ΖΗΤΩ ΕΥΘΑΡΣΩΣ ΤΗΝ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥΣ

Τόσο ἀτσαλάκωτοι, τόσο τέλεια ντυμένοι, τόσο ἀψεγάδιαστοι, φορώντας κουστουμιὲς καὶ ταγιεράκια, μὲ ὕφος δέκα καρδιναλίων, παντογνῶστες καὶ ἀμετροεπεῖς, ἐμφανίζονται ὅλη τὴ μέρα στὰ τηλεοπτικὰ πάνελ καὶ κοροϊδεύουν τὸν κόσμο, ἐπεξηγῶντας τὸ πόσο τέλειοι εἶναι, τὸ πόσο τίμιοι, τὸ πόσο ἀλάνθαστοι, καὶ ἀπὸ μέσα τους εἶμαι σίγουρος γελᾶνε εἰς βάρος μας ποὺ ἔχουν καταφέρει νά μας καβαλήσουν γιὰ τόσες πολλὲς δεκαετίες καὶ ἐμεῖς νὰ λέμε καὶ εὐχαριστῶ.
Θά μοῦ πῇς τηλεόραση εἶναι, ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ, πρόσεξε λίγο τὰ μάτια τους, τὶς κινήσεις τους, τὴν συμπεριφορά τους, εἶναι τόσο «βαλτοὶ», τόσο ψεύτικοι, τόσο θεατρίνοι… Θὰ ξεράσω…
Εἰλικρινά μὲ πιάνει ἀηδία ὅταν βλέπω κάποιον ἀπὸ δαύτους νὰ προσπαθῇ μὲ ἠλίθια ἐπιχειρήματα νὰ ἀποδείξῃ τὸ γιατί πρέπει νά μᾶς κυβερνοῦν, μοῦ γυρίζει τὸ στομάχι, ἀλλὰ καὶ οἱ δημοσιογράφοι τὶ κάνουν, ἀφήνουν τὴν κάθε ἀνακρίβεια καὶ φθηνὴ δικαιολογία νὰ περάσῃ ὡς ἐπιχείρημα; Ἄλλα ξεπουλημένα τομάρια καὶ αὐτοί. Τὸ παίζουν τᾶχα μου ἐπαγγελματίες καὶ ἀδέκαστοι, τὸ παίζουν ὅτι εἶναι μὲ τὸν λαό, ἀλλὰ στὸ τέλος ἀφήνουν τὰ ψεύτικα λόγια τῶν πολιτικῶν νὰ φαίνονται σὰν ὀρθὴ ἐπιχειρηματολογία. Το ψάρι ἀπό τὸ κεφάλι βρωμάει ἔλεγε ἡ γιαγιά μου καὶ αὐτό το ψάρι φίλε, καὶ τεράστιο κεφάλι ἔχει καὶ μποχάει σὰν ψόφιο σκυλί, ὅπως ἔλεγε ἡ μακαρίτισσα ἡ Μαλβίνα.
Κάθομαι μόνος καὶ σκέφτομαι, ποῦ θὰ πάῃ αὐτὴ ἡ βαλίτσα γιὰ νὰ καταλήξῳ εὐθὺς ἀμέσως ὅτι πάει ντουγροῦ στὸ Διάολο καὶ ἀκόμα παραπέρα, σκέφτομαι ἐπίσης ἂν αὐτοὶ οἱ ὑποκριτὲς ὅταν πέφτουν στὸ κρεβάτι μποροῦν νὰ κοιμηθοῦν γλυκὰ καὶ ἥσυχα καὶ δεδομένου ὅτι μποροῦν, μὲ κόβει κρύος ἱδρώτας ὅταν ἀντιλαμβάνομαι τὸ πόσο ἀνήθικοι εἶναι ἔστω καὶ στὴν ὑπόνοια ὅτι θὰ χάσουν τὴν ἐξουσία. Θὰ ἔλεγα ἐξουσία καὶ ξερὸ ψωμὶ ἀλλὰ σαφῶς καὶ δὲν ταιριάζει, σχῆμα ὀξύμωρο….

Ὅλοι μας ἔχουμε κάνει κακὸ σὲ κάποιον, ὅλοι μας ἔχουμε βλάψει κάποιον μὲ κάποιον τρόπο, καὶ ὅταν τὸ συνειδητοποιοῦμε δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε γαλήνη, περνᾶ πολὺ καιρὸς γιὰ νά τὸ ξεπεράσουμε, ἄν τὸ ξεπεράσουμε ποτέ. Ἂν κάποιος κάνει κακὸ καὶ δὲν νιώθει τύψεις, καὶ πολὺ περισσότερο συνεχίζει νὰ κάνῃ κακὸ πρὸς ἴδιον ὄφελος, τότε πῶς ὀνομάζεται;
Στὴν περίπτωση του πολιτικοῦ, αὐτὸς ποὺ ἐν γνώσει του κάνει κακὸ σὲ ἕναν λαὸ καί τὸ συνεχίζει μὲ κάθε ἀνθρώπινο κόστος, τότε ὁ πιὸ ἐπιεικὴς χαρακτηρισμὸς εἶναι αὐτός τοῦ προδότη, αὐτὸ ποὺ λέμε ἔσχατη προδοσία. Καὶ ἀφοῦ μιλᾶμε γιὰ ἐθνικὴ ἢ ἔσχατη προδοσία τὶ προβλέπει τὸ Σύνταγμα γιὰ αὐτούς;

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ
Ἡ ἔσχατη προδοσία ἀναφέρεται σαφῶς σὲ ἐκεῖνες τὶς πράξεις ποὺ βλάπτουν τὸ γενικὸ συμφέρον τῆς χώρας, τὴν ἀπεμπόληση κυριαρχικῶν δικαιωμάτων μὲ δόλο, τὴν κατάλυση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, τὴν παράδοση ἄνευ ὅρων τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας σὲ ξένα συμφέροντα, τὴν κατάργηση τοῦ κοινωνικοῦ κατεστημένου, τὴν διάβρωση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καί τοῦ πολιτικοῦ πλαισίου… Βρὲ τί μου θυμίζουν ὅλα αὐτά, τί νά μοῦ θυμίζουν ἄραγε;…
‘Ὄχι ὅτι πρόκειται ποτὲ νὰ συμβῇ ἀλλὰ ἐπειδὴ πάντα γράφω  ὅπως νιώθω σᾶς τὸ λέω καθαρὰ καὶ ξάστερα, δὲν θά μοῦ καιγόταν καρφὶ νά τοὺς στήνανε στὰ δέκα μέτρα.
Θά μοῦ πῇς ὑπάρχουν δικαστήρια, κολοκύθια ὑπάρχουν, δικαστήρια, ὄχι σὲ αὐτὴ τὴ μαριενοτο-χώρα ὅποιος ἔχει ἐξουσία ἁπλὰ προστατεύει τοὺς ὑπόλοιπους ποὺ ἔχουν ἐπίσης ἐξουσία καὶ ἐκεῖ λήγει τὸ θέμα. Σὲ αὐτὴ τὴν Χώρα βασιλεύει ἡ διαφθορά, ἡ σαπίλα καί τὰ διαπλεκόμενα καὶ ὅσο πιὸ νωρὶς τὸ καταλάβουν ὅλοι τόσο τὸ καλύτερο. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἐξουσία μᾶς φέρονται σὰν νὰ εἴμαστε σκουπίδια, μή μοῦ πεῖτε ὅτι δὲν ἔτυχε νά τὸ ζήσετε, εἶναι ὅλοι στὴν ἴδια πλεκτάνη.

Πολλὰ λέγονται γιὰ θεωρίες συνωμοσίας καὶ δὲν βρίσκω λόγο νὰ μὴν δώσῳ μιὰ λογικὴ βάση, ἐπὶ σαράντα χρόνια ἐφαρμόστηκε κάθε δυνατὴ ἐφαρμογὴ τῆς ἀλλοτρίωσης, παράγοντας ἔτσι τρεῖς τοὐλάχιστον γενιὲς ποὺ ζοῦν στὸν δικό τους κόσμο, ὄμορφο χρωματιστό.
Ὁ διανοούμενος Μάνος Χατζιδάκης εἶχε γράψει τα ἑξῆς:
“Τὸ μυαλὸ τῆς κότας”

Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικοῦ δωματίου, ὁ κόσμος προχωράει μαθηματικὰ στὴν ἐκμηδένισή του. Γιατὶ δὲν εἶναι ποὺ σταμάτησε νὰ φοβᾶται, ἀλλὰ συνήθισε νὰ φοβᾶται.

Κι ἐγὼ μὲ τη σειρά μου δὲν φοβᾶμαι τίποτα περισσότερο, ἀπ' τὸ μυαλὸ τῆς κότας. Ἀπ' τὸ νὰ ὑποχρεωθῷ νὰ συνομιλήσῳ μὲ μία κότα ἤ  ἕνα σκύλο, ἤ τέλος πάντων,  ἕνα ζῶο δυνατὸ ποὺ βρυχᾶται. Τί νά τοὺς πῷ καὶ πῶς νά τοὺς τὸ πῷ; Καὶ μήπως δὲν εἶναι ἐξευτελισμός, ἂν ἐπιχειρήσω νὰ μεταφράσῳ ἤ νὰ καλύψῳ τὶς σκέψεις μου, κάτω ἀπὸ φράσεις καὶ ἠλίθια νοήματα, γιὰ νὰ καθησυχάσω τυχὸν τὴ φιλυποψία μιᾶς κότας, ποὺ ὅμως ἔχει ἄνωθεν τοποθετηθεῖ γιὰ νά μᾶς ἐλέγχει καὶ νά μᾶς καθοδηγῇ;

Ἡ ὑποταγή, ἤ ὁ ἐθισμὸς σὲ μιὰ τέτοια συνύπαρξη, ἤ συνδιαλλαγὴ, δὲν προκαλεῖ τον κίνδυνο τῆς ἀφομοίωσης ἤ τῆς λήθης, τοῦ πῶς πρέπει, τοῦ πῶς ὀφείλουμε νὰ σκεφτόμαστε, νὰ πράττουμε καὶ νὰ μιλᾶμε;
Ἀναμφισβήτητα ἀρχίσαμε νά τὸ ἀνεχόμαστε. Καὶ ἡ ἀνοχή, πολλαπλασιάζει τὰ ζῶα στὴ δημόσια ζωή, τὰ ἰσχυροποιεῖ καί τὰ βοηθᾶ νὰ συνθέσουν μὲ ἀκρίβεια τὴν μορφὴ τοῦ τέρατος, ποὺ προΐσταται, ἐλέγχει καί μᾶς κυβερνᾶ.

Καὶ ὁ ἐχθρὸς γεννιέται δὲν γίνεται, μᾶς παρακολουθεῖ ἀπ᾽τὸ σχολεῖο σὰν εἴμασταν παιδιά καὶ ἐπιζητεῖ τὸν ἐξαφανισμό μας. Ἡ μορφὴ τοῦ τέρατος εἶναι πολύχρωμη, χιλιάδες φωτεινὲς ἐπιγραφὲς μὲ ἄθλια ὀνόματα καλλιτεχνῶν, συλλόγων καὶ ἑταιρειῶν αὐτοκινήτων, στιβάζονται στὴν ὀπτικὴ περιοχὴ τῶν περαστικῶν, ποὺ ἐπιζητοῦν νὰ σπάσουν τὰ πολύχρωμα λαμπάκια γιὰ νὰ μποῦν μέσα, νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὶς πόρνες, τὰ νοσοκομειακὰ αὐτοκίνητα καὶ γιὰ τὶς γιὰ πάντα ἀσύλληπτες ὑπερηχητικὲς μοτοσικλέτες. Χορὸς ἀπὸ τραβεστὶ ψάλλει τὰ χορικὰ τοῦ Θεοδωράκη καὶ ἀποσύρεται εἰς τὰ μικρὰς ὁδοὺς χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες γάλλοι, ἄγγλοι καὶ ἐλβετοί, παρακολουθοῦν κι ἀνατριχιάζουν μπρὸς σ᾽αὐτὸ τὸ παραδοσιακό μας μεγαλεῖο».

Αὐτὸ ποὺ παρέλειψε ὁ σοφὸς Χατζιδάκης, ἴσως ἀπὸ εὐγένεια, εἶναι ὅτι μία τέτοια «μηχανὴ» παράγει μοιραῖα καὶ ζῶα στὴν κοινωνικὴ σκηνή. Ξέρω, ἀκούγεται προσβλητικό, ἀλλὰ δὲν φταῖνε καὶ οἱ ἴδιοι, δημιουργήθηκαν καὶ πλάστηκαν μέσα σὲ αὐτὴ τὴν κρεατομηχανὴ ψυχῶν ποὺ λύνει καὶ δένει ἀκόμα καὶ σήμερα. Διότι ἂν ἐκπαιδεύσεις ἕνα παιδὶ νὰ μὴν σκέφτεται θαρραλέα, νὰ φοβᾶται, νὰ βολεύεται, νὰ φυγοπονῇ, νὰ ζῇ σὲ ἕναν πλασματικὸ κόσμο, ἒ τότε μεγαλώνοντας τί θὰ γίνῃ;

Θά μοῦ πῇς τώρα μιλάω ἀόριστα γιὰ προδοσίες, δίχως ὀνόματα, θά τὸ κάνω ἀμέσως. Δὲν θὰ ἀρχίσῳ ἀπό τὸ μακρινὸ παρελθόν, θὰ ἀρχίσῳ ἀπὸ μία δεκαετία πίσω. Ὅλοι οἱ πρωθυπουργοὶ ποὺ πέρασαν, Σημίτης, Καραμανλῆς, Παπανδρέου, Σαμαρᾶς, Βενιζέλος, Τσίπρας , μπὰμ καὶ κάτω, καμία φιλευσπλαχνία γιὰ δαύτους. Θὰ ἔλεγα καὶ ὅλοι οἱ ὑπουργοί τους ἀλλὰ θὰ ἦταν too much ἒ; Μπορεῖς νά μοῦ σούρῃς ὅτι θές, πὲς μὲ ἀπάνθρωπο, πὲς μὲ γουρούνι, πὲς μὲ ὅ,τι σὲ εὐχαριστεῖ, ἀλλὰ ῥὲ φίλε αὐτοὶ οἱ ἴδιοι μὲ τὶς πολιτικές τους ἔχουν στείλει ἤδη στὸν τάφο περίπου 10.000 συνανθρώπους μας ἀκόμα καὶ νὰ παραλείψουμε τὸ ἐθνικὸ ξεπούλημα μέ τὰ ὑπόλοιπα συνεπακόλουθα, ὁπότε κρίνω ὅτι ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ μὴν μὲ ἐνοχλοῦσε μιὰ ἐνδεχόμενη τέτοια τιμωρία. Τὸ γράφει ὅπως εἶπα καὶ τὸ Σύνταγμα, ἀλλὰ προφανῶς εἶναι ἀπὸ τὶς διατάξεις ποὺ βρίσκονται ἐκεῖ γιὰ νὰ ἐφαρμοστοῦν μόνο γιὰ κάποιον ἄθλιο κακομοίρη σὲ καιρὸ πολέμου, μακριὰ ἀπὸ μας…

Σὲ αὐτό τὸν κόσμο φίλε ὑπάρχουν μόνο δύο δυνάμεις, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὸ καλὸ παράγει καὶ καλὰ καί τὸ κακὸ παράγει πάντα κακά, καὶ ὅσο ἀφήνεις τὸ κακὸ νὰ πολλαπλασιάζεται τόσο πιὸ δυνατὸ καὶ ἄσπλαχνο γίνεται ἀποζητώντας την καταστροφή, ἴσως ἀπὸ θέμα ἐξευγενισμοῦ νὰ μὴν μπορῇς νὰ δεχτῇς τὴν θεωρία μου περὶ θανατικῆς καταδίκης καὶ δὲν σὲ ἀδικῶ, ἀκόμα καὶ γιὰ μένα πού τὸ γράφω εἶναι πάρα πολὺ δύσκολο νά τὸ χωνέψω, ἀλλὰ εἶναι τόση ἡ ἀηδία ποὺ νιώθω, εἶναι τόσο ἰσχυρά τὰ αἰσθήματα περὶ δικαιοσύνης ποὺ ἀκόμα καὶ ἡ θανατικὴ ποινὴ κατάντησε νά μου φαίνεται ὄχι μόνο ἀνεκτὴ ἀλλὰ καὶ λίγη…
 Anastasios Paterakis