137 "α"...Η σταθερά λεπτής υφής δεν είναι σταθερή;

 

Νέες βελτιωμένες μετρήσεις υποστηρίζουν ότι οι νόμοι της φυσικής που ισχύουν στην περιοχή του σύμπαντος που ζούμε δεν είναι ίδιοι με αυτούς που ισχύουν σε μια άλλη απομακρυσμένη περιοχή.
Αυτή η διαπίστωση οφείλεται στις μετρήσεις που δείχνουν ότι μια από τις παγκόσμιες σταθερές της φυσικής – η σταθερά λεπτής υφής που συμβολίζεται με το ελληνικό γράμμα α – έχει διαφορετικές τιμές σε διαφορετικά μέρη του σύμπαντος!
Και αν αυτό είναι σωστό, τότε καταρρίπτεται η αρχή της ισοδυναμίας του Einstein, σύμφωνα με την οποία οι νόμοι της φυσικής είναι παντού οι ίδιοι.
Ο J. K. Webb και οι συνεργάτες του δημοσίευσαν μια εργασία τους στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Physical Review Letters με τίτλο:. «Indications of a Spatial Variation of the Fine Structure Constant», όπου υποστηρίζουν πως η μεταβολή της τιμής της σταθεράς εξαρτάται από τον προσανατολισμό, δημιουργώντας μια “προτιμώμενη κατεύθυνση” ή έναν άξονα κατά μήκος του σύμπαντος. Αυτό βέβαια έρχεται σε αντίθεση με την θεωρία της σχετικότητας του Einstein.
Για τη σταθερά λεπτής υφής Ρίτσαρντ Φάινμαν είχε πει κάποτε πως «το μόνο που μπορούμε να πούμε για αυτήν είναι ότι την έγραψε το χέρι του Θεού, και δεν γνωρίζουμε καν πώς χειρίστηκε το μολύβι του!». Η σταθερά της λεπτής υφής - ισούται με α=1/137 -  προσδιορίζει την ένταση των αλληλεπιδράσεων μεταξύ ύλης και φωτός.

Καλλιτεχνική απεικόνιση του quasar ULAS J1120+0641

Πριν από μια δεκαετία, ο Webb χρησιμοποιώντας τις παρατηρήσεις από το τηλεσκόπιο Keck στη Χαβάη, ανέλυσε το φως απομακρυσμένων quasars.
Τα δεδομένα απέδειξαν ότι η τιμή της σταθεράς α ήταν ελάχιστα μικρότερη όταν οι quasars εξέπεμπαν φως, το οποίο χρειάστηκε 12 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει στα τηλεσκόπια της γης.
Τώρα, χρησιμοποιώντας τα δεδομένα από το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) στη Χιλή, το οποίο βλέπει σε μια διαφορετική περιοχή του ουρανού, ο Webb θεωρεί ότι η σταθερά α, μεταβάλλεται στον χώρο και όχι στον χρόνο.
Οι μετρήσεις του VLT αποδεικνύουν ότι η τιμή της σταθεράς α είναι ελάχιστα μεγαλύτερη απ’ ότι στη γη.
Και στις δυο περιπτώσεις η διαφορά είναι περίπου στο ένα εκατομμυριοστό της τιμής που έχει στην περιοχή μας.
Επιπλέον, η ανάλυση αποδεικνύει ότι οι μεταβολές δεν είναι τυχαίες αλλά έχουν μια δομή παρόμοια με του ραβδόμορφου μαγνήτη.
Το σύμπαν μοιάζει να έχει μεγαλύτερο α στη μια κατεύθυνση και μικρότερη στην άλλη.
Η Γη βρίσκεται κάπου στο μέσο των οριακών τιμών του α.
Ας σημειωθεί ότι στην περιοχή του γαλαξία μας, η σταθερά "α" έχει ακριβώς την τιμή που επιτρέπει στην χημεία τη δημιουργία ζωής. Αν η τιμή της σταθεράς προς στιγμήν, αυξανόταν κατά 4% τότε τα άστρα δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν άνθρακα, κάνοντας έτσι την βιοχημεία αδύνατη.
http://physicsgg.wordpress.com/

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 137

Τι είναι η σταθερά λεπτής υφής; 

Συμβολίζεται με το γράμμα ατου ελληνικού αλφαβήτου και είναι μια από τις θεμελιώδεις φυσικές σταθερές που χαρακτηρίζει την ένταση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Η σταθερά της λεπτής υφής είναι αδιάστατο μέγεθος – σε όλα τα συστήματα μονάδων έχει την ίδια τιμή

Ο Άρνολντ Ζόμερφελντ (Arnold Sommerfeld) ήταν αυτός που εισήγαγε πρώτος τη σταθερά λεπτής υφής το 1916.

Πολλές φορές για συντομία, όταν οι φυσικοί αναφέρονται στην σταθερά αυτή, αντί για την πραγματική της τιμή 1/137 , λένε απλά 137.

Η σταθερά α γράφεται συναρτήσει άλλων θελιωδών σταθερών της φυσικής (στο διεθνές σύστημα μονάδων S.I.) ως

όπου:

e = το ηλεκτρικό φορτίο του ηλεκτρονίου

h = η σταθερά του Planck (ћ =h/2π)

c = η ταχύτητα του φωτός στο κενό

k = 1/4πε₀ = η σταθερά Coulomb

ε₀ = η διηλεκτρική σταθερά του κενού

Στη βιβλιογραφία όμως η εξίσωση που συναντάμε για την σταθερά λεπτής υφής είναι η

που διαφέρει σε σχέση με τις προηγούμενες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι φυσικοί που ασχολούνται με το άτομο ή γενικότερα με τη φυσική του μικροκόσμου χρησιμοποιούν συνήθως διαφορετικό σύστημα μονάδων, το cgs, και σ’ αυτό το σύστημα η τιμή της σταθεράς του Coulomb είναι ίση με τη μονάδα.

Όταν ο Sommerfeld εισήγαγε τη θεωρία της σχετικότητας στην μελέτη του ατόμου του υδρογόνου, βελτιώνοντας την αρχική θεωρία Bohr ανακάλυπτε ότι το άτομο πρέπει να διαθέτει πρόσθετες φασματικές γραμμές – την λεπτή υφή. Οι εξισώσεις του περιείχαν την σταθερά α που καθόριζε την απόσταση μεταξύ των διαχωρισμένων φασματικών γραμμών,  με λίγα λόγια την κλίμακα της λεπτής υφής του ατόμου και για τον λόγο αυτό την ονόμασε σταθερά λεπτής υφής.

Όμως η σταθερά α εμφανίζεται και στην παλαιά

ατομική θεωρία του Bohr. Για παράδειγμα, η ταχύτητα του ηλεκτρονίου στις επιτρεπόμενες τροχιές εκφράζεται εύκολα συναρτήσει της σταθεράς λεπτής υφής

όπου

α = η σταθερά λεπτής υφής

c = η ταχύτητα του φωτός και

n = 1,2,3… , o κύριος κβαντικός αριθμός

Έτσι η ταχύτητα του ηλεκτρονίου στην πρώτη τροχιά Bohr είναι

υ₁ = α c = c /137

Στην κβαντική ηλεκτροδυναμική η σταθερά λεπτής υφής είναι η σταθερά σύζευξης μεταξύ ηλεκτρονίων και φωτονίων. Η θεωρία δεν προβλέπει την τιμή της και η σταθερά α προσδιορίζεται πειραματικά. Είναι μια από τις περίπου 20 εμπειρικές παραμέτρους που χρησιμοποιούνται στο Καθιερωμένο Πρότυπο των στοιχειωδών σωματιδίων. Όταν η θεωρία διαταραχών εφαρμόζεται στην κβαντική ηλεκτροδυναμική, τότε προκύπτουν αναπτύγματα δυνάμεων του α. Επειδή το α είναι πολύ μικρότερο της μονάδος οι μεγάλες δυνάμεις του α δεν παίζουν ουσιαστικό ρόλο, με αποτέλεσμα η θεωρία διαταραχών να δίνει πολύ καλά αποτελέσματα. Αντίθετα, η μεγάλη τιμή των αντίστοιχων σταθερών σύζευξης στην κβαντική χρωμοδυναμική κάνει πολύ δύσκολους τους υπολογισμούς που αφορούν την ισχυρή πυρηνική δύναμη.

http://physicsgg.wordpress.com/

Η σταθερά λεπτοδομής α

Συγκεκριμένα τα νέφη του αερίου μεταξύ της Γης και των κβάζαρ απορροφούν εκλεκτικά από αυτό το φως συγκεκριμένα μήκη κύματος και παράγουν τις φασματικές γραμμές. Το διάστημα των γραμμών απορρόφησης εξαρτάται από έναν από τους πιο θεμελιώδεις αριθμούς της φύσης: τη σταθερά λεπτής υφής ή λεπτοδομής, που συμβολίζεται με το άλφα α.

Η σταθερά άλφα είναι κάτι που χτίζεται στον ίδιο το σκελετό του Σύμπαντος. Είναι ένας αδιάστατος αριθμός, η αναλογία μεταξύ τεσσάρων φυσικών σταθερών: τη ταχύτητα του φωτός, της κβαντικής ενεργειακής σταθεράς, του φορτίου του ηλεκτρονίου και του π. Αριθμητικά ισούται με α=(1/4πε₀)e²/hc=1/137.036. Άρα μια μεταβολή της ταχύτητας του φωτός μεταβάλει και τη σταθερά α. Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτή η σταθερά είναι μια σταθερά συζεύξεως, που μετρά την ισχύ της αλληλεπιδράσεως μεταξύ ενός φορτισμένου ηλεκτρικά σωματιδίου και του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου.

Στα φάσματα πολλών ατόμων, αυτό που χονδρικά φαίνεται να είναι μια γραμμή, όταν το παρατηρήσουμε πιο προσεχτικά αποδεικνύεται ότι είναι δύο ή περισσότερες γραμμές που βρίσκονται η μία πολύ κοντά στην άλλη. Ο λόγος της αποστάσεως μεταξύ των γραμμών λεπτής υφής προς την απόσταση μεταξύ των γραμμών του χονδρικού φάσματος, είναι ανάλογος με το τετράγωνο της σταθεράς α. Αν λοιπόν η ταχύτητα του φωτός στα πρώτα στάδια του σύμπαντος ήταν μεγαλύτερη και η σταθερά α θα ήταν διαφορετική τότε και αυτό θα φαίνεται στα φάσματα του φωτός που μας έρχεται από τα κβάζαρ.

http://www.arvanitidis.gr/

Η γεννήτρια όλων των στερεών

Εάν μελετήσει κάποιος τα πλατωνικά στερεά (υπάρχουν χιλιάδες μελέτες στο internet) Διαπιστώνει ότι η γεννήτρια όλων των στερεών και των απείρων αστέρων που είναι δυνατόν να προκύψουν από αυτά. Ουσιαστικά όλα τα συμμετρικά δημιουργήματα. (ορυκτά –φυτά- ζώα κλπ. ) Έχουν ως αφετηρία το πενταγωνικό δωδεκάεδρο. Δηλαδή τον αριθμό φ της χρυσής τομής. 

Τα μόρια σχηματίζονται ακολουθώντας τα κρυσταλλικά πρότυπα των συνδυασμών των πλατωνικών στερεών.

Τα ηλεκτρόνια συμπληρώνουν τις στοιβάδες σύμφωνα με το πυθαγόρειο θεώρημα και την χρυσή τομή

[Ο λόγος της αποστάσεως μεταξύ των γραμμών λεπτής υφής προς την απόσταση μεταξύ των γραμμών του χονδρικού φάσματος, είναι ανάλογος με το τετράγωνο της σταθεράς α=137 
Ο αρ. 137 εμπλέκεται με το φως στον κλάδο της φυτολογίας που μελετά την φυλλοταξία. Είναι γνωστό ότι αυτά αναπτύσσονται στρεφόμενα κατά 137,5 μοίρες, προκειμένου να εκμεταλλευτούν κατά τον καλύτερο τρόπο την πρόσπτωση του φωτός.
 Η γωνία που εκφράζει τον 1/Φ2 = 0,318 είναι 0,318*360ο = 137,5ο … ή 360ο - 137,5ο = 222,5ο. Έτσι πολλοί σύγχρονοι φυσικοί αντιλαμβάνονται ότι η σταθερά της λεπτής υφής «α» είναι μια καθαρή έκφραση του χρυσού αριθμού Φ]
https://sites.google.com

ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΣΕΛΗΝΗΣ – ΓΗΣ

Όπως ειπώθηκε πιο πάνω ,οι  νέες βελτιωμένες μετρήσεις υποστηρίζουν ότι οι νόμοι της φυσικής που ισχύουν στην περιοχή του σύμπαντος που ζούμε δεν είναι ίδιοι με αυτούς που ισχύουν σε μια άλλη απομακρυσμένη περιοχή, και ότι η σταθερά λεπτής υφής { 137}που συμβολίζεται με το ελληνικό γράμμα α – έχει διαφορετικές τιμές σε διαφορετικά μέρη του σύμπαντος!

Αυτό μπορεί να οφείλετε και στο παρακάτω παράγοντα , του  ΔΙΔΥΜΟ ΣΕΛΗΝΗΣ – ΓΗΣ πού μπορεί να θεωρηθεί ως βάση ύπαρξης ζωής στον πλανήτη μας.

Προφανώς , για να ελπίζουμε να υπάρχει ζωή σε κάποιο άλλο ηλιακό σύστημα θα πρέπει να συντρέχει  η σχέση του τριαδικού σχήματος 

ΗΛΙΟΣ-ΠΛΑΝΗΤΗΣ -ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ

Πιστεύεται πως η Σελήνη συνέβαλε στην διατήρηση της ζωής μέσω της επίδρασής της στις κλιματολογικές συνθήκες. Παλαιοντολογικά στοιχεία καθώς και υπολογιστικές προσομοιώσεις δείχνουν πως η κλίση του άξονα περιστροφής της Γης, σταθεροποιήθηκε από τις παλιρροϊκές αλληλεπιδράσεις με την Σελήνη. Χωρίς αυτήν την σταθεροποιητική δύναμη ως προς την ροπή που ασκούν ο Ήλιος και οι υπόλοιποι πλανήτες στην πεπλατυσμένη μορφή της Γης, κάποιοι πιστεύουν πως η κλίση του άξονα περιστροφής θα μεταβαλλόταν χαοτικά, όπως συμβαίνει στον Άρη. Εάν ο άξονας περιστροφής πλησίαζε το επίπεδο της εκλειπτικής, ακραίες κλιματικές συνθήκες θα επικρατούσαν οι οποίες θα εξαφάνιζαν τις περισσότερες μορφές ζωής από τον πλανήτη.

Η Σελήνη απέχει τόσο από την Γη, ώστε να έχει περίπου την ίδια περίπου φαινόμενη διάμετρο με τον Ήλιο (Ο Ήλιος είναι 400 φορές μεγαλύτερος, ωστόσο και 400 φορές μακρύτερα από την Σελήνη). Αυτό το γεγονός επιτρέπει να λαμβάνουν χώρα ολικές εκλείψεις Ηλίου. 

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ