ΝΕΡΟ Στα νύχια των πολυεθνικών

Το ξεπούλημα του 23% της ΕΥΑΘ είναι μια ακόμη

κουκκίδα στο ψηφιδωτό της εμπορευματοποίησης του

φυσικού αγαθού του νερού με ευθύνη των κυβερνήσεων

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που συνυπέγραψαν και συναποφάσισαν

τις αποφάσεις της ΕΕ
Η απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων, την περασμένη Δευτέρα, να προχωρήσει στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της Εταιρείας Υδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) ΑΕ, παραδίδοντας το 23% των μετοχών της σε «στρατηγικό επενδυτή», είναι μόνον η αρχή ενός ντόμινο ιδιωτικοποιήσεων των δημοτικών επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης σε όλη τη χώρα. Η εξέλιξη αυτή, επιπλέον, επισφραγίζει τις προθέσεις της κυβέρνησης της ΝΔ, για περισσότερο βάθεμα των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών - όπως δεν παραλείπει να τονίζει σε κάθε ομιλία του ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής - και για την πλήρη παράδοση ακόμη κι ενός φυσικού αγαθού, όπως το νερό, στα νύχια των πολυεθνικών.
Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Αντίθετα, το έδαφος είχε προλειανθεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που είχαν ξεκινήσει τις διαδικασίες των αποκρατικοποιήσεων. Τόσο η ΝΔ σήμερα, όσο και το ΠΑΣΟΚ προώθησαν και «έβαλαν στη ζωή» τις αποφάσεις των Βρυξελλών για τη μετατροπή του νερού σε εμπόρευμα. Αποφάσεις που συνέγραψαν και συναποφάσισαν στα αρμόδια όργανα της ΕΕ. Πλέον, μετά την ΕΥΑΘ - κι εάν η ιδιωτικοποίησή της προχωρήσει δίχως προβλήματα - έρχεται η σειρά της ΕΥΔΑΠ, που αποτελεί το πραγματικό φιλέτο για τις πολυεθνικές του νερού, αλλά και άλλες δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης σε όλη τη χώρα.
Η μάχη των πολυεθνικών
Ηδη φαίνεται πως μια σειρά από πολυεθνικές έχουν λάβει θέση στην εκκίνηση της κούρσας για την αγορά του 23,02% των μετοχών της ΕΥΑΘ που θα βγάλει στο σφυρί η κυβέρνηση. Ο κατασκευαστικός όμιλος «ΕΛΛΑΚΤΩΡ» με τη γαλλική πολυεθνική «SUEZ», ο όμιλος Λάτση με την επίσης γαλλικών συμφερόντων πολυεθνική «VEOLIA», καθώς και ο ισπανικός κολοσσός «AQUALIA» είναι οι τρεις πιθανότεροι «μνηστήρες» για την εξαγορά του πακέτου. Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο πως η γαλλική πολυεθνική «SUEZ» ήδη κατέχει το 5,01% της ΕΥΑΘ ΑΕ. Με την παράδοση και του 23,02% σε ιδιώτες, τότε το Δημόσιο θα κατέχει το 51% των μετοχών. Ενδιαφέρον έχουν επιδείξει και άλλοι κατασκευαστικοί όμιλοι της χώρας όπως οι «J&P Αβαξ», «ΓΕΚ - Τέρνα» και «Ιντρακάτ».

EurokinissiΟμως, αυτή η πράξη, η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ ΑΕ, είναι μια ακόμη κουκκίδα σε ένα ψηφιδωτό που εξελίσσεται εδώ και χρόνια, όπου οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συμπληρώνουν και ανταγωνίζονται η μία την άλλη για το ποια θα ξεπουλήσει μεγαλύτερο μερίδιο της δημόσιας περιουσίας στο μεγάλο κεφάλαιο. Ετσι, το 1998, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνένωσε τον Οργανισμό Υδρευσης και τον Οργανισμό Αποχέτευσης σε μια εταιρεία, την ΕΥΑΘ ΑΕ, η οποία το 2001 μπήκε στο χρηματιστήριο και ξεκινά τυπικά η διαδικασία διανομής μετοχών σε επίδοξους επενδυτές. Η ΝΔ με τη σειρά της συνέχισε την ιδιωτικοποίηση, με το σπάσιμο των δραστηριοτήτων της ΕΥΑΘ και τη δημιουργία θυγατρικών εταιρειών, την είσοδο εργολάβων και τη συμμετοχή πολυεθνικών στο μετοχικό κεφάλαιο. Σε αυτή τη διαδικασία «μπήκε» δυναμικά και ο κολοσσός της «SUEZ» με το 5% και την εκφρασμένη πρόθεσή του να φτάσει το 25%.
Φυσικά, και παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων, ότι το Δημόσιο ελέγχοντας το 51% θα εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο της εταιρείας, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Αλλωστε, οι ιδιώτες δεν «επενδύουν» χρήματα σε μια εταιρεία, αν δεν έχουν δυνατότητα να ελέγχουν και να ασκούν πολιτική τέτοια ώστε να αυξάνουν τα κέρδη τους.
Ο λαός πληρώνει τα «σπασμένα»
Από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ έξω από τα κεντρικά γραφεία της ΕΥΑΘ, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης

MotionTeamΧαρακτηριστικά είναι τα όσα έχουν συμβεί μέχρι σήμερα στην ΕΥΑΘ ΑΕ, ύστερα από το «πρώτο κύμα» ιδιωτικοποίησης. Σημειώνεται ότι μέχρι σήμερα βασικοί μέτοχοι της ΕΥΑΘ είναι το Δημόσιο (περίπου 74%), η Αγροτική Τράπεζα (10%) και η «SUEZ» (5%). Τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα;
Από το 1998 που ξεκίνησε η προεργασία για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ τα τιμολόγια κατανάλωσης νερού αυξήθηκαν κατά 320%.
Το 2007 προχώρησε σε αυξήσεις τιμολογίου μέχρι και 33% και ανάλογες προδιαγεγραμμένες αυξήσεις μέχρι το 2011!
Ελλιπής συντήρηση των υπαρχουσών υποδομών και υποβάθμιση της ποιότητας του νερού.
Μείωση προσωπικού από 800 σε 450 εργαζόμενους. Επίθεση στα συλλογικά εργασιακά τους, αλλά και στα δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Παράδοση βασικών υπηρεσιών της ΕΥΑΘ σε εργολάβους (λειτουργία διυλιστηρίου και βιολογικού καθαρισμού, αποκατάσταση βλαβών, διανομή λογαριασμών κλπ.).
Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, τα κέρδη της ΕΥΑΘ ΑΕ αναμένεται ν' αγγίξουν, μέχρι το τέλος του 2009, τα 20 εκατ. ευρώ. Το 2007 είχε κέρδη ύψους 12,7 εκατ. ευρώ και το 2006 9,6 εκατ. ευρώ. Στα σχέδια της ΕΥΑΘ ΑΕ είναι και η είσοδος σε νέους τομείς (οπτικές ίνες, τηλεπικοινωνίες, εμφιάλωση νερού κλπ.) μέσα από κοινοπρακτικά σχήματα.
Ολα αυτά, έχουν μετατρέψει την ΕΥΑΘ σε πραγματικό φιλέτο για τις πολυεθνικές, οι οποίες πλέον επιδιώκουν να μπουν για τα καλά στον τομέα διαχείρισης του νερού στην Ελλάδα. Της διαχείρισής του βέβαια ως εμπορεύματος και όχι ως δημόσιου φυσικού αγαθού...
Ερχεται και η σειρά της ΕΥΔΑΠ
Η νέα ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ ΑΕ ανοίγει πλέον τον «Ασκό του Αιόλου» για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση όχι μόνο άλλων δημοτικών επιχειρήσεων Υδρευσης Αποχέτευσης, αλλά κύρια του «χρυσωρυχείου» για τα πολυεθνικά συμφέροντα, της ΕΥΔΑΠ ΑΕ. Αλλωστε, αν προχωρήσει απρόσκοπτα το ξεπούλημα της ΕΥΑΘ, η ΕΥΔΑΠ θα είναι το επόμενο θύμα.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι άλλωστε το γεγονός ότι η μετοχοποίηση της ΕΥΔΑΠ - επίσης πραγματοποιήθηκε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - αποτελεί ήδη το πρώτο βήμα για την παραπέρα ιδιωτικοποίησή της. Μάλιστα, η μετοχοποίησή της αποτελεί μια διεθνή πρωτοτυπία ξεπουλήματος. Αναλυτικά: Η δημόσια ΕΥΔΑΠ «έσπασε» σε δύο εταιρείες, την «ΕΥΔΑΠ Παγίων» και την «ΕΥΔΑΠ ΑΕ», δηλαδή τη μετοχοποιημένη εταιρεία εκμετάλλευσης. Η «ΕΥΔΑΠ Παγίων» παρέμεινε 100% κρατική και κατέχει τους ταμιευτήρες νερού και τα εξωτερικά υδραγωγεία, αναλαμβάνοντας να εξασφαλίζει για πάντα νερό στην ΕΥΔΑΠ ΑΕ (σ.σ.: φυσικά, με λεφτά των φορολογούμενων εργαζομένων), η οποία το μόνο που κάνει είναι να πουλά το νερό, προσφέροντας «τρελά» κέρδη στους μετόχους της.
Τα αποτελέσματα και σε αυτή την περίπτωση είναι ενδεικτικά:
Μέσα σε 8 χρόνια τα τέλη αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ αυξήθηκαν πάνω από 80% (μετά και την τελευταία αύξηση 7,5% από το Μάρτη του '09).
Στην ίδια περίοδο, το τιμολόγιο του νερού αυξήθηκε κατά 150%.
Τα καθαρά κέρδη της ΕΥΔΑΠ αυξήθηκαν το 2007 κατά 30% σε σχέση με το 2006 και διαμορφώθηκαν στα 43,3 εκατ. ευρώ έναντι 33,3% εκατ. ευρώ το 2006.
Φυσικά, οι αυξήσεις κερδών, η μετακύλιση του κόστους στους καταναλωτές και η πολιτική ξεπουλήματος έχουν ως αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι ιδιώτες και επιχειρηματίες να φέρονται διατεθειμένοι να αγοράσουν επιπλέον μετοχές από την ΕΥΔΑΠ, μόλις ανοίξει η στρόφιγγα από τις κυβερνήσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Ερ. Γκεμπαλί, εκτελεστικός αντιπρόεδρος της «SUEZ» - η οποία κατέχει και ένα μικρό ποσοστό της ΕΥΔΑΠ - είχε αποκαλύψει το ενδιαφέρον της εταιρείας για την ΕΥΔΑΠ, χωρίς να κρύψει και το ότι γι' αυτό σκοπό είχε επαφές ακόμη και με υπουργούς. Κίνητρο αποτελεί η υψηλή κερδοφορία, την οποία πληρώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Σήμερα, η μετοχική σύνθεση της ΕΥΔΑΠ ΑΕ έχει ως εξής: 61,03% Ελληνικό Δημόσιο, 10% Αγροτική Τράπεζα, 13,83% Νομικά Πρόσωπα και 15,14% ιδιώτες επενδυτές, ανάμεσά τους και η «SUEZ».
Η Κοινοτική Οδηγία και η επίσπευση του ξεπουλήματος
Οι παραπάνω εξελίξεις σχετίζονται και με την εφαρμογή, από το 2010, της Κοινοτικής Οδηγίας 2000/60ΕΚ, η οποία επιφυλάσσει περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις στη διαχείριση και εκμετάλλευση του νερού, υδρόμετρα για τους αγρότες, αλλά και νέες αυξήσεις και χαράτσια στην τιμή του νερού ύδρευσης και στα τέλη αποχέτευσης, με πρόσχημα τη λειψυδρία και τις κλιματικές αλλαγές.
Βασικός άξονας της Οδηγίας αυτής, που ενσωματώθηκε στην εθνική νομοθεσία με το νόμο 2199/2003 επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, είναι ότι το νερό αποτελεί «κοινωνικό και οικονομικό αγαθό». Δηλαδή, έχει οικονομική αξία σε όλες τις ανταγωνιστικές του χρήσεις. Επομένως, το νερό θα πρέπει να τιμολογείται ως εμπόρευμα με βάση την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» ή «ο χρήστης πληρώνει», όχι μόνο για το κόστος που απαιτείται για τη χρησιμοποίησή του, αλλά και για το κόστος ανάκτησής του.
Η εφαρμογή της οδηγίας θα πλήξει ιδιαίτερα τη μικρομεσαία αγροτιά, που, σε συνδυασμό με την ΚΑΠ, θα την οδηγήσει στο ξεκλήρισμα, αφού αναμένεται να τοποθετηθούν υδρόμετρα στα χωράφια. Τα υδρόμετρα αυτά, σύμφωνα με πληροφορίες, θα είναι ηλεκτρονικού τύπου και θα ενεργοποιούνται με ειδικές κάρτες, παρόμοιες με τις γνωστές τηλεκάρτες. Οι αγρότες θα υποχρεώνονται να προαγοράζουν το νερό που θα χρησιμοποιούν στα χωράφια τους και θα το πληρώνουν όχι πια με συμβολικές τιμές ανά στρέμμα ή ανά καλλιέργεια, αλλά με ογκοχρέωση της πραγματικής κατανάλωσης!
Στο στόχαστρο και τα δίκτυα των πόλεων
Στο στόχαστρο θα μπουν και οι οργανισμοί ύδρευσης και αποχέτευσης εκατοντάδων πόλεων της χώρας. Συνολικά, 180 δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης (ΔΕΥΑ), που καλύπτουν το 40% του πληθυσμού της χώρας, θα πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο τιμολόγησης, ώστε να καλύπτεται ολόκληρο το «κόστος» του νερού που προσφέρουν. Σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν γίνει στην κυβέρνηση, αναμένονται αυξήσεις στα τιμολόγια κατά 50% και ανάλογα χαράτσια στα τέλη αποχέτευσης...
Επιπλέον, οι οργανισμοί αυτοί θα υποχρεωθούν να κάνουν διάφορα έργα υποδομής, πολλά από τα οποία αναμένεται να εκτελεστούν με ΣΔΙΤ, γεγονός που θα οδηγήσει στην ιδιωτικοποίησή τους. Αυτό σημαίνει ακόμη μεγαλύτερες αυξήσεις στην τιμή του νερού και στα τέλη αποχέτευσης.
Οι εξελίξεις αυτές φέρουν τη σφραγίδα των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που εφαρμόζουν και συνυπογράφουν τις πολιτικές της ΕΕ, οι οποίες θέλουν το νερό εμπόρευμα κι όχι κοινωνικό αγαθό. Σημαντικές, όμως, είναι και οι ευθύνες των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των «Οικολόγων Πράσινων», που, πίσω από ένα δήθεν φιλοπεριβαλλοντικό προσωπείο, στηρίζουν τις καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ...
Ρεπορτάζ:
Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ
Το νερό φυσικός πόρος ζωτικής σημασίας
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι το νερό είναι φυσικός πόρος κοινή κληρονομιά, και ως τέτοιο πρέπει να αποτελεί κοινωνική ιδιοκτησία. Μόνο τότε θα είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Η διαχείρισή του απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο. Αλλά αυτό δε μπορεί να γίνει στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού συστήματος και των νόμων της αγοράς, αλλά στη λαϊκή οικονομία.
Ανάμεσα στα άλλα, το ΚΚΕ, θεωρεί επιτακτική ανάγκη διεκδίκησης:
Την επεξεργασία μιας ολοκληρωμένης υδατικής πολιτικής.
Τη δημιουργία ενός άλλου θεσμικού πλαισίου, που θα αντιμετωπίζει το νερό ως φυσικό πόρο ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο, τη φύση και την ανάπτυξη της κοινωνίας.
Το σχεδιασμό και την υλοποίηση όλων των αναγκαίων εγγειοβελτιωτικών και άλλων έργων υποδομής, που θα προλαμβάνουν, θα αμβλύνουν και θα αντιμετωπίζουν την εμφάνιση των πλημμυρών, της λειψυδρίας, θα αποταμιεύουν και θα εμπλουτίζουν τα υδάτινα αποθέματα.
Την προγραμματισμένη ένταξη της χρήσης των υδάτινων πόρων στα πλαίσια μιας σχεδιασμένης αναπτυξιακής πολιτικής κλπ.

Τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση νερού...
Τα όσα, όμως, συμβαίνουν με την ΕΥΑΘ ΑΕ και όσα αναμένεται να ακολουθήσουν με την ΕΥΔΑΠ ΑΕ και τις υπόλοιπες Δημοτικές Επιχειρήσεις Υδρευσης και Αποχέτευσης στη χώρα μας, δεν αποτελούν «ελληνικό φαινόμενο». Αντίθετα, σε μια σειρά από χώρες του κόσμου, λιγότερες από 10 πολυεθνικές νερού έχουν βάλει στο χέρι το πολύτιμο αυτό φυσικό αγαθό.
Η Γαλλία είναι πατρίδα δύο εκ των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών διαχείρισης νερού ανά τον κόσμο, της SUEZ και της VEOLIA. Στρατηγική τους είναι η υπογραφή αποικιακών συμβολαίων μακροχρόνιας εκχώρησης των δικαιωμάτων για τη λειτουργία και τη συντήρηση (όχι, όμως, και του κόστους κατασκευής) των δικτύων. Στόχος τους είναι είτε χώρες ολόκληρες, είτε δίκτυα μεγάλων πόλεων.
Σήμερα, πάνω από 460 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο εξαρτώνται από ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης, ενώ μέχρι το 2015, περισσότερο από το 75% της ευρωπαϊκής αγοράς και το 65% της αντίστοιχης αμερικάνικης θα ιδιωτικοποιηθούν. Την ίδια στιγμή, περισσότεροι από 1,2 δισ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και το 20% του πληθυσμού της Γης αναγκάζεται να πίνει νερό από μολυσμένες πηγές.
Η περίπτωση της Βολιβίας
Η περίπτωση της Βολιβίας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για το τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση του νερού. Ας τη δούμε κάπως αναλυτικά, διότι παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον:
Το Σεπτέμβρη του 1998, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εγκρίνει δάνειο 138 εκατ. δολαρίων στη Βολιβία και παράλληλα δίνει την εντολή να ξεπουλήσει σε ιδιώτες όσες κρατικές επιχειρήσεις παρέμεναν ακόμη στα χέρια της.
Το Σεπτέμβρη του 1999 υπογράφεται συμβόλαιο παράδοσης του συστήματος ύδρευσης της πόλης Κοτσαμπάμπα στην εταιρεία AGUAS DEL TUNARI, έναντι 2,5 δισ. δολαρίων. Κύριος μέτοχος της εταιρείας η BECHTEL, η οποία είναι θυγατρική της πολυεθνικής INTERNATIONAL WATER LTD.
Τον Ιανουάριο του 2000 η AGUAS DEL TUNARI, προχωρά σε αυξήσεις 200% και 300%. Η πόλη ακινητοποιείται για 4 μέρες, με απεργίες, διαδηλώσεις και οδοφράγματα από τους κατοίκους που διαμαρτύρονται για την ιδιωτικοποίηση και τις αυξήσεις.
Αυτό όμως είναι μόνον η αρχή. Το 2005, είχαμε δεύτερο ξεπούλημα. Αυτή τη φορά, στην πόλη Ελ Αλτο, όπου το δίκτυο ύδρευσης το πήρε η SUEZ, η οποία σήμερα διεκδικεί και την ΕΥΑΘ ΑΕ. Η εταιρεία έφτασε στο σημείο να αναγκάσει 200.000 κατοίκους να μείνουν χωρίς νερό γιατί επέβαλε τέλος σύνδεσης 500 δολάρια, ποσό εξωφρενικό για μια χώρα όπου το μεροκάματο είναι μόλις 1 δολάριο τη μέρα...
Υποσαχάρια Αφρική
Ειδικά στην υποσαχάρια Αφρική η κατάσταση είναι δραματική, μιας και οι ιδιωτικές εταιρείες νερού, κυριολεκτικά, «λύνουν και δένουν»:
Στην Αφρικανική Γουινέα, όπου τα νερά «λυμαινόταν» το κονσόρτσιουμ των πολυεθνικών εταιρειών SAUR και VIVENDI (σ.σ. τώρα έχει μετονομασθεί σε VEOLIA, δηλαδή, μια από τις εταιρείες που διεκδικεί την ΕΥΑΘ ΑΕ), πρόσβαση στο νερό, έχει λιγότερο από 34% των κατοίκων της χώρας, διότι δεν είχε καταστεί «οικονομικά συμφέρουσα» η συντήρηση και επέκταση του δικτύου.
Στο Φορτ Μπιούφορτ, του Ανατολικού Ακρωτηρίου, στη διετία 1994 - 1996, όταν και δόθηκε η εκμετάλλευση της τοπικής εταιρείας ύδρευσης στη SUEZ (σ.σ. το βασικό διεκδικητή και σημερινό μέτοχο του 5,01% της ΕΥΑΘ ΑΕ) τα τιμολόγια του νερού αυξήθηκαν κατά 600% (!), με αποτέλεσμα χιλιάδες οικογένειες να μείνουν χωρίς νερό.
Τραγική η κατάσταση και στη Νότια Αφρική όταν το 2003 με την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης σε πέντε πόλεις, δήμους και περιφέρειες της Ν. Αφρικής, σε περίπου 10.000.000 Νοτιοαφρικανούς «κόπηκε» το νερό, διότι δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους δυσβάσταχτους λογαριασμούς. Σε άλλα 2.000.000 έγινε έξωση από τους δικηγόρους των εταιρειών ύδρευσης, που προχώρησαν σε κατασχέσεις ως αποζημίωση για τους απλήρωτους λογαριασμούς ύδρευσης. Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση που επικρατεί μέχρι και σήμερα, αφού δεν έχει αλλάξει κάτι.
http://ropewalker.pblogs.gr/