Ἀρχίσαμε ἐπὶ τέλους νὰ κατανοοῦμε τὴν διαφορὰ τοῦ ἀναγκαίου ἀπὸ τὸ περιττό!

Τὸ βλέπουμε στοὺς μὴ ἔχοντες… Μὰ κυρίως τὸ βλέπουμε στοὺς ἔχοντες.
Τὸ βλέπουμε ὁπουδήποτε στρέψουμε τὸ βλέμμα μας…
Τὸ βλέπουμε στὴν γειτονιά μας, στοὺς φίλους μας, στοὺς περαστικούς…
Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἰσχύει γιὰ ὅλους. Ἰσχύει γιὰ κάποιους…
Διότι ἀκόμη γεμίζουν τὰ σκυλάδικα, ἀκόμη μπαίνουν στὸ ταξὶ κάποιοι γιὰ τὴν πλάκα τους, ἀκόμη ἡ σαχλαμάρα κυριαρχεῖ…
Ναί, ἔχουμε προχωρήσῃ… Ἔχουμε κάνει κάποια σοβαρὰ βήματα….
Ἀλλὰ ἔχουμε δρόμο…. Κι ὄχι ὅποιον κι ὅποιον δρόμο… Κανονικὸ …Γολγοθᾶ!

Ένα πράγμα που διδάσκει μια “Κρίση” σε μια κοινωνία, είναι ο διαχωρισμός του αναγκαίου από το περιττό.
Πόσο μάλλον σε μια κοινωνία που θεωρούσε αναγκαία τα cds με τα καψουροτράγουδα και περιττά τα βιβλία …
Διασκέδαση (και όχι Ψυχαγωγία) σε βάρος της Παιδείας (και όχι Μόρφωσης).

Αν έχετε προσέξει, έχουν μειωθεί αισθητά οι άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια των δρόμων της Αθήνας, για λίγο φαγητό.
Όχι γιατί έχουν μειωθεί αυτοί που πεινούν … αντιθέτως έχουν αυξηθεί αισθητά.
Αλλά επειδή έχουν μειωθεί τα τρόφιμα που πετιούνται στα σκουπίδια από τα νοικοκυριά.
Σε λίγο θα ξεχάσουμε τι πάει να πει “κρέας”.
Ποιος θα θυμάται την μουστάρδα;

Σίγουρα όμως θα έχει πάρει ένα καλό μάθημα για το τι ΑΛΗΘΙΝΑ χρειάζεται όχι για να επιβιώσει …
… αλλά για να ΖΗΣΕΙ …

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

Συμφωνῶ μὲ τὸν Νικόλα, ὅσον ἀφορᾷ στοὺς ἀντιλαμβάνοντες. Συμφωνῶ καὶ ὡς πρὸς τὸ σκέλος τῆς Ζωῆς…
Ἀλλὰ ὄχι ἀκόμη…
Διότι ἀκόμη ὑπάρχουν, καὶ εἶναι ἀρκετοὶ δυστυχῶς, οἱ μὴ ἀντιλαμβάνοντες.
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦν ἀκόμη, ἀδίκως πλέον, πὼς ὁ κόσμος προσκυνᾷ στὰ πόδια τους.
Ἀλλὰ ἄς τοὺς ἀφήσουμε καλλίτερα…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἐτοῦτος ὁ κόσμος μας, γιὰ λίγο ἀκόμη, ὄχι γιὰ πολύ, εἶναι φτιαγμένος γιὰ νὰ συντηρῇ τὸν βίο.
Ἡ ζωὴ ἔπεται καὶ θέλει ἀγῶνες γιὰ νὰ κερδηθῇ…
Ἀλλὰ θὰ κερδηθῇ…
Χαλυβωνόμαστε πρὸς ὥρας….

Φιλονόη.

φωτογραφία