλα καί μ' ὅ,τι πάνω της κι ἄν ἔχει

καί κάτι ἀκόμα πιό πολύ: Ἄντρας ἀληθινός θά 'σαί, παιδί μου.

{αποσπάσματα από τό ποίημα «Ἄν»  τού  Rudyard Kipling }

{ΕΔΩ}