Τήν ιστορία τήν γράφουν οί…ποιητές!

Τα μεγάλα κατορθώματα και ο ηρωισμός μένουν ζωντανά μέσα από τα βιβλία των ιστορικών. Οι μεγάλοι άνδρες, οι ήρωες των εθνών, τα αληθινά πρότυπα για τις μεταγενέστερες γενιές, τα πρότυπα εκείνα δηλαδή από τα οποία σε κρίσιμες στιγμές θα πιαστούν οι απόγονοι για να διεξάγουν τον αγώνα της αυτοσυντήρησης, υμνούνται από τους άλλους ιστοριογράφους, τους ποιητές.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μέγιστος άνδρας της Οικουμένης, στρατηλάτης και κατακτητής, ήταν ο θαυμαστής του ομηρικού ήρωα Ομήρου. Το πρότυπο αυτό ενέπνευσε τον Μακεδόνα στην παιδική ηλικία και ρίζωσε το ηρωικό του στοιχείο βαθιά στην ψυχή του κι όταν πια έγινε άνδρας διεκδίκησε την δόξα του Μυρμιδόνα. Επιθυμούσε να βρεθεί ένας Όμηρος για να υμνήσει τις κατακτήσεις του και τους πολέμους του ώστε να μείνει αθάνατος, όπως ο γιος του Πηλέα.

Ο πόλεμος είναι ο πατήρ των πάντων κι αυτό ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όπου μάχες, αίμα και θυσία για την Πατρίδα και την Φυλή, εκεί γεννιέται και η τέχνη της ποίησης. Εκεί, πάνω από νεκρούς και ζωντανούς, νικητές και ηττημένους, η Μούσα στέκει πάνω από τις συμφορές των σκλαβωμένων και των απελευθερωμένων και όσα είδε μεταφέρει στον ποιητή για να τα αποτυπώσει στο χαρτί, διαθήκη στους απογόνους των ένδοξων προγόνων.

Από την εποχή της Αλώσεως της Βασιλεύουσας πόσα ποιήματα και λαϊκά δημοτικά τραγούδια κληρονομήσαμε που μνημόνευαν ότι η Πόλη θα γίνει ξανά δική μας με χρόνια και καιρούς; Πόσοι στίχοι μας πρόσφεραν την περιγραφή των τελευταίων ωρών της μεγάλης συμφοράς μιας χιλιετούς αυτοκρατορίας που φυλούσε Θερμοπύλες από τις ανατολικές βάρβαρες μογγολικές ορδές; Το αίμα είναι πνεύμα, έλεγε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, Νίτσε. Το αίμα αλλάζει χρώμα και γίνεται μελάνι στα χέρια κάποιων που είναι προορισμένοι να διατηρήσουν στη μνήμη των λαών τους γενναίους άνδρες. Το έργο τους είναι πολύ μεγάλο, ίσως μεγαλύτερο και από των ηρώων, γιατί χωρίς τους ύμνους των ποιητών και τις καταγραφές των ιστορικών, θα σβήνονταν οι μεγάλες πράξεις από τη μνήμη των ανθρώπων.

Στην εποχή μας όμως έχουμε έλλειψη ηρώων και κατά συνέπεια πραγματική εξαφάνιση των ποιητών. «Πεθαίνετε διότι εσκοτώσατε το Πνεύμα», είπε ο Περικλής Γιαννόπουλος. Και το πνεύμα πέθανε γιατί σήμερα δε χύνεται αίμα για αξίες, ιδανικά, Πατρίδα, Φυλή και Οικογένεια. Το αίμα χύνεται στην άσφαλτο ενώ έχει πρώτα ποτιστεί με αλκοόλ ή διάφορες άλλες ουσίες. Το αίμα πήζει στις φλέβες των κουρασμένων, στα άρρωστα και παχύσαρκα σώματα της φιλελεύθερης καπιταλιστικής εποχής. Η παιδεία στα σχολεία των Ελλήνων έχει φροντίσει να εξαφανίσει τους ποιητές που ξυπνούν την φιλοπατρία στην ψυχή των παιδιών και τους εμφυτεύει στίχους της αριστερής θολοκουλτούρας.

Αξιοσημείωτο είναι ότι μεγάλος μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς, είχε γράψει σε ένα άρθρο του πως την ιστορία της Επαναστάσεως δεν την έμαθε από τον Παπαρηγόπουλο, αλλά από την ποίηση του Αχιλλέα Παράσχου. Ο συγκεκριμένος είναι ένας άγνωστος, ξεχασμένος ποιητής στην σύγχρονη Ελλάδα αφού δεν μνημονεύεται και δεν διδάσκεται στα σχολεία, ούτε γίνονται αφιερώματα στη μνήμη του. Μια προτομή του υπάρχει στο Ζάππειο η οποία παρατηρεί τον λαό να περνάει αδιάφορα από μπροστά της. Προφητικός ο στίχος του: «Είναι πολύ αχάριστος και ασεβής η λήθη». Τον στίχο αυτό τον έγραψε για τους ήρωες που το όνομά τους δεν κέρδισε την αθανασία, για τους άγνωστους στρατιώτες:

Πατέρων κοιμητήριον διέρχομ’ επισήμων
Λειψάνων βλέπω σάβανα βαμμένα εις το αίμα
Είναι το κενοτάφιον ηρώων ανωνύμων
Ηρώων δίχως θρίαμβον, μαρτύρων δίχως στέμμα.
Α. πως λατρεύει μάρτυρας τοιούτους η ψυχή μου
Αυτοί είναι η Μούσα μου, αυτοί και η ωδή μου!

Και πώς άλλωστε να μας διδάξουν τον Παράσχο; Δεν είναι δυνατό να μπει στην σύγχρονη ανθελληνική παιδεία ο ποιητής που έλεγε:

Ναι, τέτοια, τέτοια ήθελα και πάλι την Ελλάδα!
Σκλάβα μ’ ελεύθερο σπαθί, μ’ ακοίμητο μηλιόνι,
Ελλάδα του Πετρόμπεη και του Κολοκοτρώνη.
Τι κρίμα που διαβήκανε κείν’ οι καιροί, τι κρίμα
Αν η πατρίς ελεύθερο δεν είχε τότε Βήμα
Βήμα της είχε τα βουνά, τον Όλυμπο, την Όσσα 
Ρητόρευε με το σπαθί και όχι με την γλώσσα!
Ναι, τότε φιλελεύθερα δε διάβαζε βιβλία,
Γιατί της έλεγ’ η σκλαβιά τι είν’ ελευθερία.

Η οργισμένη πένα του Παράσχου κατέγραφε πικρές αλήθειες σαν πρόδρομος του Περικλή Γιαννόπουλου...ΕΔΩ