Δεν γίνεται να είμαι ελεύθερος καταμεσής σ’ έναν κόσμο που κάνει τη ζωή παρανάλωμα του πιο χοντρού ευδαιμονισμού. Δεν γίνεται να είμαι εξωτερικά ελεύθερος όταν δεν είμαι κι εσωτερικά ελεύθερος. Ποιος αναρωτιέται αν οποιαδήποτε αύξηση του εισοδήματος, οποιαδήποτε ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου, είναι παράγοντας ελευθερίας;
Δημιουργείται η ψευδαίσθηση της ελευθερίας επειδή ο καθένας μπορεί – με αντίτιμο όμως απροσδιόριστο – ν’ αποκτήσει ό,τι του χρειάζεται. Όταν, για να σου προκαλέσει την εντύπωση πως ικανοποιείς τις ανάγκες σου, πετυχαίνει να σου δίνει τόσα ώστε να σε διαφθείρει, με την έννοια ν’ αποκτάς όλο και μεγαλύτερες ανάγκες, τότε σε δένει στον αδυσώπητο μηχανισμό ενός φαύλου κύκλου.
Σου έχει προκαλέσει τη δίψα της απληστίας αφού πριν πέτυχε να σου τη βαφτίσει «πολιτισμό».Εκείνος που μας αγοράζει με τη μέθοδο της αφθονίας, το κάνει για να μας έχει πελατεία του μόνιμη, πειθήνια, στρατολογημένη αλύτρωτα.
Η τεχνολογία, παραγωγικός μηχανισμός του καταναλωτισμού, οπλίζει το χέρι του αφέντη, όχι του δούλου. Τον δούλο τον φορτώνει αδιάκοπα με καινούργια εφόδια ώστε να γίνεται όλο και βαρύτερος, πιο δυσκίνητος, ασήκωτος: δηλαδή όλο και πιο ακίνδυνος για τον αφέντη.Ο εξουσιασμός τελειοποίησε τα μέσα του, τα έκανε ανίκητα.
Ζούμε σ’ εποχή ανίερη.
Έτσι φτάνουμε στο ανήκουστο δίλημμα, που γίνεται αισθητό σ’ όλη την ωμότητά του μόνον όταν διατυπωθεί σχηματικά, στεγνά: ελευθερία ή πρόοδος;
Αφού ο άνθρωπος αλλοτριώνεται από την καλοπέραση όπως αλλοτριώνεται κι από την πείνα, μια μόνη λύση, θεωρητικά τουλάχιστον, απομένει:
Να γίνει νοητό πως η ελευθερία είναι έννοια ασκητική. Για να εξασφαλίσεις τις προϋποθέσεις της ανεξαρτησίας σου, πρέπει να έχεις όσο γίνεται λιγότερες ανάγκες...πως αλλιώς θα ξεφύγεις από το οργανωμένο δουλεμπόριο;
Άγγελος Τερζάκης
ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου