ΜΕΡΟΣ Γ΄ Η ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ {Η ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ}

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ Η ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Γεν. 1,29           καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ δέδωκα ὑμῖν πάντα χόρτον σπόριμον σπεῖρον σπέρμα, ὅ ἐστιν ἐπάνω πάσης τῆς γῆς, καὶ πᾶν ξύλον, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ καρπὸν σπέρματος σπορίμου, ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν·

Γεν. 1,30           καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς καὶ πᾶσι τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ καὶ παντὶ ἑρπετῷ ἕρποντι ἐπὶ τῆς γῆς, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ ψυχὴν ζωῆς, καὶ πάντα χόρτον χλωρὸν εἰς βρῶσιν. καὶ ἐγένετο οὕτως.

Γεν. 1,31           καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα ἕκτη.

Γεν. 2,1             Καὶ συνετελέσθησαν ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ πᾶς ὁ κόσμος αὐτῶν.

«ΞΕ. Άφου λοιπόν οί τρόφιμοι τοΰ Κρόνου, έχοντας τόσο πολλή άνεση καί ικανότητα γιά νά μπορούν νά συνεννοούνται όχι μόνο μέ ανθρώπους, άλλα καί μέ θηρία, έκαναν κατάχρηση όλων αυτών τών πλεονεκτημάτων γιά νά ασκούνται  στή φιλοσοφία, επικοινωνούσαν μέ θηρία καί μεταξύ τους καί ρωτούταν ‘ολα τά δημιουργήματα, γιά νά ίδοΰν άν κανένα προικισμένο μέ κάποια ιδιαίτερη δύναμη, ένοιωθε κάτι διαφορετικό άπό τά άλλα θησαυρίζοντας σοφία εύκολα καταλαβαίνομε  ότι οί άνθρωποι εκείνης τής εποχής ξεπερνοϋσαν απείρως σέ ευτυχία τούς τωρινούς. Καί ότι, χορτασμένοι υπερβολικά άπό τροφές καί ποτά, αντάλλαζαν μεταξύ τους καί μέ θηρία μύθους, όπως εκείνοι τους οποίους διηγουνται  καί τώρα, καί αυτό, σύμφωνο μέ τή γνώμη μου, εύκολα επίσης τό καταλαβαίνει κανείς. "Όμως άς τ ' αφήσουμε  τώρα αυτά, ωσότου βροΰμε κανένα ικανό ερμηνευτή γιά νά μάς πή μέ ποιό πνεϋμα  οί άνθρωποι εκείνου τοϋ καιροϋ είχαν τόν πόθο τών επιστημών καί ήξεραν τή χρησιμότητα τών συνομιλιών.»  272 d

Γεν. 2,19           καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν Ἀδάμ, ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά. καὶ πᾶν ὃ ἐὰν ἐκάλεσεν αὐτὸ Ἀδὰμ ψυχὴν ζῶσαν, τοῦτο ὄνομα αὐτῷ.

Όλα τά ζωντανά τής γής λοιπόν ήταν  σέ επικοινωνία μέ τόν Αδάμ – άνθρωπο , όπως μάς λέει καί ό Πλάτωνας «…, επικοινωνούσαν μέ θηρία καί μεταξύ τους καί ρωτούταν ‘ολα τά δημιουργήματα, γιά νά ίδοΰν άν ήταν κανένα προικισμένο μέ κάποια ιδιαίτερη δύναμη…» .

Καί βέβαια,  σύμφωνα μέ τήν Γένεση ,  κάποιο ήταν….

Γεν. 3,1             Ὁ δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός. ..εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου;

Αχ! Αυτός ό όφις….

                                   

Γεν. 3,2             καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει· ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα, ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ ξύλου, ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε.

Γεν. 3,4             καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.

Πώς θά μπορούσαμε νά τό θεωρήσουμε ότι ή παραπάνω αναφορά τού Πλάτωνα έχει τήν συνδετική έννοια μέ τήν πτώση τών πρωτόπλαστων , ίσως άν τό ερμηνεύσουμε από τό ότι οί  άνθρωποι  εκείνης τής εποχής  μέ τίς ικανότητες πού είχαν,  μέ τήν  ανησυχία τους γιά τήν γνώση τής δημιουργίας  τούς έφερε σέ επικίνδυνο σημείο. Αυτό πέρασε μέσα στίς  καταγραμμένες βιβλικές αναφορές ώς  σατανικός δάκτυλος πού ήθελε νά παρασύρει τούς ανθρώπους μέ τήν υπόσχεση ότι θά γίνουν καί οί ίδιοι θεοί,… « ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.»

Ποιός όφις όμως;  Ό όφις τό φιδάκι ό διαμαντής ή κάτι άλλο;

Και βέβαια κάτι άλλο , ό όφις αυτός είναι τό φιδάκι τού εγκεφάλου μας.  Αυτό πού διεγείρει τίς σκέψεις καί επιρρεάζει τήν λογική μας. Αυτό πού μάς βάζει τό πονηρό καί τήν αντιπαράθεση μέ τόν Θεό. Πού θέλουμε νά γίνουμε θεοί μέ τίς μηχανές μας καί τήν επιστήμη μας. Πού βάζουμε τά χεράκια μας καί βγάζουμε τά ματάκια μας.  {ΕΔΩ καίΕΔΩ}

Νά τί λέει ό μοναχός γιά τόν τρόπο πού πρέπει νά εργάζεται ό άνθρωπος γιά νά μήν τόν παρασύρει ό διαβολικός όφις μέσα του.
 "Το πάν στον μοναχό είναι η τήρησι του νου. Από εκεί γίνονται όλα. Γι’ αυτό και επιβάλλεται ο μοναχός να έχη αυστηρή προσήλωσι, τήρησι και στροφή προς τον νου του. Να τον ελέγχη, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα τα καλά και από εκεί μπαίνει φραγμός όλων των κακών. Η χρήσι και παράχρησι των νοημάτων, γεννά όλα τα υπόλοιπα. Εάν κάποιος κάνη καλή κρίσι των νοημάτων, οπωσδήποτε θα κάνη και καλή χρήσι των πραγμάτων αλλοιώς θα συμβαίνη το αντίθετο.

  Γι’ αυτό να στρέψετε όλο σας το ενδιαφέρο στην προσοχή του νου.Ένας άριστος τρόπος τηρήσεως του νου είναι η συνεχής μνήμη του Θεού. Εάν η προσοχή στραφή εις αυτόν τον στόχο, τότε ο άνθρωπος αμέσως ευρισκόμενος στην μνήμη του Θεού, δεν αμαρτάνει.Εκ προθέσεως ο υγιής άνθρωπος δεν γίνεται κακοήθης· και το ότι παρασύρεται, οφείλεται στο ότι σιγά-σιγά έφυγε ο νους από τον στόχο και έγινε θύμα της πονηρίας του σατανά και της εμπαθούς καταστάσεως του παλαιού ανθρώπου.Αν ο νους ευρίσκεται στην θέσι του, δεν θα πλανηθή ποτέ. Γιατί η αμαρτία είναι άλογος, δεν ημπορεί να πείση, μόνο απατά. Είναι δυνατό να απατήση ανθρώπους πού η γνώσι τους έχει αμβλυνθή και η έξι τους έχει παρασυρθή από το περιβάλλο τους.Το κέντρο βάρους είναι η ακρίβεια της συνειδήσεως μας στο να φυλάξωμε το θέλημα του Θεού, να τηρήσωμε πάσας τάς εντολάς Του και μέσω αυτού τού τρόπου να δεχθούμε την επίδρασι"

                                                                                                                           

Τό  τί όμως επιφυλάσσει τό μέλλον , ό χρόνος καί ή στιγμή τής 

ανατροπής τού κόσμου, τής αλλαγής φοράς , ποτέ δέν τό γνωρίζει ό άνθρωπος.   

Γεν. 3,9             καὶ ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ;

Γεν. 3,10           καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι, καὶ ἐκρύβην.

Γεν. 3,11           καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός· τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἶ, εἰ μὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες;

 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῇ γυναικὶ ..πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα, καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, καὶ αὐτός σου κυριεύσει. …τῷ δὲ Ἀδὰμ εἶπεν ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·  ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ… καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

Τί λέει ό Πλάτωνας γιά αυτήν τήν νέα γή πού κατέληξαν οί άνθρωποι 

τού παραδείσου ;

  «  "Οταν πραγματικά συμπληρώθηκε ό χρόνος, ό ώρισμένος σέ όλα αυτά τά πράγματα, καί ήρθε πιά ή ώρα νά γίνη μεταβολή, καί όταν ακριβώς τό γένος, τό φυόμενο άπό τήν γη, εξαφανίστηκε πιά ολόκληρο, άφοϋ κάθε ψυχή είχε αποδώσει όλα όσα ήταν νά γέννηση καί έπεσαν στή γή τόσα σπέρματα, όσα σε κάθε μιά τής είχαν καθοριστή, τότε πιά ό κυβερνήτης τοϋ σύμπαντος, αφήνοντας, νά ποϋμε, τό πηδάλιο, ξαναγύρισε στό παρατηρητήριο του, καί στόν κόσμο ξανάδωσε παλινδρομική στροφή τό πεπρωμένο καί ή έμφυτη κλίση. 'Όλοι λοιπόν τότε οί κατά τόπους θεοί πού συγκυβερνοϋσαν μέ τήν ύψιστη θεότητα, άφοϋ κατάλαβαν ό,τι έγινε, άφησαν πάλι τά μέρη τοϋ κόσμου, τά εμπιστευμένα στίς φροντίδες τους. Σ'αύτή τήν περιστροφή καί τήν αναστροφή ό κόσμος, επιθυμώντας κίνηση αντίθετη άπό εκείνη τής αρχής καί τοϋ τέλους, σεισμό μεγάλο έκανε μέσα του καί προξένησε πάλι άλλη καταστροφή κάθε είδους ζώων.» 272 e

"Άκουσες λοιπόν, Σωκράτη, τή ζωή πού έκαναν οί άνθρωποι τήν εποχή τής βασιλείας τοΰ Κρόνου. Αυτήν, πού λένε πώς εϊναι κατά τήν εποχή τής βασιλείας τοΰ Δία, τήν τωρινή, ζώντας την ό ϊδιος τή γνωρίζεις. "
Σ.Β.

Α' ΜΕΡΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ

Δ' ΜΕΡΟΣ