“Εάν
η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την
υποταγή μας στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία
των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών
εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών,
τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τo
σημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με
βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα – εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό” (άρθρο μας).
Τα μεγαλύτερα προβλήματα μίας χώρας είναι αναμφίβολα η χρόνια ύφεση και η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία –
ουσιαστικά αλληλένδετα μεταξύ τους, αφού το ένα προκαλεί το άλλο,
ανεξάρτητα από το ποιο προηγείται. Η Ελλάδα, αντιμέτωπη τα τελευταία
τρία χρόνια και με τα δύο αυτά «δεινά», χωρίς καμία προοπτική
καταπολέμησης τους (ανάπτυξη), στα πλαίσια των οικονομικών προγραμμάτων
λιτότητας που της επιβάλλονται από τους ξένους εισβολείς, έχει φτάσει πλέον στα όρια της
– ενώ η «βοήθεια» που της προσφέρεται, ανεξάρτητα από τις δυσανάλογες
απαιτήσεις των δανειστών της (λεηλασία δημόσιας και ιδιωτικής
περιουσίας, μετατροπή της σε προτεκτοράτο, τοκογλυφικά επιτόκια κλπ.),
δεν οδηγεί πουθενά.
Ο
πρωθυπουργός της τώρα, θέλοντας μάλλον να αποφύγει τις ευθύνες του
εγκληματικού αδιεξόδου, στο οποίο οδήγησε ατυχώς την πατρίδα του (εκτελώντας «έξωθεν εντολές» ή μη), πρότεινε την ύστατη στιγμή, στο χείλος του γκρεμού καλύτερα, τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος
– όπου οι Πολίτες θα κληθούν οι ίδιοι να αποφασίσουν για το μέλλον της
χώρας τους, μη έχοντας ουσιαστικά εναλλακτικές λύσεις και «εκβιαζόμενοι»
εκ των πραγμάτων.
Αντί λοιπόν ο Έλληνας πρωθυπουργός να διαχειριστεί ορθολογικά τις τεράστιες διαπραγματευτικές δυνατότητες μίας χώρας-ισότιμου μέλους της Ευρωζώνης
(όπως φάνηκε από την πρόσφατη, τρομοκρατημένη αντίδραση των διεθνών
χρηματιστηρίων απλά και μόνο από την έμμεση αναγγελία ενός
δημοψηφίσματος), έγκαιρα από το 2009, επιτυγχάνοντας
την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δημοσίου χρέους με χαμηλά
επιτόκια, καθώς επίσης τις ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις, παράλληλα
με την διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων (άρθρο μας), αποφάσισε δυστυχώς να «εκβιάσει» του Πολίτες – θέτοντας στην κρίση τους την ειλημμένη απόφαση της Πύρρειου χρεοκοπίας, την οποία ο ίδιος έχει ήδη λάβει μερικές ημέρες πριν.
Ακόμη
περισσότερο, επέλεξε (εάν βέβαια υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι το
σκέφθηκε ο ίδιος και όχι το ΔΝΤ, στα πλαίσια ενδεχομένων σχεδίων
διάλυσης της Ευρωζώνης) τον «εκβιασμό» με ένα δίλημμα, το οποίο μόνος
του επινόησε, ισχυριζόμενος ότι ήταν υποχρεωμένος να αποφασίσει μεταξύ
της εξόδου της χώρας του από το Ευρώ ή της πλήρους υποταγής στους ξένους
πιστωτές της – ένα πραγματικά λυπηρό γεγονός και μία πολιτική συμπεριφορά, η οποία σπάνια συναντάται στον πλανήτη.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά οι Πολίτες ενός κράτους, το οποίο «γέννησε» τη Δημοκρατία, δεν είναι σωστό να αρνούνται τη συμμετοχή τους στις αποφάσεις για το μέλλον τους
– ακόμη και όταν τοποθετούνται σκόπιμα αντιμέτωποι με τέτοια
«εκβιαστικά» διλήμματα, τα οποία ο πρωθυπουργός επέλεξε δυστυχώς να
επιδεινώσει, στερώντας ταυτόχρονα τα άδεια ταμεία της χώρας του από την 6η δόση ενός δανείου, απόλυτα απαραίτητου για την πληρωμή των τρεχουσών υποχρεώσεων του δημοσίου.
Ανεξάρτητα τώρα από τις τεράστιες ζημίες όλων των άλλων χωρών, οι οποίες πιθανότατα θα οδηγήσουν στη διάλυση της Ευρωζώνης, εάν όχι στην κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, με ανυπολόγιστες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη, οι Έλληνες οφείλουν να επιλέξουν πολύ σοβαρά μεταξύ της υποταγής και της στάσης πληρωμών – όπου η υποταγή θα συνοδεύεται παράλληλα από τη φτώχεια και τη λεηλασία της χώρας τους.
Έχοντας
την άποψη λοιπόν ότι, η στάση πληρωμών είναι μεν εξαιρετικά οδυνηρή,
αλλά έχει έστω κάποιες ελπίδες ελεύθερης επιβίωσης, ενώ μπορεί να
οδηγήσει σε πραγματικές λύσεις, θεωρούμε πολύ δύσκολο να αποδεχθούν οι Έλληνες «αμαχητί» την υποδούλωση τους.
Επομένως, πιστεύουμε ότι θα ψηφίσουν θαρραλέα και επικίνδυνα, χωρίς να φοβηθούν τις καταστροφικές συνέπειες μίας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ή/και επιστροφής στη δραχμή – στην οποία, αργά ή γρήγορα, θα οδηγούνταν από τους συνδίκους του διαβόλου, ακόμη και αν ψήφιζαν εναντίον της.
Φυσικά είναι πιθανόν να σφάλουμε και να συνεχισθεί η «σιωπή των αμνών» – μέχρι την ημέρα της απόλυτης εξαθλίωσης, όπως συνέβη στην Αργεντινή (υπενθυμίζουμε ότι, η Γαλλική επανάσταση ξεκίνησε ένα χρόνο μετά την επίσημη χρεοκοπία του κράτους
– ενώ οι κερδοσκόποι συνέχισαν να κερδίζουν, ακόμη και κατά τη διάρκεια
της, «χειραγωγώντας» τις αποφάσεις των πολιτικών εν αγνοία τους).
Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ
Φυσικά υπάρχει, όπως πάντοτε, και η άλλη όψη του νομίσματος – σύμφωνα με την οποία ο Έλληνας πρωθυπουργός επέλεξε
«αυτόβουλα» την αναγγελία δημοψηφίσματος, για να θέσει προ των
πραγματικών ευθυνών τους τόσο την τευτονοκρατούμενη ηγεσία της
Ευρωζώνης, όσο και το ΔΝΤ (Η.Π.Α.).
Ότι επρόκειτο δηλαδή για μία «πειραματική» στάση πληρωμών (αφού
όλοι πιστεύουν ότι, οι Έλληνες θα ψηφίσουν αρνητικά), η οποία θα
αποδείκνυε, όπως και συνέβη, τα καταστροφικά επακόλουθα μίας Ελληνικής
χρεοκοπίας - τόσο για τη ζώνη του Ευρώ, όσο και για ολόκληρο τον πλανήτη
(η πιθανή ζημία υπολογίζεται ότι θα ξεπερνούσε τα 5 τρις € - ενώ μόνο χθες τα χρηματιστήρια της Ευρωζώνης είχαν ζημίες άνω των 60 δις €).
Εμείς ευχόμαστε φυσικά να είναι αυτή η αλήθεια – η οποία όμως δεν είναι τόσο ακίνδυνη για την Ελλάδα, όσο ίσως φαίνεται με την πρώτη ματιά (ενώ οι απειλές απορρύθμισης, κατάρρευσης και πραξικοπήματος αυξάνονται καθημερινά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου