Το αίνιγμα του τάφου της Αμφίπολης – Οι οιωνοί

πολλή η έγνοια θα μας φάει, οπότε έφτασε η ώρα που πήρα κι εγώ, ο γραφειοσκώληξ, την απόφαση να πάω εκδρομή. Με παρέα.
Έτσι, ένα από τα περασμένα Σαββατοκύριακα του Σεπτέμβρη, καί με καιρό ιδανικό (πολύ όμορφες εναλλαγές ηλιοφάνειας με βροχή), μας έπιασε το βουκολικό μας! Κινήσαμε τέσσερα άτομα με το αυτοκίνητο, γιά την Ελληνική ύπαιθρο. Οδηγός, ο ηρωϊκός σύζυγος της Πολυμήδης. (“Ηρωϊκός”, διότι το τί παλαβωμάρες άκουσαν τ’ αυτιά του από μας -καί …τις άντεξε- επί 48 ώρες, δε λέγεται.) Δίπλα, η ψυχή της παρέας, η Πολυμήδη, καί στο πίσω κάθισμα δύο …στρουμφάκια (μαντεύετε ποιό ήταν το ένα), με τριψήφιο αριθμό κιλών το καθένα – ωσάν Ολλανδέζες πεθερές. (Όπως πάμε, δηλαδής, με τα κιλά μας, θα δηλώσουμε συμμετοχή σε αγώνες σούμο.)
Προορισμός μας, η περιοχή των βουνών της ανατολικής Φωκίδας.
Το (διπλό) όνειρο είχε μόλις προηγηθεί, όπως καί αρκετές απ’ τις αναρτήσεις της σειράς αυτής, αλλά δεν υποψιαζόμουν τί άλλο με περίμενε. Δεν θα μ’ άφηνε εύκολα ο Αλέξανδρος!

Εκτός απ’ τα γνωστά, που υπάρχουν σ’ όλη την Ελλάδα, ήτοι: (τα όποια) αρχαία, Ιστορία, Διάκος, αντάρτικο, οπλαρχηγοί, κτλ, είπαμε να μην αγνοήσουμε ό,τι θα έπεφτε στην προσοχή μας. Σταματάμε, λοιπόν, σ’ ένα εξωκκλήσι, γιά ν’ανάψουμε κεράκια. Έ, λοιπόν, ο τρούλλος…


Αυτός ήταν ο πρώτος οιωνός. Τόσο χοντρός, τόσο οφθαλμοφανής, που ήταν αδύνατον να τον αγνοήσω.
Βέβαια, γιά να δεί κανείς τέτοια πράγματα, πρέπει να στρέφει το βλέμμα ψηλά. Αυτή την απλή κίνηση, όμως, πόσοι την κάνουν; Καί δεν ρωτάω ακαδημαϊκά – σκεφθείτε πχ πόσοι χάσανε τα χρήματά τους στο χρηματιστήριο, χωρίς κάν να έχουν μάθει τον μηχανισμό του! (Νομίζανε πως, επειδή αυξάνονται κάποιοι αριθμοί σε κάποιους πίνακες, κερδίζουν …αυτομάτως.) Επομένως, το να περιμένω οι νεο-Έλληνες να παρατηρούν τέτοιες λεπτομέρειες, μάλλον είναι ματαιοπονία.
Ναί μεν, “επιβεβαιώθηκε” το όνειρο με τον νεκρικό θάλαμο του Αλεξάνδρου. Αλλά, επειδή μερικές φορές είμαι αργόστροφος, πέρασαν μέρες ώσπου να καταλάβω πως αυτός ο οιωνός σήμαινε καί κάτι άλλο: “- Κοίτα τον ουρανό!”
Άλλο εξω-εκκλησάκι παρακάτω, άλλος οιωνός.



Η εικόνα του τιμωμένου αγίου (Γεωργίου) στολισμένη με κρόκους! (Θυμήσου: κροκοσυλλέκτριες.) Διαπίστωσα με ευχάριστη έκπληξη (διότι είναι όμορφο λουλούδι) πως οι κρόκοι φύονται τριγύρω στην αυλή του συγκεκριμένου Άη-Γιώργη.

Καί, κάποιες δεκάδες μέτρα πίσω απ’ την εκκλησία, ένα άλλο εύρημα, κατ’ εξοχήν σημαδιακό. Ένας τάφος, μοναδικός ανά την Ελλάδα, όπως μοναδικός είναι κι ο τάφος της Αμφίπολης! Δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Βέβαια, τον συγκεκριμένο τάφο τον ανακάλυψα εγώ εκείνες τις μέρες. Διότι οι ντόπιοι τον ξέρουν από παλιά. (Καί η Πολυμήδη το ίδιο, μιά που η απώτερη καταγωγή της είναι από εκείνα τα μέρη.) Οι δε Γερμανοί επί Κατοχής, τον ήξεραν κι αυτοί, αν καί άγνωστο από πότε. Απόδειξη, ότι -σύμφωνα με αφηγήσεις παππούδων- ανέβηκαν καρφωτοί στο βουνό να τον δούν (σκεφθείτε, με τί οδικό δίκτυο στην Ελλάδα του 1941 – κι εννοείται, πήγαν πρό αντάρτικου, διότι μετά δεν πατούσαν στα μέρη εκείνα), άσχετο αν ο τάφος δεν αναφέρεται σε κανένα βιβλίο.


Σ’ έναν βράχο σχήματος ανάμεσα κύβου καί ημισφαιρίου, με βάση περίπου 4 μέτρα x 4 μέτρα (καί ύψος άλλα 4), κάποιοι σκάλισαν μία σπηλιά. Στο πάτωμα της σπηλιάς, έφτιαξαν τρείς τάφους δίπλα-δίπλα.


Τώρα… μη ρωτάτε γιά σκελετούς καί κτερίσματα. Αυτά είναι εξαφανισμένα άγνωστο από πότε.
Ωστόσο, είναι φανερό ότι ο τάφος σφραγίστηκε με πέτρινη στρόγγυλη “πόρτα”, με σχήμα σα μεγάλο χάπι. (Η οποία σήμερα λείπει.) Επίσης, είναι πλέον ή φανερό, πως αυτός ο τάφος φτιάχτηκε εκεί επίτηδες, γιά να ΜΗ φαίνεται. (Καί να μη βρεθεί.)

Αντίληψη που μάλλον “κάποιοι” τη γουστάρουν καί σήμερα, διότι δεν είχε περάσει δίμηνο πριν την επίσκεψή μας, που ο χώρος πίσω από τον ναό (άρα, καί η εύκολη πρόσβαση στον τάφο) κλείστηκε με συρματόπλεγμα. Αλλά εμείς δεν ψαρώσαμε, καί περάσαμε από δίπλα. Δεν είναι, δά, δύσκολο να βρείς μονοπάτια στο βουνό. Εδώ βρίσκουν οι …αγελάδες, καί κάνουν ισορροπία πάνω από γκρεμούς! (Όντως, αυτό το μάλλον χαζό ζώο έχει τρομερή αίσθηση ισορροπίας.) Δεν θα βρίσκαμε εμείς;  Άλλως τε, μπορείτε να δείτε στην πρώτη φωτογραφία (μόλις που φαίνεται) το ορειβατικό σημάδι πάνω από το άνοιγμα της σπηλιάς. Δείγμα πως ο τάφος εξακολουθεί να είναι επισκέψιμος απ’ όσους κάνουν μιά προσπάθεια, καί η περίφραξη ουδόλως επηρεάζει την πρόσβαση σ’ αυτόν.
Σε ποιόν ν’ ανήκε ο τάφος; Δεν γνωρίζει κανείς. Μία ερώτηση, όμως, στα συμπαντικά αρχεία μας απάντησε πως εκεί, κάπου το 5,500 πΧ, ετάφη ο Δρύοπας οπλαρχηγός Μιλοκέσε (Μολοqqός / Μολοσσός; δεν γνωρίζω – το όνομά του το “διάβασα” ακριβώς έτσι, όπως το γράφω), με τη γυναίκα του στ’ αριστερά του καί τον 16χρονο γυιό του στα δεξιά του.

Ο Μιλοκέσε φοράει έναν “θώρακα” από βελέντζα. Η σύζυγός του ένα απλό φόρεμα, μ’ ένα μενταγιόν.

Αυτός ο πολεμιστής ήταν επικεφαλής μιάς ομάδας Δρυόπων, που έφυγαν από τον κάμπο γιά να γλυτώσουν από εχθρούς. Είδαν το χωριό τους να καταστρέφεται, πράγμα που τους στεναχώρησε σε μέγιστο βαθμό. Ωστόσο, ενώ οι υπόλοιποι θέλανε να πάνε σε ψηλότερα μέρη, ο Μιλοκέσε δεν θέλησε να τους ακολουθήσει. Του ήταν αφόρητη η νοσταλγία του γιά το χαμένο χωριό. Αυτός καί τα δύο άτομα της οικογένειάς του κατάπιαν επίτηδες δηλητηριώδεις σπόρους, καί πέθαναν. (Όντως, ο τάφος ανέδιδε στεναχώρια, αλλά όχι βίαιο θάνατο.)
Τους έθαψαν οι δικοί τους σε μέρος κρυφό, να μην τους σκυλεύσουν οι εχθροί, αλλά “να μπορούν να βλέπουν” από μακριά το αγαπημένο τους χωριό στην πεδιάδα. Το δε άνοιγμα της σπηλιάς έχει διεύθυνση ακριβώς επάνω στην μαθηματική ανατολή.
Συνοψίζοντας, βλέπουμε μέχρι στιγμής πως “επαληθεύονται” (α) ο (μοναδικός στο είδος του) τάφος με (β) τον έναστρο ουρανό, καί (γ) κάποια σχέση όλων αυτών με τους κρόκους.
Πέρασαν μέρες από την ωραία εκδρομή με τις ωραίες αναμνήσεις!… Εκτός απ’ την πρόποση στο άγαλμα του Διάκου, νά ‘σασταν από μεριά να βλέπατε τρείς μαντράχαλους να μαζεύουν …βατόμουρα, γιά να τα προσφέρουν στην Πολυμήδη, να τα κάνει μαρμελάδα! (“Στρουμφάκια”, δεν είπαμε πως είμαστε; :-) Βρέ, σας λέω εγώ πράγματα αστήριχτα; Ουδέποτε!)
Όμως, δεν θα γράψουμε έκθεση γιά το Δημοτικό.
Επιστρέψας οίκαδε, κάποια μέρα πέρασα πεζός έξω από ένα γυμναστήριο. Με το εξής έμβλημα:

 
Χαμογέλασα. Αυτό κι αν ήταν οιωνός!!! Έμ καί ο αρχαίος Έλληνας πολεμιστής, έμ καί ο Ωρίων, έμ καί το αιλουροειδές! (Οι σφίγγες καί το λιοντάρι του τύμβου της Αμφίπολης, αναγνώστη μου!)
Τώρα, θα μου πείς ότι αθλητικοί σύλλογοι πάλης με τ’ όνομα “Ωρίων” υπάρχουν πολλοί ανά την Ελλάδα, ζωή νά ‘χουνε. Αλλά αυτό, πάλι… τρία σύμβολα μαζί (σαν τις …πίτσες: δύο σύν μία δώρο), τί σου λέει;

Τελειώνοντας, να πω το εξής ωραίο: η βραδυπορία μου μερικές φορές αποδεικνύεται σωτήρια! Κι έτσι, “πρόλαβε το τραίνο” ακόμη ένας οιωνός.
Είχα σκοπό ν’ ανεβάσω αυτή τη συνέχεια πριν από χθές. Αλλά, μόλις χθές, διάβασα κάτι στον “Εμπεδότιμο”, ότι ο νεκρικός θάλαμος ίσως τελικά να βρίσκεται σκαλισμένος μέσα σε φυσική σπηλιά του υπεδάφους. Καί φυσικά χάρηκα, διότι αμέσως έκανα σύγκριση με τον φτωχικό τάφο του Μιλοκέσε.
Ο “Εμπεδότιμος” είναι σοβαρώτατος ιστολόγος, καί περιγράφει τα της ανασκαφής με επιστημονική αυστηρότητα, αλλά καί ταυτόχρονη απλότητα. Αληθής, ευχάριστος καί κατανοητός. Λοιπόν, γιά να γράφει αυτός γιά σπηλιά, τί άλλο περιμένουμε, να δούμε πως βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο;

Οιωνοί τέλος – προς το παρόν. Πάμε τώρα να βάλουμε το χέρι επί τον τύπον των ήλων.

(συνεχίζεται)

πηγή