Ή αλλιώς, «Γνώθι σε αυτόν» . Η ζωή είναι ο ποταμός της λήθης. Όσο πιο πολύ «νερό» πίνει κανείς , δηλαδή ζεί την ζωή του ασυνείδητα και μάταια μέσα στις απολαύσεις και αγόμενος από το άρμα των ασυνείδητων συναισθημάτων, , τόσο χάνει και την επαφή με την συνείδηση του και συγχρόνως με τον πραγματικό του ουράνιο εαυτό. Τον Πνευματικό μας εαυτό, το πρότυπό μας . Με αυτήν την αποσύνδεση χάνουμε και την πρόσβαση στο Ελεύθερο Πεδίο Δημιουργίας. Διότι η μνήμη αφορά την ψυχή. Στο Ελληνικό πάνθεον υπάρχει η θεότητα Μνημοσύνη, που με τον Δία απέκτησε τις Μούσες. Οι Μούσες, σαν τις μουσικές νότες δονούν στην ψυχή και την κρατούν σε εγρήγορση. Δηλαδή, διατηρούν την μνήμη. Εξ’ ού και η έννοια μουσεία, δηλαδή χώροι που φυλάσσεται η μνήμη της ιστορίας. Και βέβαια συνδέονται με τις τέχνες γιατί είναι εκφράσεις της ψυχής. Οι Μούσες βρίσκονται πάντα στο πλευρό του Απόλλωνα.
Ο Απόλλωνας αντιπροσωπεύει τον Ήλιο που είναι εκτός από μουσικός, και γιατρός και ιοβόλος {τοξότης, δηλαδή εξόντωνε τους ιούς, τις ψυχικές ασθένειες} αλλά και μάντης γιατί «γνωρίζει». Άρα , αυτές τις ιδιότητες τις έχει και η ψυχή. Ο Απόλλωνας είναι το άλλο πρόσωπο του Δία. Γιατί και ο Δίας τον Ήλιο αντιπροσωπεύει. Το τρίτο όνομα του Ήλιου είναι Διόνυσος. Τα ονόματα είχαν χρησιμοποιηθεί και από τους τότε βασιλείς για να δηλώνουν την δύναμή τους. Άλλωστε το όνομα είναι λόγος και ο λόγος κρύβει δύναμη.
Το να χάνει την μνήμη της η ψυχή λοιπόν, σημαίνει ότι χάνεται και η ίδια. Γιαυτό λέγεται στην θρησκεία πώς ο διάβολος κάνει συμφωνία με τους ανθρώπους να τους δώσει ότι θέλουν με αντάλλαγμα την ψυχή τους. Εδώ, θα ήταν καλό να κάνουμε την αντιπαράθεση της ψυχής που επιδιώκει να «κλέψει» ο διάβολος, με την Επίφυση. Όταν η κρυφή δύναμη των ανθρώπων , όπως αναφέραμε πιο πάνω, που είναι η Επίφυση, σε συνδυασμό με τον Θάλαμο του εγκεφάλου , δίνει την ικανότητα εκείνη που δεν διαθέτουν οι Άτλαντες και τα Προμηθεικά όντα, του να δημιουργούν με την δύναμη του νού την κάθε στιγμή της ζωής, το να βρίσκονται σε «λήθη» οι δυνάμεις αυτές μέσω της εξάρτησης από την υλική πραγματικότητα που «παγιώνει» τα δεδομένα, έχει ως αποτέλεσμα το «κόλλημα» την σκλήρυνση και τέλος την πλήρη απενεργοποίηση της Επίφυσης , ή αλλιώς την τυφλή οδήγηση στον Άδη. Τον Διάβολο άλλωστε ονομάζουν και βασιλιά του κόσμου τούτου. Γιατί, όπως και σε όλες τις θρησκείες υπονομεύει την ζωή μια κακιά δύναμη την οποία αντιμάχονται θεοί και άνθρωποι , έτσι και για την χριστιανική θρησκεία ο βασιλιάς αυτός είναι ο Σατανάς .
Μήπως ο Χριστός εννοούσε αυτούς, τους υπογήϊνους, όταν έλεγε προς τους φαρισαίους : «Και είπεν αυτοίς , υμείς εκ των κάτω έστε , εγώ εκ των άνω ειμί , υμείς εκ του κόσμου τούτου έστε , εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου …Υμείς εκ του πατρός του διαβόλου έστε , και τάς επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν , εκείνος ανθρωποκτόνος ήν απ’ αρχής»
Κατά Ιωάννη Η 23-44
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου