Ἡ ἐποχὴ ποὺ διανύουμε ἔχει φέρει στὴν ἐπιφάνεια κάποια εἴδη ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν μὲ παρόμοιο τρόπο χωρὶς νὰ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἶναι συνεννοημένοι ἐκ τῶν προτέρων. Ὑπάρχει πιθανότης ἐπίσης ἡ ἐποχὴ μὲ τὶς δυναμικές της νὰ ἔχῃ δημιουργήσῃ κάποιο καινούριο εἶδος ἀνθρώπων. Παρόμοιο μὲ τὶς μεταλλάξεις τῶν ἰῶν τῆς ἰατρικῆς οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ προσαρμοστοῦν στὶς καινούριες συνθῆκες καὶ ἀντιξοότητες τοῦ περιβάλλοντάς τους. Δὲν γνωρίζω βέβαια τὰ κίνητρα ποὺ ὁδηγοῦν αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους νὰ υἱοθετοῦν τὶς πρακτικὲς ποὺ ἀκολουθοῦν ἀλλὰ θὰ τὸ θεωροῦσα παράλειψη νὰ μὴν σχολιάσω τὰ ἀρνητικὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἔχει ἡ μέθοδός τους.
Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει μία διαφωνία καὶ ὥς ἐκ τούτου δημιουργεῖται ἕνας διάλογος προκειμένου οἱ δύο πλευρὲς νὰ συντονιστοῦν γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουν τὶς διαφορές τους ἀποσκοποῦντες σὲ κοινὸ ὄφελος ἀφοῦ θὰ ἐμπλουτίσουν τὶς γνώσεις τους μὲ ἀντικρουόμενες ἀπόψεις οἱ ὁποῖες θὰ ἰσχυροποιήσουν τὴν θέση τους ἢ καὶ θὰ τὴν ἀλλάξουν ἐὰν ἡ λογικὴ ὑπερισχύσει τῆς πλευρᾶς τοῦ συνομιλητοῦ τους.
Ὅλοι γνωρίζουμε φυσικὰ ὀτι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο φέρονται οἱ ἄνθρωποι ἢ ἀντιδροῦν εἶναι διαφορετικὸς καὶ ποικίλει, ἐξαρτώμενος ἀπὸ ἕναν πολὺ μεγάλο ἀριθμὸ παραμέτρων ποὺ ἔχουν διαμορφώσει τὸν χαρακτῆρα τους, ὅμως, πάντοτε εἶναι παροῦσα μία σύμβαση, βάσει τῆς ὁποίας ἐπιτυγχάνεται μία ἀμοιβαίως ἰσορροπημένη ἐπικοινωνία καὶ μάλιστα λέμε ὅτι τηρεῖ τὸ «πρωτόκολλο» αὐτῆς τῆς ἐπικοινωνίας ποὺ ἐγγυᾶται εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ὑγιής διάλογος.
Συμβαίνει ὅμως τὸ ἐξῆς: σὲ κάποιον διάλογο ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ τοποθετηθῇ σὲ πλαίσια ποὺ θὰ προκύψουν ἀπὸ ἑκατέρωθεν τοποθετήσεις ποὺ θὰ περιέχουν παραδείγματα, ῥήσεις αὐθεντιῶν καὶ ἄλλα ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ποὺ στηρίζονται σὲ λογική, ὁ ὁμιλητὴς τῆς μίας πλευρᾶς παρουσιάζεται μὲ σωρεία στοιχείων, παραδειγμάτων καὶ αὐθεντιῶν οἱ ὁποῖες ὑποστηρίζουν καὶ ἐνισχύουν τὴ θέση του, ἐνῷ ταὐτοχρόνως ἐπιδιώκουν τὴν πρόκληση τῆς ἀντίθετης γνώμης ἢ ἄλλως ἰσχυροποιεῖται ἡ προβαλλόμενη θέσις. Τὸ ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ἡ ἄλλη ἄποψη ἡ ὁποία φιλοδοξεῖ τὴν ἐπικράτησή της καὶ διεκδικεῖ τὴν ἰσχυρότερη θέση, ἀντιπαρατίθεται στὴν κυριολεξία μὲ ἕνα ἀπόλυτο κενό, μὲ καμμία ἀπολύτως ἐνάντια διατύπωση ποὺ θὰ μποροῦσε ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο νὰ ἀντιπαρατεθῇ στὶς προτεινόμενες θέσεις τῆς ἄλλης πλευρᾶς. Ἂν καὶ ἀκούγεται μὴ ἰσορροπημένο, εἶναι πραγματικότης καὶ ἐκφράζεται μὲ σταθεροὺς τρόπους παραδείγματα τῶν ὁποίων χάριν λόγου παραθέτω:
α) «Δὲν συμφωνῶ σὲ ὅλα ποὺ λές». (Αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπάντηση σὲ τέσσερις σελίδες προτεινομένων πρὸς ἐξέταση θεμάτων … καὶ νὰ εἶναι μόνον αὐτή).
β) «Αὐτὸ ποὺ λές στὸ πέμπτο ἐπιχείρημά σου, δὲν ἰσχύει!» (Μάλιστα ἀλλὰ τί γίνεται μὲ τὰ ὑπόλοιπα ἑπτά ποὺ παρέθεσα; Καὶ ἐὰν τὸ Νο 5 δὲν ἰσχύει, τότε ποιό εἶναι τὸ ἐπιχείρημα ποὺ τὸ καταρρίπτει;).
γ) Τὸ ἀγαπημένο μου: «Φίλε, δὲν εἶναι ἔτσι ὅπως τὰ λές, ψάξτο».
Ἐκτὸς τοῦ γεγονότος ὅτι μία τέτοια «συνομιλία» εἶναι μακρὰν μίας ἰσορροπημένης ἐπικοινωνίας, ἐπιφέρει ἐπιδείνωση τοῦ κοινωνικοῦ τρόπου ἐπικοινωνίας ὄχι γιὰ κανέναν ἄλλο λόγο, ἀλλὰ ἐπειδὴ θεωρεῖ ἑαυτόν ὅτι ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν συμμετέχει ἐνεργὰ σὲ αὐτὸ ποὺ λέγεται ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου κατέχει τ`\ην θανάσιμα ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι συνδιαλέγεται ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Ἂν καὶ αὐτὸ θὰ ἦταν ἀδιανόητο γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ διαθέτει κοινὴ νοημοσύνη, ἐν τούτοις αὐτοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν αὐτὴν τὴν πρακτικὴ αἰσθάνονται ὁλοκληρωμένοι, καταξιωμένοι, ὁμιλητὲς καὶ δικαιολογημένοι ὥς πρὸς τὴν συμμετοχή τους στὰ κοινωνικὰ δίκτυα, στὰ ὁποῖα μάλιστα αἰσθάνονται ὅτι «προσφέρουν» γνώσεις καὶ συνεισφέρουν στὴν πολιτισμικὴ ἀνάπτυξη τῆς κοινωνίας ποὺ ζοῦν. Αὐτὸ εἶναι τὸ πλέον ἀνησυχητικὸ διότι ὁ μέσος ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ἄτομα τὰ ὁποῖα ἔχουν μὲν τὴν ἱκανότητα νὰ ἐπικοινωνοῦν στοιχειωδῶς μὲ τὸ περιβάλλον τους, ἀλλὰ ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ προφανές. Ἐπιπλέον, δὲν εἶναι εὔκολα ἀναγνωρίσιμοι ἐὰν δὲν ἐμπλακεῖς μαζί τους σὲ ἕνα ἐλάχιστα ἀνώτερο ἐπίπεδο ποὺ ἀπαιτεῖ στοιχειώδη νοητικὴ διεργασία καὶ τέλος, τὸ χειρότερο ἐξ ὅλων εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ τρόπος ποὺ τὸ ἀντιμετωπίζουν εἶναι κάτι τὸ ἀπόλυτα φυσιολογικό.
Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ ὅπου ἠ ἀνθρώπινη νοημοσύνη ἔχει ἀρχίσει νὰ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν «τεχνητὴ νοημοσύνη» Artificial Intelligence (AI), συνεπῶς ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος ἔχει ἀρχίσει νὰ δείχνει τάσεις ἐκφυλισμοῦ. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ τὸ: «φίλε ψάξτο …», βάσει τοῦ ὁποίου γίνονται παραδεκτὰ τὰ κατωτέρῳ:
α) Ξέρω κάτι ποὺ δὲν ξέρεις
β) Ἐὰν τὸ ξέρεις καὶ δὲν τὸ λαμβάνεις ὑπ᾽ ὄψιν σου κάνεις λάθος
γ) Αὐτὰ ποὺ λὲς ἀφοῦ δὲν τὰ καταλαβαίνω, δὲν ἰσχύουν
δ) δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ σὲ πιστέψω ἀφοῦ εἶναι ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ νομίζω ἐγώ.
ε) Ἐσὺ μπορεῖ νὰ εἶχες τὸν χρόνο νὰ γράφῃς πολλὰ ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θὰ κάνω τὸ ἴδιο γιατὶ ἔχω πιὸ σημαντικὰ πράγματα νὰ κάνω, ἴσως νὰ δῶ τὸ survivor.
ς) Δὲν ξέρω πῶς νὰ ἀντικρούσω ὅλα τὰ ἐπιχειρήματά σου γι᾽ αὐτὸ τὰ ἀγνοῶ καὶ προσποιοῦμαι ὅτι δὲν τὰ διάβασα
ζ) Ἐὰν κάτι δὲν μοῦ ἀρέσει ἀλλὰ χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ τὸ ἀποδείξω θὰ τὸ ἀφήσω χωρὶς σχολιασμό.
η) Δὲν ἔχω τὸν χρόνο ἀλλὰ οὔτε καὶ μπορῶ νὰ βρῶ ποῦ τὸ εἶδα ἢ τὸ διάβασα ὁπότε σὲ βάζω ἐσένα νὰ ψάξῃς κι ἐὰν δὲν τὸ βρεῖς δὲν μὲ ἐνδιαφέρει. Οὕτως ἢ ἄλλως δὲν μὲ ἐνδιέφερε ἀπὸ τὴν ἀρχή.
θ) Θὰ ἤθελα νὰ ὑπῆρχαν κι ἄλλοι ποὺ θὰ συμφωνοῦσαν μαζί μου γιατὶ ἔτσι εἶναι καλύτερα, δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἂν εἶναι σωστὰ ἢ ὄχι, αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι τὸ πῶς «αἰσθάνομαι».
ι) Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι κάθομαι καὶ σοῦ ἀπαντάω θὰ ἔπρεπε νὰ σὲ κάνῃ νὰ ἀποδεχθῇς τὴν θέση μου καὶ νὰ ἐκτιμήσῃς τὸν χρόνο μου. Ἐὰν ἐγὼ ἀπασχολήθηκα τρία λεπτὰ κι ἐσὺ σαράντα πέντε δὲν ἔχει καμμία ἰδιαίτερη σημασία γιατὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἴσοι, ἐπιλέγουν τὶς ἐνέργειές τους, πρέπει νὰ ἐκτιμοῦν τοὺς πάντες καὶ νὰ σέβονται τὶς μειονότητες. Ἐὰν ἐσὺ μορφώθηκες εἶναι γιατὶ μπόρεσες νὰ βγάλῃς τὸ Πανεπιστήμιο ἐπειδὴ εἶχε λεφτὰ ὁ πατέρας σου, αὐτὸ ὅμως δὲν σὲ κάνει καλύτερο ἀπὸ μένα. (Ὁ φυσιολογικὸς ἄνθρωπος ἀπορεῖ μὲ τὴν δήλωση, ἀλλὰ αὐτὸ πρόκειται γιὰ θέμα ἥσσονος σημασίας).
Τὸ 1894 γεννήθηκε στὸ Τόκυο ὁ Richard Nikolaus Eijiro, Count of Coudenhove-Kalergi, ὁ ὁποῖος ἔμελλε νὰ εἶναι ὁ ἐμπνευστὴς τῆς Ἐυρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τὸ 1922 ἵδρυσε τὸ Πανευρωπαϊκὸ κίνημα τὸ ὁποῖο οὐσιαστικὰ ἦταν ἡ ἀπαρχὴ μίας Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Ἂν καὶ ὁ σχεδιασμὸς τοῦ κινήματος εἶναι φοβερός, ἐν τούτοις ὑποστηρίχτηκε ἀπὸ μεγάλες προσωπικότητες καὶ ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὴ μασωνεία.
Ὁ σχεδιασμὸς ὁ ὁποῖος περιγράφεται στὰ βιβλία του θέλει τὴν Εὐρώπη νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ μία ἄρχουσα τάξη (elite), ποὺ θὰ ἄρχῃ σὲ μία φυλὴ ὑπανθρώπων ποὺ θὰ προέρχονται ἀπὸ ἐπιμειξία ἀφοῦ θὰ ἔχουν μετατραπῇ οἱ λαοί της σὲ ἕνα σύνολο χωρὶς ἐθνική καὶ πολιτισμικὴ συνοχὴ ἐξ αἰτίας τῆς ἀπωλείας τοῦ χώρου καὶ τῆς ἱστορικῆς ἀναμνήσεώς των. Αὐτὸ θὰ ἐπιτευχθῇ μὲ τὴν ἐξάλειψη τῶν ἐθνῶν μέσῳ κινημάτων καὶ μεταναστεύσεως ὅπου θὰ ἔχῃ σὰν ἐπακόλουθο τὴν ἀντικατάσταση τῆς διαφορετικότητας τῶν λαῶν μέ μία βίαιη μίξη.
Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἔχει υἱοθετήσει ὅλες τὶς ἰδέες τοῦ Coudenhove-Kalergi τὶς ὁποῖες καὶ ἐφαρμόζει σὰν βάση ὅλων τῶν κοινοτικῶν πολιτικῶν ὁδηγιῶν ποὺ στοχεύουν στὴν ἔνταξη καὶ προστασία τῶν μειονοτήτων. Βάσει λοιπὸν αὐτῶν διατείνονται, ὁτι οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης εἶναι γηρασμένοι καὶ ἔχουν ἀνάγκην ἀνανεώσεως, ὁπότε προσπαθοῦν νὰ περάσουν τὴν μετανάστευση ὥς ἀναπόφευκτη, αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι σωστό, διότι ὁ σχεδιασμὸς περιέχει μία ὀργανωμένη γενοκτονία.
Λίγοι ἄνθρωποι γνωρίζουν ὁτι ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς ἐμπνευστὲς τῆς διαδικασίας τῆς Εὐρωπαϊκῆς ὁλοκλήρωσης, ἦταν ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος ποὺ σχεδίασε τὴν προγραμματισμένη γενοκτονία τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης. Πρόκειται γιὰ ἕνα σκοτεινὸ πρόσωπο, τοῦ ὁποίου οἱ μᾶζες ἀγνοοῦν τὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ οἱ ἰσχυροὶ τὸν θεωροῦν ὥς τὸν ἱδρυτὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Τὸ ὄνομά του εἶναι Richard Nikolaus von Coudenhove Kalergi. Ὁ πατέρας του ἦταν ὁ Αὐστριακός διπλωμάτης Heinrich von Coudenhove-Kalergi (μὲ κάποιες ρίζες ἀπὸ τὴν βυζαντινή οἰκογένεια τῶν Καλέργηδων) καὶ ἡ μητέρα του ἡ γιαπωνέζα Mitsuko Aoyama.
Αὐτὸς λοιπόν ἔδωσε τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἐπιθυμητοῦ «πολίτη» τῆς γκρίζας φυλῆς μὲ μία λιτὴ ἀλλὰ περιεκτικὴ πρόταση ποὺ ἔλεγε τὸ ἐξῆς: «ὁ ἄνθρωπος τῆς γκρίζας φυλῆς θὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ ἀκολουθεῖ ὁδηγίες καὶ νὰ ἐργάζεται σκληρὰ χωρὶς νὰ διαμαρτύρεται ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ ἀντιληφθῇ τὸ προφανές. Ἕνας τέλειος δοῦλος!
Ὁ δείκτης νοημοσύνης ποὺ χαρακτηρίστηκε ἰδανικὸς νὰ ἀνταποκρίνεται σὲ αὐτὴν τὴν κατηγορία, εἶναι φυσικὰ διψήφιος καὶ τὸ προσδόκιμο εἶναι τὸ 72 ὅταν ἕνας μέσος ὄρος ἀνθρώπου πρέπει νὰ κυμαίνεται σὲ δέκα ποσοστιαῖες μονάδες ἄνω τοῦ ἑκατό.
Ὁ «Φίλε ψάξτο» ἀνταποκρίνεται πλήρως στὸ ὅραμα τοῦ Kalergi καὶ καλὸ θὰ ἦταν ὅσο εἶναι ἀκόμη καιρὸς καὶ ἀξιώνεται Ἑλληνικῆς καταγωγῆς νὰ ἀναθεωρήσῃ τὸν τρόπο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου