ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ: Ό Χριστιανός μπορεί νά είναι άραγε ταυτόχρονα καί Πολεμιστής;

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Ό Χριστιανός μπορεί νά είναι άραγε ταυτόχρονα καί Πολεμιστής;

Μπορεί ο Πόλεμος να απαιτεί Ψυχρή Λογική, αλλά η Μάχη απαιτεί στην κυριολεξία «Θολωμένο Νου»...

Μόνον έτσι άλλωστε κερδίζονταν πάντα οι "άνισες μάχες"...

Με "θολωμένο νου και ταραγμένη ψυχή"...

"Για σύρε συ Βλαχόπουλο στη βίγλα να βιγλίσης,
αν είν' πενήντα κ' εκατό χύσου μακέλλεψέ τους,
κι' αν είναι περισσότεροι, γύρισε μίλησε μας."

Επήγε το Βλαχόπουλο στη βίγλα να βιγλίση.
Βλέπει Τουρκιά Σαρακηνους κι' Αράπηδες κουρσάρους,
πλάγια κοκκινίζαν.

Άρχισε να τους διαμετράη, διαμετρημούς δεν είχαν.
Να πάη πίσω ντρέπεται, να πάη εμπρός φοβάται.

Σκύβει φιλεί το μαύρο του, στέκει και τον ρωτάει,
"Δύνεσαι, μαύρε μ', δύνεσαι στο γαίμα για να πλέξης;

-Δύνομαι, αφέντη, δύνομαι στο γαίμα για να πλέξω,
κι' όσους θα κόψη το σπαθί τόσους θενά πατήσω.

-Σαΐτταις μου αλεξαντριαναίς, καμιά να μη λυγίσει,
και συ σπαθί μου διμισκί, να μην αποστομώσης.

Βόηθα μ', ευχή της μάννας μου και του γονιού μου βλόγια,
ευχή του πρώτου μ' αδερφού, ευχή και του στερνού μου.

Μαύρε μου, άιντε νά μπουμε, κι' όπου ο Θεός τα βγάλη!"

Στα έμπα του μπήκε σαν αϊτός, στα ξέβγα σαν πετρίτης,
στα έμπα του χίλιους έκοψε, στα ξέβγα δυο χιλιάδες,
και στο καλό το γύρισμα κανένα δεν αφήνει.

Πήρε τ' Αλέξη τα παιδιά, του Κώστα τη γυναίκα,
και του μικρού Βλαχόπουλου την αρραβωνιασμένη.
Προσγονατίζει ο μαύρος του και πίσω του τους παίρνει.

Στο δρόμον οπού πήγαινε σέρνει φωνή περίσσα.

"Πού είσαι αδερφέ μου Κωσταντά κι' Αλέξη αντρεϊωμένε;
αν είστε εμπρός μου φύγετε κι' οπίσω μου κρυφτήτε,
τι θόλωσαν τα μάτια μου, μπροστά μου δε σας βλέπω,
και το σπαθί μου ερράγισε, κόβοντας τα κεφάλια,
κι' ο μαύρος λιγοκάρδισε πατώντας τα κουφάρια."

Είναι δηλαδή, τόσο θολωμένος, ταραγμένος ο νους του πολεμιστή από την σφαγή που το λογικό του έχει ατονήσει, έχει υποχωρήσει, αδυνατεί να διακρίνει μπρος του φίλους ή εχθρούς και είναι εξαιρετικά πιθανό/επικίνδυνο να σκοτώσει ακόμη και φίλο, συμπολεμιστή και αδερφό...

ΕΔΩ

4 σχόλια:

Ανώνυμος23 Νοεμβρίου 2017 στις 12:08 π.μ.
Αναντίρρητα, Ο Χριστιανός μπορεί νά είναι ταυτόχρονα καί Πολεμιστής, με δύο προαπαιτούμενα:

Α. Να μάχεται Ανυποχώρητα, Αυτοθυσιαστικά, Ομολογιακά και Μαρτυρικά για Του Χριστού Την Πίστη Την Αγία και (παρεμπιπτόντως, εφόσον ήθελε προκύψει) της πατρίδος την ελευθερία. Και

Β. Όταν, Αφού, ως βιγλάτορας, βγεί στη βίγλα και βιγλίσει,
Στις "άνισες τις μάχες", ξεχυθεί, σα λιοντάρι, κατά του εχθρού και τον μακελλεύει,
Ορκισμένος ''Στα έμπα του, μπαίνοντας σαν αϊτός, χίλιους να κόψει,
στα ξέβγα του, βγαίνοντας σαν πετρίτης, δύο χιλιάδες
και στο καλό το γύρισμα κανένα να μην αφήσει.'' Και
Κραυγάζοντας ''Αν είστε εμπρός μου φύγετε κι' οπίσω μου κρυφτήτε,
τι θόλωσαν τα μάτια μου, μπροστά μου δε σας βλέπω,
και το σπαθί μου ερράγισε, κόβοντας τα κεφάλια,
κι' ο Χάρος λιγοκάρδισε πατώντας τα κουφάρια."
Να μην κάνει Το Μοιραίο Λάθος, Ατρόμητος, να μπει μπροστά ή, σαν δειλός, να πάει πίσω, ΑΛΛΆ,
Να'χει πάντα κατά νού Τον Χρυσούν Κανόνα, Φύλακα Άγγελο, Ασπίδα και Ρομφαία Του Ιδανικού Πολεμιστή, όπως διδάσκεται στις ανά τον Πλανήτη Σχολές Πολέμου :

Μακριά στη μάχη σαν βρεθείς, καλέ μου, έχε το νου σου,
φυλάξου από τη μάνητα κι απ' το σπαθί του οχτρού σου.

Μπροστά πολύ μην προχωρείς, πίσω μην απομένεις,
μπροστά φωτιά, πίσω φωτιά, καταμεσής να μένεις.

Μονάχα ξέρει ο μεσιανός να τρέξει, να πηδήξει
κι αυτός μονάχα σπίτι του, μια μέρα θα γυρίσει.

Και Ο Χρυσούς Κανών μελοποιημένος:

https://youtu.be/fenZ-JODLUA?list=PLQ2_VkHYHi1Oxmp567zdk-GG8cDMt0ygP&t=20
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις