Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι η γνωστή ρήση του Μαρξ «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Κατά προέκταση, αφού το ποδόσφαιρο είναι ένα είδος θρησκείας, ιδού το νέο «όπιο».
Βεβαίως, η εξήγηση αυτή είναι πολύ αδύναμη, με δεδομένο ότι το ποδόσφαιρο έχει υμνηθεί από διανοούμενους υπεράνω υποψίας, παλαιούς και σύγχρονους. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε ότι ο Ιταλός κομμουνιστής φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι είχε χαρακτηρίσει το ποδόσφαιρο «βασίλειο της ανθρώπινης τιμιότητας». Και ο Βρετανός μαρξιστής ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ «λαϊκή θρησκεία του προλεταριάτου».
Τότε, πώς εξηγείται η μεγάλη επιφυλακτικότητα της ημέτερης παραδοσιακής Αριστεράς έναντι του αθλήματος ακόμη και σήμερα; Για παράδειγμα, η εφημερίδα του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, αγνόησε εντελώς τη χτεσινή μεγαλύτερη είδηση, τη νίκη-πρόκριση της εθνικής του ποδοσφαίρου. Ούτε μια αναφορά στην πρώτη σελίδα (εδώ). Ανεξήγητο; Όχι. Αβυσσος η ψυχή των ανθρώπων του Περισσού.
Αλλά και η Αυγή, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι βλέπει ότι «η Εθνική γράφει ιστορία», περιορίζει αυτήν την ιστορία σε ένα μίζερο μονόστηλο στο κάτω μέρος της σελίδας . Γιατί; Ισως εδώ η μόνη εξήγηση να είναι ο… Σαμαράς. Να φοβήθηκαν, δηλαδή, ότι προβάλλοντας περισσότερο το γεγονός, θα έκαναν τους αναγνώστες τους να πιστέψουν ότι τα πάντα γίνονται… με εντολή (Αντώνη) Σαμαρά!
Είπαμε ότι είμαστε η χώρα της υπερβολής, στην οποία η καταστροφή από τον θρίαμβο δεν απέχει πολύ. Αλλά, διάβολε, δεν πειράζει να… ξεφεύγουμε μια φορά στα δέκα χρόνια. Ένα γκολ, μια πρόκριση δεν μας λύνει τα προβλήματα, αλλά και δεν μας… αποπροσανατολίζει. Χαρά φέρνει. Έστω για λίγες ώρες.
Τι να κάνουμε; Να περιμένουμε να συνεδριάσουν τα κομματικά όργανα , για να αποφανθούν αν το γκολ του Σαμαρά εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα και τότε να πανηγυρίσουμε;
πηγή
από
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου