Η ΕΛΛΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΛΗ , ΟΥΤΕ ΧΩΡΟΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΟΥΝ. ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟΝ , ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟΝ , ΤΟ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑ , ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΟΥΤΕ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ , ΟΥΤΕ ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ , ΟΥΤΕ ΑΠΟΘΝΗΣΚΕΙ.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΣΣΑΣ



ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

 ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ  ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ

Ἡ Ἑλλάδα μαστίζεται ἀπὸ κρίση ἐθνικῆς καὶ πολιτειακῆς ταυτότητος καὶ φαίνεται ὅτι ἐμεῖς, οἱ Ἐλληνες, βαδίζουμε χαριεντιζόμενοι καὶ ἐθελουσίως σὲ μία κατάσταση πραγμάτων ποὺ εἶναι πολὺ ξένη γιὰ τὴν μετριότητά μας νὰ ἀναγνωρίσουμε, πόσο μᾶλλον νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε. Βαδίζουμε κατὰ κρημνῶν καὶ δὲν διαθέτουμε τὴν ἀπαιτούμενη ἐκπαίδευση νὰ ἀνασχέσουμε τὴν πορεῖα πρὸς τὴν καταστροφή. Εἴμαστε κατόπιν προγενέστερου σχεδιασμοῦ, ἀπὸ τὸ 1955 περίπου καὶ ἐν ἀγνοίᾳ μας,  μέλη τῆς εὔθραυστης Εὐρωπαϊκῆς  Κοινότητος ἡ ὁποία συντηρεῖται ὄχι μέσῳ ἀληθειῶν ἀλλὰ διὰ στρουθοκαμηλισμῶν καὶ συγκλονίζεται καθημερινὰ ἐξ αἰτίας τοῦ ἐπίβουλου  καὶἀνήθικου σχεδιασμοῦ της. Προϊόντος τοῦ χρόνου καὶ μετὰ τὴν ἀναγέννηση οἱ γνώσεις τῶν ἀνθρώπων αὐξάνονται σχεδὸν κατὰ γεωμετρικὴ πρόοδο καὶ ἡ ἀντιληπτότης ἀκολουθεῖ μὲ ἀργότερους ῥυθμοὺς τὴν πρόοδο τῶν γνώσεων. Παλαιότερα τὰ συγγράματα καὶ ἡ πληροφόρηση ἦταν δυσεύρετα, ἀλλὰ σήμερα ἔχουμε περάσει ἀκόμη καὶ τὸ στάδιο τῆς ἀτελείωτης βιβλιογραφίας ἀφοῦ οἱ ἐκδόσεις τους ἔχουν ἀρχίσει νὰ φθίνουν καὶ νὰ ἀντικαθίστανται μὲ πολλαπλάσια αὐτῶν, σὲ ἠλεκτρονικὴ μορφή, μὲ ἀποτέλεμα νὰ χωρᾷ μία τεράστια βιβλιοθήκη σὲ μία μικρὴ φορητὴ συσκευή. Τώρα, ἡ πληροφόρηση ἔχει καταστεῖ τόσο δύσκολη ὅσο ἦταν καὶ στὸν μεσαίωνα μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι ἡ μὲν δὲν ἦταν διαθέσιμη, ἡ δὲ εἶναι πολὺ ἐκτεταμένη γιὰ νὰ ἐπιλεγῇ καὶ ἀφομοιωθῇ. Σὰν φυσικὴ συνέπεια πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἔχει φθάση ἡ ὥρα τῆς αὐξήσεως τῆς ἀντιληπτότητός μας σὰν μόνη δυνατὴ ἐξεύρεση λύσης. Τὸ φαινόμενο τῆς παγκοσμιοποιήσεως εἶναι γενικευμένο σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς χῶρες τοῦ κόσμου καὶ ἡ ἐποχὴ τῶν ἀλλαγῶν  ἔχει φθάσει. Ἀμέτρητα κινήματα σείουν τὸν πλανήτη καὶ οἱ ἄνθρωποι ὀργανώνονται σὲ ὁμάδες χρησιμοποιῶντας συνθήματα καὶ σύμβολα ὅπως τῆς γροθιᾶς, στὴν προσπάθεια νὰ ἀντιμετωπίσουν αὐτὸ ποὺ διαισθάνονται ὅτι τοὺς ἀπειλεῖ. Ἡ γενικὴ ἀντίληψη τῶν δράσεων ἀπανταχοῦ τοῦ πλανήτη θὰ ἐπικουρήσῃ στὴν μόνη διέξοδο ποὺ μᾶς ἀπομένει καὶ μὲ τὴν βοήθεια ἑνὸς παλαιοτέρου σχετικοῦ ἄρθρου τοῦ Robert Beaudine ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 2011 θὰ ἀνατρέξουμε στὰ γεγονότα μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ διαφωτισθοῦμε γιὰ τὸν σχεδιασμὸ τῆς νέας αὐτῆς ἐποχῆς, ποὺ στέκεται ἀπειλητικὴ καὶ ὑπόσχεται ἕνα ζοφερὸ μέλλον γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ χάος ἡ Ἑλληνικὴ κοσμοθέαση δὲν θὰ σταθῇ ἐμβρόντητη καὶ ἡ διάνοια θὰ βρῇ διέξοδο, ὅπως ἄλλωστε ἔκανε πάντα.

Οἱ δημιουργοὶ τῆς «ἄνευ κεφαλῆς» Ἀραβικῆς Ἄνοιξης & Occupy Wall Street

Τὸ κίνημα “Occupy” εἶναι ἕνα διεθνὲς κίνημα  διαμαρτυρίας κατὰ τῆς κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἀνισότητος, ὁ πρωταρχικός της στόχος εἶναι νὰ καταστήσῃ τὶς οἰκονομικὲς καὶ πολιτικὲς σχέσεις σὲ ὅλες τὶς κοινωνίες λιγώτερο κάθετες ἱεραρχικὰ καὶ πιὸ εὐρέως κατανεμημένες. Οἱ τοπικὲς ὁμάδες ἔχουν διαφορετικὲς ἑστίες, ἀλλὰ τὰ κύρια ζητήματα τοῦ κινήματος εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι οἱ μεγάλες ἑταιρεῖες καὶ τὸ παγκόσμιο σύστημα ἐλέγχου σὲ ὅλο τὸν κόσμο ὠφελεῖ δυσανάλογα μία μειονότητα, ὑπονομεύει τὴν δημοκρατία καὶ εἶναι ἀσταθής.

Ἡ πρώτη διαμαρτυρία “Occupy” ἡ ὁποία ἔτυχε εὐρείας κάλυψης ἦταν  ἡ «Occupy Wall Street» στὸ  Zuccotti Park τῆς Νέας Ὑόρκης,  ἡ ὁποία ξεκίνησε στὶς 17 Σεπτεμβρίου τοῦ 2011. Μἐχρι τῆς 9 Ὀκτωβρίου 2011 παρόμοιες διαμαρτυρίες εἶχαν δημιουργηθεῖ ἢ συνεχίζονταν σὲ περισσότερες ἀπὸ 95 πόλεις μεταξὺ 82 χωρῶν καὶ περισσότερες ἀπὸ 600 κοινότητες στὴν Ἀμερική.

Ἂν καὶ οἱ πλέον δραστήριες ἦταν στὶς ΗΠΑ, μέχρι τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2012 ὑπῆρχαν διαμαρτυρίες καὶ καταλήψεις “Occupy” σὲ δεκάδες ἄλλες χῶρες, σὲ ὅλες τὶς ἠπείρους πλὴν τῆς Ἀνταρκτικῆς. Γιὰ τοὺς πρώτους δύο μῆνες οἱ ἀρχὲς υἱοθέτησαν ἀνεκτικὴ προσέγγιση πρὸς τὸ κίνημα ἀλλὰ αὐτὸ ἄρχισε νὰ ἀλλάζῃ στὰ μέσα Νοεμβρίου 2011, ὅταν ἄρχισαν νὰ νὰ διαλύουν μὲ τὴ βία τὰ «στρατόπεδα» διαμαρτυρίας. Μέχρι τὸ τέλος τοῦ 2011 οἱ ἀρχὲς εἶχαν ἐκκαθαρίσει τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ κύρια «στρατόπεδα» διαμαρτυρίας μὲ τελευταῖο ἐναπομείναν αὐτὸ τῆς Οὐάσιγκτον. Τοῦ Λονδίνου διαλύθηκε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2012.

 Τὸ κίνημα “Occupy” εἶναι ἐμπνευσμένο ἐν μέρει ἀπὸ τὴν Ἀραβικὴ Ἄνοιξη καὶ αὐτὴν τῆς Πορτογαλίας καὶ τὸ «κίνημα τῶν Ἀγανακτισμένων» τῆς Ἰσπανίας τῆς Ἰβηρικῆς χερσονήσου, καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ κίνημα «Tea Party». Τὸ κίνημα χρησιμοποιεῖ τὸ σύνθημα: «Εἴμαστε τὸ 99 %» καὶ ὀργανώνεται μέσα ἀπὸ τὸ internet μέσῳ διαδικτυακῶν ἱστοχώρων ὅπως εἶναι τὸ «Occupy Together».

http://www.occupytogether.org/

Τὸ τελευταῖο προπύργιο τῆς ἐλευθερίας

 

Οἱ διαμαρτυρίες γιὰ κατοχὴ (Occupy), στὴν Ἀμερική, ἔχουν χαρακτηρισθεῖ ὡς ἀπρόσωπες καὶ ἀκέφαλες. Οἱ διαδηλωτές, οἱ πολιτικοί καὶ τὰ μέσα ἐνημερώσεως ἔχουν σχέση μὲ μὲ τὶς λεγόμενες αὐθόρμητες ἐξεγέρσεις τῆς Ἀραβικῆς Ἄνοιξης. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν οὔτε αὐθόρμητες οὔτε ἀκέφαλες.

 Ἡ Ἀραβκὴ Ἄνοιξη εἶχε προγραμματισθεῖ χρόνια πρὶν καὶ στὴν συνέχεια, ἐκτελέστηκε ἀπὸ τὶς δυνάμεις καταπίεσης ποὺ οἱ ἄνθρωποι νόμιζαν ὅτι ἦταν

ἀπόπειρα ἀνατροπῆς τοῦ πολιτεύματος.

Ἡ Hillary Rodham Clinton, ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, 2008

Σὲ ἕνα AFP[1] ἄρθρο του τὸν περασμένο Ἀπρίλιο ὁ Michael Posner, βοηθὸς ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν, παραδέχθηκε ὅτι οἱ ΗΠΑ ἔχουν ἐκπαιδεύσει 5.000 ἀκτιβιστὲς τὸν περασμένο Φεβρουάριο, ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, τὴν Τυνησία, τὴ Συρία καὶ τὸν Λίβανο. Ὁ στόχος ἦταν νὰ παρέχουν τὴν τεχνολογικὴ γνώση γιὰ νὰ παρακάμψουν τὴν κυβέρνηση καὶ νὰ βοηθήσῃ τοὺς ἀκτιβιστὲς νὰ δημιουργήσουν ἕνα νέο κῦμα μὲ τὸ νὰ ἐκπαιδεύσουν συναδέλφους τους στὴν τέχνη τῆς ἀποσταθεροποιήσεως τῆς κυβερνήσεως. Ὁ Michael Posner δήλωσε ὅτι ἡ ὁμοσπονδιακὴ κυβέρνηση χρηματοδότησε ἀπὸ τὸν προϋπολογισμὸ 50.000.000 US $  δολλάρια γιὰ νὰ ἀναπτύξῃ τὴν τεχνολογία  γιὰ προστασία τῶν ἀκτιβιστῶν ἀπὸ τὴν σύλληψη τῶν ἀπολυταρχικῶν κυβερνήσεων.

Αὐτὴ ἡ βοήθεια δὲν ξεκίνησε τὴν Ἀραβικὴ Ἄνοιξη ἀλλὰ βοήθησε στὴν διαιώνισή της. Ἡ ἐκστρατεία γιὰ τὴν ἀποσταθεροποίηση τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ξεκίνησε πολὺ νωρίτερα ὅπως ἔχει ἐπανειλημμένα ἀποδείξει ὁ ἀναλυτὴς γεωπολιτικῆς Tony Cartalucci.

Τὸν προηγούμενο Μάϊο ὁ Tony Cartalucci ἔγραψε ἕνα ἄρθρο: America’s Arab Deception, «Ἡ ἐξαπάτηση τῆς Ἀμερικῆς». Ἔγραψε ὅτι ἡ Ἀραβικὴ Ἄνοιξη ἦταν ὁλοκληρωτικὰ κατασκευασμένη, προετοιμασμένη γιὰ ἀκτιβιστές ποὺ ἐκπαιδεύονται, χρηματοδοτοῦνται καὶ ἐξοπλίζονται ἀπὸ τὶς ΗΠΑ γιὰ ὁλόκληρα χρόνια πρὶν, μὲ βάση τὶς ἐπιτυχίες καὶ τὴν κτηθεῖσα ἐμπειρία ἀπὸ τὴν πρακτική,  τριβὴ καὶ ἀνάμιξη τῆς ἑτεροδικίας.

[1] AFP εἶναι σύντμηση τοῦ AppleTalk Filing Protocol καὶ εἶναι ἕνα πρωτόκολλο ἀνταλλαγῆς ἀρχείων ποὺ χρησιμοποιεῖται στὸ δίκτυο AppleTalk

 Εἰδικὠτερα ἕνας συνασπισμὸς μεταξ τοῦ ὑπουργείου ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ καὶ τῶν  «Μὴ Κυβερνητικῶν Ὀργανώσεων (Μ.Κ.Ο.), ἐπιχειρήσεων  καὶ ὀργανισμῶν, ἐντελῶς σκηνοθετημένων γιὰ τὸν ἀποκλειστικὸ σκοπὸ τῆς ἐξεγέρσεως σὲ ξένα ἔθνη ἄρχισε τὸ 2008 τὴν προετοιμασία γιὰ ὅ,τι ἀποκαλύπτεται τώρα στὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ Βόρεια Ἀφρική. Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ συνεπάγονται ἀπὸ τὸ ἄρθρο τοῦ Ron Nixon[1] στὶς 14 Ἀπριλίου, New York, ὅπου ἀναφέρεται: « Ὁμάδες τῶν ΗΠΑ βοήθησαν νὰ γεννηθοῦν οἱ Ἀραβικὲς ἐξεγέρσεις». Ὁ Ron Nixon ὑπερέβει τὴν λογικὴ ἐκτίμηση τοῦ Tony Cartalucci ὅταν ἔγραψε: «Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει ὅτι οἱ Ἀραβικὲς ἐξεγέρσεις καλλιεργοῦνται ἐγχώρια (δηλαδὴ στὶς Η.Π.Α.) καὶ δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα «ξένης ἐπιρροῆς» ὅπως ὑποστηρίζεται ἀπὸ μερικοὺς ἡγέτες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Οἱ καλοὶ συγγραφεῖς ἀποφεύγουν κατηγορηματικὲς δηλώσεις, ἀλλὰ ἡ δήλωση τοῦ Ron Nixon εἶναι ἐπίσης ἀνορθολογική. Ἰσχυρίστηκε ὅτι δὲν ὑπήρχαν ἀμφισβητίες, κάτι τὸ ὁποῖο ἀρνήθηκε, ὅπως ἀναφορικὰ προκύπτει ἀπὸ  τοὺς ἰσχυρισμοὺς  τῶν ἡγετῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Καὶ κανεὶς δὲν ἀμφιβάλει ὅτι ἡ New York Times εἶναι μὴ ἀνεκτικὴ στὴν λογική.

Οἱ καλοὶ συγγραφεῖς ἀποφεύγουν κατηγορηματικὲς δηλώσεις, ἀλλὰ ἡ δήλωση τοῦ Ron Nixon εἶναι ἐπίσης ἀνορθολογική. Ἰσχυρίστηκε ὅτι δὲν ὑπήρχαν ἀμφισβητίες, κάτι τὸ ὁποῖο ἀρνήθηκε, ὅπως ἀναφορικὰ προκύπτει ἀπὸ  τοὺς ἰσχυρισμοὺς  τῶν ἡγετῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Καὶ κανεὶς δὲν ἀμφιβάλει ὅτι ἡ New York Times εἶναι μὴ ἀνεκτικὴ στὴν λογική.Γιὰ νὰ ἐνισχύσῃ τὴ θέση του ὁ Nixon ἀναφέρθηκε  στὸν Stephen McInerney, διευθυντὴ τοῦ προγράμματος γιὰ τὴν δημοκρατία στὴ Μέση Ἀνατολὴ «Project on Middle East Democracy, (POMED[1]), ὁ ὁποῖος εἶχε πεῖ: «Ἐμεῖς δὲν τοὺς χρηματοδοτήσαμε γιὰ νὰ ἀρχίσουν τὶς διαμαρτυρίες, ἀλλὰ συμβάλλαμε στὴν στήριξη τῆς ἀνάπτυξης τῶν ἱκανοτήτων της καὶ τῆς δικτύωσής της. Αὐτὴ ἡ ἐκπάιδευση ἔπαιξε ῥόλο σὲ ὅ,τι τελικὰ συνέβη ἀλλὰ ἦταν δική τους ἐπανάσταση. Δὲν τὴν ξεκινήσαμε ἐμεῖς…ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ



[1] Ἡ POMED, Project on Middle East Democracy εἶναι μία Μὴ Κυβερνητικὴ κομματικὴ Ὀργάνωση ποὺ ἑδρεύει στὴν Washington District of Columbia, ἀφιερωμένη στὴν ἐξέταση τοῦ πῶς οἱ γνήσιες δημοκρατίες μποροῦν νὰ ἀναπτυχθοῦν στὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ πῶς οἱ Η.Π.Α. μποροῦν νὰ ὑποστηρίξουν καλύτερα αὐτὴν τὴν διαδικασία, μέσῳ τοῦ διαλόγου, τὴν ἔρευνα καὶ τὴν ὑπεράσπιση. Ἡ POMED ἐργάζεται γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς ἐκλογικῆς περιφέρειας γιὰ τὶς ἀμερικανικὲς πολιτικές, ποὺ στηρίζουν εἰρηνικὰ δημοκρατικὲς μεταρρυθμίσεις στὴν Μέση Ἀνατολή.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τό Ναύπλιον

ΠΛΑΤΩΝ

ΘΕΜΑΤΑ

Χρονοχάρτης τῶν πυρηνικῶν δοκιμῶν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ Β’ΠΠ μέχρι τὸ 2000

.

.

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ