Παγκοσμιοποιημένη κρίση.

Παγκοσμιοποιημένη κρίση:
Αλυσιδωτή αντίδραση με οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και γεωπολιτικές ανακατατάξεις, ενδεχομένως φυλετικού χαρακτήρα
Θεωρώντας ελεύθερα ότι τα γεγονότα που ζούμε από την αρχή της τρίτης χιλιετηρίδας (στην ιστορία τίποτα δεν συμβαίνει ακριβώς σε μία συγκεκριμένη χρονολογία, αφού πάντοτε πρόκειται γα μία ζωντανή «διαδικασία») έχουν πολύ βαθύτερα αίτια, από αυτά που σήμερα αντιλαμβανόμαστε «δια γυμνού οφθαλμού», κρίνουμε σκόπιμο να τα αναλύσουμε χωρίς τους περιορισμούς της συμβατικής λογικής, με αφορμή (σύμπτωμα μίας υποθάλπουσας ασθένειας, ας ελπίσουμε όχι επιδημίας) τη χρηματοοικονομική κρίση που ήδη ευρίσκεται σε εξέλιξη.
Το πρώτο στάδιο της κρίσης κορυφώθηκε με την αγορά ακινήτων στις Η.Π.Α., χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν η μοναδική αιτία. Συνοδεύτηκε ή ακόμη και προήλθε από την ευρύτερη κρίση υπερκατανάλωσης μέσω δανεισμού, η οποία συντηρήθηκε από την αντίστοιχη βιομηχανική υπερπαραγωγή εκτός Η.Π.Α., κυρίως στην Ασία (Κίνα, Ταιβάν, Ιαπωνία κ.α.).
Συνέβη δηλαδή το ίδιο, όπως κάποτε στην Ισπανία, το θησαυροφύλακα και απόλυτο κυρίαρχο του τότε κόσμου, που ήταν φτωχή, επειδή όλο της το χρυσάφι πήγαινε πάλι στο εξωτερικό, για να αγοραστεί σιτάρι και τα άλλα αναγκαία αγαθά για τη ζωή.
Οι Ισπανοί, παντοκράτορες τότε (το 16ο αιώνα), αν και μπορούσαν να παράγουν μόνοι τους τα αναγκαία προϊόντα, δεν τα παρήγαγαν εισάγοντας και υπέρ-καταναλώνοντας τα (αργότερα ακολούθησαν το παράδειγμα τους οι πανίσχυροι Βρετανοί).
Σήμερα η παραγωγική αυτή υπερβολή (ανισορροπία) καταρρέει, με αποτέλεσμα να υπάρχει μείωση της τάξης του 40% στην Ταιβάν, 9% στην Ιαπωνία κλπ. Η πρόβλεψη για ανάπτυξη στην Κίνα είναι κάτω από 7%, κάτι που για τη χώρα αυτή σημαίνει ύφεση και κλείσιμο πολλών εργοστασίων. Από την άλλη πλευρά, η αποταμιευτική ικανότητα των Αμερικανών από 5,7% του εισοδήματος το 1998 ήταν πλέον αρνητική το 2007, ενώ οι καταναλωτικές δαπάνες έφτασαν στο απίστευτο νούμερο του 72% του Α.Ε.Π. (αν ισχύουν οι πληροφορίες που συλλέξαμε). Το χρέος από τις δαπάνες αυτές αντιπροσώπευε το 2007 περί το 133% του αμερικανικού οικογενειακού εισοδήματος.
Το δεύτερο στάδιο, η χρηματοπιστωτική κρίση, κορυφώθηκε πιθανότατα το 2008, αν και ακόμη δεν γνωρίζουμε την έκταση του. Τα διάφορα πιστωτικά ιδρύματα (τράπεζες κ.α.) βρίσκονται πλέον σε πραγματικά άθλια κατάσταση, με τα κράτη να προσπαθούν να τα διασώσουν συμμετέχοντας στο Κεφάλαιο τους, μέσω των χρημάτων (φορολογικών, πληθωριστικών) των χρεωμένων πολιτών τους.
Οι «εθνικοποιήσεις» των τραπεζών και λοιπών επιχειρήσεων που αναγγέλλονται, όχι μόνο δεν θα επιλύσουν το πρόβλημα, αλλά μάλλον θα το εντείνουν, πολύ περισσότερο αφού δεν συνοδεύονται από σχέδια ιδιωτικοποιήσεων αμέσως μετά την (εάν) καταστολή της υφιστάμενης κρίσης τους. Τα κράτη (το Δημόσιο), εκφραζόμενα όχι από πολιτικά συστήματα (ο καπιταλισμός μονοπωλεί πλέον την πολιτική), αλλά από αδύναμες και σαθρές, αδιαφανείς κομματικές οργανώσεις, είναι αδύνατον να διευθύνουν αποτελεσματικά επιχειρήσεις, πόσο μάλλον χρηματοπιστωτικές.
Το τρίτο στάδιο, η κρίση στην πραγματική αγορά, βρίσκεται σήμερα εν εξελίξει και θα διαρκέσει αρκετό χρονικό διάστημα ακόμη, αφού οι διάφορες Οικονομίες του πλανήτη είναι σε ανόμοια επίπεδα εξέλιξης μεταξύ τους. Εδώ θα υπάρξει αναμφίβολα κρίση συναλλαγματικών ισοτιμιών (δολάριο, ευρώ, γεν, γουάν, ρούβλι κ.α.), ιδιαίτερα στις χώρες του Ευρώ, οι οποίες παρουσιάζουν πάρα πολλές οικονομικές ανομοιότητες. Εξ αυτού θα κινδυνεύσει πιθανότατα η συνοχή της Ε.Ε. (αν όχι η ύπαρξη της), με το μέλλον της να διαγράφεται όχι και τόσο καθαρό.

Το τέταρτο στάδιο, οι κοινωνικές εξεγέρσεις (το είδαμε στο παρελθόν με τη γαλλική και όχι μόνο επανάσταση, η οποία ακολούθησε τελεολογικά τη χρεοκοπία του κράτους), είναι ακόμη σε εμβρυακή κατάσταση και θα παραμείνει εν πρώτοις, τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα η ανεργία είναι κάτω από το 10% του ενεργού πληθυσμού και όσο δεν υπάρχει ακόμη πληθωριστική έκρηξη (η οποία θα ακολουθήσει, όταν φτάσουν τα νέα τυπωμένα και χωρίς αντίκρισμα χρήματα στις αγορές της Δύσης, αφού καταργήθηκε προ πολλού ο κανόνας του χρυσού και μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξει νέο σύστημα σταθερών ισοτιμιών τύπου Bretton Woods / 1944 - 1971).
Το πέμπτο στάδιο προβλέπεται να είναι οι πολιτικές ανακατατάξεις (επίσης το είδαμε στο παρελθόν, με την κατάρρευση της φεουδαρχίας, της βασιλείας κλπ), όπως αυτή που είδαμε πρόσφατα να συμβαίνει στην χρεοκοπημένη Ισλανδία. Οι σημερινές «πολιτικές» έχουν προ πολλού φθαρεί και προφανώς θα υπάρξουν προσπάθειες επαναφοράς παλαιοτέρων οικονομικών μεθόδων ή συστημάτων (Keynes, Marx).
Ο κόσμος θα αναρωτηθεί εάν πράγματι αυτοί που τον κυβερνούν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες ή είναι τελικά «τελείως ανίδεοι των βασικών αρχών της φυσικής επιστήμης και της πολιτικής οικονομίας που κυβερνούν τη σημερινή μας μορφή κοινωνίας, επομένως οι λιγότερο κατάλληλοι να χειριστούν τα πολύπλοκα προβλήματα από κάθε άλλη τάξη».
Όλα θα κριθούν τελικά από την απόφαση- απάντηση των μαζών σε σχέση με το παραπάνω ερώτημα και την πειθαρχία ή μη στη συμβατική λογική που θα δείξουν.
Το έκτο και τελευταίο στάδιο της αλυσιδωτής αντίδρασης θα είναι πιθανότατα οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Κατά την άποψη μας, πρόκειται (εφ' όσον βέβαια συμβεί) για το πλέον επώδυνο και το πιο καταστροφικό σενάριο που μπορούμε σήμερα να φανταστούμε. Εάν πράγματι η ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε είναι πιθανόν να έχει το χαρακτήρα ευρύτερων φυλετικών ανακατατάξεων, με βαθύτερο (υποσυνείδητο) θρησκευτικό «φόντο». Ίσως κάτι τέτοιο να διαφαίνεται αμυδρά από τις πρόσφατες εξελίξεις στις Η.Π.Α., με την αλλαγή από τον Πρόεδρο G. Bush στον Πρόεδρο B. Obama.
Αναμφίβολα ο πρώτος (Χριστιανός, λευκός Προτεστάντης, ίσως ο τελευταίος μίας εποχής), ανεξάρτητα από τις ικανότητες του, τοποθετήθηκε καθαρά εναντίον του Αραβικού κόσμου, ζητώντας τη συμμαχία των Ευρωπαίων (που όμως αποστασιοποιήθηκαν) και διατηρώντας ανοιχτή την αγορά των Η.Π.Α. Ο δεύτερος (μουσουλμανικές ρίζες, καταγωγή από την Κένυα) τοποθετήθηκε ήδη υπέρ του ευρύτερου Αραβικού κόσμου (συμπεριλαμβανομένου βέβαια του Ισραήλ) και αντιμετωπίζει μάλλον με σκεπτικισμό την ανοιχτή αγορά, παρουσιάζοντας ήδη δείγματα προστατευτισμού (αγοράζετε αμερικανικά προϊόντα, υπέρ-επιδοτήσεις της βιομηχανίας εις βάρος του ελεύθερου ανταγωνισμού κ.α.).
Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις συνοδεύονται πάντοτε από πολέμους, κάτι που στη σημερινή εποχή (πυρηνική ενέργεια, υψηλή τεχνολογία κ.α.) θα είχε αναμφίβολα ολοκληρωτικά καταστρεπτικές συνέπειες.
Ανατρέχοντας τώρα ερασιτεχνικά στην Ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν οι παρακάτω τρεις κεντρικές (σημαντικές δηλαδή από τη μέχρι σήμερα επιρροή τους στο ανθρώπινο γίγνεσθαι) ανθρώπινες φυλές, με έντονες διαφορές μεταξύ τους.
Η μία είναι η Ινδοευρωπαϊκή (απόγονοι του Δευκαλίωνα και της Πύρρας που σύμφωνα με τη μυθολογία κατόρθωσαν να επιζήσουν μετά από ένα μεγάλο κατακλυσμό), η οποία χωρίζεται στον Ανατολικό και Δυτικό κλάδο:
Ο Ανατολικός κλάδος της κατευθύνθηκε μέσω τω βουνών της Περσίας (Ιράν, από το οποίο προήλθε η ονομασία Άρια φυλή) προς την Ινδία, όπου εγκαταστάθηκε εγκαθιδρύοντας τις κάστες (το αυστηρότερο σύστημα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος) και καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση (κάστα των πολεμιστών και ευγενών).
Η Θρησκεία που ακολουθήθηκε ήταν μία θρησκεία «καστών» (μετεξέλιξη του Ζαρατούστρα, του πρώτου μεγάλου αρχηγού της «Αριανής» φυλής, 4.000 χρόνια πριν), η οποία αφορούσε κυρίως τις τρείς πρώτες τάξεις (δεύτερη των ιερέων και τρίτη των αγροτών-εμπόρων).
Η Βέδα, το ιστορικό τους βιβλίο, ήταν γραμμένη στα σανσκριτικά (συγγενή γλώσσα με τις υπόλοιπες Ινδοευρωπαϊκές - Ελληνικά, Λατινικά, Ρωσικά, Γερμανικά κ.α.) και επιτρεπόταν να διαβαστεί μόνο από τις κυρίαρχες τάξεις. Στην τελευταία τάξη, στους Παρίες, απευθύνθηκε κυρίως ο Βουδισμός, με τη λατρεία του φιλήσυχου Βράχμα.
Ο Δυτικός κλάδος της Ινδοευρωπαϊκής φυλής (Ελληνικά φύλα, Ρωμαϊκά, Γερμανικά - οι Άγγλοι και οι Γάλοι είναι γερμανικά φύλα -, Βίκινγκς κ.α.), κατευθύνθηκε στην Ευρώπη, έχοντας αργότερα κοινή θρησκεία του το Χριστιανισμό (Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι κλπ). Στη συνέχεια επεκτάθηκε με αποικίες σε όλο σχεδόν τον πλανήτη, φυσικά και στις Η.Π.Α.
Η δεύτερη ανθρώπινη φυλή είναι η Σημιτική (αναφ έρονται σαν απόγονοι του γιού του Νώε, του Σήμ, ο οποίος επέζησε του γνωστού κατακλυσμού), η οποία εγκαταστάθηκε στην Ασία (Μεσοποταμία, Παλαιστίνη, Φοινίκη) και στη Βόρεια Αφρική. Οι Άραβες, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι κ.α. είναι όλοι σημιτικές φυλές, ενώ έχουν δύο βασικές θρησκείες (Εβραϊκή και Μωαμεθανική). Προσπάθησαν επανειλημμένα στο παρελθόν να διεισδύσουν και στην κεντρική Ευρώπη από όλες τις πλευρές της (Τούρκοι, Μαυριτανοί κ.α.), αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν (το τελευταίο οχυρό των Μουσουλμάνων στην Ισπανία ήταν η Γρανάδα, η οποία έπεσε το 1492).
Η τρίτη ανθρώπινη φυλή, η «Κίτρινη» όπως αποκαλείται (κύρια πίστη τους ο Κομφούκιος με την αρετή της υπέρτατης αυτοκυριαρχίας - ανεκτικότητας, ο οποίος όπως δεν θεωρείται θρησκεία, αφού ο ίδιος δεν επικαλέσθηκε ποτέ ότι είδε το Θεό ή προέρχεται από αυτόν), αποτελεί την μεγαλύτερη πληθυσμιακά περιοχή, με πολύ παλαιά ιστορία, η οποία όμως δεν ήταν «νομαδική», αλλά ούτε και τόσο επιθετική-πολεμική όπως οι άλλες δύο.
Επιτρέποντας τώρα στη φαντασία μας να καλπάσει, βλέπουμε ότι στην περίπτωση που θα επικρατήσει στο μέλλον ο γεωπολιτικός προστατευτισμός (για πρώτη φορά ο κόσμος είναι ξανά «α-πολικός», αφού δεν υπάρχει πια απόλυτος κυρίαρχος, όπως οι Η.Π.Α. στο πρόσφατο παρελθόν, με τη Σοβιετική Ένωση και τον Κομουνισμό ευρύτερα απέναντι της), είναι πολύ πιθανόν να εδραιωθεί σε μεγαλύτερες «συνοριακές» περιοχές, εφ' όσον υπάρξουν ηγέτιδες χώρες και ηγετικές προσωπικότητες, κάτω από τα κεντρικά τρία φυλετικά χαρακτηριστικά, όπως τα παραπάνω.
1. Ευρώπη λοιπόν με τη Ρωσία μαζί, ενδεχομένως με συμμάχους την Ινδία και την Περσία (Ινδοευρωπαίοι),
2. Δυτική Ασία με Βόρεια Αφρική (Σημίτες), καθώς επίσης
3. Ανατολική Ασία και Ιαπωνία (Κίτρινη φυλή).
Οι υπόλοιπες περιοχές του πλανήτη (Αυστραλία, Καναδάς, Μεξικό, Ν. Αμερική κλπ), με κυριότερες τις Η.Π.Α. (που πιθανόν θα κρίνουν το «παιχνίδι»), μάλλον θα κληθούν να επιλέξουν «συμμαχία», διατηρώντας ενδεχομένως την ανεξαρτησία τους, σε ευρύτερες συνεργασίες μεταξύ τους.
http://freelakon.pblogs.gr/2009/06/pagkosmiopoihmenh-krish.html