ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ

Παπαδημητρίου Απόστολος

Η Ελλάδα παρέμεινε κατ’ εξοχήν γεωργική χώρα ακόμη και όταν οι χώρες  της  Δυτικής  Ευρώπης πέτυχαν τη λεγόμενη βιομηχανική επανάσταση, με συνέπεια να κατακλύσουν τις αγορές με βιομηχανικά  προϊόντα. 

 Με μεγάλη καθυστέρηση και  συγκεκριμένα μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου άρχισε να αναπτύσσεται βιομηχανικά  και η χώρα μας. Όχι πως απέκτησε αυτή βαριά βιομηχανία, αλλά και η ελαφριά μπορεί να κριθεί, τώρα που δεν τη διαθέτουμε πλέον, αρκετά σημαντική και μακάρι να την είχαμε διατηρήσει. Με την ένταξή μας στην ΕΟΚ ραγδαία εκδηλώθηκε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Τα ποικίλα προγράμματα και οι επιδοτήσεις ήταν στάχτη στα μάτια μας, ώστε να μην αντιληφθούμε έγκαιρα και να επανορθώσουμε τα σφάλματά μας. Κάποιες από τις βιομηχανίες μας (κλωστοϋφαντουργίας, καπνού) χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη ελληνικά αγροτικά προϊόντα. Με την κατάρρευση των κλάδων αυτών ανέκυψε οξύ το πρόβλημα της διάθεσης των πρώτων υλών και παραμένει άλυτο ως σήμερα.

Η ευρωπαϊκή  πολιτική καθοριζόμενη με αποκλειστικό γνώμονα  την  εξυπηρέτηση  των  συμφερόντων  των  ολίγων οικονομικά ισχυρών  καθόρισε εν πολλοίς  και  την  πορεία της  ελληνικής  γεωργίας. Ο  γεωργός εξωθήθηκε  στην εκμηχάνιση της  καλλιέργειας χωρίς  ουδεμία  υποστήριξη από  την  Πολιτεία ώστε να γνωρίσει κάποια ενδιαφέροντα οικονομοτεχνικά μεγέθη. 

Οι επιδοτήσεις τον απομάκρυναν από την αγαπημένη του γη με αποκορύφωση την πολιτική της χωματερής, η οποία τον κατέστησε επί έτη αδιάφορο για την παραγωγή του. Η Ελλάδα, για την οποία καυχιόταν προκαταβολικά κάποιοι δουλοπρεπείς έναντι των εταίρων μας, ότι θα κατέκλυζε την ευρωπαϊκή αγορά με αγροτικά προϊόντα, κατάντησε να εισάγει πλήθος από αυτά από γειτονικές χώρες. Παράλληλα με τη συρρίκνωση της βιομηχανίας και της γεωργοκτηνοτροφίας είχαμε τρομακτική την έξαρση του καταναλωτισμού και θέσαμε ως όνειρο της ζωής μας να εργαστούμε όλοι στον τριτογενή τομέα, τον της προσφοράς υπηρεσιών! Οι κυβερνήσεις μας δανείστηκαν ασύστολα για να ικανοποιήσουν τις πλαστές ανάγκες στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας και με τα δάνεια αυτά εξυπηρετήσαμε κατά τον καλύτερο τρόπο τον αφανισμό της ελληνικής παραγωγής πάσης φύσεως με την κατανάλωση εισαγομένων προϊόντων, στα οποία δείχναμε ιδιαίτερη προτίμηση.

Τώρα  που  μας  έζωσαν τα φίδια  φαίνεται να μας  ξανάρχεται το μυαλό, για  το οποίο  συνήθως οι  Έλληνες καυχόμαστε! Τι  μπορεί όμως να γίνει; Κράτος σχεδόν δεν υπάρχει, ώστε να χαράξει πολιτική προς τα συμφέροντα των πολιτών του. Υπάρχουν εντολοδόχοι των δανειστών  μας, για τους οποίους δανειστές μόνο αφελείς και πουλημένοι πιστεύουν ότι φροντίζουν για το καλό μας (ανάκαμψη το λένε στη γλώσσα τους). Συνεπώς απομένει η αυτοοργάνωση. Υπάρχουν όμως σοβαρά προβλήματα προς αντιμετώπιση, τα οποία ζητούν τη λύση τους. Κατ’ αρχήν πρέπει να τονίσουμε ότι η ελληνική γη είναι σε θέση να διαθρέψει τον πληθυσμό της χώρας, συνεπώς δεν υπάρχει περίπτωση να πεινάσουμε, όπως διατυμπανίζουν κάποιοι προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους πολίτες. Να στερηθούμε για κάποιο διάστημα, ναι. Να πεινάσουμε, όχι. Είναι ευοίωνη η επιστροφή στη γη και η ερασιτεχνική ενασχόληση με καλλιέργειες αρκετών είτε ανέργων είτε χαμηλού οικογενειακού εισοδήματος. Με δειλά βήματα κάποιοι δήμοι παρέχουν μικρή έκταση γης για καλλιέργεια, ενώ πολίτες εγκαταλείπουν τα αστικά κέντρα για να επανακάμψουν στις πατρογονικές εστίες, όπου διαθέτουν μικρό κλήρο γης. Κάποιοι κατ’ επάγγελμα γεωργοί ανησυχούν διότι μειώνεται η κατανάλωση των παραγομένων από αυτούς προϊόντων λόγω της αυξημένης παραγωγής από ερασιτέχνες καλλιεργητές. Δεν γνωρίζω πόσο βάσιμες είναι οι ανησυχίες αυτές, πιστεύω όμως ότι υπάρχει πεδίο δράσης λαμπρό για τους γεωργούς κατ’ επάγγελμα.

Το  πρώτο  είναι  η  αποτίμηση  των  σφαλμάτων  κατά την  τριακονταετία  που πέρασε. Βασικός  ο  ρόλος  στην αποτίμηση  αυτή του  γεωπονικού κόσμου, ο  οποίος καιρός είναι  να απεκδυθεί  τον γραφειοκρατικό μανδύα και  να σταθεί στο  πλευρό του  αγρότη, του  οποίου τα  χέρια  πρέπει  να  αρχίσουν πάλι να  ροζιάζουν. Πολύς  ο λόγος για αυξημένο κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων στη χώρα μας. Τι φταίει; Πόσο υποχείρια έχουν καταστήσει τον αγρότη οι πολυεθνικές που διαθέτουν τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα και μηχανικά είδη προς «ανακούφισή» του; Στη λαίλαπα που ξέσπασε κατά το πρόσφατο παρελθόν οι αγρότες ενταφίασαν τη δύναμή τους, που ακούει στο όνομα αγροτικός συνεταιρισμός. Πρέπει να ξαναγυρίσουν στη συλλογική βάση διάθεσης των παραγομένων προϊόντων. Μόνο έτσι θα αισθάνονται ισχυροί  απέναντι στους μεσάζοντες, οι οποίοι ευλογούνται από το σύστημα στη διαμόρφωση των τιμών στην αγορά. Φυσικά, αν αυτό πραγματοποιηθεί υπό την σκέπη των κομμάτων, ας μην αναμένει ο αγρότης καλύτερες ημέρες. Έχοντας δύναμη μέσω των συνεταιρισμών ο αγροτικός κόσμος θα είναι σε θέση να ελέγχει τους εισαγωγείς ομοειδών προϊόντων και πολύ περισσότερο αυτούς που διακινούν ως ελληνικά εισαγόμενα προϊόντα. Έχει πλέον σύμμαχο τον έλληνα πολίτη, ο οποίος εκδηλώνει ολοένα και περισσότερο έντονη την προτίμηση στα ελληνικά προϊόντα. Έχει συμμάχους και διάφορους φορείς, οι οποίοι παρακάμπτοντας τους μεσάζοντες φέρουν τα γεωργικά προϊόντα απ’ ευθείας στον καταναλωτή.

Αρκούν  αυτά; Είναι  δυνατόν  χώρα σχεδόν πλήρως αποβιομηχανοποιημένη, η  οποία  αναγκάζεται  να  εισάγει  σχεδόν τα πάντα, να αρκείται στη  διάθεση  των  αγροτικών  της  προϊόντων στην εγχώρια  αγορά  και  μόνο; Ασφαλώς  και  είναι  επιτακτική η  ανάγκη αύξησης  των  εξαγωγών. Πώς  όμως; Οι  αγορές  είναι  πλήρως ελεγχόμενες  και  η  δυσφήμηση  των  ελληνικών  προϊόντων  έχει λάβει  ανησυχητικές διαστάσεις. Είναι καιρός να εκδηλωθεί πλέον το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Έλληνα, για το οποίο αυτός ιδιαίτερα καυχάται. Όταν οι πρόγονοί μας, οι αγράμματοι και κατατρεγμένοι από τον σκληρό δυνάστη, έπαιρναν τον δρόμο της προσφυγιάς στη Μεσευρώπη και πιο πέρα στη Ρωσία, δεν εύρισκαν εκεί θερμούς υποστηρικτές. Πάλεψαν με μυριάδες αντιξοότητες και κατάφεραν όχι απλά να σταθούν στα πόδια τους, αλλά να μεγαλουργήσουν και πολλοί από αυτούς να αναδειχθούν σε εθνικούς ευεργέτες. Ιδού πεδίο λαμπρό για φιλοπάτριδες. Αντί να εισάγουν προϊόντα και να πληγώνουν τον έλληνα παραγωγό να στραφούν στις εξαγωγές. Πολλοί είναι οι νέοι με λαμπρές σπουδές σε διάφορους κλάδους της οικονομίας. Γνωρίζουν τις αγορές, γνωρίζουν τις απαιτήσεις των καταναλωτών, γνωρίζουν και πρόσωπα. Λίγο πατριωτικό φιλότιμο χρειάζεται σε συνεργασία με το πλήθος των Συνελλήνων που διαπρέπουν σε διάφορους τομείς όπως γράμματα, τέχνες, ναυτιλία. Ναι, λόγο φιλότιμο, που προς το παρόν δεν το εκδηλώνουν, αυτοί που έχουν τη δύναμη αναγνωρισμένοι όντες στο εξωτερικό. Τους πληγώνει άραγε η Ελλάδα; Ας πάψουμε να λέμε ανοησίες. Εμείς πληγώνουμε την Ελλάδα εγκαταλείποντας την παράδοσή μας, για να αφομοιωθούμε πολιτισμικά με τους δημίους μας.

Λίγο  φιλότιμο, Έλληνες! Λίγο φιλότιμο από  παραγωγούς και  καταναλωτές, από  επιχειρηματίες και διαπρέποντες στην αλλοδαπή. Ας γράψουμε, τέλος, λίγο φιλότιμο και από πολιτικούς! Την Ελλάδα να σώσουμε.

http://www.enromiosini.gr