Το πότισμα-Λαϊκή ιατρική

δρακοντιά

Το πότισμα είναι είδος θεραπείας με υγρό παρασκεύασμα, που δρούσε σαν εμβόλιο, δημιουργώντας αντισώματα στον οργανισμό του αρρώστου. Γινόταν δε είτε για θεραπεία είτε προληπτικά.

Το πιο γνωστό πότισμα γινόταν σε περίπτωση που δάγκωνε τον άνθρωπο κάποιο φίδι, οχιά, μονομερίδα ή σκονάκι. Τότε το φάρμακο παρασκευαζόταν από τη σκόνη ενός φυτού που λεγόταν φιδοχόρτι:
Ανακάτευαν τη σκόνη αυτή με νερό και πότιζαν τον άρρωστο. Το φιδοχόρτι είναι πιο γνωστό ως δρακοντιά. Ο Αριστ. Βαλαωρίτης («Άπαντα» εκδ. Ίκαρος, Αθ. 1981, τόμος Β', σ. 423) τα αναφέρει ως ξεχωριστά βότανα, που είχαν ωστόσο τις ίδιες θεραπευτικές ιδιότητες. Πάντως ο προσβληθείς από δάγκωμα φιδιού έπρεπε να ποτίζεται δυο φορές την εβδομάδα και μάλιστα μόνον Τετάρτη και Παρασκευή, μόλις σηκωνόταν το πρωί και προτού φάει οτιδήποτε. Και η θεραπεία ήταν σίγουρη.

Πότισμα γινόταν και για το δάγκωμα σκορπιού, αλλά προληπτικά:

Σ’ αυτή την περίπτωση σκότωναν ένα σκορπιό, τον καίγανε, βράζανε τη στάχτη του με νερό μέσα στο οποίο είχαν ρίξει «σκορπιδοχόρτι», δηλ. το βοτάνι του σκορπιού, και μ’ αυτό πότιζαν τα μωρά παιδιά, την τρίτη μέρα από τη γέννησή τους, δίνοντας τους μια κουταλιά του γλυκού απ’ το παρασκεύασμα. Και το μωρό ασφαλιζόταν, δεν διέτρεχε πια σε όλη του τη ζωή κανέναν κίνδυνο από δάγκωμα σκορπιού.
Πότισμα έκαναν και για μια παιδική αρρώστια, τη σούφρα, κατά την οποία το παιδί γιόμιζε έντονες κοκκινάδες στο λαιμό, ιδίως, αλλά και στο υπόλοιπο σώμα. Για τη θεραπεία, λοιπόν, της σούφρας έβραζαν το γνωστό αγριολάχανο σουφροχόρτι (τρώγεται βραστό και είναι νοστιμότατο) και με το ζουμί του πότιζαν τα μικρό παιδιά που έβγαναν σούφρα.
συνέχεια ΕΔΩ