ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ
Α. Θα ξενίζει πολλούς ο τίτλος και θα αναρωτηθούν με αρνητική θέση, εάν είναι δυνατόν να υπάρξει οικονομία χωρίς χρήμα. Πέρα από την ιστορική γνώση, όσοι γνωρίζουν τον ορισμό του χρήματος, αυτόν που γράφεται στα βιβλία και ορίζεται στους νόμους θα μπορούν εύκολα να το κατανοήσουν και οι υπόλοιποι, μετά την ανάγνωση του κειμένου, θα μπορούν εύκολα πλέον να το συλλάβουν και να το αντιληφθούν πως ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ και αυτή όχι μόνο μπορεί να είναι μία σύγχρονη οικονομία προόδου, αλλά και είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει, για να απελευθερωθούν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες και να βαδίσουν με ελευθερία στο μέλλον.
Β. Με ένα περιεκτικό γενικό ορισμό μπορούμε να ορίσουμε την οικονομία ως το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας που αποσκοπεί στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για την κάλυψη βιοτικών αναγκών, πραγματικών και τεχνητών, ουσιωδών και μη.
Είναι σαφές ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν είναι αυτόνομη και αποκομμένη, αλλά πάντοτε αναπτύσσεται μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας. Αλλωστε οι άνθρωποι ενώθηκαν και οργανώθηκαν σε κοινωνίες για να αντιμετωπίσουν κατά τρόπο ευκολότερο τις ίδιες αυτές βιοτικές ανάγκες, το ίδιο τον αγώνα της επιβίωσης. Η οικονομία λοιπόν έχει πάντοτε και ως στόχο και τελικό προορισμό της τον άνθρωπο και δεν υπάρχει οικονομία, δεν νοείται έξω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Γ. Στην πορεία του α
νθρώπου στον πλανήτη, οι βιοτικές ανάγκες και η διαχείρισή τους, δηλ. η οικονομία έγιναν το μέσο, η αιτία και η αφορμή για να δυστυχήσουν και να πεθάνουν αμέτρητες γενιές ανθρώπων και να ευημερήσουν και να αναπτυχθούν άλλες. Τούτο όμως το έχω ήδη αναλύσει και δεν θα επεκταθώ.
Το χρήμα ήλθε στην ανθρώπινη ιστορία και πρακτική ως μέσο για να συμβολίσει και να ενσωματώσει την ανταλλαγή των αξιών που κάθε κοινωνία έδινε στα παράγωγα της οικονομίας της. Ουσιαστικά και στην πραγματικότητα, το χρήμα στην σύντομη αναλογικά ιστορία του στον πλανήτη, ενσωματώνει την εκάστοτε οριζόμενη αξία των παραγώγων της ανθρώπινης δραστηριότητας και έχει μόνο ανταλλακτική και όχι πραγματική βιοτική αξία (π.χ. δεν τρώγεται, δεν προστατεύει από το κρύο ή την φωτιά).
Στην πραγματικότητα η οικονομία βασίζεται ακόμα στην ανταλλακτική αξία των αγαθών και των υπηρεσιών (τούτο είναι απότοκο της βιοτικής αξίας των αγαθών που η ανθρώπινη φύση ορίζει ως ανάγκη της και του τρόπου που η κάθε κοινωνία ανθρώπων τα αντιλαμβάνεται και τα θεωρεί). Το χρήμα είναι απλά ο βασικός σήμερα συμβολισμός της αξίας των αγαθών.
Κατά συνέπεια και στην πραγματικότητα η οικονομία, η κάλυψη των όποιων αναγκών, μπορεί να υφίσταται χωρίς την ανάγκη της ύπαρξης του χρήματος, όπως υπήρξε και λειτούργησε χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δ. Ας έλθουμε όμως στο σήμερα. Είναι βέβαιο πως ο καπιταλισμός συνδέεται άμεσα και εξαρτάται από το χρήμα και την ανταλλακτική του αξία σε αγαθά και υπηρεσίες. Δεν είναι όμως μόνο ο καπιταλισμός το σύστημα οικονομικής οργάνωσης που στηρίχτηκε στο χρήμα. Το χρήμα έχει μακρύτερη ιστορία στις ανθρώπινες κοινωνίες και στήριξε και άλλες μορφές οργάνωσης της οικονομίας, με εντελώς διάφορες πολιτικές, κοινωνικές και παραγωγικές δομές και διαδικασίες. Απλά στον καπιταλισμό, η παραγωγή και η συσσώρευσή του χρήματος έπαιξαν και παίζουν ένα κυρίαρχο συμβολικό στην πραγματικότητα ρόλο, ο οποίος είναι όμως ουσιαστικός στην οργάνωση και λειτουργία των δομών του. Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός δεν υπήρξε αποτέλεσμα του χρήματος, ούτε αυτός το γέννησε, απλά το χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί άριστα ως μέσο έκφρασης και επιβολής της ισχύος των κατόχων του, αφού το μέσο αυτό ανταλλάσσεται με αγαθά που παράγουν άνθρωποι και υπηρεσίες που προσφέρουν. Είναι κλασσική και αξεπέραστη η μαρξιστική ανάλυση στην λειτουργία και τον ρόλο του κεφαλαίου στον καπιταλισμό και είναι τόσο επιστημονική, όσο και στην πραγματικότητα εμπειρική. Είναι τέτοια η πλύση εγκεφάλου που καλλιέργησαν και καλλιεργούν οι κεφαλαιούχοι για την ισχύ του χρήματος, ώστε όχι μόνο διαμορφώθηκε η κουλτούρα του χρήματος, αλλά και μύθοι, που οδηγούν την κοινωνία μακριά από την αλήθεια και δημιουργούν εικονικές πραγματικότητες και μαζικά εσφαλμένες εντυπώσεις, όπως αυτή της ταύτισης της οικονομίας με το χρήμα.
Ε. Στην μακραίωνη ιστορία του το χρήμα, οριζόταν το ίδιο από την αξία που έδιναν οι κοινωνίες στα λεγόμενα πολύτιμα μέταλλα που το απάρτιζαν και από τα οποία κατασκευαζόταν. Το χρήμα ενσωμάτωνε το ίδιο την αξία που προσέδιδε η κοινωνία στον υλικό που το απάρτιζε και που εν ολίγοις συμβόλιζε την αμετάβλητη αιωνιότητα των πολύτιμων μετάλλων (κυρίως του χρυσού και δευτερευόντως του άργυρου) έναντι των βρωτών, των ανθρώπων. Η απόκτηση των μετάλλων αυτών έγινε σκοπός και αυτοσκοπός, ζητούμενο των κοινωνιών και των ανθρώπων, αιτία λεηλασιών και πολέμων. Ποτέ όμως το χρήμα δεν αποτέλεσε τον πραγματικό σκοπό των ανθρώπων, ο πραγματικός σκοπός και στόχος ήταν τα αγαθά και η κοινωνική και πλανητική εξουσία – ισχύς που εξασφάλιζε ή σηματοδοτούσε η κατοχή τους. Αυτή είναι στην πραγματικότητα εξουσία επί των ανθρώπων, καθώς κανένα άλλο έμβιο όν στον πλανήτη δεν προσδίδει κάποια αξία στο χρήμα. Αυτό αποκαλύπτει και πάλι τον τεχνητό χαρακτήρα και φύση του.
Στις ισορροπίες αυτές κινήθηκε η ανθρωπότητα μέχρι την στιγμή που ο καπιταλισμός ξεπέρασε τα πολύτιμα μέταλλα. Μέχρι που αυτά δεν επαρκούσαν για να εκφράσουν την αξία που συμβόλιζαν τα παραγόμενα. Βέβαια, μέσα σε ένα πλαίσιο τεχνητών αξιών και αντιστοιχιών του χρήματος, των αγαθών και των υπηρεσιών, κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι τούτο δεν ήταν μια εσκεμμένη ενέργεια των μεγαλύτερων κεφαλαιούχων του κόσμου για να εγκαταλειφθεί ο κανόνας του χρυσού (δηλ. η αντιστοίχηση του εκδιδόμενου χρήματος σε υπαρκτό χρυσό). Είτε ο παγκόσμιος χρυσός αποτελούσε σύνολο πεπερασμένο και ανεπαρκές για να εκφράσει τις πληθωρίζουσες αξίες και αγαθά, είτε απλά η κρίση των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα ήταν ένα έξυπνο τέχνασμα για να προσπεραστούν συνθήκες και όροι και να ενσωματωθούν σε κάποιους χρηματικές αξίες, εκφραζόμενες απλά σε χρήμα, τούτο δεν έχει ουσιαστική αξία, καθώς η αξία του χρήματός είναι πάντα τεχνητή και ξεπεράστηκε τοις πράγμασι, διαμορφώνοντας μια καινούργια πραγματικότητα. Δεν είναι βέβαια ιστορικά αμελητέο το γεγονός ότι η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού και η αθρόα έκδοση χρήματος προκάλεσε δύο τεράστιους πολέμους και εκατοντάδες περιφερειακούς. Η ίδια η αμφισβήτηση της αξίας του χρήματος για τον άνθρωπο, προκάλεσε όχι μόνο αιώνιο σκεπτικισμό, αλλά και κοινωνικές αναταράξεις και επαναστάσεις [1]. Σας έδωσα ήδη τις αφορμές για πολλή σκέψη όμως ο σκοπός μου δεν είναι να μείνω στις αναλύσεις αυτού του είδους και η περαιτέρω ανάλυση, συνοδευόμενη από παραδειγματολογία θα αφήσει την ουσία να χαθεί.
ΣΤ. Η ελεύθερη έκδοση χρήματος από τα κράτη αποτέλεσε πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έδωσε ιδιοαξία στο χρήμα και το κατέστησε το ίδιο εμπορεύσιμο είδος. Στον βδελυρό κανόνα του τόκου προστέθηκε και ο κανόνας των ισοτιμιών, που προστατεύεται και επιβάλλεται ακόμα και με τα όπλα.
Στο πλαίσιο αυτό οι κεφαλαιοκράτες του κόσμου θα έπρεπε να ελέγξουν και να εκμεταλλευτούν όχι μόνο την αξία του χρήματος, αλλά και την παραγωγική διάρθρωση κάθε οργανωμένης σε κράτος κοινωνίας και την αξία των προϊόντων που αυτή παρήγαγε. Καθώς οι λαοί κρατιούνται στο σκοτάδι και οι λακέδες τους «επιστήμονες» συνηγορούν στις επιδιώξεις τους, οι κεφαλαιούχοι κατάφεραν και τούτο πολυποίκιλα και χωρίς κανείς να καταλάβει το παιχνίδι τους. Το τελευταίο, το έσχατο στάδιο ολοκλήρωσης και ολοκληρωτισμού αυτό, είναι η οικονομική παγκοσμιοποίηση που βιώνουμε. Το ότι όλα τα αγαθά έχουν πλέον «χρηματιστηριακή» αξία, που δεν ορίζεται στο ελάχιστο από τις κοινωνίες, αποτελεί το έσχατο στάδιο του κεφαλαιοκρατισμού (καπιταλισμού).
Με τον τρόπο αυτό, το ελεύθερα εκδιδόμενο χρήμα πέρα από την ιδιοαξία του, έγινε και το μοναδικό μέσο μέτρησης, ολόκληρου του πλανήτη μας και των ίδιων των ανθρώπινων ζωών και μάλιστα κατά τρόπο απόλυτο, κυριαρχικό και βίαιο, που ούτε πλέον η φαντασία των ανθρώπων δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Η «κεφαλαιοποίηση» των πάντων αποτελεί το έσχατο θεωρητικό στάδιο του καπιταλισμού και εκφράζεται σε οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Οποιος ή όποιοι αμφισβητούν την κεφαλαιοποίηση των πάντων πολεμιούνται αλύπητα και απαξιώνονται με χίλιους δυο τρόπους, κατηγορούμενοι ακόμα και πως δεν ανήκουν στον κόσμο αυτό. Δείτε π.χ. τους «Ταλιμπάν» και τις δικές τους «αξίες», που ανήκουν στο «παρελθόν» … .
Οι επόμενοι πόλεμοι, όπως και όλοι οι προηγούμενοι της καπιταλιστικής εποχής θα είναι «πόλεμοι για την αξία του χρήματος». Καθώς ο οιοσδήποτε μπορεί να εκδίδει όσο χρήμα θέλει και να του προσδίδει όποια αξία θέλει, οι μηχανισμοί συντήρησης – εξισορρόπησης των κεφαλαιούχων έρχονται να επιβάλλουν μια σειρά από κανόνες ή ωμή ζωώδη βία για να διατηρήσουν μόνο αυτοί τούτο το δικαίωμα. Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός θα φτάσει σύντομα στο επίπεδο που το μόνο πραγματικά εμπορεύσιμο και άξιο λόγου αγαθό στον πλανήτη θα είναι μόνο το χρήμα. Η πρόσφατη οικονομική κρίση ήταν η πρώτη απόπειρα. Ο παραλογισμός αυτός είναι κορυφαίος και τελικός, η παράνοια που ενσωματώνει θα είναι και το τέλος του κυματοειδούς καπιταλισμού, που θα ξαναγίνει (ήδη γίνεται) εξουσιαστικός ολοκληρωτισμός.
Ζ. Ας έλθουμε όμως στο ουσιώδες πρακτικά κομμάτι: στην χρήση του χρήματος.
Είναι σαφές ότι οι κεφαλαιούχοι δεν εννοούν το χρήμα που κατέχουν και εκδίδουν ως αγαθό αυτό καθεαυτό. Το χρήμα στα θησαυροφυλάκιά τους θα ήταν άχρηστο και πραγματικό βάρος. Το χρήμα έχει αξία μόνο όταν χρησιμοποιείται και χρησιμοποιείται για να γεννά τόκους και υπεραξίες (ακόμα και υπεραξίες ισοτιμίας) για να γεννά συνεχή έλεγχο και να ελέγχει τις αξίες των αγαθών, ελέγχοντας έτσι και τους ανθρώπους. Τούτο δεν προκαλείται από μόνο, ως ανάγκη των ανθρώπων, των κοινωνιών, των λαών. Προκαλείται σκόπιμα για να υπάρχει συνεχώς από τους λαούς η ανάγκη εξάρτησης από το χρήμα, δηλ. από αυτούς που το κατέχουν και ορίζουν την κίνησή του. Η κατοχή και ορισμός της κίνησης του χρήματος γεννά όλα τα τεχνητά γεννήματά του: τους τόκους, τις αν-ισοτιμίες, τις εξαρτήσεις.
Πραγματικά θα ήταν δυστυχείς και αδύναμοι οι κάτοχοι του χρήματος, εάν δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς αυτούς. Φροντίζουν λοιπόν να επιβάλλουν με ένα σωρό τρόπους την ανάγκη του χρήματος και να την επεκτείνουν για να διαιωνίζεται και να επαυξάνεται η ισχύς τους και να μεγαλώνει η εξάρτηση των λαών από αυτούς και η κλοπή τους, η λεηλασία και η καταλήστευση έναντι αυτών (π.χ. δείτε την κλοπή του ελληνικού λαού από τα ξένα funds στο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» της προηγούμενης δεκαετίας). Αυξάνοντας τις τιμές, πληθωρίζουν τις αξίες των αγαθών και δημιουργούν ανάγκες δανεισμού, επιβάλλοντας ταυτόχρονα μέτρα «νομισματικής ισορροπίας» και σταθερότητας ισολογισμών. Δημιουργούν δηλ. και επιβάλλουν κατά το ειωθώς σε αυτούς, ανάγκες δανεισμού των δύστυχων κρατών και των ανθρώπων, ορίζοντας η ίδιοι το αντάλλαγμα για το χάρτινο ή εικονικό και χωρίς πραγματική αξία χρήμα. Σκοπός τους είναι να πουλάνε χρήμα με κέρδος και για να πουλήσεις χρήμα ή προϊόντα του πρέπει να δημιουργήσεις και την ανάγκη αγοράς του. Η τυφλότητα και η ανοησία της ανθρωπότητας να υποτάσσεται σε κάτι που είναι αέρας κοπανιστός είναι πραγματικά επιβεβαίωση της αυτοκαταστροφικής βλακείας που κυριαρχεί στο ανθρώπινο είδος και επιβεβαίωση της στυγνής εκμετάλλευσης των βιοτικών του αναγκών. Ζούμε στην ζούγκλα ακόμα και υπακούουμε ακόμα στους νόμους της, δεν έχουμε ξεφύγει από αυτή … . Για να επενδύσουν δε στην ζούγκλα που τους βολεύει, στην βαρβαρότητα και στην αθλιότητα, οι κεφαλαιούχοι του σύγχρονου κόσμου προστατεύουν το χρήμα τους και επιβάλλουν την θέληση και τις αξίες τους, μέσα από παγκόσμιους μηχανισμούς: Ο.Ο.Σ.Α., Δ.Ν.Τ., Παγκόσμια Τράπεζα κλπ… δεν είναι τίποτε άλλο από την συμφωνία των ισχυρών στην δική τους ισορροπία και τον μηχανισμό επιβολής των κανόνων τους και της ανάγκης δανεισμού των λαών και των ανθρώπων (αναλύστε από κάθε άποψη την δράση τους και θα το αντιληφθείτε σε ό,τι εξετάσετε).
Η. Είναι σαφές πως όσο οι κοινωνίες και οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν εξακολουθούν να υπακούουν στην ανάγκη του μέσου – χρήματος θα βρίσκονται δέσμιοι στην ζούγκλα των κεφαλαιοκρατών που ελέγχουν τα πάντα: και το κεφάλαιο και την χρήση του και την παραγωγή και την αξία των παραγόμενων. Και δεν θα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, αλλά ολοένα θα πηγαίνουν πιο βαθειά σε μεγαλύτερες εξαρτήσεις, ακολουθώντας την κυματοειδή πορεία του καπιταλισμού. Μόνο προσωρινά, όταν η αθλιότητά τους θα φτάνει σε τόσο μεγάλο βαθμό που θα παρέχει στους ισχυρούς παραγωγικές ευκαιρίες και ανισορροπίες κερδοσκοπίας και στυγνής εκμετάλλευσης, θα χρησιμοποιούνται και θα σηκώνουν για λίγο παραγωγικά κεφάλι (η παραγωγή αυτή θα ανήκει ως επένδυση στους λίγους και «ισχυρούς» και θα ελέγχεται άμεσα από αυτούς – επενδύσεις δεν θέλατε), για να καταπέσουν και πάλι στην πληθωριστική απαξία και στην ανάγκη δανεισμού. Αυτός είναι ο καπιταλισμός και οι κεφαλαιούχοι που τον ορίζουν, είναι κυματοειδής, και όχι γραμμικός, ούτε κυκλικός και τόσο αναπάντεχα ηλίθιος και αυτιστικός. Δυστυχώς, ζούμε στο πλαίσιο της παγκόσμιας ηλιθιότητας και της εξουσίας της ψυχασθένειας στον πλανήτη.
Θ. Στην πραγματικότητα, όπως έχω εξηγήσει, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται καθόλου το χρήμα για να επιβιώσει ή για να περάσει καλά. Η βιολογική ταυτότητα του ανθρώπου δεν γνωρίζει το χρήμα σαν ανάγκη της. Η κάλυψη του συνόλου των βιοτικών αναγκών είναι το μοναδικό ζητούμενο για το ανθρώπινο είδος. Ετσι και η οικονομία, δεν χρειάζεται το χρήμα για να υπάρξει και να λειτουργήσει, για να επιτελέσει τον σκοπό της. Αταβιστικά και χωρίς να ξέρουν γιατί, οι πολιτικοί που προτείνουν σε δύσκολες περιόδους λιτότητα προσπαθούν να περιορίσουν το χρέος των κρατών, λειτουργώντας όμως με τα αυτά καπιταλιστικά κριτήρια και με την αξία των αγαθών αντικατοπτρισμένη σε χρήμα. Ετσι το μόνο που καταφέρνουν να παράγουν είναι στερήσεις και δυστυχία, προκειμένου να αποπληρώσουν τα δανεικά στους καπιταλιστές και να δανειστούν εκ νέου, αλλά και αύξηση της πραγματικής αξίας του χρήματος σε σχέση με τα αγαθά. Ετσι εξηγείται γιατί στον καπιταλισμό υπάρχει η ακολουθία ύφεσης – πληθωρισμού. Είναι σαφές ότι οι πολιτικές λιτότητας, επειδή ανεβάζουν την αξία του χρήματος δεν οδηγούν πουθενά, αλλά σε νέα χειρότερα αδιέξοδα.
Η μία θεώρηση της λύσης για το πρόβλημα είναι να πάρουμε ως λαοί δανεικά και να μην τα αποπληρώσουμε. Η λύση χωλαίνει στην θεωρητική της βάση, διότι δεν αντικαθιστά, δεν καταργεί την αξία του χρήματος (το αντίθετο) και στην πρακτική της βάση, καθώς η εμπειρία δείχνει ότι οι καπιταλιστές και τα κράτη όργανά τους έχουν βρει μια σειρά από ζωώδεις τρόπους για να επιβάλουν την θέλησή τους (πόλεμοι, εμπάργκο, στερήσεις, ασθένειες, κακουχίες, δολοφονίες, εμφύλιοι, ανατροπές …).
Η άλλη λύση, ίσως η μοναδική για την ανθρωπότητα, είναι αυτή που έχω προτείνει, η λύση που έχει να κάνει με την κατανόηση του ανθρωπίνου είδους και την εξυπηρέτηση των βιοτικών του αναγκών, η κατάργηση των επίπλαστων αξιών και υπεραξιών και η πραγματιστική καθιέρωση της χρήσης – απόλαυσης των βιοτικών αναγκών. Αυτό στην οικονομία μιας κοινωνίας, καθώς γνωρίζουμε τον μοναδικό βέβαιο σκοπό του δανειστή: το κέρδος, έχει το ουσιαστικό και χειροπιαστό της αποτέλεσμα.
Δεν προτείνω βέβαια την επαναφορά της ανταλλακτικής οικονομίας, γιατί είναι και αυτή μια οικονομία των αξιών και των υπεραξιών., είναι μια οικονομία που περιέχει την πλαστότητα, την πλαστογραφία πραγματικών, των γνήσιων βιοτικών αναγκών, της εξουσιαστικής επιβολής και της εκμετάλλευσης των βιοτικών αναγκών (ακόμα και την δημιουργία τεχνητών αναγκών και αξιών). Προτείνω την κοινωνική οικονομία των βιοτικών αναγκών όπως την έχω αναλύσει και εκθέσει. Προτείνω σχηματικά την εργασία για την κάλυψή τους και το αυτονόητο, αυτόθροο δικαίωμα του κοινωνού – ανθρώπου, κάθε ανθρώπου στην βεβαιότητα της κάλυψής τους, Αυτή είναι η οικονομία του ανθρώπου, η οικονομία της ουσίας και της ανθρώπινης απελευθέρωσης, της πραγματικής προόδου του ανθρώπινου είδους.
Η. Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ «ΕΞΥΠΝΗΣ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Πας μακριά στο μέλλον θα μου πουν κάποιοι και θα έχουν δίκιο, ανεξάρτητα του ότι το μέλλον αυτό μπορεί να προκύψει ως αναγκαιότητα πολύ σύντομα μετά το τελικό στάδιο του καπιταλισμού.
Μπορούμε όμως από τώρα ως κοινωνία, να σχεδιάζουμε μια «έξυπνη» οικονομία, σιωπηλής, αλλά ολοένα και μεγαλύτερης απεξάρτησης από την χρήση κεφαλαίων, που δεν θα μας καθιστά πελάτες των κεφαλαιούχων, που θα έχει μικρότερες ανάγκες από τον πολύπλευρα επιβαλλόμενο δανεισμό κάθε είδους και την χρήση του χρήματος (διότι δανεισμός είναι και η παραγωγική ανεπάρκεια). Σε κάθε κίνησή μας θα πρέπει να προσπαθούμε να εξοικονομίσουμε πόρους, να ψάχνουμε για τις τακτικές με τις οποίες μπορούμε να το καταφέρουμε, να οργανώνουμε τα πράγματα κατά τρόπο ευρηματικό, βρίσκοντας και λύσεις που στηρίζουν την εγχώρια παραγωγή και παραγωγικότητα ή σχεδιάζοντας και επιλέγοντάς τις. Αυτό θα έχει πολύπλευρες θετικές συνέπειες (π.χ. ανταγωνιστικότητα προϊόντων).
Στην τακτική αυτή, περά από την συνειδητοποίηση του λαού μας με την διδαχή του, δύο είναι οι βασικοί άξονες:
- Η πολύπλευρη παραγωγική επάρκεια και αυτάρκεια, ιδίως των πραγματικών βασικών βιοτικών αναγκών και
- Η μείωση της χρήσης του χρήματος, χωρίς τούτο να προκαλεί στους ανθρώπους ελλείμματα και στερήσεις βιοτικών αναγκών και αγαθών.
Την πρώτη την έχω αναλύσει ήδη και περιλαμβάνει μια σειρά από πολιτικές παραγωγικής αυτάρκειας της χώρας, σχεδιασμού της παραγωγής και των διαδικασιών της, παραγωγικής τομής – αναδιάταξης του προσανατολισμού των ανθρώπων στην παραγωγή. Ολες οι λύσεις ξεκινούν από την θεωρία των βιοτικών αναγκών: την συνειδητοποίησή τους και το δικαίωμα όλων στην απόλαυσή τους. Το δικαίωμα αυτό, αυτονόητο δικαίωμα ενός ανθρώπου που μετέχει σε μία κοινωνία που έχει ξεφύγει από την βαρβαρότητα της ζούγκλας, συναρτάται με την παραγωγική εργασία και απεξαρτάται από την χρήση χρήματος. Μια απλή λύση, μια μηχανή που διανέμει είδη (π.χ. μήλα ή ψωμί που παράγεται από Ελληνες) με την χρήση απλά μιας κάρτας που κατέχει κάθε εργαζόμενος άνθρωπος και θεσπίζονται ως βιοτική ανάγκη που έχουν δικαίωμα ίσης ελεύθερης κοινωνικής απόλαυσης όλοι, όχι μόνο απεξαρτά κάποιους ανθρώπους από την παροχή των σχετικών υπηρεσιών και τους τοποθετεί στην παραγωγή (όπερ σημαίνει μεγαλύτερες παραγωγικές δυνατότητες και λιγότερο χρόνο εργασία ςγια όλους), αλλά και περιορίζει την ανάγκη χρήσης χρήματος. Απεξαρτά την κοινωνία από τον επαίσχυντο φόρο υποτέλειας στους κατόχους του χρήματος.
Εχω αναλύσει σε πολλά κείμενά μου τις επιμέρους συνθήκες και λειτουργίες του συστήματος κοινωνικής οικονομίας των βιοτικών αναγκών και πως η ανθρώπινη δραστηριότητα και τα αποτελέσματά της ανήκουν στις κοινωνίες, σε όλους και όχι σε ελάχιστους. Ας αρχίσουμε να θέτουμε τις βάσεις για μία τέτοια οικονομία, ας αρχίσουμε να θεωρούμε κάποια αγαθά βιοτικές ανάγκες τις οποίες πρέπει να απολαμβάνουν όλοι, χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα. Θα είναι ένα καλό ξεκίνημα.
- Η μείωση της χρήσης του χρήματος είναι ένας επίσης βασικός όρος. Ο πληθωρισμός που είναι στην πραγματικότητα η υπερβολική χρήση – ανάγκη χρήματος σε σχέση με τα αγαθά στα οποία αντιστοιχεί, είναι μια τακτική που χρησιμοποιεί συνεχώς το κεφάλαιο για να επεκτείνει την ισχύ του απέναντι στους απλούς ανθρώπους και να πουλάει περισσότερο και ακριβότερο χρήμα. Εάν η απαράδεκτη κοινωνικά «ελευθερία της αγοράς», η συνεχής κλοπή τιθασσευόταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εάν επερχόταν μία ισορροπία αξιών θεσπισμένη από την κοινωνία, είναι βέβαιο ότι η χρήση ολοένα και περισσότερου χρήματος, που προβάλει σήμερα ως ανάγκη για την κάλυψη βιοτικών αναγκών, θα πάγωνε και θα μπορούσε να μειωθεί. Η μείωση της χρηματικής αξίας των αγαθών και ο κοινωνικός ελεγχός της, θα προκαλούσε αυτονόητα, στους ανθρώπους και στο κράτος μικρότερες ανάγκες χρήσης χρήματος για οτιδήποτε, κατά συνέπεια και δανεισμού. Είναι σαφές ότι οι θεωρίες περί ύφεσης, που σκόπιμα έχουν καλλιεργήσει οι κεφαλαιούχοι και σκόπιμα έχουν προκαλέσει τα σχετικά παραδείγματα, με ελεγχόμενα στημένα πειράματα στον εαυτό τους ή σε θύματά τους που διοικούνται από ξεπουλημένους σε αυτούς, δεν πείθουν, αλλά χρησιμοποιούνται σκόπιμα για να σηματοδοτήσουν την ανάγκη χρήσης (δανεικού) χρήματος. Είναι σαφές ότι οι θεωρίες περί ύφεσης αφορούν μόνο το πλαίσιο λειτουργίας του δικού τους καπιταλισμού και θίγουν μόνο τα συμφέροντά τους και όχι τα συμφέροντα των λαών. Η οικονομία μιας κοινωνίας στην πραγματικότητα δεν πρέπει να εξαρτάται από το χρήμα και μπορεί να υπάρξει οικονομία χωρίς αυτό.
Μια οικονομία που παράγει αγαθά και τα μοιράζει σε όλους … αυτός είναι ο σκοπός μιας κοινωνίας, για αυτό δημιουργήθηκε και προς αυτό πρέπει να πορευθεί !!!.
Α. Θα ξενίζει πολλούς ο τίτλος και θα αναρωτηθούν με αρνητική θέση, εάν είναι δυνατόν να υπάρξει οικονομία χωρίς χρήμα. Πέρα από την ιστορική γνώση, όσοι γνωρίζουν τον ορισμό του χρήματος, αυτόν που γράφεται στα βιβλία και ορίζεται στους νόμους θα μπορούν εύκολα να το κατανοήσουν και οι υπόλοιποι, μετά την ανάγνωση του κειμένου, θα μπορούν εύκολα πλέον να το συλλάβουν και να το αντιληφθούν πως ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ και αυτή όχι μόνο μπορεί να είναι μία σύγχρονη οικονομία προόδου, αλλά και είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει, για να απελευθερωθούν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες και να βαδίσουν με ελευθερία στο μέλλον.
Β. Με ένα περιεκτικό γενικό ορισμό μπορούμε να ορίσουμε την οικονομία ως το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας που αποσκοπεί στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για την κάλυψη βιοτικών αναγκών, πραγματικών και τεχνητών, ουσιωδών και μη.
Είναι σαφές ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν είναι αυτόνομη και αποκομμένη, αλλά πάντοτε αναπτύσσεται μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας. Αλλωστε οι άνθρωποι ενώθηκαν και οργανώθηκαν σε κοινωνίες για να αντιμετωπίσουν κατά τρόπο ευκολότερο τις ίδιες αυτές βιοτικές ανάγκες, το ίδιο τον αγώνα της επιβίωσης. Η οικονομία λοιπόν έχει πάντοτε και ως στόχο και τελικό προορισμό της τον άνθρωπο και δεν υπάρχει οικονομία, δεν νοείται έξω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Γ. Στην πορεία του α
νθρώπου στον πλανήτη, οι βιοτικές ανάγκες και η διαχείρισή τους, δηλ. η οικονομία έγιναν το μέσο, η αιτία και η αφορμή για να δυστυχήσουν και να πεθάνουν αμέτρητες γενιές ανθρώπων και να ευημερήσουν και να αναπτυχθούν άλλες. Τούτο όμως το έχω ήδη αναλύσει και δεν θα επεκταθώ.Το χρήμα ήλθε στην ανθρώπινη ιστορία και πρακτική ως μέσο για να συμβολίσει και να ενσωματώσει την ανταλλαγή των αξιών που κάθε κοινωνία έδινε στα παράγωγα της οικονομίας της. Ουσιαστικά και στην πραγματικότητα, το χρήμα στην σύντομη αναλογικά ιστορία του στον πλανήτη, ενσωματώνει την εκάστοτε οριζόμενη αξία των παραγώγων της ανθρώπινης δραστηριότητας και έχει μόνο ανταλλακτική και όχι πραγματική βιοτική αξία (π.χ. δεν τρώγεται, δεν προστατεύει από το κρύο ή την φωτιά).
Στην πραγματικότητα η οικονομία βασίζεται ακόμα στην ανταλλακτική αξία των αγαθών και των υπηρεσιών (τούτο είναι απότοκο της βιοτικής αξίας των αγαθών που η ανθρώπινη φύση ορίζει ως ανάγκη της και του τρόπου που η κάθε κοινωνία ανθρώπων τα αντιλαμβάνεται και τα θεωρεί). Το χρήμα είναι απλά ο βασικός σήμερα συμβολισμός της αξίας των αγαθών.
Κατά συνέπεια και στην πραγματικότητα η οικονομία, η κάλυψη των όποιων αναγκών, μπορεί να υφίσταται χωρίς την ανάγκη της ύπαρξης του χρήματος, όπως υπήρξε και λειτούργησε χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δ. Ας έλθουμε όμως στο σήμερα. Είναι βέβαιο πως ο καπιταλισμός συνδέεται άμεσα και εξαρτάται από το χρήμα και την ανταλλακτική του αξία σε αγαθά και υπηρεσίες. Δεν είναι όμως μόνο ο καπιταλισμός το σύστημα οικονομικής οργάνωσης που στηρίχτηκε στο χρήμα. Το χρήμα έχει μακρύτερη ιστορία στις ανθρώπινες κοινωνίες και στήριξε και άλλες μορφές οργάνωσης της οικονομίας, με εντελώς διάφορες πολιτικές, κοινωνικές και παραγωγικές δομές και διαδικασίες. Απλά στον καπιταλισμό, η παραγωγή και η συσσώρευσή του χρήματος έπαιξαν και παίζουν ένα κυρίαρχο συμβολικό στην πραγματικότητα ρόλο, ο οποίος είναι όμως ουσιαστικός στην οργάνωση και λειτουργία των δομών του. Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός δεν υπήρξε αποτέλεσμα του χρήματος, ούτε αυτός το γέννησε, απλά το χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί άριστα ως μέσο έκφρασης και επιβολής της ισχύος των κατόχων του, αφού το μέσο αυτό ανταλλάσσεται με αγαθά που παράγουν άνθρωποι και υπηρεσίες που προσφέρουν. Είναι κλασσική και αξεπέραστη η μαρξιστική ανάλυση στην λειτουργία και τον ρόλο του κεφαλαίου στον καπιταλισμό και είναι τόσο επιστημονική, όσο και στην πραγματικότητα εμπειρική. Είναι τέτοια η πλύση εγκεφάλου που καλλιέργησαν και καλλιεργούν οι κεφαλαιούχοι για την ισχύ του χρήματος, ώστε όχι μόνο διαμορφώθηκε η κουλτούρα του χρήματος, αλλά και μύθοι, που οδηγούν την κοινωνία μακριά από την αλήθεια και δημιουργούν εικονικές πραγματικότητες και μαζικά εσφαλμένες εντυπώσεις, όπως αυτή της ταύτισης της οικονομίας με το χρήμα.
Ε. Στην μακραίωνη ιστορία του το χρήμα, οριζόταν το ίδιο από την αξία που έδιναν οι κοινωνίες στα λεγόμενα πολύτιμα μέταλλα που το απάρτιζαν και από τα οποία κατασκευαζόταν. Το χρήμα ενσωμάτωνε το ίδιο την αξία που προσέδιδε η κοινωνία στον υλικό που το απάρτιζε και που εν ολίγοις συμβόλιζε την αμετάβλητη αιωνιότητα των πολύτιμων μετάλλων (κυρίως του χρυσού και δευτερευόντως του άργυρου) έναντι των βρωτών, των ανθρώπων. Η απόκτηση των μετάλλων αυτών έγινε σκοπός και αυτοσκοπός, ζητούμενο των κοινωνιών και των ανθρώπων, αιτία λεηλασιών και πολέμων. Ποτέ όμως το χρήμα δεν αποτέλεσε τον πραγματικό σκοπό των ανθρώπων, ο πραγματικός σκοπός και στόχος ήταν τα αγαθά και η κοινωνική και πλανητική εξουσία – ισχύς που εξασφάλιζε ή σηματοδοτούσε η κατοχή τους. Αυτή είναι στην πραγματικότητα εξουσία επί των ανθρώπων, καθώς κανένα άλλο έμβιο όν στον πλανήτη δεν προσδίδει κάποια αξία στο χρήμα. Αυτό αποκαλύπτει και πάλι τον τεχνητό χαρακτήρα και φύση του.
Στις ισορροπίες αυτές κινήθηκε η ανθρωπότητα μέχρι την στιγμή που ο καπιταλισμός ξεπέρασε τα πολύτιμα μέταλλα. Μέχρι που αυτά δεν επαρκούσαν για να εκφράσουν την αξία που συμβόλιζαν τα παραγόμενα. Βέβαια, μέσα σε ένα πλαίσιο τεχνητών αξιών και αντιστοιχιών του χρήματος, των αγαθών και των υπηρεσιών, κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι τούτο δεν ήταν μια εσκεμμένη ενέργεια των μεγαλύτερων κεφαλαιούχων του κόσμου για να εγκαταλειφθεί ο κανόνας του χρυσού (δηλ. η αντιστοίχηση του εκδιδόμενου χρήματος σε υπαρκτό χρυσό). Είτε ο παγκόσμιος χρυσός αποτελούσε σύνολο πεπερασμένο και ανεπαρκές για να εκφράσει τις πληθωρίζουσες αξίες και αγαθά, είτε απλά η κρίση των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα ήταν ένα έξυπνο τέχνασμα για να προσπεραστούν συνθήκες και όροι και να ενσωματωθούν σε κάποιους χρηματικές αξίες, εκφραζόμενες απλά σε χρήμα, τούτο δεν έχει ουσιαστική αξία, καθώς η αξία του χρήματός είναι πάντα τεχνητή και ξεπεράστηκε τοις πράγμασι, διαμορφώνοντας μια καινούργια πραγματικότητα. Δεν είναι βέβαια ιστορικά αμελητέο το γεγονός ότι η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού και η αθρόα έκδοση χρήματος προκάλεσε δύο τεράστιους πολέμους και εκατοντάδες περιφερειακούς. Η ίδια η αμφισβήτηση της αξίας του χρήματος για τον άνθρωπο, προκάλεσε όχι μόνο αιώνιο σκεπτικισμό, αλλά και κοινωνικές αναταράξεις και επαναστάσεις [1]. Σας έδωσα ήδη τις αφορμές για πολλή σκέψη όμως ο σκοπός μου δεν είναι να μείνω στις αναλύσεις αυτού του είδους και η περαιτέρω ανάλυση, συνοδευόμενη από παραδειγματολογία θα αφήσει την ουσία να χαθεί.
ΣΤ. Η ελεύθερη έκδοση χρήματος από τα κράτη αποτέλεσε πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έδωσε ιδιοαξία στο χρήμα και το κατέστησε το ίδιο εμπορεύσιμο είδος. Στον βδελυρό κανόνα του τόκου προστέθηκε και ο κανόνας των ισοτιμιών, που προστατεύεται και επιβάλλεται ακόμα και με τα όπλα.
Στο πλαίσιο αυτό οι κεφαλαιοκράτες του κόσμου θα έπρεπε να ελέγξουν και να εκμεταλλευτούν όχι μόνο την αξία του χρήματος, αλλά και την παραγωγική διάρθρωση κάθε οργανωμένης σε κράτος κοινωνίας και την αξία των προϊόντων που αυτή παρήγαγε. Καθώς οι λαοί κρατιούνται στο σκοτάδι και οι λακέδες τους «επιστήμονες» συνηγορούν στις επιδιώξεις τους, οι κεφαλαιούχοι κατάφεραν και τούτο πολυποίκιλα και χωρίς κανείς να καταλάβει το παιχνίδι τους. Το τελευταίο, το έσχατο στάδιο ολοκλήρωσης και ολοκληρωτισμού αυτό, είναι η οικονομική παγκοσμιοποίηση που βιώνουμε. Το ότι όλα τα αγαθά έχουν πλέον «χρηματιστηριακή» αξία, που δεν ορίζεται στο ελάχιστο από τις κοινωνίες, αποτελεί το έσχατο στάδιο του κεφαλαιοκρατισμού (καπιταλισμού).
Με τον τρόπο αυτό, το ελεύθερα εκδιδόμενο χρήμα πέρα από την ιδιοαξία του, έγινε και το μοναδικό μέσο μέτρησης, ολόκληρου του πλανήτη μας και των ίδιων των ανθρώπινων ζωών και μάλιστα κατά τρόπο απόλυτο, κυριαρχικό και βίαιο, που ούτε πλέον η φαντασία των ανθρώπων δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Η «κεφαλαιοποίηση» των πάντων αποτελεί το έσχατο θεωρητικό στάδιο του καπιταλισμού και εκφράζεται σε οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Οποιος ή όποιοι αμφισβητούν την κεφαλαιοποίηση των πάντων πολεμιούνται αλύπητα και απαξιώνονται με χίλιους δυο τρόπους, κατηγορούμενοι ακόμα και πως δεν ανήκουν στον κόσμο αυτό. Δείτε π.χ. τους «Ταλιμπάν» και τις δικές τους «αξίες», που ανήκουν στο «παρελθόν» … .
Οι επόμενοι πόλεμοι, όπως και όλοι οι προηγούμενοι της καπιταλιστικής εποχής θα είναι «πόλεμοι για την αξία του χρήματος». Καθώς ο οιοσδήποτε μπορεί να εκδίδει όσο χρήμα θέλει και να του προσδίδει όποια αξία θέλει, οι μηχανισμοί συντήρησης – εξισορρόπησης των κεφαλαιούχων έρχονται να επιβάλλουν μια σειρά από κανόνες ή ωμή ζωώδη βία για να διατηρήσουν μόνο αυτοί τούτο το δικαίωμα. Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός θα φτάσει σύντομα στο επίπεδο που το μόνο πραγματικά εμπορεύσιμο και άξιο λόγου αγαθό στον πλανήτη θα είναι μόνο το χρήμα. Η πρόσφατη οικονομική κρίση ήταν η πρώτη απόπειρα. Ο παραλογισμός αυτός είναι κορυφαίος και τελικός, η παράνοια που ενσωματώνει θα είναι και το τέλος του κυματοειδούς καπιταλισμού, που θα ξαναγίνει (ήδη γίνεται) εξουσιαστικός ολοκληρωτισμός.
Ζ. Ας έλθουμε όμως στο ουσιώδες πρακτικά κομμάτι: στην χρήση του χρήματος.
Είναι σαφές ότι οι κεφαλαιούχοι δεν εννοούν το χρήμα που κατέχουν και εκδίδουν ως αγαθό αυτό καθεαυτό. Το χρήμα στα θησαυροφυλάκιά τους θα ήταν άχρηστο και πραγματικό βάρος. Το χρήμα έχει αξία μόνο όταν χρησιμοποιείται και χρησιμοποιείται για να γεννά τόκους και υπεραξίες (ακόμα και υπεραξίες ισοτιμίας) για να γεννά συνεχή έλεγχο και να ελέγχει τις αξίες των αγαθών, ελέγχοντας έτσι και τους ανθρώπους. Τούτο δεν προκαλείται από μόνο, ως ανάγκη των ανθρώπων, των κοινωνιών, των λαών. Προκαλείται σκόπιμα για να υπάρχει συνεχώς από τους λαούς η ανάγκη εξάρτησης από το χρήμα, δηλ. από αυτούς που το κατέχουν και ορίζουν την κίνησή του. Η κατοχή και ορισμός της κίνησης του χρήματος γεννά όλα τα τεχνητά γεννήματά του: τους τόκους, τις αν-ισοτιμίες, τις εξαρτήσεις.
Πραγματικά θα ήταν δυστυχείς και αδύναμοι οι κάτοχοι του χρήματος, εάν δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς αυτούς. Φροντίζουν λοιπόν να επιβάλλουν με ένα σωρό τρόπους την ανάγκη του χρήματος και να την επεκτείνουν για να διαιωνίζεται και να επαυξάνεται η ισχύς τους και να μεγαλώνει η εξάρτηση των λαών από αυτούς και η κλοπή τους, η λεηλασία και η καταλήστευση έναντι αυτών (π.χ. δείτε την κλοπή του ελληνικού λαού από τα ξένα funds στο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» της προηγούμενης δεκαετίας). Αυξάνοντας τις τιμές, πληθωρίζουν τις αξίες των αγαθών και δημιουργούν ανάγκες δανεισμού, επιβάλλοντας ταυτόχρονα μέτρα «νομισματικής ισορροπίας» και σταθερότητας ισολογισμών. Δημιουργούν δηλ. και επιβάλλουν κατά το ειωθώς σε αυτούς, ανάγκες δανεισμού των δύστυχων κρατών και των ανθρώπων, ορίζοντας η ίδιοι το αντάλλαγμα για το χάρτινο ή εικονικό και χωρίς πραγματική αξία χρήμα. Σκοπός τους είναι να πουλάνε χρήμα με κέρδος και για να πουλήσεις χρήμα ή προϊόντα του πρέπει να δημιουργήσεις και την ανάγκη αγοράς του. Η τυφλότητα και η ανοησία της ανθρωπότητας να υποτάσσεται σε κάτι που είναι αέρας κοπανιστός είναι πραγματικά επιβεβαίωση της αυτοκαταστροφικής βλακείας που κυριαρχεί στο ανθρώπινο είδος και επιβεβαίωση της στυγνής εκμετάλλευσης των βιοτικών του αναγκών. Ζούμε στην ζούγκλα ακόμα και υπακούουμε ακόμα στους νόμους της, δεν έχουμε ξεφύγει από αυτή … . Για να επενδύσουν δε στην ζούγκλα που τους βολεύει, στην βαρβαρότητα και στην αθλιότητα, οι κεφαλαιούχοι του σύγχρονου κόσμου προστατεύουν το χρήμα τους και επιβάλλουν την θέληση και τις αξίες τους, μέσα από παγκόσμιους μηχανισμούς: Ο.Ο.Σ.Α., Δ.Ν.Τ., Παγκόσμια Τράπεζα κλπ… δεν είναι τίποτε άλλο από την συμφωνία των ισχυρών στην δική τους ισορροπία και τον μηχανισμό επιβολής των κανόνων τους και της ανάγκης δανεισμού των λαών και των ανθρώπων (αναλύστε από κάθε άποψη την δράση τους και θα το αντιληφθείτε σε ό,τι εξετάσετε).
Η. Είναι σαφές πως όσο οι κοινωνίες και οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν εξακολουθούν να υπακούουν στην ανάγκη του μέσου – χρήματος θα βρίσκονται δέσμιοι στην ζούγκλα των κεφαλαιοκρατών που ελέγχουν τα πάντα: και το κεφάλαιο και την χρήση του και την παραγωγή και την αξία των παραγόμενων. Και δεν θα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, αλλά ολοένα θα πηγαίνουν πιο βαθειά σε μεγαλύτερες εξαρτήσεις, ακολουθώντας την κυματοειδή πορεία του καπιταλισμού. Μόνο προσωρινά, όταν η αθλιότητά τους θα φτάνει σε τόσο μεγάλο βαθμό που θα παρέχει στους ισχυρούς παραγωγικές ευκαιρίες και ανισορροπίες κερδοσκοπίας και στυγνής εκμετάλλευσης, θα χρησιμοποιούνται και θα σηκώνουν για λίγο παραγωγικά κεφάλι (η παραγωγή αυτή θα ανήκει ως επένδυση στους λίγους και «ισχυρούς» και θα ελέγχεται άμεσα από αυτούς – επενδύσεις δεν θέλατε), για να καταπέσουν και πάλι στην πληθωριστική απαξία και στην ανάγκη δανεισμού. Αυτός είναι ο καπιταλισμός και οι κεφαλαιούχοι που τον ορίζουν, είναι κυματοειδής, και όχι γραμμικός, ούτε κυκλικός και τόσο αναπάντεχα ηλίθιος και αυτιστικός. Δυστυχώς, ζούμε στο πλαίσιο της παγκόσμιας ηλιθιότητας και της εξουσίας της ψυχασθένειας στον πλανήτη.
Θ. Στην πραγματικότητα, όπως έχω εξηγήσει, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται καθόλου το χρήμα για να επιβιώσει ή για να περάσει καλά. Η βιολογική ταυτότητα του ανθρώπου δεν γνωρίζει το χρήμα σαν ανάγκη της. Η κάλυψη του συνόλου των βιοτικών αναγκών είναι το μοναδικό ζητούμενο για το ανθρώπινο είδος. Ετσι και η οικονομία, δεν χρειάζεται το χρήμα για να υπάρξει και να λειτουργήσει, για να επιτελέσει τον σκοπό της. Αταβιστικά και χωρίς να ξέρουν γιατί, οι πολιτικοί που προτείνουν σε δύσκολες περιόδους λιτότητα προσπαθούν να περιορίσουν το χρέος των κρατών, λειτουργώντας όμως με τα αυτά καπιταλιστικά κριτήρια και με την αξία των αγαθών αντικατοπτρισμένη σε χρήμα. Ετσι το μόνο που καταφέρνουν να παράγουν είναι στερήσεις και δυστυχία, προκειμένου να αποπληρώσουν τα δανεικά στους καπιταλιστές και να δανειστούν εκ νέου, αλλά και αύξηση της πραγματικής αξίας του χρήματος σε σχέση με τα αγαθά. Ετσι εξηγείται γιατί στον καπιταλισμό υπάρχει η ακολουθία ύφεσης – πληθωρισμού. Είναι σαφές ότι οι πολιτικές λιτότητας, επειδή ανεβάζουν την αξία του χρήματος δεν οδηγούν πουθενά, αλλά σε νέα χειρότερα αδιέξοδα.
Η μία θεώρηση της λύσης για το πρόβλημα είναι να πάρουμε ως λαοί δανεικά και να μην τα αποπληρώσουμε. Η λύση χωλαίνει στην θεωρητική της βάση, διότι δεν αντικαθιστά, δεν καταργεί την αξία του χρήματος (το αντίθετο) και στην πρακτική της βάση, καθώς η εμπειρία δείχνει ότι οι καπιταλιστές και τα κράτη όργανά τους έχουν βρει μια σειρά από ζωώδεις τρόπους για να επιβάλουν την θέλησή τους (πόλεμοι, εμπάργκο, στερήσεις, ασθένειες, κακουχίες, δολοφονίες, εμφύλιοι, ανατροπές …).
Η άλλη λύση, ίσως η μοναδική για την ανθρωπότητα, είναι αυτή που έχω προτείνει, η λύση που έχει να κάνει με την κατανόηση του ανθρωπίνου είδους και την εξυπηρέτηση των βιοτικών του αναγκών, η κατάργηση των επίπλαστων αξιών και υπεραξιών και η πραγματιστική καθιέρωση της χρήσης – απόλαυσης των βιοτικών αναγκών. Αυτό στην οικονομία μιας κοινωνίας, καθώς γνωρίζουμε τον μοναδικό βέβαιο σκοπό του δανειστή: το κέρδος, έχει το ουσιαστικό και χειροπιαστό της αποτέλεσμα.
Δεν προτείνω βέβαια την επαναφορά της ανταλλακτικής οικονομίας, γιατί είναι και αυτή μια οικονομία των αξιών και των υπεραξιών., είναι μια οικονομία που περιέχει την πλαστότητα, την πλαστογραφία πραγματικών, των γνήσιων βιοτικών αναγκών, της εξουσιαστικής επιβολής και της εκμετάλλευσης των βιοτικών αναγκών (ακόμα και την δημιουργία τεχνητών αναγκών και αξιών). Προτείνω την κοινωνική οικονομία των βιοτικών αναγκών όπως την έχω αναλύσει και εκθέσει. Προτείνω σχηματικά την εργασία για την κάλυψή τους και το αυτονόητο, αυτόθροο δικαίωμα του κοινωνού – ανθρώπου, κάθε ανθρώπου στην βεβαιότητα της κάλυψής τους, Αυτή είναι η οικονομία του ανθρώπου, η οικονομία της ουσίας και της ανθρώπινης απελευθέρωσης, της πραγματικής προόδου του ανθρώπινου είδους.
Η. Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ «ΕΞΥΠΝΗΣ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Πας μακριά στο μέλλον θα μου πουν κάποιοι και θα έχουν δίκιο, ανεξάρτητα του ότι το μέλλον αυτό μπορεί να προκύψει ως αναγκαιότητα πολύ σύντομα μετά το τελικό στάδιο του καπιταλισμού.
Μπορούμε όμως από τώρα ως κοινωνία, να σχεδιάζουμε μια «έξυπνη» οικονομία, σιωπηλής, αλλά ολοένα και μεγαλύτερης απεξάρτησης από την χρήση κεφαλαίων, που δεν θα μας καθιστά πελάτες των κεφαλαιούχων, που θα έχει μικρότερες ανάγκες από τον πολύπλευρα επιβαλλόμενο δανεισμό κάθε είδους και την χρήση του χρήματος (διότι δανεισμός είναι και η παραγωγική ανεπάρκεια). Σε κάθε κίνησή μας θα πρέπει να προσπαθούμε να εξοικονομίσουμε πόρους, να ψάχνουμε για τις τακτικές με τις οποίες μπορούμε να το καταφέρουμε, να οργανώνουμε τα πράγματα κατά τρόπο ευρηματικό, βρίσκοντας και λύσεις που στηρίζουν την εγχώρια παραγωγή και παραγωγικότητα ή σχεδιάζοντας και επιλέγοντάς τις. Αυτό θα έχει πολύπλευρες θετικές συνέπειες (π.χ. ανταγωνιστικότητα προϊόντων).
Στην τακτική αυτή, περά από την συνειδητοποίηση του λαού μας με την διδαχή του, δύο είναι οι βασικοί άξονες:
- Η πολύπλευρη παραγωγική επάρκεια και αυτάρκεια, ιδίως των πραγματικών βασικών βιοτικών αναγκών και
- Η μείωση της χρήσης του χρήματος, χωρίς τούτο να προκαλεί στους ανθρώπους ελλείμματα και στερήσεις βιοτικών αναγκών και αγαθών.
Την πρώτη την έχω αναλύσει ήδη και περιλαμβάνει μια σειρά από πολιτικές παραγωγικής αυτάρκειας της χώρας, σχεδιασμού της παραγωγής και των διαδικασιών της, παραγωγικής τομής – αναδιάταξης του προσανατολισμού των ανθρώπων στην παραγωγή. Ολες οι λύσεις ξεκινούν από την θεωρία των βιοτικών αναγκών: την συνειδητοποίησή τους και το δικαίωμα όλων στην απόλαυσή τους. Το δικαίωμα αυτό, αυτονόητο δικαίωμα ενός ανθρώπου που μετέχει σε μία κοινωνία που έχει ξεφύγει από την βαρβαρότητα της ζούγκλας, συναρτάται με την παραγωγική εργασία και απεξαρτάται από την χρήση χρήματος. Μια απλή λύση, μια μηχανή που διανέμει είδη (π.χ. μήλα ή ψωμί που παράγεται από Ελληνες) με την χρήση απλά μιας κάρτας που κατέχει κάθε εργαζόμενος άνθρωπος και θεσπίζονται ως βιοτική ανάγκη που έχουν δικαίωμα ίσης ελεύθερης κοινωνικής απόλαυσης όλοι, όχι μόνο απεξαρτά κάποιους ανθρώπους από την παροχή των σχετικών υπηρεσιών και τους τοποθετεί στην παραγωγή (όπερ σημαίνει μεγαλύτερες παραγωγικές δυνατότητες και λιγότερο χρόνο εργασία ςγια όλους), αλλά και περιορίζει την ανάγκη χρήσης χρήματος. Απεξαρτά την κοινωνία από τον επαίσχυντο φόρο υποτέλειας στους κατόχους του χρήματος.
Εχω αναλύσει σε πολλά κείμενά μου τις επιμέρους συνθήκες και λειτουργίες του συστήματος κοινωνικής οικονομίας των βιοτικών αναγκών και πως η ανθρώπινη δραστηριότητα και τα αποτελέσματά της ανήκουν στις κοινωνίες, σε όλους και όχι σε ελάχιστους. Ας αρχίσουμε να θέτουμε τις βάσεις για μία τέτοια οικονομία, ας αρχίσουμε να θεωρούμε κάποια αγαθά βιοτικές ανάγκες τις οποίες πρέπει να απολαμβάνουν όλοι, χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα. Θα είναι ένα καλό ξεκίνημα.
- Η μείωση της χρήσης του χρήματος είναι ένας επίσης βασικός όρος. Ο πληθωρισμός που είναι στην πραγματικότητα η υπερβολική χρήση – ανάγκη χρήματος σε σχέση με τα αγαθά στα οποία αντιστοιχεί, είναι μια τακτική που χρησιμοποιεί συνεχώς το κεφάλαιο για να επεκτείνει την ισχύ του απέναντι στους απλούς ανθρώπους και να πουλάει περισσότερο και ακριβότερο χρήμα. Εάν η απαράδεκτη κοινωνικά «ελευθερία της αγοράς», η συνεχής κλοπή τιθασσευόταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εάν επερχόταν μία ισορροπία αξιών θεσπισμένη από την κοινωνία, είναι βέβαιο ότι η χρήση ολοένα και περισσότερου χρήματος, που προβάλει σήμερα ως ανάγκη για την κάλυψη βιοτικών αναγκών, θα πάγωνε και θα μπορούσε να μειωθεί. Η μείωση της χρηματικής αξίας των αγαθών και ο κοινωνικός ελεγχός της, θα προκαλούσε αυτονόητα, στους ανθρώπους και στο κράτος μικρότερες ανάγκες χρήσης χρήματος για οτιδήποτε, κατά συνέπεια και δανεισμού. Είναι σαφές ότι οι θεωρίες περί ύφεσης, που σκόπιμα έχουν καλλιεργήσει οι κεφαλαιούχοι και σκόπιμα έχουν προκαλέσει τα σχετικά παραδείγματα, με ελεγχόμενα στημένα πειράματα στον εαυτό τους ή σε θύματά τους που διοικούνται από ξεπουλημένους σε αυτούς, δεν πείθουν, αλλά χρησιμοποιούνται σκόπιμα για να σηματοδοτήσουν την ανάγκη χρήσης (δανεικού) χρήματος. Είναι σαφές ότι οι θεωρίες περί ύφεσης αφορούν μόνο το πλαίσιο λειτουργίας του δικού τους καπιταλισμού και θίγουν μόνο τα συμφέροντά τους και όχι τα συμφέροντα των λαών. Η οικονομία μιας κοινωνίας στην πραγματικότητα δεν πρέπει να εξαρτάται από το χρήμα και μπορεί να υπάρξει οικονομία χωρίς αυτό.
Μια οικονομία που παράγει αγαθά και τα μοιράζει σε όλους … αυτός είναι ο σκοπός μιας κοινωνίας, για αυτό δημιουργήθηκε και προς αυτό πρέπει να πορευθεί !!!.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου