Ή μεγάλη χαμένη από τόν Ρωσσο - Ουκρανικό πόλεμο θά είναι ή Ευρώπη. Μιά μακροπολιτική άλλωστε επιδίωξη τών ΗΠΑ!

Παρακολουθούμε λοιπόν αυτές τις μέρες, με εντονότατη αγωνία και θλίψη, την εξέλιξη της ρωσο-ουκρανικής συγκρούσεως (ενός κατ’ ουσίαν εμφυλίου πολέμου, λαμβανομένων υπ’ όψιν των κοινών ιστορικών καταβολών των δύο αυτών συγγενών λαών) που ξεκίνησε ως αποτέλεσμα της αιφνιδιαστικής κινήσεως του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαδίμηρου Πούτιν, να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των δύο αυτονόμων περιοχών της ουκρανικής επικρατείας που συνορεύουν με την Ρωσική Ομοσπονδία, κατοικουμένων  από ρωσοφώνους (και ρωσόφρονες), της εν συνεχεία αποστολής στρατευμάτων εκεί, για την προστασία τους, κατόπιν ενός μακροτάτου τηλεοπτικού διαγγέλματος που περιελάμβανε πλήθος σημαντικών ιστορικών αναφορών για το παρελθόν της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της (διαδόχου της) Ε.Σ.Σ.Δ. και, επίσης, την  δριμεία κριτική στο ΝΑΤΟ και τις Η.Π.Α, τις οποίες ευθέως κατηγόρησε για αθέμιτη καταστρατήγηση παλαιοτέρων συμφωνιών και για προσπάθεια βαθμιαίας περικυκλώσεως της Ρωσίας και ενός διαφαινομένου γεωστρατηγικού στραγγαλισμού της.

.....

 η ιθύνουσα τάξη του Κιέβου, προεξάρχοντος του φαιδρού Εβραίου γελωτοποιού που παριστάνει τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Ζελένσκι, εκτελεί τις εντολές και υλοποιεί τους σχεδιασμούς της Ν.Π.Τ.Π. ως πειθήνια μαριονέτα των αμερικανοσιωνιστών. Αν λοιπόν εξετάσουμε την κατάσταση στο μακροεπίπεδο, ήτοι σε πλανητικό επίπεδο, είναι εμφανής η προσπάθεια των ΗΠΑ να στραγγαλίσουν την Ρωσία διά της επεκτάσεως του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, δηλαδή επιδιώκοντας να μεταφέρουν επιθετικά όπλα πολύ κοντά στην καρδιά της Ρωσίας. Αυτός είναι άλλωστε ο κύριος λόγος της ρωσικής επεμβάσεως, ο οποίος, εξ αυτού, μπορεί να θεωρηθεί θεμιτός.

Διότι κατά την περίοδο καταρρεύσεως του ανατολικού συστήματος και εν όψει της επανενώσεως τότε (1990) των δύο  Γερμανιών, οι ΗΠΑ είχαν παράσχει ισχυρές διαβεβαιώσεις στην κλυδωνιζόμενη Ε.Σ.Σ.Δ., δεσμευόμενες ότι δεν επρόκειτο το ΝΑΤΟ να επεκταθεί προς ανατολάς και ότι δεν θα εδέχετο χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας στους κόλπους του. Αυτή η συμφωνία ουδόλως ετηρήθη από πλευράς του ΝΑΤΟ. Εκμεταλλευόμενες την πρόσκαιρη αδυναμία της Ρωσίας, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος, οι ΗΠΑ, παραβιάζοντας κατάφορα εκείνη την συμφωνία, ενέταξαν προοδευτικώς στο ΝΑΤΟ (έναν εξ ορισμού και εξ αντικειμένου αντιρωσικό στρατιωτικό συνασπισμό!) όλες της χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (που ήταν πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας) – και όχι μόνο! Άρχισαν κατόπιν να εντάσσουν την μία μετά την άλλη και τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες – αρχικώς τις χώρες της Βαλτικής (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία)… Εν συνεχεία προσπάθησαν ανεπιτυχώς (λόγω της ρωσικής αμέσου στρατιωτικής αντιδράσεως) να κάνουν το ίδιο με την Γεωργία. Τωρα επεχείρησαν το μεγάλο βήμα, προωθώντας την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας δηλαδή απειλώντας να μπήξουν ένα γεωστρατηγικό καρφί στο μάτι της Ρωσίας. Αυτό για την Ρωσία ήταν απολύτως αδιανόητο, τόσο για αντικειμενικούς λόγους (δυνατότητα του ΝΑΤΟ να μεταφέρει βαλλιστικούς πυραύλους πολύ κοντά στην καρδιά της Ρωσίας) όσο και για ιστορικούς λόγους, δεδομένου ότι το πρώτο ρωσικό βασίλειο, όταν δηλαδή στα τέλη του 10ου αιώνα το ρωσικό έθνος εισήλθε στην ιστορία δεχόμενο την βυζαντινή πολιτισμική επίδραση και κηδεμονία, είχε ως πρωτεύουσα το Κίεβο!

Γιατί όμως οι Αμερικανοί προκάλεσαν, υποδαύλισαν και τροφοδότησαν αυτή την σύγκρουση; Απάντηση: για να παρατείνουν την εκ μέρους των πολιτικο-στρατιωτική κηδεμόνευση της Ευρώπης και παραλλήλως για να τορπιλίσουν την διαφαινομένη (οικονομική) προσέγγιση της Ρωσίας με την Ε.Ε. και ειδικότερα με την Γερμανία. Η προσέγγιση αυτή καθιστούσε πιθανή την, προϊόντος του χρόνου, ωρίμανση και διαμόρφωση ενός ευρω-ρωσικού οικονομικού (και εν δυνάμει πολιτικού) συμπλέγματος, ενός δηλαδή οιονεί πόλου παγκοσμίου ισχύος με επίκεντρο την Ευρώπη. Διά της ευρω-ρωσικής προσεγγίσεως η Ευρώπη θα ήταν δυνατόν να απεξαρτηθεί από την μεταπολεμική ασφυκτική αμερικανική κηδεμονία, η δε Ρωσία θα ετίθετο σε ευρωπαϊκή τροχιά. Εξωθώντας όμως τώρα οι ΗΠΑ την Ρωσία σε ριζική αποκοπή από την Ευρώπη, την ωθούν αναγκαστικώς σε κατεύθυνση συνεννοήσεως και συνεργασίας με την Κίνα, ενισχύοντας έτσι τα ασιατικά χαρακτηριστικά της. Αυτό αποτελεί μία πολύ κακή εξέλιξη τόσο για την ίδια την Ρωσία όσο και (πολύ περισσότερο) για την Ευρώπη, η οποία είναι βέβαιο ότι θα είναι η μεγάλη χαμένη αυτής της συγκρούσεως.  Όμως και οι (σε πρώτο επίπεδο) κερδισμένες ΗΠΑ, κι αυτές βλακωδώς ενεργούν τελικώς, διότι βραχυπροθέσμως μπορεί μεν να ευνοούνται, σε βάθος χρόνου όμως, θα βρεθούν κι αυτές αντιμέτωπες με τα επίχειρα του βλακώδους εμμονικού αντιρωσισμού τους, διότι θα τεθούν ενώπιον της βεβαίας αμφισβητήσεως της κοσμοκρατορίας τους από το ρωσοκινεζικό δίπολο που καθώς θα αποκρυσταλλωθεί θα καταστεί ακαταμάχητο. Με λίγα λόγια, τοποθετώντας την Ρωσία σε θέση του δαιμονοποιημένου εχθρού, για να διατηρήσουν υπό πλήρη έλεγχο την Ευρώπη, οι Η.Π.Α. μακροπροθέσμως πυροβολούν τα πόδια τους… Αποδεικνύεται πόσο πιο καταστροφική είναι για την ανθρωπότητα η υπονόμευση της προεδρίας του Trump που αν και αλλοπρόσαλλος δεν έπασχε από το σύνδρομο του αντιρωσισμού. Είχε ορθώς αναγνωρίσει την Κίνα ως την κυριότερη μελλοντική απειλή για τις Η.Π.Α. και για την Δύση συνολικώς, αλλά είχε να αντιμετωπίσει εκ των ένδον πόλεμο…Συμπερασματικώς, για πολλοστή φορά παρακολουθούμε την άκρως τραγική κατάσταση να μάχονται και να αλληλοσκοτώνονται γενναίοι λευκοί, εκτελώντας το πατριωτικό καθήκον τους, εξυπηρετώντας όμως, ταυτόχρονα, άθελα ή εν αγνοία τους, τις δόλιες στοχεύσεις πλανητικών δυνάμεων που απεργάζονται την εξάλειψη του λευκού κόσμου εν συνόλω!

.... τό άρθρο εδώ