Ὅταν τῆς εἶπα κάποτε, «Μάνα, ἡ Στέλλα ἀγάπησε τὸν Ἀνδρέα καὶ παντρεύτηκαν, ὁ Χάρης ἀγάπησε τὴν Εὐδοκία καὶ παντρεύτηκαν», τότε ἐκείνη μοῦ λέει·
«Ἀγάπησες κι ἐσὺ καμμιάν, γυιέ μου; Πές μου το, καὶ εἶναι καλὸ πράμα!» Τῆς λέω· «Ἀγάπησα τὴν πιὸ ὄμορφη, τὴν Ἐκκλησία!» «Μά, θὰ γίνεις μοναχός;»
Τῆς λέω, «Ναί».
Δὲν μοῦ ἔφερε καμμιὰ ἀντίδραση κοσμική.
Ἡ ἀντίδρασή της ἦταν πνευματικοῦ χαρακτήρα.
Μοῦ εἶπε μόνο· «Ξέρεις, ἐσὺ ὁ ἐνθουσιώδης, τί σημαίνει μοναχός; Καὶ μάλιστα καλὸς μοναχός ;»
Τὴν ἐρωτῶ· «Ἐσὺ ξέρεις;»
Μοῦ λέει· «Ξέρω, ὅτι ὁ καλὸς μοναχός, γυιέ μου, μέχρι νὰ πεθάνει εἶναι τσακωμένος μὲ τὸ κορμί του. Εἶσαι διατεθειμένος γι᾽ αὐτὸ τὸν καβγὰ ἢ τελικὰ θὰ μᾶς προσβάλεις;»
Θυμήθηκα τότε τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, περὶ τοῦ τί ἐστὶ μοναχός· «Μοναχὸς ἐστι, βία φύσεως διηνεκὴς καὶ φυλακὴ αἰσθήσεων ἀνελλιπὴς»
(Κλῖμάξ, Λόγος Α´, ι´).
Ἡ Μηλιὰ ἀπὸ ποῦ τὸ ἔμαθε αὐτό;
Ποιὰ ἄνωθεν σοφία τὴ φώτιζε;
Ἀπὸ τότε δὲν τὴν ξαναφώναξα μάνα.
Τὴ φώναζα, εἴτε γερόντισσα, εἴτε σκέτα, Μηλιά.
Αἰσθανόμουν, ὅτι δὲν μοῦ ἀνήκει ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ποὺ κουβαλοῦσε τὴ σοφία ἀρχαίων χρόνων.
Πανιερωτάτου Μόρφου π. Νεοφύτου _Λόγος ἐπικήδειος στὴ μητέρα του, Μηλιὰ Μασοῦρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου