Κρατικά διατεταγμένη ψυχοθεραπεία και χάπια που κάνουν τον άνθρωπο πειθήνιο

Η φαρμακοβιομηχανία, που βρίσκεται στα χέρια του Ηγεμόνα, έχει δύο όψεις: Η μία είναι το τρομακτικό κέρδος που αποκομίζει απο τα δηλητήρια που ονομάζονται φάρμακα. Και η άλλη το μανιπουλάρισμα των μαζών να κάνουν ότι αυτός θέλει

 Το άρθρο γράφτηκε με βαση την κατάσταση που επικρατεί στην Γερμανία του έτους 2011, ισχύει όμως - λιγότερο ή περισσότερο - για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.

Να αναφέρω επίσης, ότι ο λεγόμενος ζουρλομανδύας στις εξωτερικά μοντέρνες ψυχιατρικές κλινικές της Γερμανίας δεν έχει αλλάξει και πολύ απο τον Μεσαίωνα. Όποιος "ασθενής" αρνειται να πάρει τα δηλητήρια που του γράφουν οι γιατροί, μπαίνει με την βία, δηλαδή κλειδώνεται, στον Beobachtungsraum, έναν γυμνό θάλαμο παρατηρήσεως με μια κλίνη και τίποτε άλλο, ακινητοποιείται απο ένα κτηνώδες και γυμνασμένο προσωπικό, δένεται με λουριά και οι "γιατροί" του δίνουν τα δηλητήρια παρα την θέλησή του με μορφή ενέσεων. Αυτό ύστερα απο μια απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας απαγορεύθηκε, αλλά ποιός τους νοιάζει στα Ψυχιατρεία, ποιός θα τους ελέγξει, αφού έχουν στις πλάτες τους την πανίσχυρη φαρμακοβιομηχανία. Εμμανουήλ Σαρίδης   

 Α, νομίζετε ότι είστε ψυχικά απολύτως υγιής και ότι δεν πάσχετε απο τίποτε «ψυχικές διαταραχές»; Ότι κανείς δεν μπορεί να σας επιβάλλει μια μόνιμη διαμονή σε ένα «ψυχιατρείο» ή το να πέρνετε τις χημικές ουσίες της φαρμακευτικής βιομηχανίας για να γίνετε πειθήνιος; Τότε δεν μάθατε ακόμη, ότι ο καθένας μας, αν χρειάστεί, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν «τρελός»!

 Δεν διαβάσατε αυτό το κείμενο μέχρι το τέλος του; Ναί σίγουρα, αξιοπρεπείς και υγιείς άνθρωποι θα το είχαν πετάξει ήδη απο τις τρεις πρώτες σελίδες του στον κάλαθο των αχρήστων. Εσείς όμως, αγαπητέ αναγνώστη, το διαβάσατε μέχρι το τέλος ... και πιστεύετε ακόμη, ότι δεν είστε ψυχικά διαταραγμένος; Τί θάλεγαν οι ειδικοί για όλ' αυτά;

 Μια εγκληματική πράξη δεν χρειάζεται σήμερα την απαγγελία μιας κατηγορίας, για να στερήσει από ένα πρόσωπο για χρόνια την ελευθερία του ή για να μπορεί να το αναισθητοποιεί και να το δηλητηριάζει συστηματικά.

 Γι' αυτό αρκει μια έκθεση εμπειρογνωμόνων.

 Μια ματιά στις ΗΠΑ, η ανάπτυξη των οποίων 5 με 10 χρόνια αργότερα περνάει χωρίς πολλές ερωτήσεις και στον υπόλοιπο «πολιτισμένο κόσμο», αποδεικνύει ότι: το 1952 υπήρχαν στις ΗΠΑ μόνο 112 διαφορετικές «ψυχικές ασθένειες». Το 1968 είχαν ήδη γίνει 163, το 1980 224 και το 1994 οι Αμερικανοί είχαν να επιλέξουν μεταξύ 374 ψυχικων διαταραχών (mental disorders). Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία, ότι το 1980 ένας στους 10 πολίτες των Η.Π.Α. είχε μια ψυχική διαταραχή. Το 1990 ένας στους δύο Αμερικανούς δεν ήταν καλά στα μυαλά του. Και στο εγγύς μέλλον, ο καθένας Αμερικανός θα είναι ψυχικά άρρωστος (Lou Marinoff: Plato, Not Prozac! Applying Eternal Wisdom to Everyday Problems). Το 10% των μαθητών στις ΗΠΑ που με τα βαρετά μαθήματα και τους ανίκανους δάσκαλος δεν ενδιαφέρονται για μάθηση και γι' αυτό γίνονται στην τάξη "ενοχλητικά", θα πρέπει κατα κάποιο τρόπο να είναι "λίγο άρρωστοι". Δεδομένου ότι οι εκπαιδευτικοί και οι γραφειοκράτες είναι πάντοτε τέλειοι άνθρωποι, ήδη απο το 1996 τα παιδιά χαρακτηρίσθηκαν ως ψυχικά "διαταραγμένα" και πήραν ισχυρά φάρμακα (Ritalin) για να κάθονται ήσυχα. Και ο αριθμός τους ανέρχεται συνεχώς. Οι ανεπιθύμητες παρενέργειες δεν ενδιαφέρουν κανέναν, για όσο διάστημα τα παιδιά αυτά δεν ξεχωρίζουν ως "ταραξίες", για όσο διάστημα είναι προσαρμοσμένα, για όσο διάστημα έχουν «εξημερωθεί», για όσο διάστημα η συμπεριφορά τους είναι «νορμάλ». Και το τι είναι φυσιολογικό, αυτό το καθορίζουν οι εμπειρογνώμονες, οι οποίοι μπορούν να ορίζουν, αυθαίρετα, την κάθε συμπεριφορά σαν ψυχική διαταραχή.

To παλιό κλασικό αστείο των ψυχιάτρων είναι ήδη μια πραγματικότητα: Ασθενείς που πηγαίνουν πολύ νωρίτερα στο ιατρικό ραντεβού, χαρακτηρίζονται ως "πολυ αγχωμένοι" και "ανήσυχοι". Όποιος έρχεται στην ώρα του είναι "εξαναγκαστικοί" και πάσχουν απο "έμονες ιδέες", και όποιος έρχεται αργότερα είναι «μη συνεργάσιμος» και «επαναστάτης».

 Και όποιος γενικά δεν θέλει να πάει σ' έναν ψυχίατρο, είναι «παρανοϊκός» και «απαισιόδοξος». Φυσικά αυτά τα "προβλήματα" πρέπει να αντιμετωπισθούν πάραυτα...

 Κατά συνέπειαν μπορεί στον καθένα να προσαφθεί η κατηγορία μιας μιας ψύχωσης, μιας παθολογικής διαταραχής. Εξαίρεση αποτελούν φυσικά οι εμπειρογνώμονες, οι οποίοι κάνουν την διάγνωση αυτής της «ασθένειας» και εγγυώνται στην φαρμακευτική βιομηχανία έναν υψηλό κύκλο εργασιών. Υγιείς είναι φυσικά και οι φαρμακευτικοί ερευνητές, που παραδόξως αναμειγνύουν στα χημικά σκευάσματά τους και ορισμένα παράνομα ναρκωτικά (σύγκριση του Prozac με το extacy) που κάνουν τα άτομα εξαρτημένα. Ωστόσο τα στερητικά συμπτώματα συχνά δεν είναι τόσο εμφανή, διότι υπράρχει εγγυημένα πάντοτε μια αρκετά υψηλή δόση, όσο διάστημα καταβάλλονται οι ασφαλιστικές εισφορές υγείας στην ώρα τους (σε αντίθεση με τα παράνομα ναρκωτικά, όπου η έλλειψη χρημάτων ή η αιφνίδια διακοπή του εφοδιασμού μπορεί να οδηγήσει φαινόμενα στέρησης και να κάνει έτσι την εξάρτηση από την ντρόγκα αισθητή.

 Αλλά εαν ο καθένας μας είναι δυνητικά "ψυχικά διαταραγμένος», δηλαδή άρρωστος, μπορεί οποτεδήποτε και να θεραπευθεί.

 Όποιος το αρνείται, αποδεικνύει, ότι έχει ήδη μια ψυχική διαταραχή (π.χ. παράνοια) καθώς και την αδυναμία του να πέρνει ορθολογικές αποφάσεις και υποβάλλεται, ως εκ τούτου - φυσικά μόνο για το καλό του - σε αναγκαστική θεραπεία, δηλαδή στουπώνεται με φάρμακα που δηλητηριάζουν συστηματικά το σώμα του ή κρατείται σε ένα "Σανατόριο". Ή και τα δύο. Η ασφάλεια υγείας πληρώνει και όταν αυτή πτωχεύσει, πληρώνει ο φορολογούμενος μέσω επιδοτήσεων. Αυτό εξασφαλίζει τον κύκλο εργασιών εξουδετερώνει τον κάθε αντιρρησία και κριτικό, ο οποίος εξ ορισμού πρέπει να είναι ψυχικά διαταραγμένος (διότι διαφορετικά θα συναινούσε στην θεραπεία και δεν θα έκανε "παρανοϊκές" κριτικές, δηλαδή θα συμπεριφέρονταν "νορμάλ").

 Όποιος εδώ θα ήθελε να εμβαθύνει στο θέμα, ας διαβάσει τον Michel Foucault, ο οποίος αποκαλεί την ψυχοθεραπεία και τα ψυχιατρικά ιδρύματα σαν εργαλεία ελέγχου της Εξουσίας, μεταξύ άλλων το „The Birth of the Clinic“ και το „Discipline and Punish“, όπου όλα αυτά ερευνούνται και αναλύονται εκτενώς.

 Αυτό που απομένει είναι μια κοινωνία ανόητων υποτελών και "μαστουρωμένων" και καλόβολων  ζόμπι. Που δεν θέλουν να προσελκύσουν αρνητικά την προσοχή του κοινού ... Ένα κράτος σκλάβων. Ακόμα δεν το φτάσαμε, αλλά πιθανώς μέσα στο άμεσο μέλλον.

Τα καθημερινά γεγονότα επιβεβαιώνουν αυτή την θέση, αν βέβαια είστε πρόθυμοι να παραιτηθείτε απο τις ερμηνείες, τις κατηγορίες και τα σχόλια στα ΜΜΕ και ενεργοποιήσετε το δικό σας το κεφάλι.

 Οι λίγοι εξαιρεταίοι άνθρωποι, που θέλουν πραγματικά να ξεφύγουν από την χειραγωγημένη μάζα και τα ήλίθια πνευματικά αστέρια και τους εμπειρογνώμονες της, μπορούν (ακόμη) μελετώντας ορισμένες γραφές να ξανααποκτήσουν την χαμένη ελευθερία τους και να στερήσουν απο τους εξουσιάζοντες τους χρηματοδοτικούς πόρους (φόρους) και κατά συνέπειαν την εξουσία, νόμιμα. Όπως ελέχθη και παραπάνω, απαραίτητη είναι η (αυτο-)γνωσία, η επανεξέταση και λίγο θάρρος.

 Αναταραχές και βία είναι - και δεν μπορεί να είναι - η λύση. Και όποιος νομίζει, ότι ο αυξάμενος έλεγχος "δεν είναι σε γενικές γραμμές και τόσο κακός" ή ακόμα και «αναγκαίος», και έτσι από βλακεία, δειλία, τεμπελιά και αδιαφορία ανέχεται όχι μόνο την τρέχουσα κατάσταση, αλλά και την θεωρεί καλή, δεν αξίζει τίποτε παραπάνω απο μια ζωή υποτέλειας και δεν έχει κανένα δικαίωμα να παραπονιέται.άπό

Πηγή: