ΜΕΡΟΣ Δ΄ Η ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ { Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ}

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ . Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ.

«  "Οταν πραγματικά συμπληρώθηκε ό χρόνος, ό ώρισμένος σέ όλα αυτά τά πράγματα, καί ήρθε πιά ή ώρα νά γίνη μεταβολή, καί όταν ακριβώς τό γένος, τό φυόμενο άπό τήν γη, εξαφανίστηκε… ό κυβερνήτης τοϋ σύμπαντος, αφήνοντας, νά ποϋμε, τό πηδάλιο, ξαναγύρισε στό παρατηρητήριο του…  καί οί κατά τόπους θεοί πού συγκυβερνοϋσαν μέ τήν ύψιστη θεότητα, άφοϋ κατάλαβαν ό,τι έγινε, άφησαν πάλι τά μέρη τοϋ κόσμου, τά εμπιστευμένα στίς φροντίδες τους.» {Πλάτωνος «Πολιτικός»}

Όταν δηλαδή ή φορά τού σύμπαντος κόσμου άλλαξε, ό Θεός άφησε τά δημιουργήματά  του νά φροντίζουν μόνα τόν εαυτό τους καί τήν ζωή τους καί  γύρισε στό παρατηρητήριό του μάς λέει ό Πλάτωνας.

Κατά τήν ινδουιστική θρησκεί  ό  Βράχμαν θεωρείται  ὁ δημιουργός τῶν πάντων, ἡ ὕψιστη ἀπρόσωπη ἀρχή πού βρίσκεται πέρα ἀπό κάθε ὁρισμό, πάνω ἀπ᾿ ὅλα καί μέσα σ᾿ ὅλα, είναι τό «απόλυτο πνεύμα» τού βραχμανισμού . Όταν ό Βράχμα εισπνέει τότε ό κόσμος όλος κλείνεται μέσα του  καί  όταν εκπνέει, τότε ό κόσμος ξαναρχίζει από τήν αρχή.

  Ὁ κόσμος, γιά τήν ἰνδουιστική σκέψη, δέν δημιουργήθηκε ἀπό τό Θεό ἐκ τοῦ μηδενός, ἀλλά κινεῖται αἰωνίως μέ ἀπρόσωπους φυσικούς νόμους. Ὅ,τι ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις μας θεωρεῖται ὀφθαλμαπάτη «μάγια» κι ὄχι πραγματικότητα! Τό σύμπαν πιστεύουν ὅτι περιοδικά ἀνά 4.320.000 ἔτη καταστρέφεται καί ἀναδημιουργεῖται, οἱ κόσμοι ἀνακυκλοῦνται καί αὐτό τό ὀνομάζουν «κάλπα».

Συγκρίνοντας το μέ τού Πλάτωνα τό κείμενο, όταν εισπνέεται ό κόσμος από τόν Βράχμα δημιουργό, τότε ό κόσμος είναι υπό τόν έλεγχο  τού Θεού καί όταν εκπνέεται οδηγείται μόνος του στά έργα του.

Τώρα, στήν δική μας φορά , ό κόσμος βρίσκεται στήν εκπνοή , ή κατά τόν Πλάτωνα «…… ό κυβερνήτης τοϋ σύμπαντος, αφήνοντας, νά ποϋμε, τό πηδάλιο, ξαναγύρισε στό παρατηρητήριο του…»

Αλλά ακόμα μάς λέει,  «Αυτήν, πού λένε πώς εϊναι κατά τήν εποχή τής βασιλείας τοΰ Δία, τήν τωρινή, ζώντας την ό ϊδιος τή γνωρίζεις. Θά μπορούσες τώρα καί θά 'θελες νά κρίνης ποιά άπ’ τίς δυό εϊναι  περισσότερο ευτυχισμένη ;»  

Στόν τωρινό κόσμο , τόν ρόλο τών κατά τόπων θεών πού συγκυβερνοϋσαν μέ τήν ύψιστη θεότητα τόν παίζουν οί «εξουσιαστές» μας και «εκλεκτοί» τών λαών….{ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ}

 Ό προηγούμενος κόσμος σάν αρχή είχε τήν ανανέωση τών όντων :

«ΞΕ. Ή ήλικία πού είχε  κανένα άπό τά ζώα, αύτη πρώτα άπ’ όλα σταμάτησε τήν πορεία της,καί καθετί πού ήταν θνητό έπαυσε νά προσφέρη στά μάτια τό θέαμα ενός βαθμιαίου γηρασμοΰ, όταν όμως πάλι άλλαξε κατάσταση πρός τό αντίθετο, φύτρωσε, σά νά ποϋμε, νεώτερο καί τρυφερώτερο. Καί τότε τών γεροντότερων οί άσπρες τρίχες άρχισαν νά μαυρίζουν καί πάλι εκείνων πού εϊχαν γενειάδα οί παρειές έγιναν λεΐες καί ό καθένας ξανάρθε στήν περασμένη νεότητα του καί τά σώματα τών αγένειων, γινόμενα λεΐα καί μικρότερα άπό μέρα σέ μέρα κι' άπό νύχτα σέ νύχτα, έπανέρχονταν στήν κατάσταση τού νεογέννητου παιδιοϋ, μοιάζοντας ολότελα κατά τήν ψυχή καί τό σώμα. Ύστερα άπ’ αυτό, μαραινόμενα πιά, εξαφανίζονταν ολότελα. Καί τό νεκρό πάλι σώμα εκείνων πού πέθαιναν άπό βίαιο θάνατο τόν καιρό έκεΐνο, περνώντας άπό τήν ίδια σειρά μεταμορφώσεων μέ ταχύτητα, σέ λίγες μέρες καταστρέφονταν χωρίς ν' άφήνη ίχνη.»

Έτσι, όχι τυχαία ό Κρόνος παριστάνεται νά καταβροχθίζει παιδιά καί όχι γέροντες . Έτσι ό Κρόνος έτρωγε τά παιδιά του.  Καί ακόμα δέν είναι τυχαίο πού ό Κρόνος θεωρείται  Χρόνος.

Τώρα, ό κόσμος οδηγείται από μόνος του καί  σ΄ αντίθεση μέ τόν προηγούμενο κύκλο, αυτός τώρα είναι ό κόσμος τής φθοράς.

«ΞΕ : Σ'αύτή τήν περιστροφή καί τήν αναστροφή ό κόσμος, επιθυμώντας κίνηση αντίθετη άπό εκείνη τής αρχής καί τοϋ τέλους, σεισμό μεγάλο έκανε μέσα του καί προξένησε πάλι άλλη καταστροφή κάθε είδους ζώων.»

«ΞΕ: "Οταν πάλι ό κόσμος, μέ μιά νεα ανατροπή, ξανάρθε στό δρόμο πού οδηγεί στόν τρόπο τής τωρινής γενέσεως, ή πορεία τής ηλικίας σταμάτησε πάλι γιά δεύτερη φορά καί απόδωσε καινούργια τ' αντίθετα πρός τά τότε. Γιατί άλλα ζώα, όσα έξ αιτίας τής μικρότητας λίγο έλειψε ν’ αφανιστούν, άρχισαν νά αύξαίνουν, καί τά άπό τή γή μόλις γεννηθέντα σώματα άρχισαν πάλι νά ασπρίζουν, έπειτα νά πεθαίνουν καί νά κατεβαίνουν κάτω στή γή,καί όλα τά  άλλα μεταβάλλονταν, άπομιμούμενα καί άκολουθώντας μαζί τό πάθημα τοΰ σύμπαντος- ιδιαίτερα οί άπομιμήσεις τής εγκυμοσύνης καί τής γεννήσεως καί τής τροφής άκολουθοΰσαν έξ ανάγκης. Γιατί δέν ήταν πιά δυνατόν νά γεννιέται ζώο μέσα στά σπλάχνα τής γής άπό συνδρομή ξένων στοιχείων άλλα, όπως ακριβώς ήταν υποχρεωμένος ό κόσμος νά εϊναι απόλυτα κύριος τής δικής του πορείας, έτσι τώρα καί τά ϊδια τά μέρη του έπρεπε μέ τόν ϊδιο νόμο μόνα τους, όσο τούς ήταν δυνατόν, νά κυοφορούν καί να γεννοϋν καί νά τρέφουν.»  274a

 «ΞΕ: "Επειτα άπ' αύτα, άφοϋ πέρασε αρκετός χρόνος, οί αναστατώσεις καί ή ταραχή τελείωσαν πιά, οί σεισμοί καθησύχασαν καί ό κόσμος εξακολούθησε τή συνηθισμένη δική του πορεία, φροντίζοντας ό ίδιος καί κυβερνώντας σάν κύριος καί εκείνους πού έφερε στον κόλπο του καί τόν ίδιο τόν έαυτο του κρατούσε καλά στή μνήμη του, όσο μπορούσε, τή διδασκαλία τοϋ δημιουργοΰ του καί πατέρα.»

Βρισκόμαστε πιά στήν φορά τού δικού μας κόσμου , τών ανθρώπων τού Διός… ή αύξηση  καί ή γήρανση είναι  ή ουσία τής δομή  όλων των όντων. Δηλαδή ό κόσμος τής φθοράς.

« ΞΕ: Σ'αύτή τήν περιστροφή καί τήν αναστροφή ό κόσμος, επιθυμώντας κίνηση αντίθετη άπό εκείνη τής αρχής καί τοϋ τέλους, σεισμό μεγάλο έκανε μέσα του καί προξένησε πάλι άλλη καταστροφή κάθε είδους ζώων. "Επειτα άπ' αύτα, άφοϋ πέρασε αρκετός χρόνος, οί αναστατώσεις καί ή ταραχή τελείωσα·' πιά, οί σεισμοί καθησύχασαν καί ό κόσμος εξακολούθησε τή συνηθισμένη δική του πορεία, φροντίζοντας ό ίδιος καί κυβερνώντας σάν κύριος καί εκείνους πού έφερε στόν κόλπο του καί τόν ίδιο τόν έαυτο του, κρατούσε καλά στή μνήμη του, όσο μπορούσε, τή διδασκαλία τοϋ δημιουργοΰ του καί πατέρα. Στην αρχή λοιπόν έκτελοϋσε τά έργα του με άρκετήν ακρίβεια, στό τέλος όμως χαλαρώτερα,  αιτία ήταν ή σωματική σύσταση στή σύνθεση του, ή σύντροφος τής μιά φορά κι έναν καιρό φύσεως του, γιατί έφερε μαζί της πολλήν άταξία προτοϋ νά φτάση στόν τωρινό κόσμο. Άπό τό δημιουργό του έίχε πάρει παν ό,τι ήταν καλό- άλλα άπό τήν προηγούμενη σύσταση του  όσα κακά καί άδικα γίνονται στόν ουρανό, αυτός ό ίδιος τά έχει άπό κείνην καί τά μεταδίνει καί στά ζώα. Μέ τή συνδρομή τοΰ πηδαλιούχου, τρέφοντας τά ζώα πού ζοΰσαν στόν κόλπο του, τά μικρά καί ανάξια λόγου, μεγάλα αγαθά γεννούσε' άλλα χωριζόμενος άπ’ εκείνον {τόν Θεό} , σέ κάθε μέν περίοδο πού ακολουθεί αμέσως αυτή τήν εγκατάλειψη, κυβερνά ακόμη όλα τά πράγματα γιά τό καλύτερο,  μέ τή πρόοδο όμως τοϋ χρόνου κι όταν ή λησμονιά τόν κυριεύη .περισσότερο κυριαρχεί τό πάθος τής παλιάς ακαταστασίας, καί στό τέλος  χάνει τήν άνθηρότητά του καί μικρά εϊναι τά αγαθά καί πολλά το εναντίον , τά κακά. πού σμίγοντας τα τά συγχωνεύει, ώσπου φτάνει στόν κίνδυνο νά καταστραφη ό ϊδιος μαζί μ' εκείνα πού κλείνει μέσα του.»

« ΞΕ: Γιατί στερημένοι τή φροντίδα τοΰ δαίμονα, πού μάς είχε στήν κατοχή του καί στή φύλαξη του, άφοϋ τά πολλά θηρία μέ τήν σειρά τους, όσα άπό φυσικό τους ήταν άγρια, εξαγριώθηκαν, οί ϊδιοι οί άιθρωποι, όντας χωρίς δύναμη καί χωρίς  προστασία, γίνονταν τότε, λεία αυτών τών θηρίων, κι ακόμα ήταν στά πρώτα χρόνα χωρίς μηχανήματα καί χωρίς τέχνη, επειδή ή τροφή, πού αυτόματα προέρχεται άναβλαστάνοντας άπό τή γή, εϊχεν εκλείψει καί δέν ήξεραν ακόμη νά τήν προμηθεύωνται, έπειδή καμιά ανάγκη δέν τούς εϊχε πιέσει πρωτύτερα. Γιά όλους λοιπόν αυτούς τούς λόγους βρίσκονταν σέ μεγάλες στενοχώριες. Άπό τότε ακριβώς μάς έχουν παραχωρηθή, σύμφωνα μέ τίς άρχαϊες παραδόσεις, δώρα άπό τούς θεούς μαζί μέ τ' αναγκαία μαθήματα καί τήν απαραίτητη παιδεία : ή φωτιά άπό τόν Προμηθέα, οί τέχνες άπό τόν 'Ήφαιστο καί άπό τή σύντροφο του στην τέχνη θεά, οί σπόροι τέλος καί τά φυτά άπό άλλες θεότητες. Καί όλα, όσα εβοήθησαν στήν καλυτέρευση τοΰ ανθρώπινου βίου, άπ’ αύτούς έχουν γίνει, άφοϋ, όπως είπαμε τώρα δά, οί άνθρωποι στερήθηκαν τή φροντίδα τών θεών καί έπρεπε μόνοι τους νά όδηγοΰνται καί νά φροντίζουν οί ίδιοι γιά τούς εαυτούς τους, όπως ολόκληρο τό σύμπαν αυτό μιμούμενοι καί παντοτινά ακολουθώντας, πότε έτσι καί πότε αλλιώς, ζοϋμε καί γεννιόμαστε.»  274 C d

Όμως, τό πιό ενδιαφέρον είναι  ή αποκάλυψη του Πλάτωνα περί επιζώντων τού προηγούμενου κύκλου….

«ΞΕ. Εϊναι λοιπόν μοιραίο νά συμβαίνουν τότε καταστροφές μέγιστες καί στά άλλα ζώα καί πρό πάντων τοΰτο ,ότι τό ανθρώπινο γένος περιορίζεται σέ  λίγο άριθμό έπιζώντων. Αύτοί οί άνθρωποι δοκιμάζουν καί άλλες συμφορές, πολλές καί αλλόκοτες καί πρωτοφανείς, όμως τό πιό μεγαλύτερο καί επακόλουθο στήν τότε κυκλική επάνοδο τοΰ σύμπαντος εϊναι όταν γίνεται ή τροπή αντίθετα πρός εκείνη πού κρατεί τώρα.»

Οί λίγοι επιζώντες από τήν εποχή τού Κρόνου, στήν τού Διός εποχή , επεδίωξαν νά μεταφέρουν τόν « παράδεισο» επί τού χωροχρονικού νέου κόσμου. 

Σ.Β.

Α' ΜΕΡΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ

Γ΄ΜΕΡΟΣ

Ε΄ΜΕΡΟΣ