Αυτοκτονίες και Μιμίδια

Τι συμβαίνει άραγε γύρο μας και εμείς βρισκόμαστε σε ασυνείδητη κατάσταση;Είναι όλες αυτές οι αυτοκτονίες συνειδητή επιλογή μας  ή  μιμιδιακή ίωση;

Όσο και αν η οικονομικές πιέσεις  να λειτουργούν καταλυτικά  επάνω μας ,  διαβάζουμε καθημερινά και για άλλες τόσες περιπτώσεις αυτοκτονιών πού δεν έχουν ως κίνητρο το οικονομικό.  Από τά τελευταία παραδείγματα των ημερών  για  περίεργες  αυτοκτονίες είναι

Άλλος ένας συνάνθρωπος μας επέλεξε να προβεί στο απονενοημένο διάβημα. Η είδηση σόκαρε την τοπική κοινωνία αφού για τον αυτόχειρα όλοι είχαν να πουν μία καλή κουβέντα. Ο 66χρονος εργάζονταν για σχεδόν όλη του τη ζωή στη Λάρισα, ενώ τα τελευταία χρόνια είχε συνταξιοδοτηθεί

Αυτοκτόνησε τελικά ο πρώην διευθυντής της κλινικής του Νοσοκομείου Λαμίας μπροστά στα μάτια των έκπληκτων πυροσβεστών και των συναδέλφων του. Ο αυτόχειρας ήταν πρώην διευθυντής κλινικής του νοσοκομείου Λαμίας ο οποίος πριν έξι μήνες συνταξιοδοτήθηκε. Κανείς ακόμη δεν ξέρει τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτό το σημείο.

50χρονος  πατέρας 2 παιδιών, έδιωξε τα παιδιά του από το φανοποιείο με την πρόφαση του μεσημεριανού φαγητού, έμεινε μόνος του και έβαλε τέλος στη ζωή του. Τα οικονομικά του φαίνεται ότι δεν αντιμετώπιζαν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, η επιχείρηση του πήγαινε καλά,

Μια νεαρή κοπέλα αποπειράθηκε να βάλει τέλος στη ζωή της. Η 21χρονη επιχείρησε να κόψει το νήμα της ζωής επιλέγοντας τον απαγχονισμό.

Τι συμβαίνει λοιπόν  ;  Υπάρχει ίσως μια αυτοκτονική ίωση  , μια μολυσματική ίωση  πού μεταδίδεται μιμιδιακά;

«Θεωρίες όπως αυτή των μιμιδίων και των μορφογενετικών πεδίων, αφήνουν περιθώρια και για άλλους παράγοντες πέρα από την «τυφλή» και «τυχαία» φυσική επιλογή.»

Οι πιο ευφυείς ιοί λένε,  δεν είναι αυτοί που προκαλούν μια γρήγορη τοπική καταστροφή και μπορούν στη συνέχεια να αντιμετωπιστούν, αλλά αυτοί που λανθάνουν της προσοχής και εργάζονται σιωπηλά στο παρασκήνιο, μέχρι να αποκτήσουν επιδημικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ιούς του νου. Μπορεί να είμαστε θύμα ενός τέτοιου ιού και να μην το ξέρουμε, και μάλιστα να το αρνηθούμε σθεναρά.

Καταραμένες λέξεις όπως «αυτοκτονία» μεταδίδονται σαν ιοί και κολλάνε σε ευαίσθητα  άτομα με τάση και προδιάθεση αυτοκαταστροφής όπως ο καρκίνος.  Γινόμαστε  δηλαδή χωρίς να το καταλάβουμε , αυτό πού λέει ο φιλόσοφος Πλωτίνος, τά «δοχεία» υποδοχής, αυτό πού μας κάνει να προσελκύουμε και  να δίνουμε χώρο ύπαρξης  σε ιδεολογίες και ιώσεις .

Ο Ζακ Βαλλέ λέει «…οι καταραμένες λέξεις λειτουργούν αρνητικά παγώνοντας ακόμη περισσότερο την πραγματικότητα και καλουπώνοντάς την σε ακλόνητες και συμπαγείς μορφές»

Πώς όμως εδραιώνετε μια κατάσταση και γίνετε πεποίθηση; Κατά τον Τζων  Κήλ , « Από την στιγμή πού ‘έχουμε  εδραιώσει μια πεποίθηση , το φαινόμενο παρουσιάζει τις εκδηλώσεις του έτσι ώστε να υποστηρίζει την πεποίθηση.»

Οί λέξεις και τά ονόματα γίνονται ιοί πού λειτουργούν έλκοντας με σκοπό την διάδοση της ύπαρξής τους μέσα σε μια κοινωνία . Όπως η  μετάδοση μιάς πληροφορίας.

Πράγματι, ορισμένες ομάδες μιμιδίων μπορούν να ενεργήσουν σα "μιμιδιακοί ιοί". Δρουν σαν ανεξάρτητες οντότητες που συνεχίζουν να μεταβιβάζονται ακόμη και σε βάρος των ξενιστών τους. Οι Σούφι έχουν μια αντίστοιχη διδασκαλία για τα Muwakkals, ατομικά όντα ή στοιχειακά που αποτελούν την ανθρώπινη σκέψη!

Αν όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε ένα πεδίο «μορφογένεσης» , και αν αυτό πού ξεκινάει για πρώτη φορά μέσα σε αυτό το πεδίο βρίσκει πάντα μιμητές γιατί θέλει να συνεχίσει να υπάρχει, ο τρόπος διάδοσής του είναι οι μιμιδιακοί ιοί. 

Πώς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε για  καλό σκοπό αυτόν τον χώρο μετάδοσης πληροφοριών;

Ή  όπως λέει και ο Θ. Βέμπος  στο βιβλίο του «Το κουτί της Πανδώρας» , «Σκεφτείτε αυτό. Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ρεύματα γεγονότων πού να ξεκινούν από «σπόρους» ή «ιούς» πού φυτέψαμε οι ίδιοι στα κύτταρα της πραγματικότητας; Γιατί όχι; Το πυρηνικό μανιτάρι ξεκινάει  από ένα αδέσποτο νετρόνιο . Η επανάσταση ξεκινάει από μια τουφεκιά. Μια φήμη αποκτά υπόσταση μαζεύοντας γύρω της υλικό , μετατρέπεται σε συσσωμάτωμα, και δημιουργεί υπο-εστίες δευτερευόντων φαινομένων.»

Για την σύνταξη του άρθρου μου έκανα χρήση  το βιβλίο του Θανάση Βέμπου «Το κουτί της Πανδώρας».

Σοφία Βλάχου